Το τέλος του μακρού 20ου αιώνα για την Ελλάδα
«Υπερασπισθείτε την Ελλάδα, διότι σε αυτήν οφείλουμε τις επιστήμες, τις τέχνες και όλες τις αρετές μας»
(Από επιστολή του Βολταίρου προς την Μεγάλη Αικατερίνη)
Βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά κομβική ιστορική στιγμή όπου διακυβεύεται, μετά από συνεχείς εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας, όχι μόνο η Εθνική μας Ανεξαρτησία αλλά και η ίδια η επιβίωσή μας ως Λαού.
«Δύσκολες ώρες, δύσκολες στον τόπο μας», όπως λέει ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος στον «Ύστατο Οβολό» του.
Ένας τόπος που κάποτε ήταν περήφανος μα ανυπεράσπιστος και αφέθηκε να εγγράψουν υποθήκες πάνω του, να μιλάνε για λογαριασμό του, να έχουν πάρει δικαιώματα οι δανειστές του και να αξιώνουν να τον βγάλουν στο σφυρί.
Ξένοι, άτυπες περσόνες της ευρωένωσης, μιλάνε για λογαριασμό του Έλληνα: «του ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα, τον ελεούν, τον ντύνουν μ’ άλλα ρούχα ξέχειλα, χαλαρωμένα… Εκείνος μέσα στα ξένα ρούχα, ούτε μιλάει κι ούτε πια χαμογελάει» (Γ. Ρίτσος).
Ένα εγχώριο πολιτικό κατεστημένο της κομματικής παρεούλας, της οικογενειοκρατίας, του σκόπιμου διχασμού, της συνεχούς ραδιουργίας έχει επιβάλει αυτό τον διαρκή ζόφο στο σώμα της Ελλάδας.
Πέρα από «δεξιά» και «αριστερά», πολιτικοί και πολιτικές από όλο αυτό το ιδεολογικό φάσμα εξαπατούν τον Έλληνα κατά συρροήν εξασφαλίζοντας την υποταγή στα δυτικά μεγάλα αφεντικά.
«Έβλαψαν την Ελλάδα άπασαν και το μέλλον αυτής … αφόρητον εις το Έθνος βάρος και δυσαπάλλακτο εις τους απογόνους χρέος … και αυτό οφείλοντα και πληρώνοντα Έλληνα δεν θέλει αφήσει ν’ ανακύψει ή ανασάνη», έγραψε κάποτε ο λόγιος Μιχάλης Οικονόμου και παραμένει επίκαιρος και σήμερα.
Όσο για τον λαό, κινδυνεύει να χάσει, εκτός από την χώρα του, και την δουλειά του, το εισόδημά του, την ασφάλισή του, την σύνταξή του και να μεταβληθεί σε εξαθλιωμένο δουλοπάροικο των τραπεζών και των πολυεθνικών με πρόσχημα μια «πανδημία» με πολλά ερωτηματικά, την οποίαν έχουν εργαλειοποιήσει οι «φιλελεύθερες» ελίτ της Ευρώπης και των ΗΠΑ.
Με αφορμή όλα αυτά τα «ανεξήγητα» που συμβαίνουν, οι ελίτ μάς κουνάνε τιμωρητικά το δάκτυλο από την δοτή τους «αυθεντία» χωρίς να τους καίγεται καρφάκι αν η κοινωνία υποφέρει κι ο κόσμος καταστρέφεται οικονομικά. Η εφαρμογή αυτών των αρρωστημένων και βαθειά διχαστικών πολιτικών προωθεί τον κοινωνικό κατακερματισμό, την αντίληψη της ατομικής σωτηρίας (και όχι ευθύνης), την εξαφάνιση κάθε ίχνους αλληλεγγύης και κοινοτισμού, που έχει απομείνει από τον ελληνικό τρόπο ζωής, στα πρότυπα του θατσερικού νεοφιλελεύθερου δόγματος «δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα»!
Η λαίλαπα του πολέμου, του ακήρυκτου πολέμου που ζούμε, είναι ανεξέλεγκτη. Ο εχθρός έχει περάσει ήδη τα τείχη της πόλης και μπαίνει στα κατώφλια των σπιτιών μας, αλλά έχει εγκαταστήσει ήδη τον πράκτορά του μέσα, την τηλεόραση, και δεν μας αφήνει να το καταλάβουμε.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, αποκτά ιδιαίτερη σημασία το μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη όταν άρχισε η επέλαση των οικονομικών δολοφόνων, με τα μνημόνια, εναντίον της χώρας μας.
