Ένα από τα μεγάλα τολμήματα σε επίπεδο Εξωτερικής πολιτικής στη σύγχρονη Ελλάδα φέρει τη σφραγίδα ”Καραμανλής”, αφού τόσο ο θείος όσο και ο ανιψιός (Κωνσταντίνος και Κώστας Καραμανλής) επεδίωξαν – άσχετα απ’ το αποτέλεσμα – να ταρακουνήσουν την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων, η οποία ήταν ανέκαθεν μονοδιάστατα προσανατολισμένη.

Το γεγονός αυτό (της μονοδιάστατης Εξωτερικής πολιτικής μας) αποδείχθηκε αρνητικό μακροπρόθεσμα για τα εθνικά μας συμφέροντα, γιατί η Ελλάδα αντιμετωπιζόταν απ’ τους στρατηγικούς της συμμάχους ως ”προβλέψιμη σύμμαχος” και, ως εκ τούτου, ήταν μονίμως παραμελημένη.

Το ιλαροτραγικό της υπόθεσης είναι η ξεκάθαρα αντίθετη θέση που πήρε έναντι της Καραμανλικής (πολυδιάστατης και πολυεπίπεδης) οπτικής στην Εξωτερική μας πολιτική ο νυν πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης (Ιανουάριος 2020), όταν δήλωσε (λίγο πριν τη συνάντησή του με τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ) ότι:

– Η Ελλάδα είναι ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών!..

Κάτι που συνιστούσε μια πραγματικότητα και μια τραγική ειρωνεία συνάμα. Λες και δεν ίσχυε αυτό το 1974, όταν βιώσαμε εμείς οι Έλληνες (Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες) την μεροληπτική συμμαχική ”απραξία” λόγω της ”άψογης στάσης” της Αμερικής (για να μη μιλήσω για συνενοχή της ίδιας και της Βρετανίας) προ και κατά τη διάρκεια της κυπριακής τραγωδίας…

Αλλά είπαμε… Η εκδήλωση ”νομιμοφροσύνης” στην Αμερική είναι όρος απαράβατος, για να διασφαλίσει ο έχων την εξουσία την απρόσκοπτη πρωθυπουργία του. Ως εκ τούτου, έγινε φανερό εξ αρχής ότι η πολύπλευρη δραστηριοποίηση της διπλωματίας μας με σκοπό την εξασφάλιση ευρύτερων διεθνών ερεισμάτων δεν αρέσει στη σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν αρέσει, ως φαίνεται, ούτε στον… ”Καραμανλικό” δελφίνο του Κυριάκου Μητσοτάκη Νίκο Δένδια, ο οποίος – ως επικεφαλής του υπουργείου Εξωτερικών – δεν έχει τη διορατικότητα να καταλάβει την αξία του συμπεράσματος που εξαγάγαμε με βάση τα λάθη του παρελθόντος.

Να καταλάβει, δηλαδή, πως η προσήλωση στα ιδεώδη της ειρήνης και της προώθησης της ιδέας της διεθνούς συνεργασίας δεν αρκούν για να επιτευχθούν αυτά, όταν η μονοδιάστατη πολιτική που υπερασπιζόμαστε εξυπηρετεί μερικώς τα συμφέροντά μας και αδυνατεί να αποτρέψει τετελεσμένα σε βάρος μας και σε βάρος της Κύπρου, την εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία της οποίας εγγυηθήκαμε απ’ το 1960 με την εθνική υπογραφή μας…

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα από τον Νίκο Δένδια να αποτολμήσει θεαματικό άνοιγμα τύπου Κώστα Καραμανλή προς τη Ρωσία του Πούτιν, άνοιγμα που πληρώθηκε πολύ ακριβά στη διάρκεια διακυβέρνησης του πρώην πρωθυπουργού και οδήγησε στην ήττα του 2009 μετά τα ύποπτα προηγηθέντα (απανθράκωση της Δυτικής Πελοποννήσου από τις πυρκαγιές του 2007, λεηλασία της Αθήνας μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και δημοσιονομικός εκτροχιασμός με ορατή την χρεοκοπία).

