Μια από αυτές τις μέρες πήγα για μπάνιο σε μια όμορφη παραλία, κάπου στην Εύβοια.

Μόνος μου… Γιατί όχι. Με τόσο κόσμο που θα είχα γύρω μου, δεν πίστεψα πως θα νιώσω μοναξιά.
Ομως αυτό που πραγματικά ένιωσα ήτανε μεγάλη απογοήτευση. Μέχρι και τα άψυχα κατά πολλούς βότσαλα της παραλίας, ήμουν σίγουρος ότι μας φώναζαν και δεν τα ακούγαμε.

Κάποιοι να έρχονται με τις οικογένειές τους και αφού άπλωσαν καρέκλες και ψάθες, στην συνέχεια μιλούσαν μεταξύ τους σαν να’ταν ξένοι.
Αλλοι προσπαθούσαν να ψαρέψουν το ιδανικό ψάρι, όχι για την διατροφή τους… Αλλά αυτό που θα εντυπωσιάσει περισσότερο στο διαδίκτυο.
Πιο πέρα δύο κοπέλες πασχιζαν πάνω απο μια ώρα να βγάλουν την κατάλληλη φωτογραφία (συγνώμη, φώτο ήθελα να πω) που θα κάνει τον αντρικό πληθυσμό να γεμίσει με like και καρδούλες τα διαδικτυακά τους προφίλ.
Το ίδιο έκανε και ένα ανήλικο κοριτσάκι προσπαθώντας με νάζι και με μία αρκετή δόση προστυχιας να αυτοφωτογραφηθει (την γνωστή selfie) μπροστά στα μάτια των γωνιών της.

Αυτό που πρόσεξα τελικά… ή μάλλον αυτό που ξαναπρόσεξα για πολλοστή φορά, είναι ότι, όλοι αυτοί έκαναν απλά ένα διάλειμμα από την ψηφιακή ζωή τους, στην δική μου ζωή την αναλογική. Αντίθετα με μένα που κάνω διάλειμμα μέσα στην ημέρα μου να χαζέψω κάτι στο διαδίκτυο και μετά επιστρέφω πίσω στην πραγματικότητα, αυτοί κάνουν στάση από το διαδίκτυο για να χαζέψουν λίγο από την ζωή που τους όρισε – χάρισε η φύση.

Μέσα στην οθόνη τους έχουν μεταθέσει όλες τους τις αισθήσεις και τις καταστάσεις που ζει ένας άνθρωπος : Χαρά – λύπη – επιβεβαίωση – θυμό – οργή – διασκέδαση – φιλία – έρωτα – αγάπη – επικοινωνία – ρομαντικοτητα – ελπίδα.

Το κακό είναι ότι πιστεύουν πως η ψηφιακή ζωή τους έχει άμεσα σχέση με την κανονική ζωή τους. Κι όμως δεν συνδέεται. Καθώς ο,τι συμβαίνει στο διαδίκτυο, ανήκει μόνο στο διαδίκτυο.

Σκεφτείτε λίγο, ακόμα και ένας σαν εμένα που δεν δρα μέσα από τα social media τι μπορεί να πάθει…

Δυο ώρες να ακούσω τον Νίκο που κάνει εκπομπή με καλεσμένο του τον τάδε γιατρό – άλλες δυο ώρες να ακούσω τον Πέτρο που σχολιάζει την συνέντευξη αυτή που μόλις είδα – άλλη μια ώρα να ακούσω τον Τάκη τον Μάκη τον Κώστα τον Χ τον Ψ που αποκαλύπτουν δημοσιογραφικά τα της καθημερινότητας – άλλες δυο ώρες να ακούσω τον και εγώ δεν ξέρω ποιον άλλον….πάει η μέρα… Και έπειτα; τι; πως θα αλλάξει κάτι αν δεν κλείσεις την οθόνη; Οι αποδείξεις στο καθετί δεν τελειώνουν ποτέ, ειδικά στις μέρες μας που λες σε κάποιον καλημέρα, και σου απαντάει… Μέρα…; είσαι σίγουρος πως είναι μέρα; έχεις στοιχεία για αυτό;
Ετσι κουρασμένοι όλοι πάνε για ύπνο. Εναν ύπνο που δεν ξέρουν αν ήταν καλός αν δεν τους το πει το έξυπνο ρολόι τους.
Ολοι αυτοί οι μικροί “θεοί”….που λένε ή ξελενε… Αναλύουν…Διαφωνούν ή συμφωνούν, βεβαίως και λένε αλήθειες, και πράγματα σωστά και αναγκαία…. από την άλλη όμως έχουν προσβληθεί από τον ιο της αριθμολαγνίας, αναζητώντας κάθε μέρα περισσότερους θεατές με τα ανάλογα κολακευτικά σχόλια. Και όλοι μαζί να κάνουν κερκίδες εκτόνωσης.