«Ή τώρα ή ποτέ! Κι όταν λέω ‘’ποτέ’’, το εννοώ», είπε ο Μίκης… «Γιατί, αν ο ελληνικός λαός δεν αδράξει αυτή την τελευταία ευκαιρία, θα είναι χαμένος, γονατισμένος, εξαθλιωμένος και ντροπιασμένος για πάρα-πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ίσως και για αιώνες».
Με λίγα λόγια, καλούσε τους Έλληνες να ξυπνήσουν λίγο πριν το μοιραίο, προς το οποίο έχουν γίνει δυστυχώς κι άλλα βήματα είτε με την εσωτερική διάλυση, το δημογραφικό πρόβλημα και την φυγή των νέων είτε με την αύξηση των εξωτερικών πιέσεων και της επιθετικότητας του νεοοθωμανισμού.
«Έχετε πίστη; Έχετε καρδιά; Αλλιώς καθίστε εκεί που κάθεστε. Ραγιάδες εσείς, ραγιάδες και τα παιδιά σας, ραγιάδες και τα παιδιά των παιδιών σας», έκραζε πριν δύο αιώνες ο Παπαφλέσσας.
Ο Μίκης μάς άφησε μια μεγάλη παρακαταθήκη και εντολή συγχρόνως, υμνώντας τον αντιστασιακό χαρακτήρα των Ελλήνων, αυτή την «βαθειά αρετή» του Ελληνισμού που μας είχε περιγράψει ο μεγάλος ιστορικός, καθηγητής Νίκος Σβορώνος, μέσα από το έργο του.
Η στεντόρεια φωνή του δίκιου του άγραφου νόμου που έρχεται από τα έγκατα του Ελληνισμού. Η λεβεντιά που ροβολάει στα κράσπεδα των πόλεων και στις πλαγιές των βουνών με τις σημαίες και τα ταμπούρλα, οδηγώντας την ζωή στην ανηφόρα… Οι δροσερές κοπέλλες που πυρπολούν τις καρδιές και οι πονεμένες μάνες που παρακαλάν την Παναγιά να παραστέκει την Ρωμιοσύνη.
Αυτή η αρετή των Ελλήνων εκφράστηκε διαχρονικά μέσα από την πάλη εναντίον των υπερεθνικών αυτοκρατοριών στην ιστορία και των οικονομικών και αποικιακών απολυταρχιών στα νεώτερα χρόνια.
Είναι η έμπρακτη υλοποίηση και στην σύγχρονη ιστορία της Ομηρικής εντολής «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης»! Με την έννοια της πατρίδας ως συνείδησης κοινής ταυτότητας: ιστορίας, γλώσσας, πολιτισμού.
Τα παιδιά σήμερα δεν τα έχουν εμπεδώσει αυτά μέσα από την κολοβή εκπαίδευση που έχουν και τα εθνομηδενιστικά μηνύματα που δέχονται από παντού. Οι νέοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη ΤΡΕΜΠΕΣΙΝΑ, που είναι γραμμένη στον Άγνωστο Στρατιώτη, δίπλα στις «Θερμοπύλες» και τον «Μαραθώνα». Αγνοούν ότι στο στρατηγικό αυτό ύψωμα, όπου δόθηκε τον Μάρτιο του 1941 μια από τις πιο ηρωικές μάχες, η εντολή ήταν: «Επί των κατεχόμενων θέσεων θα αμυνθώμεν μέχρις εσχάτων… Ο εχθρός θα διέλθη μόνο όταν αποθάνωμεν άπαντες επί των θέσεών μας. Ουδείς θα κινηθεί προς τα οπίσω».
Δεν έχουμε, όμως, το δικαίωμα να καταστρέψουμε όλα αυτά τα πολύτιμα πολιτισμικά προικιά που μας κληροδότησε η Ρωμιοσύνη γιατί «χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθουν, θα περάσουν», όπως είπε ο Κ. Παλαμάς, «κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί».
Το μεγαλύτερο έγκλημα, που είναι εν εξελίξει σήμερα, είναι να αφαιρέσουμε από τα Ελληνόπουλα το δικαίωμά τους να ζήσουν αύριο σε μια ελεύθερη ελληνική πατρίδα γιατί το ενδοτικό και αφελληνισμένο πολιτικό σύστημα χρεωκόπησε την χώρα εντός του ευρώ, έδιωξε τους Έλληνες νέους στο εξωτερικό και δρομολογεί ανενδοίαστα την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και την αντικατάσταση του πληθυσμού.
