Πνίγονται στα σκάνδαλα τα… νεοφιλελεύθερα αδέρφια.
Λιγναδιάδα, Φουρθιωτιάδα, ύποπτες σκιές πάνω από τους… μητσοτακικούς εθνικούς προμηθευτές, σφαγή μεταξύ των κονδυλοφόρων του μητσοτακισμού προφανώς γιατί τα χάλασαν στη «μοιρασιά».
Την ίδια στιγμή αντί να στρωθούν στη δουλειά μπας και εξιχνιάσουν τη δολοφονία του Καραϊβάζ, επιδίδονται σε ένα άνευ προηγουμένου κυνήγι κατά δημοσιογράφων διότι ζορίζονται με τις αποκαλύψεις τους. Άραγε θα κυνηγήσουν και τον ανταποκριτή της Liberation (βλέπε: Liberation: «Ο Καραϊβάζ διερευνούσε υποθέσεις με εμπλεκόμενα μέλη της ΝΔ»), επειδή τους κρέμασε κι αυτός στα μανταλάκια;
Ταυτόχρονα η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα βρίσκεται προ των πυλών προς εξυπηρέτηση της ολιγαρχίας. Και μετά αναρωτιέστε γιατί τσακίζουν τη μεσαία τάξη με το παρατεταμένο lockdown. Προμελετημένο το έγκλημα. Εκτός κι αν πιστεύετε ότι κατόπιν των λουκέτων που θα βάλουν οι νοικοκυραίοι στα μαγαζιά τους, τα οποία θα ενσωματωθούν στις αλυσίδες των πολυεθνικών, δεν θα προσκυνήσουν τα κοράκια για ένα πιάτο φαΐ μετά το εξοντωτικό δεκάωρο. Εδώ θα είμαστε και θα το δείτε.
Περνάμε στο επόμενο… λαμπρό πεδίο δράσης. Σε αυτό του εθνομηδενισμού. Όπου μέσω του… αλισβερισιού της Λιβύης, όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε μια ανάσα πριν από άλλη μια εθνική ταπείνωση. Δυστυχώς το παζάρι μειοδοσίας επιταχύνεται… σύντροφοι κοψοχέρηδες.
Βέβαια οι καθεστωτικοί παπαγάλοι επιμένουν να θεωρούν ότι απευθύνονται σε ανόητους και προσπαθούν να επισκιάσουν την επικείμενη νέα προδοσία μέσω της περίφημης δήλωσης Ντράγκι στον απόηχο του υποτιθέμενου Sofagate (πρόκειται για συνειδητό εξευτελισμό της Ευρώπης για να μην πληγούν τα συμφέροντά της [όπλα, εμπόριο, ενεργειακά κοιτάσματα, έλεγχος του σύγχρονου δουλεμπόριου] στην Τουρκία), που τάχα κονιορτοποιεί τον Ερντογάν.
Λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι τα περί δικτάτορα του Μάριο, ειπώθηκαν για να μην χαθούν τα… δικαιώματα λαφυραγώγησης τόσο στη Λιβύη όσο και στην ευρύτερη περιοχή κι όχι για να υπερασπιστούν τη χαμένη τιμή της Ευρώπης.
Τρανή απόδειξη για τα παραπάνω η -για μια ακόμη φορά- διαπόμπευση της ελληνικής διπλωματίας.
Όπου ενώ ο Λίβυος δοτός πρωθυπουργός… ανανέωνε τον ραγιαδισμό στον Ερντογάν, ο ΥΠΕΞ μας συναντιόταν με τις ορντινάτσες της Λιβύης προσποιούμενος ότι προστατεύει την ελληνική εθνική κυριαρχία (στην εξίσωση βάλτε και τις αποκαλύψεις που έγιναν κατόπιν της προηγηθείσας επίσκεψης του πρωθυπουργού, περί εξυπηρέτησης συμφερόντων ελληνικών εταιρειών ενέργειας).
Για να μην μακρηγορούμε και σας μπερδεύουμε. Τα συμφραζόμενα του όλου γεωπολιτικού εν εξελίξει παίγνιου, φανερώνουν πια ότι η αγία οικογένεια διαπραγματεύεται το ξεπούλημα της Ελλάδας σαν να είναι τσιφλίκι της.
Ας ελπίσουμε ότι η πρόσφατη συμμαχία Σαμαρά-Καραμανλή (βλέπε: Μέτωπο Καραμανλή-Σαμαρά κατά του εθνομηδενισμού), θα αποτρέψει την αγοραπωλησία. Και λέμε αγοραπωλησία, καθώς ακούγεται εντόνως ότι το αντάλλαγμα για τη διχοτόμηση του Αιγαίου, θα είναι ένα πιο χαλαρό μνημόνιο εν όψει της επερχόμενης νέας οικονομικής εξαθλίωσης, απόρροια της… χρηστής διαχείρισης του κορονοχάους. Ήτοι, επανάληψη του σκηνικού της προηγούμενης εθνικής ταπείνωσης.
Πάντως, οι κακές γλώσσες λένε πως το Μαξίμου πανικοβλήθηκε με το αιφνιδιαστικό ντιλ των δύο ανδρών και βγάζει πάλι από το συρτάρι το σενάριο των πρόωρων εκλογών για να προλάβει τυχόν δυσάρεστες εξελίξεις (φέρ’ ειπείν, την απώλεια της δεδηλωμένης μετά από μια ψηφοφορία τύπου… σκοπιανών μνημονίων, η οποία μετά από τις καραμανλικές τροχιοδεικτικές βολές παραπέμπεται και πάλι στις καλένδες).
Εξ ου και η ξαφνική, προσθέτουν οι ίδιες, κατάθεση του νομοσχεδίου για την άρση των περιορισμών που σχετίζονται με το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού.
Το ζητούμενο εντούτοις είναι, με τι αφήγημα θα αποτραπεί το επαπειλούμενο μαύρισμα που επιφυλάσσουν οι εξαπατημένοι πολίτες (πέρα από τις μυστικές το ομολογούν πια και οι βορειοκορεατικές δημοσκοπήσεις), σε μια λαοπρόβλητη κυβέρνηση που μετατράπηκε σε κανονική συμμορία.
Ίσως ο Μητσοτάκης προς αποφυγή του διασυρμού να ακολουθούσε τον δρόμο που έχει προτείνει εδώ και καιρό το Antinews. Αυτόν της παραίτησης δηλαδή, μπας και δεν καταντήσει η ΝΔ ΚΙΝΑΛ.
Γιατί πλέον ό, τι κι αν πει ό, τι κι αν κάνει τα αδικαιολόγητα δεν δικαιολογούνται.