Οαγώνας των Ηνωμένων Πολιτειών για τη διατήρηση της παγκόσμιας ηγεμονίας τους πέρασε στο τρίτο του στάδιο.
Μετά την επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή κατά παράβαση των δεσμεύσεων της Δύσης για τη μη εγκατάσταση ΗΠΑϊκών όπλων στην Κεντρική Ευρώπη, η Ρωσία, η οποία δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα γιγάντια σύνορά της, απειλείται άμεσα.
Κατά παράβαση των δεσμεύσεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ουάσιγκτον τοποθέτησε «ολοκληρωτικούς εθνικιστές» («Ναζί» στην ορολογία του Κρεμλίνου) στην εξουσία στο Κίεβο. Απαγόρευσαν στους ρωσόφωνους συμπατριώτες τους να μιλούν τη μητρική τους γλώσσα, τους στέρησαν τις δημόσιες υπηρεσίες και τελικά βομβάρδισαν εκείνους του Ντονμπάς. Η Ρωσία δεν είχε άλλη επιλογή από το να επέμβει στρατιωτικά για να βάλει τέλος στη δοκιμασία τους.
Ο τρίτος γύρος είναι η αυταρχική αλλαγή του ενεργειακού εφοδιασμού της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης. Την ίδια μέρα τέθηκε σε λειτουργία ο αγωγός φυσικού αερίου της Βαλτικής, το Baltic Pipe, οι δύο αγωγοί φυσικού αερίου Nord Stream τέθηκαν εκτός λειτουργίας, ενώ διεκόπη η συντήρηση του Turkish Stream .
Πρόκειται για το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην ιστορία. Μια πράξη πολέμου τόσο κατά της Ρωσίας (51%) όσο και κατά της Γερμανίας (30%), συνιδιοκτητών αυτών των κολοσσιαίων επενδύσεων, αλλά και κατά των εταίρων τους, της Ολλανδίας (9%) και της Γαλλίας (9%). Μέχρι στιγμής κανένα από τα θύματα δεν έχει αντιδράσει δημόσια.
Για να επιτευχθεί αυτή η τεράστια καταστροφή, ήταν απαραίτητο να υπάρχουν υποβρύχια στην περιοχή τα οποία έχουν εντοπίσει οι δυνάμεις της περιοχής. Αν επίσημα δεν υπάρχουν στοιχεία, με την αστυνομική έννοια του όρου, έχουν ήδη μιλήσει οι «κάμερες παρακολούθησης» (sonars). Τα ενδιαφερόμενα κράτη γνωρίζουν με βεβαιότητα ποιος είναι ο ένοχος. Είτε δεν αντιδρούν, και θα σβήσουν πολιτικά από τον χάρτη, είτε προετοιμάζουν μυστικά τις αντιδράσεις τους σε αυτή τη μυστική δράση και θα γίνουν πραγματικοί πολιτικοί παράγοντες όταν θα τις πραγματοποιήσουν.