Το τέλος της Δύσης
Εγκλωβισμένοι για πολύ καιρό στην νοσηρή αγκάλη του δυτικού μηδενισμού κινδυνεύουμε να χάσουμε την κληρονομιά τού ενός και αδιαίρετου σύμπαντος της ελληνικής σκέψης και τέχνης, το οποίο διέσωζε η μεγάλη μας ποίηση, η μοναδική γενηά λογοτεχνών του ’30 και η δημοτική μας παράδοση. Η παράδοση του «αισθητικού ύψους και του ηρωικού ήθους» που μεταφέρεται από τα δημοτικά μας τραγούδια, όπως επισημαίνει ο καθηγητής Γεώργιος Κασιμάτης, τα οποία ο κορυφαίος Γερμανός φιλόσοφος Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε τα θαύμαζε και τα μελετούσε, θεωρώντας τα ως τα καλύτερα του κόσμου. Μια παράδοση που κρατάει από την μυθική αρχαιότητα του Ελληνισμού μέχρι σήμερα.
Είναι δύσκολες ώρες αυτές για τον Ελληνισμό, καθώς η κλασσική παιδεία πνέει τα λοίσθια και η χρησιμοθηρική νοοτροπία, χωρίς αρχές και αξίες, εμφυτεύεται στα μυαλά των νέων εξ απαλών ονύχων από τα προνήπια, εστιασμένη εις την επαγγελματική και οικονομική πλευρά της κοινωνικής ζωής. Αναφερόμενος στα κενά της εκπαίδευσης και στο ανύπαρκτο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, ο καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας, Χρήστος Γιανναράς, δήλωσε πρόσφατα ότι απορεί που ακόμα υπάρχουμε! «Δεν γεννιέται η παραμικρή αντίσταση στην κακουργία των πολιτικών…».
Το πολιτικό σύστημα του ενδοτισμού σκέπτεται και προγραμματίζει σήμερα, και αυτό έχει διαβρώσει όλο τον κοινωνικό και ακαδημαϊκό ιστό, μόνο με όρους οικονομικής «ανάπτυξης». Αγνοεί τα πολιτισμικά και δημογραφικά δεδομένα, τις παραμέτρους της ιδιοπροσωπίας του λαού μας.
Χρειάζεται πολύ κουράγιο και τεράστια αποθέματα λογικής και εντιμότητας για να αντιμετωπίσει κανείς το αποκρουστικό πρόσωπο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, το οποίο θα φανεί από δω και πέρα πιο αποκρουστικό από ποτέ. Φωνάζαμε εδώ και πολλά χρόνια γι’ αυτό που έρχεται, και το οποίο χτιζόταν σκαλί το σκαλί για δεκαετίες, όπως φωνάζαμε για το πόσο κινδυνεύει η Ελλάδα μας όσο βρίσκεται απόλυτα εξαρτημένη στα δίχτυα του Δυτικού μπλοκ (Ευρώπης και Αμερικής) χωρίς πολυδιάστατη, ανεξάρτητη πολιτική και σοβαρή εναλλακτική λύση.
Η Ελλάδα δεν ανήκε ποτέ ολοκληρωτικά στην Δύση, πριν από την ένταξή της στους δυτικούς συνασπισμούς την δεκαετία του ’50. Είχε σχέσεις με δυτικές δυνάμεις μετά το ’21, αλλά είχε συνείδηση ότι ήταν ο τελευταίος σταθμός της Ευρώπης και η άκρη των Βαλκανίων. Έβλεπε πάντα προς το Αιγαίο λίκνο, εκεί όπου τα πάντα βυθίζονται νοσταλγικά προς την Μικρασιατική ακτή και τείνουν να διαλύονται εντελώς στην Ανατολή και την Μεσόγειο.
Αυτός ήταν ο περήφανος Ελληνικός Κόσμος πριν μας πιάσουν στον ύπνο και μας καροϊδέψουν ξεδιάντροπα, σερβίροντάς μας την «δημοκρατία» οι δυτικοί εκμαυλιστές για να μας υποδουλώσουν. Και ήρθαν πολλές φορές για να το κάνουν ως κατακτητές, αλλά μεταμφιεσμένοι και σαν «σωτήρες». Ήρθαν με βόμβες και με γραβάτες, με τανκς αλλά και με δάνεια.