Και δεν το περίμενα επειδή κατάλαβα έγκαιρα τη σχέση λατρείας του με την υπουργική καρέκλα. Ωστόσο με ξάφνιασε δυσάρεστα το γεγονός ότι ο… ”καραμανλικός” υπουργός Εξωτερικών μας υιοθέτησε αυθωρεί και παραχρήμα όλο το ”πακέτο” της μονοδιάστατης πολιτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία βαρύνεται με μυστική διπλωματία, υπογραφή έγγραφων συμφωνιών και λήψη αποφάσεων ερήμην του.

Ενδεικτικά παραδείγματα που το επιβεβαιώνουν είναι η μυστική τριμερής συνάντηση Ελλάδας – Τουρκίας – Γερμανίας στο Βερολίνο (Ιούλιος του 2020) και η επίσκεψη του Μάικ Πομπέο (Σεπτέμβριος του ίδιου χρόνου), που απέδειξαν ότι η χώρα μας ποδηγετείται κανονικά στα εθνικά της θέματα υπηρετώντας ως δούλος τους αφέντες της Δύσης, Γερμανούς και Αμερικανούς.

Η ποδηγέτηση ασφαλώς πήρε εξαρχής σάρκα και οστά στην περίπτωση των πρώτων, όταν το 2019 ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός έκανε μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα στο Σκοπιανό για τα μάτια της Καγκελαρίου τους Α. Μέρκελ.

Η μονοδιάστατη… προσκόλληση της Εξωτερικής μας πολιτικής όμως ανέδειξε όλο το ”μεγαλείο” της ελληνικής υποτακτικότητας όταν η κυβέρνηση της ΝΔ διαχειρίστηκε τα της υποδοχής και φιλοξενίας του τότε επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ σαν να ήταν η Ελλάδα αποικία των Αμερικανών.

Το κάλεσμα στο ελληνικό… Καμπ Ντέιβιντ (οικία Μητσοτάκη στα Χανιά) έκρυβε δυστυχώς για τον οικοδεσπότη Έλληνα πρωθυπουργό και δυσάρεστες εκπλήξεις, γιατί – μετά τη φιλοξενία του επικεφαλής του Μάικ Πομπέο – ακολούθησε η σύστασή του για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου (μόνιμο αίτημα της Τουρκίας)…

Κι αυτό τη στιγμή που η Ελλάδα θα μπορούσε να αναπτύξει – ως αντίβαρο – διαύλους επικοινωνίας για πολυδιάστατη Εξωτερική πολιτική όχι μόνο με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αλλά και με τη Ρωσία και την Κίνα, όπως και με άλλες χώρες της περιοχής, αφού μόνο η προώθηση των εθνικών μας θέσεων σε όλες αυτές ταυτόχρονα θα μας εξασφαλίσει τη σταθερότητα, την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητα για να αντιμετωπίσουμε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες την Τουρκία.

Αλλά, φευ!.. Την προώθηση των εθνικών θέσεων της πατρίδας μας την βλέπουν αμφότεροι (ΥΠΕΞ και πρωθυπουργός) υπό την συγκεκριμένη οπτική γωνία που διαμόρφωσε στην Νεότερη Ιστορία την… ταπεινή και καταφρονεμένη γεωπολιτική θέση της χώρας μας και την φερόμενη ως ανεξάρτητη Εξωτερική πολιτική μας.

Ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια επιβεβαίωσε την πεποίθησή μου αυτή πλουτίζοντας τη φαρέτρα των επιχειρημάτων μου με πλήθος αποδεικτικών στοιχείων τα οποία είναι κραυγαλέα μονοδιάστατα και αντιφατικά, αφού ο άνθρωπος που επί υπουργίας του στο Δημόσιας Τάξης (2013) ”το κράτος δικαίου επέβαλε τη νομιμότητα προς όλους”, βρέθηκε να ταξιδεύει ως υπουργός Εξωτερικών στη χώρα του Προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι.