Αναζητούν τον μεγάλο μαζικό αριθμό επικοινωνίας σαν τρόπαιο… Την στιγμή που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τον έναν άνθρωπο.
Πόσο διαφέρει τελικά η ολότητα των δύο ή εκατόν δυο ανθρώπων, από την μάζα…. Τον μαζισμο… Τον όχλο που δεν δρα ούτε αντιδρά, παρά μόνο υπακούει και εφαρμόζει αλγόριθμους καταρρίπτοντας μεν τα δόγματα του σήμερα, αλλά παράλληλα γεννιούνται καινούρια.

Θέλουν να μεταπηδήσουν σε μακρινές γειτονιές σε άλλες πόλις και σε άλλα κράτη ως νέοι μεσσίες ή προφήτες με το γνωστό σύνθημα «Ακολουθήστε με» στο κανάλι ή κάντε εγγραφή στην σελίδα μου…« Κάνε κοινοποίηση να πάει παντού η αλήθεια….» την στιγμή που δεν γνωρίζουν καν το παιδί τους μέσα στο ίδιο τους σπίτι.

(Είναι να απορεί κανείς πραγματικά… Πως κατάφεραν στα παλιά χρόνια διανοούμενοι – φιλόσοφοι – δάσκαλοι – επαναστάτες – καλλιτέχνες…. Να επηρεάσουν τόσο κόσμο χωρίς το διαδίκτυο … )

Ο, τι επανάσταση ξεκινήσει λοιπόν μέσα από το διαδίκτυο θα αφορά μόνο το διαδίκτυο και όχι την πραγματική ζωή. Ηδη τα τελευταία είκοσι χρόνια όλοι αυτοί που έχουν τα χαρακτηριστικά αυτών της παραλίας που ανέφερα πιο πάνω, (και είναι οι 9 στους 10) νιώθουν κάθε μέρα τόσο πλήρης. Ερωτεύτηκαν – πολέμησαν – απόσπασαν την προσοχή και τα χρήματα κάποιου άλλου από την άλλη μεριά της γης ξεχνώντας ότι κάθε μέρα, σε κάθε παραλία.. σε κάθε δρόμο…σε κάθε γειτονιά… σε κάθε σπίτι μπορεί να περάσει από δίπλα τους ο μεγάλος εκείνος, σπουδαίος και αποκαλυπτικός γιατρός – δάσκαλος, δικηγόρος… Μουσικός – στοχαστής – ποιητής – ζωγράφος…… Αλλα δυστυχώς, δεν θα μπουν στον κόπο να τον κοιτάξουν καν στα μάτια…ούτε φυσικά θα τον ακούσουν… μιας και η παρουσία του δεν επιβεβαιώνεται μέσα από μια οθόνη, και η αξία του δεν πιστοποιείται από χιλιάδες ακόλουθους και κόλακες.

Με λίγα λόγια ας θυμηθούμε λίγο από τι είμαστε φτιαγμένοι… Πέρα από κάθε ίχνος φιλοσοφίας:
Αν αποσπάσεις ένα νετρόνιο από τον πυρήνα του ατόμου με την φιλοδοξία να κατοικήσει σε κάποιο άλλο άτομο, τι θα δημιουργηθεί; Ακτινοβολία. Μοριακή ανισορροπία. Σπάει η αρμονική αλυσίδα της ενέργειας και έτσι μεταλλάσει την ύλη άρα και τον κάθε ορισμό αυτής.
Το ίδιο λοιπόν και εμείς. Γίναμε είδος ραδιενεργό. Αγνωστοι στο σπίτι μας άρα και κατ’επέκταση και στην γειτονιά μας και στην πόλη μας… Αλλά κατά τα άλλα διάσημοι κάπου αλλού που κανείς δεν μας έχει σφίξει το χέρι.

Η Αλήθεια, είναι ένα όπλο πολύ δυνατό. Τόσο δυνατό που αν φυσήξει λίγο παραπάνω, διασκορπάται… Αν την κρατήσεις γερά και στοχεύσεις εκεί που πρέπει, τότε φωτίζεις πραγματικά τον κόσμο.