Ας θυμηθούμε το πραξικόπημα στο Αλγέρι το 1961 και τις απόπειρες δολοφονίας κατά του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Σαρλ Ντε Γκωλ που ακολούθησαν. Ο τελευταίος προσποιήθηκε ότι πίστευε ότι ήταν έργο της Οργάνωσης του Μυστικού Στρατού (OAS) που συγκέντρωνε Γάλλους που αντιτίθονταν στην ανεξαρτησία της Αλγερίας. Αλλά ο υπουργός Εξωτερικών τoy, Maurice Couve de Murville, ανέφερε δημόσια τον ρόλο της ισπανικής Opus Dei και της ΗΠΑϊκής CIA στην οργάνωσή τους και τη χρηματοδότησή τους. Ο Ντε Γκωλ αναζήτησε και αναγνώρισε τους προδότες, αναδιοργάνωσε την αστυνομία και τους στρατούς και ξαφνικά, πέντε χρόνια αργότερα, ανακοίνωσε την αποχώρηση της Γαλλίας από την ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ. Έδωσε στο τελευταίο δύο εβδομάδες για να κλείσει τα κεντρικά του γραφεία στο Παρίσι-Dauphine και να μεταναστεύσει στο Βέλγιο· λίγο χρόνο περισσότερο για να κλείσουν οι 29 στρατιωτικές βάσεις της Συμμαχίας στη χώρα. Στη συνέχεια, άρχισε να ταξιδεύει στο εξωτερικό για να καταγγείλει την υποκρισία των Ηνωμένων Πολιτειών, μεταξύ άλλων στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Η Γαλλία ξαναέγινε αμέσως μια δύναμη φάρος στις διεθνείς σχέσεις. Αυτά τα γεγονότα δεν έχουν ποτέ εξηγηθεί δημόσια, αλλά όλοι οι υπεύθυνοι πολιτικοί της εποχής μπορούν να τα επιβεβαιώσουν [1].
Από της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συντάξει έναν παγκόσμιο χάρτη που διαταράσσει τις διεθνείς σχέσεις, οδηγώντας τους να ανατρέψουν κυβερνήσεις και να διεξάγουν πολέμους, για να δημιουργήσουν διαδρομές μεταφοράς για τις πηγές ενέργειας. Ήταν η κύρια δραστηριότητα του Αντιπροέδρου Al Gore για οκτώ χρόνια, σήμερα είναι αυτή του Ειδικού Συμβούλου Amos Hochstein. Θυμόμαστε τον πόλεμο στην Υπερδνειστερία για να αρπάξουν έναν κόμβο αγωγών [2], μετά τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο για να χτίσουν ένα διάδρομο επικοινωνίας στα Βαλκάνια, τον «8ο διάδρομο». Τώρα αποκαλύπτονται όλα τα άλλα κομμάτια του παζλ.
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κατανοήσουμε το κακό που μόλις έπληξε την Ευρωπαϊκή Ένωση και, κατά πάσα πιθανότητα, θα προκαλέσει την οικονομική της κατάρρευση, επειδή η ίδια η Ένωση έχει λάβει ορισμένες από τις αποφάσεις που είναι απαραίτητες για τη χρεοκοπία της.
Μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου 2022, η Ένωση προμηθευόταν κυρίως αέριο από τη Ρωσία. Το τελευταίο δρομολογούταν είτε μέσω του αγωγού φυσικού αερίου Brotherhood μέσω της Ουκρανίας, είτε μέσω του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream είτε μέσω του Turkish Stream. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες εγγυώνται την ασφάλεια της Ένωσης, μόλις έκοψαν διαδοχικά αυτούς τους τρεις δρόμους. Βέβαια, ο αγωγός φυσικού αερίου Brotherhood εξακολουθεί να λειτουργεί εν μέρει, αλλά μπορεί να διακοπεί οριστικά ανά πάσα στιγμή με τη βούληση του Κιέβου, ο Nord Stream έχει υποστεί δολιοφθορά και ο Turkish Stream δεν μπορεί πλέον να συντηρηθεί λόγω των κυρώσεων που έχει επιβάλει η Ένωση με αίτημα των ΗΠΑ.
Μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου, η οικονομία της Ένωσης βασιζόταν κυρίως στην παραγωγή της γερμανικής βιομηχανίας. Με την αποκοπή του Nord Stream , οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέστρεψαν τη γερμανική βιομηχανία. Σύμφωνα με την περίφημη φόρμουλα του Λόρδου Ismay, του πρώτου Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, η «μεγάλη στρατηγική» των Αγγλοσαξόνων είναι να «Κρατήσουν τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω και τους Γερμανούς υπό κηδεμονία».