Στη χώρα όπου βρίθουν οι παραστρατιωτικές νεοναζιστικές οργανώσεις (τάγματα Αζόφ, Τορνάντο κλπ), σε βαθμό που η Ουκρανία (η οποία φιλοξένησε στις αρχές του τρέχοντα μήνα την μεγαλύτερη ΝΑΤΟική άσκηση των τελευταίων 20 ετών) να δίνει την εντύπωση ότι εκπροσωπεί στην Ευρώπη ”μια δημοκρατία όλο Ναζί”…

Αυτήν τη χώρα (στρατηγική σύμμαχο της Τουρκίας, την οποία ο Ταγίπ Ερντογάν προμηθεύει συστηματικά με όπλα) επισκέφθηκε ο ΥΠΕΞ μας στις αρχές Ιουλίου του τρέχοντος έτους, αν και δεν έγινε εγκάρδια δεκτός – όπως θα περίμενε – από τον Πρόεδρό της, γιατί αυτός απέφυγε να τον δει προφασιζόμενος επιβαρυμένο πρόγραμμα.

”Φόρτο εργασίας” που λένε, ενώ την προηγούμενη μόλις μέρα (4 Ιουλίου) είχε πλεονάζοντα χρόνο για να επισκεφτεί (επ’ ευκαιρία της Ημέρας του Πολεμικού Ναυτικού της χώρας του) το αμερικανικό αντιτορπιλικό USS Ross στο λιμάνι της Οδησσού δεδομένης της εταιρικής σχέσης των ΗΠΑ με την φασίζουσα Ουκρανία…

Κι αυτή η τελευταία ”λεπτομέρεια” ήταν τόσο αποφασιστική, ως φαίνεται, που – με προστιθέμενη… αξία την προ τριετίας αναγνώριση της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Εκκλησίας από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης μετά από έντονη παρασκηνιακή δράση των Αμερικανών – έγειρε την πλάστιγγα αποφασιστικά υπέρ της επίσκεψης Δένδια σ’ αυτήν.

Εννοείται ότι η επίσκεψη έγινε σε κλίμα φανατικά αντιρωσικής προπαγάνδας, αφού μέχρι την τελευταία στιγμή η Ουκρανία κατηγορούσε τη Ρωσία ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις τις οποίες έστειλε στα ανατολικά σύνορά της παραβίαζαν το καθεστώς κατάπαυσης του πυρός προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση στις κατοικημένες περιοχές εκεί γύρω.

Το μόνο θετικό απ’ την επίσκεψη Δένδια εκεί ήταν, τελικά, η δήλωση – επίπληξη την οποία έκανε παρουσία του ΥΠΕΞ της Ουκρανίας Ντμίτρο Κοτλέμπα για τη λανθασμένη επιλογή της χώρας του να συμπράξει με την Τουρκία, μια χώρα που παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα τρίτων χωρών (Ελλάδα-Κύπρος).

Πέραν του δείγματος αυτού, όμως – που αναδεικνύει αποκαλυπτικά την μονοδιάστατη Εξωτερική πολιτική μας – μεγάλη ανησυχία προκαλεί η τυφλή υπακοή μας στον ξένο παράγοντα και στην περίπτωση Σερβίας-Κοσσυφοπεδίου.

Εδώ είναι διπλό το κακό, γιατί στην πρόθεσή μας να αναγνωρίσουμε το Κοσσυφοπέδιο (με στόχο – υποτίθεται – να εδραιώσουμε την οικονομική και εμπορική παρουσία μας στα Βαλκάνια, αν και το κάναμε ταυτιζόμενοι με τις αμερικανικές επιλογές που είναι και επιλογές του νέου πρωθυπουργού του Ισραήλ Ναφτάλι Μπένετ), προκαλέσαμε την οργή της Σερβίας.