Ο, τι σπείρεις θα θερίσεις λοιπόν …. Βεβαίως! Μόνο που για να καλλιεργήσεις, χρειάζονται πάντα και οι κατάλληλες συνθήκες.
Συνθήκες που γεννιούνται με κόπο αλλά και με απλότητα. Κοιτάξτε γύρω σας. Λες και, ο ήλιος όταν δύει ή ανατέλλει – η βροχή όταν γεννιέται δια της βίας από την θάλασσα – το χώμα όταν δέχεται με ορμή το νερό από τον ουρανό…. ο δημιουργός του αμπελιού, για να ξεχωρίσει τα παράσιτα που εμποδίζουν τις ρίζες να αναπτυχθεί, λες και για όλα χρειάζεται πανεπιστήμιο για να δωθεί συνέχεια στην ζωή.
Που είναι η σοφή απλότητά μας. Πού χάθηκαν τα λίγα και σωστά λόγια;

Οπότε, κανένας δεν μας φταίει. Ο,τι ζούμε το φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι. Προσπαθούμε να πετύχουμε την μεγάλη ενότητα που θα τα ανατρέψει όλα. Μιλάτε όλοι για ενότητα – κάνετε ομιλίες – δίνετε συνεντεύξεις αποκαλύπτοντας το σκοτεινό πρόσωπο του αντιπάλου…. Μα σοβαρά τώρα…; Για ποια ενότητα μιλάτε την στιγμή που δεν είστε ενωμένοι με την ίδια σας την οικογένεια. Την στιγμή που όταν ανοίγετε τα μάτια σας το πρωί , το πρώτο πράγμα που κάνετε είναι να κοιτάξετε στην οθόνη του ενσωματωμένου υπολογιστή σας γνωστό και ως κινητό τηλέφωνο, για να δείτε « Εχω κάποιο μήνυμα; – μου έκαναν like εκεί; – μου απάντησε ο τάδε εκεί;..»Αντί να χαμογελάσετε και να φιλήσετε στον/στην σύντροφό σας …. αντί να ανοίξετε το παράθυρο να δείτε… τι καιρό κάνει σήμερα.
Μα όχι, είστε στον κόσμο σας…. δεν είστε εδώ. Είστε αλλού… όπως και η γυναίκας σας είναι αλλού, που με μια ματιά και με ένα άγγιγμα του αντίχειρα γίνεται διάσημη μέσα από το διαδικτυακές σελίδες, κάνοντας άλλους άντρες παντρεμένους και μη, να ξερογλείφονται, και αυτό της δίνει ικανοποίηση, ενώ παράλληλα δηλώνει ανικανοποίητη από σας, εκφράζοντας τα παράπονα της στο κάθε άγνωστο “φίλο και ψυχολόγο”….Όπως το ανήλικο παιδί σας είναι αλλού, που μιλάει με μεγαλύτερους και ανοίγει πορνοδιαστροφικές συζητήσεις με ενήλικες αγνώστους, ενώ παράλληλα θα βάλει τον μανδύα του επαναστάτη όταν ακούσει για μια γυναίκα που βιάστηκε ή για ένα παγόβουνο που έλιωσε, την στιγμή που μόνο και μόνο για να είναι αποδεκτό σε μία κοινωνία που ενώ δηλώνει ότι δεν του αρέσει παρ’όλα αυτά, θα κάτσει να του βιάσουν το ίδιο του το σώμα , μέσα από μια ιατρική πράξη χωρίς να φέρει καμία αντίσταση. Που ακόμα και αν πιστεύει ότι αυτή η πράξη του κάνει καλό, πρέπει να αναρωτηθεί ο ίδιος, «άραγε πόσο καλό μου κάνει κάτι το οποίο με διαιρεί απ΄τους άλλους;» Μα του αρέσει η διαίρεση γιατί του αρέσει η διάκριση. Είμαστε εθισμένοι στις διακρίσεις, όχι για κοινό όφελος, αλλά ώστε να κρατάμε ταξικά και κοινωνικά μακρυά τους άλλους. Είμαστε εθισμένοι στην απόσταση.
Καμία αντίσταση λοιπόν δεν θα φέρει ο νέος….
Αντίσταση και ανατροπή που σαν όρος υπάρχει μόνο στα αριστεία που παπαγάλισε εκείνους που κάποια στιγμή, φυλακίστηκαν ή σκοτώθηκαν για να έχει το παιδί σας το δικό του άλλοθι κρεμασμένο με κορνίζα στο τοίχο του σπιτιού του, που ταυτοποιεί την παιδεία του, λέγοντας στους άλλους ότι: «εγώ δεν φέρω καμία ευθύνη για κανέναν και για τίποτα. Ξέρεις σε ποια σχολή πήγα; Ξέρεις ποιους διάβασα; Ξέρεις τι μουσική έμαθα;» Οπως ακριβώς μιλάει ένας υπολογιστής. Με αλγόριθμους. Και με αλγόριθμους φτιάχνει την προσωπικότητά του. «Θα μιλήσω έτσι, για να κάνω εύκολα φίλους. Θα ντυθώ έτσι για να αρέσω εύκολα. Θα φερθώ έτσι για να τραβήξω εύκολα την προσοχή…» Όλα εύκολα λοιπόν αρκεί να λειτουργεί σωστά το λογισμικό… Μα τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι να κάνεις μια μηχανή να σκέφτεται και να ενεργεί σαν τον άνθρωπο, αλλά να κάνεις τον άνθρωπο να ενεργεί σαν μηχανή.

