Η ανάποδη ανάγνωση του μητσοτακικού συνθήματος από «ποτέ ξανά!» σε «πότε ξανά;»
Νηπίοισιν ου λόγος, αλλά ξυμφορή γίνεται διδάσκαλος
(Για τους ανόητους, δάσκαλος δεν είναι η λογική αλλά η συμφορά)
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνα Φιλόσοφος
Την στιγμή που η Ελλάδα θρηνεί τα αθώα θύματα μίας ακόμη ανείπωτης τραγωδίας, λαμβάνουν μορφή χιονοστιβάδας οι αποκαλύψεις και οι καταγγελίες σχετικά με την προκλητική αδιαφορία και την ανικανότητα της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη να εγγυηθεί την καλή λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου, σύγχρονες υποδομές και ευρωπαϊκά συστήματα ασφαλούς κυκλοφορίας των τρένων και μεταφοράς των επιβατών.
Δυστυχώς, με τον πιο πολυαίμακτο τρόπο καταρρέει με πάταγο και απροσδόκητα (;) λίγο πριν από τις επικείμενες εκλογές το νανουριστικό αφήγημα του επιτελικού κράτους της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη, ενώ ο ίδιος καταφεύγει έντρομος σε άθλια επικοινωνιακή διαχείριση του ανθρώπινου πόνου, εμφανιζόμενος μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες με το δήθεν τεθλιμμένο ύφος του «συντετριμμένου ηγέτη» που συμπάσχει με την οδύνη των οικογενειών των θυμάτων, καθησυχάζοντας τους πολίτες ότι ανάλογη τραγωδία δεν θα συμβεί «ποτέ ξανά»!
Βέβαια, στο πλαίσιο της αντιστροφής της πραγματικότητας και της μαζικής χειραγώγησης της κοινωνίας, το διά των πρωθυπουργικών χειλέων «ποτέ ξανά» ηχεί παράξενα στα αυτιά των αφυπνισμένων πολιτών που ευχερώς αντιλαμβάνονται την κραυγάζουσα αλήθεια:
Το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη είναι ένας ακόμη κρίκος που έρχεται να προστεθεί στην μακρά αλυσίδα των ανθρωπίνων τραγωδιών και εγκληματικών σφαλμάτων, παραλείψεων και ολιγωριών του πολιτικού συστήματος εξουσίας.
Υπό το πρίσμα της συνειδητοποίησης της πιο πάνω αλήθειας, οι πολίτες σφίγγουν τα δόντια τους, προκειμένου να συγκρατήσουν την οργή που ξεχειλίζει καθώς νιώθουν στο πετσί τους τον εμπαιγμό της πολιτικής εξουσίας, χωρίς όμως να σκύβουν το κεφάλι στην φαύλη ρητορική του κ. Μητσοτάκη, όπως ο ίδιος με βάναυση προπέτεια αξίωσε στο τηλεοπτικό του διάγγελμα.
Μερικά μόνο (ενδεικτικώς αναφερόμενα) παραδείγματα που αποδεικνύουν την ανικανότητα ή έστω την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού να επιτελέσει την κοινωνική του αποστολή σε έκτακτες συνθήκες είναι τα εξής:
- Η φονική πυρκαγιά στο Μάτι, που είχε εκδηλωθεί αρχικώς κοντά στο Νταού Πεντέλης, η οποία όμως εξαιτίας της παροιμιώδους αδράνειας της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας δεν κατασβέστηκε έγκαιρα με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε πύρινη λαίλαπα και να χάσουν –κάτω από τραγικές συνθήκες– την ζωή τους πάνω από εκατό συνάνθρωποί μας, ενώ αποτεφρώθηκαν και δεκάδες χιλιάδες στρέμματα πευκοδάσους
- Ο καταστροφικός χείμαρρος που έπνιξε την Μάνδρα προκαλώντας την βιβλική καταστροφή ολόκληρων οικισμών και παρασύροντας στον θάνατο είκοσι τέσσερις πολίτες, αφού τα έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης εξαγγέλλονταν χωρίς ποτέ να υλοποιηθούν.
- Ο εγκλωβισμός των ανύποπτων οδηγών κατά τον περσινό χειμώνα στην κεντρικότερη οδική αρτηρία της Αττικής, δηλ. σε εκείνη της Αττικής Οδού, όταν από θαύμα δεν θρηνήσαμε θύματα εξαιτίας του ψύχους.