Αυτή η πολιτική ακολουθείται από όλες τις ΗΠΑϊκές κυβερνήσεις, χωρίς διακοπή από τη δεκαετία του 1950. Το Nord Stream κατασκευάστηκε από 9 Κράτη, 4 το κατέχουν. Άρχισε να λειτουργεί το 2011. Ξεκινώντας με τη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ το 2017, το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών απείλησε με κυρώσεις τις εταιρείες που εμπλέκονται στη λειτουργία του Nord Stream 1 και εκείνες που εμπλέκονται στο έργο του Nord Stream 2. Ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ χλεύασε τον Γερμανό υποτελή που έπινε ρωσικό αέριο. Μια σειρά από νομικά εμπόδια έχουν αναπτυχθεί για να εμποδίσουν το ρωσικό αέριο στη Δυτική Ευρώπη όχι μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και από την Πολωνία. Από αυτή την άποψη, η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έχει αλλάξει τίποτα. Η Γερμανία έκανε λάθος που την πίστευε πιο καλοπροαίρετη.
Βέβαια, τον Ιούλιο του 2021, είχε επιτευχθεί συμφωνία σύμφωνα με την οποία το Nord Stream 2 θα είχε αντικατασταθεί από υδρογόνο που θα κατασκευαζόταν… στην Ουκρανία και θα μεταφερόταν, από το 2024 (ημερομηνία λήξης της ρωσο-ουκρανικής σύμβασης), χάρη στον μετατρεπόμενο παλαιό αγωγό φυσικού αερίου Brotherhood .
Εκλεγμένος τον Δεκέμβριο του 2021, ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς έκανε δύο σοβαρά λάθη μέσα σε λίγους μήνες.
Μόλις εκλεγμένος, στις 7 Δεκεμβρίου, πήγε στον Λευκό Οίκο όπου προσπάθησε να αντισταθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες του ζητούσαν να μην δεχτεί άλλο ρωσικό αέριο. Επιστρέφοντας στη πατρίδα του, επέλεξε να διατηρήσει το Nord Stream και, ενώ αναζητούσε ανανεώσιμες πηγές, να μπλοκάρει το Nord Stream 2 και να εφαρμόσει τη συμφωνία του Ιουλίου. Σκεπτόταν, λανθασμένα, να εξισορροπήσει την πολεμοχαρή στρατηγική σκέψη των ΗΠΑ, τις ανάγκες της βιομηχανίας του και το δόγμα των Πρασίνων, μελών του κυβερνώντος Συνασπισμού του. Ο καγκελάριος είχε ιδρώσει: κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που έδωσε με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, ο Τζο Μπάιντεν είχε δηλώσει ότι η χώρα του θα μπορούσε να καταστρέψει τον Nord Stream 2 και ότι, εάν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, θα το έκανε. Ήταν απολύτως ανατριχιαστικό για τον Scholz να ακούει τον Κύριο του να τον φτύνει κατά πρόσωπο ότι θα μπορούσε να καταστρέψει μια επένδυση δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων ανάλογα με τις ενέργειες ενός τρίτου μέρους, αδιαφορώντας μάλιστα για τις υπαγορεύσεις του. Δεν γνωρίζουμε αν ο πρόεδρος Μπάιντεν είχε επίσης αναφέρει την καταστροφή του Nord Stream 1 κατά τις συζητήσεις κεκλεισμένων των θυρών, αλλά δεν είναι αδύνατο. Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με τους Γερμανούς δημοσιογράφους που τον ακολουθούσαν, ο καγκελάριος είχε επιστρέψει χλωμός στη Γερμανία.
Το δεύτερο λάθος του έγινε στις 16 Σεπτεμβρίου 2022. Η χώρα του επιθυμεί να μην βρίσκεται πλέον υπό την αγγλοσαξονική κηδεμονία και να διασφαλίσει τη δική της ασφάλεια καθώς και ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ως εκ τούτου, η Καγκελάριος δήλωσε ότι «Ως το πολυπληθέστερο έθνος, προικισμένο με τη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη και που βρίσκεται στο κέντρο της ηπείρου, ο στρατός μας πρέπει να γίνει ο στήριγμα της συμβατικής άμυνας στην Ευρώπη».
