Το μοντέλο ”ήπιας αστυνόμευσης” της ΕΛΑΣ άρχισε ήδη να εφαρμόζεται με πεδίο εφαρμογής τις γειτονιές της Αθήνας και, κυρίως, τις ”κλειστές” κοινωνίες της, όπου οι κάτοικοι – λόγω του συγχρωτισμού τους με μετανάστες – έχουν μαζοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό και ζουν περιθωριοποιημένοι υπό τη σκιά του ελληνικού κράτους, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα ασφάλειας εξαιτίας της εγκληματικότητας.

Η Ελλάδα πονάει, γιατί η πανδημία είναι στο κόκκινο και έχει σοβαρό αντίκτυπο στην κοινωνία. Η κοινωνία βρίσκεται ήδη σε καταστολή εδώ κι ένα χρόνο λόγω της κλιμακούμενης πανδημίας, που προκάλεσε – στην ανηφόρα της έξαρσής της – την αναστολή της δημοκρατίας με πρόσχημα την υγειονομική αντιμετώπιση του covid -19.

Στο πρώτο της κύμα η πανδημίαπέρασε ξώφαλτσα από την χώρα μας, για να κλιμακωθεί στο δεύτερο και να μας στείλει στα Τάρταρα στο τρίτο , αφού – από εκεί που ήμασταν ”υπόδειγμα” αντιμετώπισής της στον κόσμο – γίναμε δαχτυλοδειχτούμενοι με εκτίναξη των κρουσμάτων στα ύψη.

Το ”βαθύ κόκκινο” των τελευταίων μετρήσεων (93 οι νέοι θάνατοι και 802 οι διασωληνωμένοι) εξηγεί με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο γιατί στενάζουν τα νοσοκομεία της Επικράτειας, κάτι που οδήγησε την κυβέρνηση αναγκαστικά στη λήψη νέων περιοριστικών μέτρων σε πόλεις αυξημένης έξαρσης του ιού -. όπως η Αττική, η Κοζάνη, η Θεσσαλονίκη και η Πάτρα – παρά το γεγονός ότι επιτάχτηκαν κατά τόπους ιδιωτικές κλινικές και ιδιωτικοί γιατροί για περαιτέρω βοήθεια.

Η Ελλάδα πονάει, γιατί πονά η Οικονομία της.Οι Ευρωπαίοι διανύουν ήδη δύσκολους καιρούς και η ανάκαμψη στην Ευρωζώνη προβλέπεται αργή και ασθμαίνουσα, όπως εκτιμά ο παγκόσμιος οίκος αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας DBRS Morningstar σε δημοσίευμά του για την μακροοικονομική εξέλιξη της οικονομίας της Ευρώπης.

Αν η Ευρώπη έχει τα χάλια της όμως στην Οικονομία μία φορά, η Ελλάδα έχει χάσει την μπάλα πλειστάκις απ’ την αρχή της χρονιάς μέχρι σήμερα, γιατί έχασε το… ”good timing” – όπως λένε οι ξένοι οικονομικοί παράγοντες – για να πετύχει την οικονομική ανάπτυξη που σχεδίαζε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Φευ!.. Ήταν σχέδιο επί χάρτου, τελικά, ό,τι αφορούσε στην ανάκαμψη της Οικονομίας για την οποία μιλούσε με αισιοδοξία ο πρωθυπουργός ένα χρόνο πριν έχοντας προεξοφλήσει τη θετική αντιμετώπιση της πανδημίας υπό την… αρχαγγελική προστασία του Σωτήρη Τσιόδρα…

Ωστόσο όλα αυτά διαψεύστηκαν απ’ τα γεγονότα που άφησαν πίσω τους ανεπιστρεπτί την ευνοϊκή κατάληξη του πρώτου κύκλου, καθώς οι προοδευτικά αυξανόμενες εισαγωγές στα νοσοκομεία (απ’ τον Φεβρουάριο, κυρίως, και έπειτα) δεν διευκολύνουν το άνοιγμα της αγοράς η οποία – σαρωμένη από τον δεύτερο και τρίτο κύμα της πανδημίας – βρίσκεται ήδη σε… εμπύρετη έξαρση διαρκείας επ’ απειλή θανάτου.