Στις πιο πάνω περιπτώσεις καταγράφεται με απόλυτη διαύγεια η νοσηρή και προκλητική αδιαφορία του πολιτικού προσωπικού της χώρας να αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, μεριμνώντας για την ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών και ως εκ τούτου καθίσταται πολύ πιθανή και η επόμενη τραγωδία που θα κουρελιάσει με εκκωφαντικό τρόπο το λίαν υποκριτικό «ποτέ ξανά».
Συνεπώς, όταν ο κ. Μητσοτάκης εκφώνησε σε δραματικό τόνο το «ποτέ ξανά», προσπαθούσε συνειδητά να ξεγελάσει για μια ακόμη φορά τους βρεφοποιημένους πολίτες με ένα επιπλέον προκλητικό ψέμα ολκής, στο οποίο συμπυκνωνόταν ολόκληρη η πρωθυπουργική αμετροέπεια και αναλγησία για την δυστυχία και τα βάσανα του ελληνικού λαού.
Οι πιο πάνω περιπτώσεις παραλυσίας του διοικητικού μηχανισμού μαρτυρούν με τον πιο εύγλωττο τρόπο την κομματική άλωση του κράτους, την έλλειψη συντονισμού μεταξύ των αρμοδίων φορέων και υπηρεσιών και πρώτα από όλα τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες που βαραίνουν διαχρονικά όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις που διαχειρίζονται με πρωτοφανή επιπολαιότητα, ωχαδερφισμό και εγκληματική αμέλεια τα ζητήματα της καθημερινότητας των πολιτών και την τύχη της πατρίδας μας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, κρίνεται πολύ πιθανό ότι παρόμοιες προσωπικές ή συλλογικές, μικρότερες ή μεγαλύτερες, ανθρώπινες τραγωδίες θα επαναληφθούν και στο μέλλον (υπό άλλες περιστάσεις και αφορμές), αφού η κάθε νέα δοκιμασία θα διαδέχεται την προηγούμενη, σε ένα αέναο φαύλο κύκλο πολιτικού εκμαυλισμού, εξαχρείωσης, κοινωνικής αδιαφορίας και παθητικότητας.
Σε ανάποδη ανάγνωση, λοιπόν, η διαβεβαίωση του «ποτέ ξανά!» μετατρέπεται στο ερώτημα «πότε ξανά;».
Τούτο θα εξακολουθεί να συμβαίνει όσο οι Έλληνες πολίτες παραμένουν χειραγωγούμενοι και εξαρτημένοι από τα μέσα μαζικής επιρροής και εξαπάτησης, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν την κρυστάλλινη αλήθεια που στέκεται ολόγυμνη μπροστά τους και ουρλιάζει:
Η κακοδαιμονία της Ελλάδας οφείλεται στο σάπιο, διεφθαρμένο και ξενόδουλο πολιτικό σύστημα εξουσίας, το οποίο, επιχειρώντας να καταπραΰνει την χαροκαμένη μάνα, χύνει κροκοδίλια δάκρυα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, την στιγμή που εκείνη, θρηνώντας σπαρακτικά, θα ενταφιάζει το μονάκριβο παιδί της.
Η εκάστοτε κυβέρνηση επιρρίπτοντας συστηματικά την ευθύνη για κάθε τραγωδία είτε στο μικροκλίμα (Μάτι), είτε στην «ακραία αστική καταιγίδα» (Μάνδρα), είτε στην «πρωτοφανή» χιονόπτωση (Αττική Οδό),είτε τέλος στον ανθρώπινο (μη πολιτικό) παράγοντα (Τέμπη), θα εμφανίζεται πάντοτε ενώπιον της κοινής γνώμης, ως «λευκή περιστερά», εμπαίζοντας με τον πλέον σαδιστικό τρόπο την νοημοσύνη των Ελλήνων πολιτών και διεκδικώντας με περισσή θρασύτητα την ψήφο τους.
Ο τέως Υπουργός εμφανίζει τον εαυτό του περίπου ως αποδιοπομπαίο τράγο του πολιτικού συστήματος στα χέρια του οποίου έσκασε ατυχώς η «καυτή πατάτα» της άθλιας κατάστασης του σιδηροδρομικού δικτύου, αφού δήλωσε επί λέξει τα εξής:
«Είναι αυτό που νιώθω καθήκον μου να πράξω [εννοώντας να παραιτηθεί] ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη των ανθρώπων που έφυγαν τόσο άδικα και αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα διαχρονικά λάθη του ελληνικού κράτους και του πολιτικού συστήματος».