Όμως, η Δύση, όσο κι αν είναι μια ερωμένη που πρόσκαιρα μας σαγήνευσε, παραμένει μια σχέση επιφανειακή.
Ο μεγάλος έρωτας του Ελληνισμού είναι η Ανατολή, εκεί όπου γεννήθηκε η φιλοσοφική σκέψη, εκεί που στεριώσαν οι ένδοξες ελληνικές αυτοκρατορίες για αιώνες, από τον Μέγα Αλέξανδρο μέχρι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, εκεί που ανδρώθηκε η Ορθοδοξία. Με αυτήν είμαστε παντρεμένοι όλοι οι Έλληνες και, όσο κι αν το κρύβουν από τον λαό, πλησιάζει η στιγμή όπου όλος ο Δυτικός κόσμος μας θα καίγεται και ο Έλληνας θα πρέπει ξανά να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει…
Η «συλλογική Δύση», που αποχώρησε πρόσφατα ταπεινωμένη από το Αφγανιστάν, αυτή που ήξερε να γεννά πολέμους, πείνα και δυστυχία, είναι μια δύναμη σε αποδρομή από το ιστορικό γίγνεσθαι. Το κράτος της «ρεπούμπλικα» που αποτελούσε ανέκαθεν μέρος της «ανώτερης» εικόνας που προέβαλε για τον εαυτό της η Δύση συναντά την αντίσταση της ανερχόμενης Ευρασίας και των λαών του κόσμου που αψηφούν την αλαζονεία της. Το ίδιο και οι ορθόδοξοι Σέρβοι όταν πολέμησαν εναντίον του ΝΑΤΟ, τους οποίους επίσης οι δυτικοί θιασώτες του «Πολέμου των Πολιτισμών» λοιδορούσαν ποικιλοτρόπως για την βυζαντινή τους κουλτούρα και θρησκευτική παράδοση.
Και εμείς είμαστε ένας λαός που αντιστεκόταν σε όλη την ιστορία του στους ισχυρούς αλλά κατάφεραν και μας εξουδετέρωσαν, ελπίζουμε προσωρινά.
«Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού δεν πρέπει να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του», σύμφωνα με τον φιλόσοφο Παναγιώτη Κονδύλη.
Οφείλουμε να καταλάβουμε πια ότι η εικόνα της Δύσης σαν μιας «δημοκρατικής», «ισχυρής» και «αλληλέγγυας» σε μας δύναμης δεν αντιστοιχεί στη σημερινή πραγματικότητα. Αυτό που ισχύει, και ίσχυε πάντα, είναι η ρήση του Άγγλου πρέσβη μετά την δολοφονία του Καποδίστρια: «Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ η Ελλάδα να γίνει μεγάλη δύναμη»…
Αν η Δύση ήθελε, όντως, να διαλύσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, θα μπορούσε να τόχε κάνει από το 1850, έλεγε ο Κορδάτος. Αντίθετα, όμως, έσπευσε με τον Κριμαϊκό Πόλεμο να την στηρίξει απέναντι στα στρατεύματα του Τσάρου. Αν η Ρωσσία νικούσε, τα Στενά του Βοσπόρου θα ‘μεναν ελεύθερα και η Κωνσταντινούπολη θα γινόταν ελληνική. Αυτό η Δύση δεν το ήθελε με τίποτε γιατί θα σήμαινε την πολιτιστική κυριαρχία της Ορθοδοξίας στην περιοχή, πράγμα αδύνατο να το δεχτούν οι εχθροί του Βυζαντίου. Από τότε μέχρι σήμερα στην Ουκρανία εφαρμόζεται το ίδιο δόγμα.
Σήμερα, για πρώτη φορά μετά την αιγυπτιακή εκστρατεία του Ναπολέοντα, οι δυτικές πρώην-αποικιακές δυνάμεις και οι ΗΠΑ παύουν να έχουν καθοριστικό ρόλο στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, όπως επεσήμανε ο Hubert Védrine, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας (Le Point, 25/6/2021). Βρισκόμαστε στο πέρασμα σ’ ένα νέο ιστορικό στάδιο όπου οι ρόλοι του επιτιθέμενου και του αμυνόμενου έχουν πλέον αντιστραφεί, τονίζει: «το πεδίο της μάχης θα μεταφερθεί για τα καλά στο έδαφος της Δύσης». Ο ισλαμισμός έχει ριζώσει εκεί για τα καλά.