Μια ζωή εφαρμόζουμε αριθμούς που θα μας δώσουν την χαμένη μας αξία. Μία ζωή κυνηγάμε ένα νούμερο. Τον αριθμό του καλού βαθμού που θα καταλήξει στον αριθμό του καλού μισθού.
Να σας θυμίσω διαλόγους καθημερινούς;
– Τι κάνει το παιδί σου, πως πάει στο σχολείο;
– Μια χαρά, όλα άριστα τα έχει.
Δηλ. το παιδί σου γίνεται καλός άνθρωπος με ένστικτο ευθυκρισία και αντίληψη…;;;;

Και αργότερα:
– Τι κάνει το παιδί σου, δουλεύει πουθενά; (ούτε λόγος αν είναι καλά στην υγεία του)
– Ναι μια χαρά, βγάζει τόσα κάθε μήνα.
Δηλ. κάνει τίμια δουλειά και προσφέρει έργο.;;;;

Να θυμίσω ότι, δεν χρειάζεται να σπαταλάς χρήμα σε κοινωνικές συναθροίσεις και εκδηλώσεις για τα παιδιά του πολέμου ή της Αφρικής για να προσφέρεις κοινωνικό έργο, ούτε να κάνεις δεντροφύτευση με δέκα κάμερες γύρω σου.
Κοινωνικό έργο πράττεις από την στιγμή που θα βγεις από το σπίτι σου. Από τον τρόπο που θα μιλήσεις στον γείτονά σου, από τον τρόπο που θα προσφέρεις ένα καρβέλι ψωμί σαν φούρναρης από το τρόπο που δώσεις λίγες ντομάτες ως μανάβης ….
Μα τι λεμέ σε ένα παιδί μικρό κάθε φορά που τον ρωτάμε «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» και τι μας απαντάει; Με ένα επάγγελμα… Μα δεν το ρωτήσαμε τι δουλειά θέλει να κάνει όταν μεγαλώσει. Τι θέλει να γίνει το ρωτήσαμε,δηλ. τι άνθρωπος σκοπεύει να γίνει.

Και όταν έρθει η στιγμή να μας κρίνουν, θα απαντήσουμε: «Θα μου πεις εμένα πως δεν μεγάλωσα σωστά το παιδί μου; Ξέρεις πόσα πλήρωσα τόσα χρόνια για σχολεία,για διάφορα μαθήματα και σπουδές;»
Τί άνθρωπο δημιούργησες όμως;;;

Και αν μας σας αρέσει να βλέπουμε παλιές ελληνικές ταινίες , είναι επειδή οι χαρακτήρες που υποδύονταν, είχαν χαρακτήρα. Είτε ως επαγγέλματα είτε ως διάφορες ιδιότητες. Αλήθεια πως θα κάνεις τώρα σε σκετσάκι, χωρίς σενάριο τον δάσκαλο – τον ταβερνιάρη – τον γιατρό – τον αστυνομικό …..τώρα όλοι πωλητές είναι.
Ακόμα , πως θα υποδυθείς τον πατέρα, τον γιο , τον φτωχό, τον πλούσιο, τον μαθητή, τον ερωτευμένο, τον απελπισμένο……μα δεν μπορείς. Και αυτό γιατί κανένας τους δεν έχει χαρακτήρα, στην κοινωνία που ζούμε. Η ζωή μας δεν έχει χαρακτήρα. Η εποχή μας δεν έχει χαρακτήρα.