Ο κ. Καραμανλής, ως άριστα μυημένος στην γνώση της προπαγανδιστικής τέχνης, επιχειρεί με τις μισοαλήθειες και τα ψευτοδάκρυα να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα χειραγωγώντας τους πολίτες, καθώς αποσιώπησε εσκεμμένα να αναφέρει ότι είχε ενημερωθεί προσωπικά ο ίδιος για τα κενά ασφαλείας, καθώς επίσης για την έλλειψη μέτρων προστασίας στην ασφαλή λειτουργία και κυκλοφορία των τρένων
.
Την Κυριακή της Ορθοδοξίας, στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αθηνών, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος και τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου τέλεσαν μνημόσυνο για την ανάπαυση των θυμάτων του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Σακελλαροπούλου και του κ. Μητσοτάκη.
Προκαλεί πραγματικά αλγεινή εντύπωση η στάση της Διοικούσας Εκκλησίας, η οποία, αντί να ελέγχει με δριμύτητα όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για τα διαχρονικά εγκληματικά τους λάθη και τις παραλείψεις εις βάρος των συμφερόντων του Ελληνικού λαού, επιλέγει να αποτελέσει το θλιβερό δεκανίκι της απολυταρχικής εξουσίας, κηρύσσοντας πάνδημο μνημόσυνο (όπως ακριβώς συνέβη και για τα θύματα της τραγωδίας στο Μάτι) και προσκαλώντας τον κ. Μητσοτάκη, τον πολιτικά υπεύθυνο της σιδηροδρομικής τραγωδίας, που δεν τόλμησε να ψελλίσει (έστω και για τα μάτια του κόσμου) μια συγγνώμη στο τηλεοπτικό του διάγγελμα.
Η τέλεση του μνημοσύνου σε όλους τους Ιερούς Ναούς της πατρίδας μας δυστυχώς εργαλειοποιείται με σκοπό να λειτουργήσει ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής (μέσω της έκφρασης του θρησκευτικού συναισθήματος των πολιτών) και να περάσει προς τα έξω η εικόνα της αρραγούς ενότητας μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας ενώπιον μιας κοινωνικής δοκιμασίας.
Αν όμως οι προθέσεις του Αρχιεπισκόπου και των Ιεραρχών της Δ.Ι.Σ. ήταν ειλικρινείς, όφειλαν να τελέσουν το Ιερό Μνημόσυνο χωρίς τουλάχιστον την παρουσία του κ. Μητσοτάκη, ως εγκόσμια προϋπόθεση που θα προσπόριζε πραγματική ωφέλεια, ανάπαυση και παρηγοριά στις ψυχές των αθώων θυμάτων της κυβερνητικής αναλγησίας και αδιαφορίας.
Δυστυχώς, στην παρούσα χρονική συγκυρία, η διοικούσα εκκλησία της Ελλάδας έχει μεταλλαχθεί από φιλόστοργη και ηρωική Μάνα του Γένους σε κακή και άσπλαχνη μητριά, στηρίζοντας προσωπικά τον κ. Μητσοτάκη σε μια δύσκολη για αυτόν χρονική συγκυρία –λίγο πριν από την προκήρυξη των εθνικών εκλογών– και ενώ καλείται να διαχειριστεί την τεράστια προσωπική και πολιτική ευθύνη της ασύλληπτης σιδηροδρομικής τραγωδίας.
Δηλαδή η Διοικούσα Εκκλησία αποφασίζει να «βάλει πλάτη» στην σκληρή και αδυσώπητη κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, μολονότι γνωρίζει άριστα ότι οι πράξεις και κυρίως οι παραλείψεις της κυβέρνησής του να θωρακίσει την καλή λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου και την ασφαλή μετακίνηση των πολιτών, αποτέλεσαν την κύρια και βασική αιτία που προκάλεσε το πολύνεκρο δυστύχημα στην περιοχή των Τεμπών, βυθίζοντας στο πένθος ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Ένα χρόνο μετά την έναρξη του εμβολιαστικού προγράμματος, δηλαδή τον Ιανουάριο του 2022, ο Υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης προέβη σε προσωπική ανάρτηση, όπου έμπλεος χαράς και υπερηφάνειας δήλωνε τα εξής:
«Σήμερα, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι η Ελλάδα κατάφερε να οικοδομήσει ένα ψηφιακό σύστημα διαχείρισης του εμβολίου, όταν άλλες μεγάλες χώρες απέτυχαν. Αυτό που όμως πραγματικά κρατάμε από αυτή τη μεγάλη επιχείρηση είναι τα διδάγματα της προσπάθειας και της προσήλωσης σε ένα στόχο: να σχεδιάζουμε συστήματα με επίκεντρο τον πολίτη και τις ανάγκες του, να αναγνωρίζουμε και να διορθώνουμε γρήγορα τις αστοχίες …»
.