Βρίσκεται σε έξαρση απ’ τα απανωτά και σκληρά lockdowns που καθήλωσαν την αγορά (αναστολή επαναλειτουργίας του λιανεμπορίου ανά περιοχές – μικρές ελπίδες ανάκαμψης στον τουρισμό, παρ’ όλη τη στήριξη επιχειρήσεων και εργαζομένων) και ”κλυδώνισαν σοβαρά την ελληνική οικονομία”, όπως παραδέχτηκε στις αρχές του προηγούμενου μήνα ο Χρήστος Σταϊκούρας.

Η υποκατάσταση του κλειστού λιανεμπορίου από τα σούπερ μάρκετ δεν είναι ασφαλώς λύση, αλλά – και εκεί που άνοιξε αυτό (πχ Αθήνα) – έγινε μερικώς κι όχι πλήρως, γιατί ”μετά από ένα χρόνο διαδοχικών lockdowns, οι επιχειρηματίες (παρά το επίσημο άνοιγμα κάποιων επιχειρήσεων στις 19 Απριλίου) επέλεξαν να παραμείνουν κλειστοί λόγω συσσωρευμένων χρεών”, όπως παραδέχτηκε ο πρόεδρος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών Γιάννης Χατζηθεοδοσίου, κληθείς να απαντήσει σε σχετικό ερώτημα που του έγινε.

Ως εκ τούτου η ανάπτυξη στο 4,2% που ”βλέπει” ουπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη εξηγείται μόνο ως προεκλογική υποσχετική επιταγή ενόψει… πρόωρων εκλογών, ενδεχόμενο το οποίο δεν πρέπει να αποκλειστεί και σ’ αυτό συντείνει η κατάθεση προ έξι ημερών (14/4/’21) στη Βουλή από τον Χρήστο Σταϊκούρα ενός συμπληρωματικού προϋπολογισμού που προβλέπει την επέκταση των μέτρων στήριξης κατά 3 δισ. ευρώ.

Σ’ αυτά τα ποσά, εννοείται, ενσωματώθηκαν και οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης, σε μια προσπάθεια να καλύψει η κυβέρνηση (το υπόλοιπο 2021) τις απώλειες του 2020, που ήταν χρονιά μεγάλης οικονομικής επιδείνωσης για την ελληνική Οικονομία, αφού η ύφεση έφτασε στο 8,2%, κατά την ΕΛΣΤΑΤ.

Με τα δεδομένα αυτά, ο άνευ ορίων αγώνας για την προστασία της κοινωνίας μας είναι απαιτητός άνευ όρων, όπως απαιτητή και άνευ ορίων είναι η ανάγκη για δράση της κυβέρνησης με στόχο την μελλοντική ανάπτυξη της Ελλάδας, η οποία – στην πορεία για αντιμετώπιση του κορονοϊού – έχει να αντιμετωπίσει και τον ιό της τουρκικής βουλιμίας που σκεπάζει τον ήλιο του μέλλοντός της.

Η Ελλάδα πονάει γιατί ακολουθεί παρακμιακή Εξωτερική πολιτική. Και είναι παρακμιακή αυτή, γιατί είναι ευκαιριακή, αφού επιχαίρει για το αυτονόητο, όπως η αξιοπρεπής εκπροσώπησή μας από τον κ. Δένδια στην Τουρκία.

