Μανιφέστο υποχωρητικότητας και ενδοτισμού προς την Τουρκία από ευρωπαϊκό ”think tank”
Πραγματικά είναι εξοργιστικό ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα σκέψεων και πολιτικής στην Ευρώπη όπως το ECFR, να επιζητά συμφωνία με την σημερινό τουρκικό καθεστώς.
“Φωτιά” θα πέσει στην πολιτική της Ευρώπης της συνεχούς υποχωρητικότητας, την οποία ακολουθούν πολλές χώρες και την οποία συστήνει το εν λόγω ”think tank” ουσιαστικά και για την Ελλάδα.
Το ινστιτούτο που καθοδηγεί τις Βρυξέλλες, αναφέρει μεταξύ άλλων: ”Σε έναν κόσμο με πανδημία, πολέμους και μεγάλες επιθέσεις, μπορεί να προκαλέσει έκπληξη το γεγονός ότι η επόμενη κρίση στην Ευρώπη θα αναδυθεί από τις διαφωνίες σχετικά με το ναυτικό δίκαιο.
Στην ανατολική Μεσόγειο, διεξάγεται διαμάχη μεταξύ των χωρών της περιοχής για την πρόσβαση σε πρόσφατα ανακαλυφθέντα πεδία φυσικού αερίου.
Οι συγκρουόμενες νομικές αξιώσεις κάποιων χωρών στον τομέα αυτό, συγχωνεύονται παλιές και νέες συγκρούσεις, οδηγώντας στη δημιουργία ενός νέου γεωπολιτικού μετώπου στην ανατολική Μεσόγειο που θα πρέπει να προκαλεί σημαντική ανησυχία στους Ευρωπαίους.
Στο επίκεντρο αυτών των εντάσεων βρίσκεται η ανεπίλυτη διαμάχη στην Κύπρο και ο μακροχρόνιος ανταγωνισμός μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, γύρω από την οποία παρατάσσεται ένα ευρύτερο μέτωπο των αντι-Τουρκικών δυνάμεων.
Αυτές οι διαμάχες συμπεριλαμβάνουν και τους εμφύλιους πολέμους σε Λιβύη και Συρία, προσελκύοντας κράτη όπως αυτά του Κόλπου αλλά και την Ρωσία.
Το δυναμικό κλιμάκωσης της ανατολικής Μεσογείου ήταν εμφανές τον Φεβρουάριο του 2020, όταν η Γαλλία ανέπτυξε το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle για να αμυνθεί κατά της παρουσίας τουρκικών φρεγατών που έπλεαν κοντά στα αμφισβητούμενα πεδία φυσικού αερίου στην Κύπρο.
Το γεγονός ότι οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ κοιτάζουν στραβά ο ένας τον άλλον στο κατώφλι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει να αναγκάσει όλους τους Ευρωπαίους να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στην περιοχή.
Τουρκικά ΜΜΕ: Ο Μητσοτάκης φοβάται -Έτοιμος να συνθηκολογήσει και να παραδοθεί
Η κλιμακούμενη σύγκρουση στη Λιβύη και ο ανταγωνισμός μεταξύ της Τουρκίας και των αντιπάλων της στον Κόλπο, τέμνει άμεσα με τις τουρκο-ευρωπαϊκές διαφορές για το φυσικό αέριο.
Αυτό που συμβαίνει στην ανατολική Μεσόγειο δεν είναι πλέον περιφερειακό ζήτημα για την Ευρώπη.
Η ΕΕ έχει άμεσο συμφέρον στο θέμα, αλλά παραμένει διχασμένη σχετικά με τον τρόπο προσέγγισής της.
Η Ένωση έχει σημαντικό συμφέρον να διατηρήσει την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου, να εξασφαλίσει τα δικά της ενεργειακά συμφέροντα και να προωθήσει μια πολιτική επίλυση της σύγκρουσης στη Λιβύη για τη διαχείριση των προσφύγων και της τρομοκρατίας.
Το αντι-Τουρκικό μέτωπο που έχει δημιουργηθεί στην Ανατολική Μεσόγειο καθοδηγείται από τα κράτη μέλη της ΕΕ, όπως την Κύπρο, την Ελλάδα και τη Γαλλία.
Αυτές οι χώρες με τη σειρά τους συνεργάζονται με άλλες χώρες από τον Κόλπο, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, των οποίων ο έντονος ανταγωνισμός με την Τουρκία αποτελεί καθοριστικό χαρακτηριστικό της τεταμένης και ολοένα και πιο αποσταθεροποιητικής κατάστασης στη Μέση Ανατολή.
Όμως συλλογικά, η δραστηριότητα αυτών των χωρών κινδυνεύει να εδραιώσει γεωπολιτικές γραμμές συγκρούσεων, με συνέπειες για την Ευρώπη συνολικά, ιδίως σε ότι αφορά την κρίσιμη σχέση με την Τουρκία.