Τον Μάρτιο του 2023, ο ελληνικός λαός παρακολουθώντας με συνοχή καρδιάς τις συνθήκες του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη, μένει κυριολεκτικά με ανοικτό το στόμα, μαθαίνοντας ότι δεν υφίσταται ψηφιακό σύστημα αυτοματοποιημένης διαχείρισης του σιδηροδρομικού δικτύου (!), το οποίο, αν υπήρχε, θα είχε αποσοβηθεί το τρομακτικό δυστύχημα
.
Επομένως, συνάγεται ότι η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη επέδειξε εμβολιαστικό οίστρο με στόχο να τρυπήσει όλους τους Έλληνες πολίτες ψηφιοποιώντας το σύστημα διαχείρισης του εμβολίου (άραγε για το καλό τους;), ενώ την ίδια στιγμή αδιαφόρησε προκλητικά για τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου, το οποίο εγκατέλειψε σε πρωτόγονη κατάσταση, προφανώς για το κακό τους!
- Πώς εξηγείται ο κ. Μητσοτάκης να «μεριμνά» για την ασφάλεια της υγείας των πολιτών και να παραμένει παγερά αδιάφορος για την ασφαλή μετακίνησή τους;
- Μήπως τελικά η αδιανόητη και ασυγχώρητη κυβερνητική ολιγωρία, αμέλεια και αδιαφορία που αποκαλύφθηκε με την αφορμή του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη, συνιστούν ισχυρό ενδείκτη και για την εγκληματική διαχείριση της πρόσφατης υγειονομικής κρίσης από την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη; Οι πολίτες καλούνται να αναλογιστούν πάρα πολύ σοβαρά σε ποιον εμπιστεύθηκαν την προστασία της υγείας τους.
Παραφράζοντας την Ευαγγελική ρήση «Εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι;»
, ο κάθε Έλληνας πολίτης νομιμοποιείται να διερωτηθεί ως άλλος Ναθαναήλ:
«Εκ κυβερνήσεως Μητσοτάκη δύναται τι αγαθόν είναι;» που ερμηνεύεται ως εξής: «Από την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη μπορεί να προέλθει οτιδήποτε καλό;».
Και οι νεκροί των Τεμπών, αν μπορούσαν να απαντήσουν από τον τάφο τους, ίσως να χρησιμοποιούσαν τα λόγια του Αποστόλου Φιλίππου:
«Έρχου και ίδε».
Παρακολουθώντας οι πολίτες το ολιγόλεπτο τηλεοπτικό διάγγελμα του κ. Μητσοτάκη, το στομάχι τους «θα έγινε κόμπος», αναλογιζόμενοι τον τόπο και το μέγεθος της επόμενης συμφοράς, καθώς συνειδητοποιούν ότι ζουν στην χώρα του «πάμε και όπου βγει», με έργα βιτρίνας και κομματικές φιέστες που καλύπτουν την ανυπαρξία κρίσιμων υποδομών και διεθνών προτύπων ασφαλείας.
Υπό τις πιο πάνω συνθήκες, οι πολίτες όφειλαν να αναπτύξουν κανονικά μια θερμότερη σχέση εμπιστοσύνης με τον Θεό, καθώς η εμπειρία της μετακίνησης στην Ελλάδα εξελίσσεται σε «επικίνδυνη αποστολή», δεδομένου ότι ένα τυχαίο γεγονός ή μια απειροελάχιστη λεπτομέρεια μπορεί να καθορίσει την αίσια ή την, ο μη γένοιτο, μοιραία έκβαση μιας διαδρομής.
Πάντως, αν οι Έλληνες πολίτες εξαιτίας του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη κατανοήσουν ότι, ζώντας στην Ελλάδα, βρίσκονται κυριολεκτικά υπό την σκέπη της Παναγίας και στο έλεος του Άγιου Τριαδικού Θεού και αποφασίσουν να κάνουν επάνω τους το σημείο του Σταυρού, κάθε φορά που θα ταξιδεύουν είτε με το ιδιωτικό τους αυτοκίνητο, είτε με το πλοίο, είτε με το λεωφορείο της γραμμής, είτε με το τρένο και το αεροπλάνο, το γεγονός αυτό θα πρέπει να πιστωθεί στα θετικά πεπραγμένα της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη, η οποία συνέβαλε, έστω και ακουσίως, στην ενίσχυση της πίστης του ελληνικού λαού.