Είναι ευκαιριακή γιατί κομματικοποιεί την επιτυχία του και απλώνει χαλί (ερωτηματολόγιο που τρέχει στα κοινωνικά δίκτυα) για να αυγατίσει τους χειροκροτητές του περνώντας στις μάζες των αφελών το μήνυμα περί ”νέου (συναινετικού) πρωθυπουργού”. Και το ”συναινετικού” σε παρένθεση, για να μην ξεχνάμε ότι είμαστε ”αποικία”…

Φευ! Πρινο αλέκτωρ λαλήσει τρις, οι δάφνες του ”διαδόχου” πήραν να κιτρινίζουν, γιατί η αξιοπιστία της Εξωτερικής μας πολιτικής δε συμβαδίζει με εκείνην της εθνικής αξιοπιστίας, που δεν ξεγελιέται από το εφήμερο των…”γυαλιστερών σμαραγδιών” μιας ευπρεπούς επίσκεψης του ΥΠΕΞ στο πλαίσιο της διακρατικής διπλωματίας.

Η επίσκεψη Δένδια στην Τουρκία δεν μας ταπείνωσε ασφαλώς όπως άλλες, αλλά – σε καμιά περίπτωση – δεν ισοδυναμεί με διπλωματική επιτυχία… Γι’ αυτήν την τελευταία θα άξιζε να χειροκροτάμε ώρες ατέλειωτες, αλλά όχι για το αυτονόητο της σοβαρής εκπροσώπησης της χώρας μας απ’ τον ”συναινετικό” υπουργό Εξωτερικών μας.

Οι ”δάφνες του Έβρου” ξεχάστηκαν λίγους μήνες μετά την ηρωική ανάσχεση του μεταναστευτικού στρατού της Τουρκίας στα βορειοανατολικά σύνορά μας. Αν αναρωτιέστε γιατί, η απάντηση κρύβεται στην ”ελαστική” παρεμπόδιση εισδοχής μεταναστών στον Έβρο, όπως επιτάσσει η γερμανική συμβουλευτική που χάραξε τον μονόδρομο της πολιτικής του κατευνασμού στην Εξωτερική πολιτική μας.

Μιας πολιτικής απροσπέλαστης από ελληνικές αντιστάσεις, που – – κατά το λατινικό ρητό ”Quinon proficit deficit” (όποιος δεν προχωρά, πάει πίσω) – πορεύεται αταλάντευτη προς την… ”Ιθάκη” της Χάγης, έτοιμη να θυσιάσει, αν χρειαστεί – προς αποφυγή θερμού επεισοδίου με την Τουρκία – κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στη Θράκη ή το Αιγαίο, όπως μας συμβούλεψε να κάνουμε το καλοκαίρι του ’20 η γερμανική Süddeutsche Zeitung με αφορμή την μυστική τριμερή του Βερολίνου…

Το ”προχωράμε μπροστά” του Κυριάκου είναι στην ίδια ευθεία με το ”ναι μεν, αλλά” του υπουργού του κ. Δένδια, ας μην γελιόμαστε. Και η απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι συμπλέουν στο κυβερνών κόμμα αποχρωματισμένες εθνικά φωνές όπως αυτές μερίδας φιλοσκοπιανών της ”Φιλελεύθερης Συμμαχίας” ή φιλότουρκων που πιστεύουν ότι ”όλοι είμαστε παιδιά των Οθωμανών”.

Ο αγώνας του Νίκου Φίλη (υπουργού Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ) για να ξεχάσουμε τα 400 χρόνια σκλαβιάς επί Τουρκοκρατίας και να πιστέψουμε πως ”δεν υπήρξε ποτέ Γενοκτονία των Ποντίων” βρίσκει άξιους συνεχιστές και στην ”σκιώδη κυβέρνηση του… ΕΛΙΑΜΕΠ”, που εφαρμόζει παραλλακτικές εκδοχές το ίδιο δηλητηριώδεις στην Εξωτερική πολιτική μας.

Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι οι ”έχιδνες” του κατευνασμού που μας εμποδίζουν να ορθώσουμε το εθνικό μας ανάστημα παραμένουν αμετακίνητες στις θέσεις τους στο ΥΠΕΞ και το Μαξίμου προετοιμάζοντας το έδαφος για αποδοχή της διχοτόμησης της Κύπρου και του Αιγαίου, κατά πώς φαίνεται;

Πώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι ο… ”τροπαιοφόρος” της συνέντευξης με τον Τσαβούσογλου στην Πόλη Νίκος Δένδιας απέφυγε να κάνει οποιαδήποτε αναφορά (όπως θα έπρεπε φυσιολογικά) στην καμουφλαρισμένη παρέμβαση-επίπληξη του ΕΛΙΑΜΕΠίστα Παναγιώτη Ιωακειμίδη εναντίον του υπό το πέπλο της ένοχης σιωπής του Μαξίμου;

Πώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι φιλοκυβερνητική εφημερίδα όχι μόνο δεν επιχαίρει για τα απογειωμένα εθνικά αντανακλαστικά των Ελλήνων μετά τη συνέντευξη Δένδια, αλλά αναρωτιέται για το αν μπορούμε ”να τα βρούμε” με την Τουρκία, υπενθυμίζοντας με νόημα την σκλήρυνση της αντιπάλου μας για να δικαιολογήσει την απόφαση του πρωθυπουργού να μην προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ, κατά τα πρότυπα μιας σειράς πρωθυπουργών (που κατονομάζει) οι οποίοι έκαναν την ίδια επιλογή για τον ίδιο ακριβώς λόγο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη (αποφυγή του ”casus belli” της Τουρκίας);

Η επιλογή της κυβέρνησης ”να τα βρει” με την Τουρκία – παρά την περί του αντιθέτου εντύπωση που έδωσε η επίσκεψη Δένδια σ’ αυτήν- είναι ήδη προειλημμένη. Κι αυτό είναι αυταπόδεικτο απ’ τη στιγμή που – πέραν του πρωθυπουργικού μηνύματος το οποίο μετέφερε ο Δένδιας για επικείμενο άνοιγμα ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα και πέραν των όσων προσπεράστηκαν απ’ τον ίδιο, υπό το πνεύμα της… συναίνεσης – το ελληνικό υπουργείο Εθνικής Άμυνας έκανε κίνηση συμφιλίωσης με την Τουρκία.

Ο ”συναινετικός” Ν. Παναγιωτόπουλος (που απαρνήθηκε την επέκτασή μας στα 12 νμ υιοθετώντας τη συλλογιστική της Τουρκίας) συμφώνησε ήδη με το αντίστοιχο τουρκικό υπουργείο για διεξαγωγή του 4ου κύκλου συνομιλιών ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης), τη συνέχιση των οποίων προετοίμασαν μεθοδικά από πέρυσι ΝΑΤΟ και Γερμανία…

Αν τώρα – κοντά σ’ αυτό – προσθέσουμε τη συμφωνημένη οικονομική ατζέντα συνεργασίας για την οποία μίλησε ο Δένδιας στην Τουρκία και την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να μην μπει ως στοιχείο διαπραγμάτευσης με την Τουρκία(αν και η Ελλάδα υποστηρίζει την ενταξιακή της πορεία στην Ευρώπη)η θέση της για το Κυπριακό (διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία στη βάση των σχετικών αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών), αντιλαμβάνεστε πόσο απρόσκοπτα κυβερνούν την πατρίδα οι ”πρόθυμοι” και πόσο συμβατή και… ”επί θύραις” των κυβερνητικών μεθοδεύσεων είναι η πρόκληση της τουρκικής πρότασης για ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου και διχοτόμηση της Μεγαλονήσου.

Με δεδομένα αυτά η Ελλάδα πονάει παντού,σαν να χάραξαν πάνω στο σώμα της την υπογραφή της άνευ όρων παράδοσης και του συμβιβασμού της. Πονάει παντού γιατί ”δεν έχουν τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου” της, όπως θα ‘λεγε και ο Παπαδιαμάντης. Δεν έχει τελειωμό ο Γολγοθάς της πορείας του Ελληνισμού, που βαίνει ανεμπόδιστα προς τον ακρωτηριασμό του με διαφαινόμενη ήδη την απώλεια των κοιτίδων του σε Αιγαίο και Κύπρο…