Διευκρινίζοντας ότι μιλούσε μόνο για «συμβατική άμυνα», σκόπευε να μετριάσει την ευαισθησία του Γάλλου γείτονά του, της μοναδικής πυρηνικής δύναμης στην Ένωση. Φαντασμένος να ξεφεύγει από το στρατιωτικό προτεκτοράτο των ΗΠΑ, δεν καταλάβαινε ότι παραβίαζε το δόγμα των Στράουσιστών. Το 1992, ο Paul Wolfowitz υπέγραψε το Defense Policy Guidance από το οποίο οι New York Times δημοσίευσαν αποσπάσματα. Ανέφερε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα θεωρούσαν κάθε επιθυμία για ευρωπαϊκή χειραφέτηση ως casus belli [3].
Έξι μέρες αργότερα, oi Navy Seals ανατίναξαν τους δύο αγωγούς φυσικού αερίου στη Βαλτική Θάλασσα, γυρίζοντας τη Γερμανία έντεκα χρόνια πίσω.
Ταυτόχρονα, λίγες ώρες μετά το σαμποτάζ, εγκαινιάστηκε με μεγάλη φανφάρα ο αγωγός αερίου Baltic Pipe, από τον Πολωνό πρόεδρο, την Δανή πρωθυπουργό και τον Νορβηγό υπουργό Ενέργειας. Δεν έχει καθόλου τις ίδιες δυνατότητες με το Nord Stream, αλλά θα είναι αρκετός για να αλλάξει εποχή. Παλαιότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση κυριαρχούσε η γερμανική βιομηχανία χρησιμοποιούντος ρωσικό αέριο, τώρα θα κυριαρχείται από την Πολωνία που χρησιμοποιεί νορβηγικό αέριο. Ο Πολωνός πρωθυπουργός Mateusz Morawiecki δήλωσε θριαμβευτικά το μίσος του κατά τη διάρκεια της τελετής των εγκαινίων : «Η εποχή της ρώσικης κυριαρχίας στο τομέα του φυσικού αερίου πλησιάζει στο τέλος της· μια εποχή που σημαδεύτηκε από εκβιασμούς, απειλές και υπεξαίρεσεις».
Η πολεμική πράξη που διαπράχθηκε κατά της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Γαλλίας μας αναγκάζει να ξανασκεφτούμε τα γεγονότα στην Ουκρανία. Είναι πολύ σημαντικότερη από ό,τι προηγήθηκε, στο μέτρο που οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτέθηκαν στους συμμάχους τους. Έχω εξηγήσει εκτενώς σε προηγούμενα άρθρα τι αναζητούσαν οι Στράουσιστές με τις προκλήσεις τους στην Ουκρανία. Αυτό που μόλις συνέβη μας δείχνει γιατί η Ουάσιγκτον, ως κράτος, υποστηρίζει το στράουσιανό σχέδιο και ότι η «μεγάλη στρατηγική» της δεν έχει αλλάξει από τη δεκαετία του 1950.
Στην πράξη, αν δεν δοθεί απάντηση σε αυτή την πολεμική πράξη, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα καταρρεύσει οικονομικά, με εξαίρεση την Πολωνία και τους έντεκα συμμάχους της στην Κεντρική Ευρώπη, μέλη της Πρωτοβουλίας Τριών Θαλασσών (Intermarium) [4]. Ο άνεμος γυρίζει. Από τώρα και στο εξής, η Βαρσοβία τρέχει στη κορυφή.
Οι μεγάλοι χαμένοι θα είναι η Δυτική Ευρώπη και η Ρωσία, αλλά και η Ουκρανία, η οποία δεν καταστράφηκε παρά μόνο για να επιτρέψει αυτό το παιχνίδι της σφαγής.