Για να αντιμετωπιστεί αυτό, η ΕΕ και τα κράτη μέλη της πρέπει να αλλάξουν τακτική και να επιδιώξουν μια ευρύτερη και χωρίς αποκλεισμούς συμφωνία με την Τουρκία.
Θα πρέπει να συμφωνήσουν σταδιακά στα συστατικά αυτής της νέας συμφωνίας και να την βασίσουν στην πραγματιστική εμπλοκή με την Άγκυρα παρά στα κλιμακωτά μέτρα εναντίον της.
Οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων της Ευρώπης γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να αντέξουν μια πλήρη διπλωματική κατάρρευση, πολύ περισσότερο μια αντιπαράθεση με την Τουρκία, δεδομένου των προβλημάτων που υπάρχουν ήδη στα ανατολικά και νότια πλευρά της ΕΕ.
Αυτή η συνειδητοποίηση πρέπει να μεταφραστεί σε μια αλλαγή πολιτικής στην οποία οι Ευρωπαίοι θα παραμείνουν δεσμευμένοι στις βασικές αρχές πολιτικής, δηλαδή, στην κυριαρχία της Κύπρου και επομένως, στην επικράτεια της ΕΕ, αλλά ταυτόχρονα θα αναγνωρίζουν τους κινδύνους των τρεχουσών εντάσεων με την Άγκυρα, καθώς και τη σύγκλιση εντός των περιοχών της διαφωνίας τους.
Αυτή η προσέγγιση μπορεί να επιτύχει μόνο εάν η Τουρκία αποδείξει και αυτή επίσης την υποστήριξή της προς αυτήν, μειώνοντας τις δραστηριότητες γεώτρησης και την ναυτική παρουσία της στην ανατολική Μεσόγειο.
Οι Ευρωπαίοι πρέπει να ενθαρρύνουν την Τουρκία να το πράξει κάνοντας μια ενημέρωση στα πρόσφατα στρατιωτικά και πολιτικά μέτρα που έχουν λάβει.
Ισλαμιστές Τρίπολης για Ντόκο: ”Οι Έλληνες παραδέχονται την ήττα Χαφτάρ!”
Αυτό θα συμβάλει στην αποτροπή της διαμάχης της διαφωνίας σε ολοένα και μηδενικό άθροισμα και επικίνδυνη τοποθέτηση, ενώ παράλληλα θα διώξει την εντύπωση ότι η Ευρώπη συνεργάζεται με την Τουρκία στην κόντρα της με τα αραβικά κράτη.
Η Κύπρος είναι μια κεντρική περιοχή αυξανόμενων εντάσεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Μετά από περισσότερα από 40 χρόνια, την τελευταία δεκαετία αυξήθηκαν οι ελπίδες ότι η ανακάλυψη σημαντικών αποθεμάτων φυσικού αερίου θα μπορούσε να βελτιώσει τις πιθανότητες διευθέτησης μεταξύ τουρκικής και ελληνικής πλευράς.
Με την πάροδο του χρόνου ωστόσο, βλέπουμε ήδη μια αύξηση στην ένταση μεταξύ όχι μόνο της Κύπρου και της Τουρκίας, αλλά και μεταξύ ευρύτερων περιφερειακών παραγόντων”, αναφέρει μεταξύ άλλων η έκθεση του ισντιτούτου.
Όλοι αυτοί οι ειδικοί που καθορίζουν τις πολιτικές της ΕΕ δεν μας λένε πως θα τα βρει η Ευρώπη με τον αλαζόνα Ερντογάν, χωρίς να περιπλεχθεί η ίδια στην αντιπαράθεση της Τουρκίας με χώρες του Κόλπου.
Πως ολόκληρη ΕΕ δεν μπόρεσε να υλοποιήσει μια αποστολή αποτροπής μεταφορά όπλων και Τζιχαντιστών στην Λιβύη αγνοώντας την πειρατική δράση των Τούρκων στην Μεσόγειο;
Τελικά πως η ίδια η ένωση δεν αναφέρει τίποτα για τον κίνδυνο προσβολής της Νότιας Ευρώπης από Τζιχαντιστές με έδρα την Τρίπολη και της Μισράτα στην Λιβύη, μαζί με ένα κύμα μετανάστευσης;
Όταν φτάσουν ξανά οι Νεο-Οθωμανοί Τούρκοι στην Βιένη όπως έκαναν στο Μεσαίωνα, ίσως “ξυπνήσουν” εκεί στις Βρυξέλλες για να δουν τον πραγματικό κίνδυνο από την ισλαμική Τουρκία που απειλεί πλέον ξεκάθαρα παντού την ΕΕ.