Το κινεζικό σοκ ήταν, επίσης, μια ψυχρολουσία για τις δυτικές ελίτ που πίστευαν ότι με τα «ανοιχτά σύνορα» και την «ελεύθερη αγορά» θα γονάτιζαν την παγκόσμια οικονομία. Κατάφεραν να κάνουν το ΚΚΚ υποψήφιο κοσμοκράτορα και τώρα τρέχουν καταϊδρωμένοι να συγκροτήσουν μια αγγλοσαξονική νέα συμμαχία, την AUKUS, με αντικινεζικό προσανατολισμό που θα διασπάσει ακόμα περισσότερο την Δύση.
Ο κόσμος μεταβάλλεται ραγδαία σε ένα πολυπολικό, πολυανταγωνιστικό Τζουράσικ Παρκ και όποιος θα εξακολουθήσει να βάζει όλα τα αυγά στο καλάθι της Δύσης είναι περίπου βέβαιο ότι θα είναι ο χαμένος. Η μονοπολική Ντίσνεϋλαντ που ονειρεύονταν οι ακόλουθοι της Wall Street με την παγκοσμιοποίηση έχει καταρρεύσει σαν τραπουλόχαρτο.
Είναι φανερό ότι ο πάλαι ποτέ «δυτικός κόσμος» είναι σήμερα σε αποδρομή, σπαρασσόμενος από πολλαπλά συμπτώματα ιστορικής παρακμής. Η Τουρκία το έχει καταλάβει αυτό και αναβαθμίζεται γιατί ξέκοψε από την Δύση -όσο κι αν τα εδώ φιλοδυτικά παπαγαλάκια την βλέπουν να «καταρρέει»- ενώ, αντίθετα, η Ελλάδα έχει γίνει κράτος-παρίας του αγγλοσαξωνικού ΝΑΤΟ και της γερμανικής Ευρωλάνδης.
Όσο παραμένουμε στα δυτικά βαλτόνερα για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι «περνάμε ωραία» στην γερμανική αποικία χρέους, δεν πρόκειται να μας σώσουν ούτε τα Rafale ούτε οι νέες αμερικανικές βάσεις. Τα αεροπλάνα δεν πετάνε με τεχνητή νοημοσύνη, χρειάζονται εντολές από την πολιτική ηγεσία για να απογειωθούν. Και όσο αυτή η ηγεσία είναι η συνέχεια της «ηγετικής τάξης στην Ελλάδα που σε κάνει να ξερνάς», όπως έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης στο Πολιτικό Ημερολόγιο Α´, με δεδομένο και το έλλειμμα δημοκρατίας της ελληνικής κοινωνίας, είναι εύκολο να προβλέψει κανείς την επανάληψη του σκηνικού της Κύπρου του ’74 ή των Ιμίων ή του Αττίλα 3, που από πέρυσι βρίσκεται εν εξελίξει. Η πραγματικότητα μάς λέει, δυστυχώς, ότι η Τουρκία ισχυροποιείται και εμάς δεν μας υπολογίζουν ούτε οι Σκοπιανοί και οι Αλβανοί.
Ο μακρύς 20ος αιώνας της «δυτικόφρονης» Ελλάδας, που άρχισε από τα τέλη του 19ου και συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές του 21ου, πρέπει να τελειώσει οριστικά, αν δεν θέλουμε να γίνουμε μάρτυρες της συρρίκνωσης της χώρας με την προοπτική της τελικής εξαφάνισης. Έλληνες αδελφοί, όπως θάλεγε κι ο Μίκης, δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια της αδιαφορίας. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο. Αύριο θα είναι αργά. Χρειάζεται μεγάλη πνευματική αφύπνιση και αναζήτηση άλλης πορείας πριν το μοιραίο. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν είναι σε θέση και δεν έχει την διάθεση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την νεοοθωμανική απειλή. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα απ’ όσους διαχειρίζονται σήμερα «πολιτικά» τις τύχες μας και στρέφουν τον ένα εναντίον του άλλου συμπατριώτη μας, όπως καλά ξέρουν να το κάνουν. Τώρα είναι η ώρα να ατσαλωθεί η φωνή του εθνικού συμφέροντος και οι θεραπαινίδες της Δικαιοσύνης, οι Ερινύες, θα καταστρέψουν τα τέρατα.