Αν επιβεβαιωθεί αυτό και αναγνωρίσουμε τελικά το Κόσοβο, θα κάνουμε λάθος μεγατόνων γιατί:

1. Θα χάσουμε τον μοναδικό ειλικρινή σύμμαχό μας στα Βαλκάνια.

2. Θα ενισχύσουμε τον μεγαλοϊδεατισμό της Αλβανίας τροφοδοτώντας τα σχέδιά της (που είναι σε βάρος μας) για δημιουργία Μεγάλης Αλβανίας και…

3. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η Σερβία να απαντήσει με αναγνώριση του ψευδοκράτους της Β. Κύπρου (κατά τα πρότυπα του φιλότουρκου Πακιστάν που στέλνει προξενική αποστολή στα Κατεχόμενα), δηλαδή με αναγνώριση της ”ΤΔΒΚ” (Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου…

Βγάζουμε τα μάτια μας κοινώς μόνοι μας και τα εγκληματικά λάθη που απομακρύνουν τους φίλους μας σε διπλωματικό επίπεδο είναι απανωτά. Σαν τελευταίο άκρως εξοργιστικό λάθος μας αναφέρω ενδεικτικά την παρουσία του Έλληνα πρέσβη στο Αζερμπαϊτζάν Νίκου Πιπερίγκου στο Σουσί για πανηγυρισμό από κοινού με τους Αζέρους της σφαγής των Αρμενίων!!!

Πράξη που έπρεπε ήδη να τιμωρηθεί με απομάκρυνση από τη θέση του, γιατί εξέθεσε ανεπανόρθωτα την Ελλάδα, εξόργισε τους φίλους Αρμένιους και έκανε τους Τούρκους να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση, αφού η χώρα μας – σε αντίθεση με τη Γαλλία, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και την Κύπρο – δέχτηκε να εκπροσωπηθεί δια του εκεί πρέσβη μας.

Ντροπή για τον ίδιο, αλλά προπάντων για τον Έλληνα ΥΠΕΞ ο οποίος – ξεχνώντας ότι μοιραζόμαστε με τους Αρμένιους τις γενοκτονίες μας απ’ τους Τούρκους – επέτρεψε να γίνει αυτό. Ντροπή και για τον πρωθυπουργό που λειτουργεί σαν υπουργός Υγείας περισσότερο στον τρέχοντα χρόνο, ενώ θα έπρεπε να έχει το βλέμμα πρωτίστως στραμμένο στα της Εξωτερικής πολιτικής μας.

Τα δεδομένα αυτά [σε συνδυασμό με: 1. την απώλεια ελέγχου στο Αιγαίο (όπου οι Τούρκοι ψαράδες αλωνίζουν από τη Σύρο και τη Σάμο μέχρι τα Κύθηρα), 2. τη μη εύρεση λύσης στον βραχνά των τουρκικών Navtex (στην τελευταία οι Τούρκοι ζητούν αποστρατικοποίηση του Καστελόριζου), 3. το αδιέξοδο στην αγορά φρεγατών για το Π.Ν, 4. τη ζημιογόνα – ως φαίνεται – συμφωνία για την επιβίωση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά και 5. την επικείμενη υπογραφή των εθνικά ασύμφορων σκοπιανών Πρωτοκόλλων] πληθαίνουν τα ερωτηματικά για το πού το πάει η ελληνική κυβέρνηση με την πολιτική της.

Πολιτική που ακολουθεί τις εθνικά επικίνδυνες υποδείξεις του ΕΛΙΑΜΕΠ και δίνει όλο και πιο συχνά την εντύπωση ότι λειτουργεί στα εθνικά θέματα με… ”αυτόματο πιλότο” λόγω της μονοδιάστατης πρόσδεσής της στο άρμα του ξένου παράγοντα είτε αυτός λέγεται Γερμανία είτε Αμερική.