Κανένας δεν μας ανάγκασε να γίνουμε όλοι νούμερα. Ένας αριθμός. Όχι καθαρός αριθμός που δεν διαιρείται , αλλά αριθμός που διαιρείται εύκολα, και όπως όλοι γνωρίζουμε καλά, ό,τι διαιρείται χάνει την ιδιότητά του.
Κανένας δεν μας ανάγκασε να τσιπαριστούμε, με το τσιπάκι που έχουμε ήδη και ούτε στην τουαλέτα δεν πάμε χωρίς αυτό.
Κανένας δεν μας ανάγκασε να απομακρυνθούμε από την παράδοση, παρά μόνο την μαϊμουδίζουμε και αυτήν ως ένα ακόμη σύμβολο ποιότητας.
Κανένας δεν μας υποχρέωσε να απομακρυνθούμε από την φυσική ομορφιά αυτού του τόπου, αφού μια ζωή προτιμήσαμε να αράξουμε στον καναπέ ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους και τις τέσσερις οθόνες, παρά να πάμε μια βόλτα, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το σπίτι μας.
Κανένας δεν μας υπέβαλε να υποστεί το παιδί μας την άθλια παιδεία του άθλιου συστήματος, αφού με το που θα γεννήσουμε το παιδί μας, απουσιάζουμε εμείς ως πρώτοι του δάσκαλοι στα πρώτα του βήματα, αφήνοντας την καλλιέργειά του να την αναλάβουν άλλοι, όπως νταντάδες και διάφοροι μαθηματάκιδες “δάσκαλοι” που συνηθίζουμε να τα παρκάρουμε….

Κανένας δεν σας ανάγκασε να μην μεγαλώσετε σωστά το παιδί σας, αφού δεχτήκατε να είστε απόντες στα πιο σημαντικά και σπουδαία πρώτα χρόνια της ζωής του. Σημαντικά για το παιδί, αλλά και για εσάς. Γιατί αν ήσασταν εκεί στα πρώτα χρόνια της ζωής του, το ίδιο το παιδί δεν θα δεχότανε αργότερα να γίνει ο παραπλανημένος και χειραγωγημένος πελάτης των διαφόρων κτηρίων του συστήματος.
Και πως να το καταλάβετε αυτό, αφού και εσείς σαν υπολογιστής που είστε, το βλέπετε ως ένα γκάτζετ. Ένα αξεσουάρ… Ένα τρόπαιο που θα περιμένετε πως και πως να το μοστράρετε το καλοκαίρι στην παραλία, και να το εκθέσετε στα άλμπουμ των ατελείωτων δημοσιεύσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάθε φορά που ζείτε μια προσωπική στιγμή.
Ποιά προσωπική στιγμή, που ακόμα και όταν κάνετε περίπατο μόνοι σας για να ξεσκάσετε αφιερώνοντας λίγα να έρθετε σε επαφή με το περιβάλλον γύρω σας, μιλάτε στο τηλέφωνο γκαρίζοντας χωρίς να σέβεστε ούτε τον συνομιλητή σας, αλλά ούτε τον ίδιο σας τον εαυτό.
Ακόμα και εκεί έξω μόνοι θέλετε να είστε. Πόσες και πόσες φορές είπα καλημέρα σε κάποιον συναθλητή μου που τον συνάντησα να τρέχει έξω, και αυτός δεν με άκουσε καν επειδή είχε ακουστικά στα αφτιά. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Μα δεν καταλαβαίνετε ότι είναι απάνθρωπο.

Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ άγνωστε αναγνώστη, ας πάψουμε να τα βάζουμε με τους άλλους, και με το τι σχεδιάζουν να μας κάνουν… και ας αντιληφθούμε ότι, έτσι εύκολοι που είμαστε σαν προϊόντα χειραγώγησης, και λίγα μας έχουν κάνει ως τώρα. Καιρός να τα βάλουμε με εμάς. Ξεκινώντας πρωτίστως από εμάς και στην συνέχεια να σώσουμε την σχέση μας, με ό,τι έχουμε δίπλα μας…

Είναι προσωπικό θέμα το καθενός.

Δεν είμαι άνθρωπος του γραπτού λόγου. Προτιμώ τον φυσικό διάλογο. Ειδικά ένα κείμενο σαν αυτό, με μορφή ηλεκτρονικού μηνύματος που εισβάλει αστραπιαία στην οθόνη κάποιου άλλου το θεωρώ πολύ φτηνό. Υποβαθμίζει και εμένα και αυτόν που καλείται να το διαβάζει βιαστικά. Αν το διαβάσει….