Στη μετασοβιετική εποχή, ο στόχος των κυβερνήσεων των ΗΠΑ ήταν να φέρουν τους πυρηνικούς πυραύλους τους κοντά στη Ρωσία

Στο τρίπτυχο ανατροπή, πραξικόπημα, εθνοκάθαρση βασίζεται η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, όπως τη σχεδιάζουν οι ΗΠΑ μετά το 1991 και το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης όταν και έπρεπε να επικαιροποιήσουν το πλάνο τους.

Αυτό εκτιμά σε ανάλυσή του ο ιστορικός ερευνητής Eric Zuesse λέγοντας πως το πρότυπο αυτής της ανατροπής και τελικής ενσωμάτωσης δημιουργήθηκε το 1965 στην Ινδονησία (αν όχι νωρίτερα, σε άλλες «μπανανίες»).
Η εξόντωση από τον Οκτώβριο του 1965 έως τον Μάρτιο του 1966 από την κυβέρνηση της Ινδονησίας μέχρι και δύο εκατομμυρίων Ινδονήσιων υποστηρικτών του κομμουνισμού και οποιουδήποτε άλλου αριστερού πολιτικού κόμματος —συμπεριλαμβανομένων των υποστηρικτών του ηγέτη της Ινδονησίας, στρατηγού Sukarno ο οποίος είχε κάποιους αριστερούς υποστηρικτές – είχε πιθανώς εγκέφαλο, τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ και Δημοκρατικό Lyndon Johnson.
Σίγουρα, o Johnson βρισκόταν πίσω από αυτήν την «εθνοκάθαρση», πολύ πριν ξεκινήσει. Ήδη από τον Μάρτιο του 1965, οι άνθρωποι του Johnson ήταν ιδιαίτερα επιθετικοί εναντίον του Sukarno ο οποίος στόχευσε στην εθνικοποίηση των φυσικών πόρων.

Το πλάνο και η ανατροπή

Στη μετασοβιετική εποχή, ο στόχος των κυβέρνησεων των ΗΠΑ ήταν να φέρουν τους πυρηνικούς πυραύλους τους στην Ουκρανία, το πλησιέστερο κράτος από όλα στη Ρωσία (μόλις 300 μίλια μακριά), σύμφωνα με τον Zuesse.
Έπρεπε όμως να προηγηθεί η ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο δυτικό στρατόπεδο και ακολουθεί η εξής σειρά των γεγονότων:
Κατά την περίοδο 2003-2009, μόνο περίπου το 20% των Ουκρανών επιθυμούσε την ένταξη στο ΝΑΤΟ, ενώ περίπου το 55% ήταν αντίθετο. Το 2010, η εταιρεία Gallup διαπίστωσε ότι ενώ το 17% των Ουκρανών θεωρούσε ότι το ΝΑΤΟ σημαίνει «προστασία της χώρας σας», το 40% είπε ότι είναι «απειλή για τη χώρα σας».
Οι Ουκρανοί έβλεπαν κατά κύριο λόγο το ΝΑΤΟ ως εχθρό και όχι ως φίλο.

Το πραξικόπημα

Αλλά μετά το πραξικόπημα του Obama τον Φεβρουάριο του 2014 στo Κίεβο, «η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα λάβει το 53,4% των ψήφων, ενώ το ένα τρίτο των Ουκρανών (33,6%) θα ήταν αντίθετο».
Ωστόσο, στη συνέχεια, η υποστήριξη ήταν κατά μέσο όρο γύρω στο 45% — εξακολουθεί να είναι διπλάσια από ό,τι πριν από το πραξικόπημα.
Οι Ουκρανοί άλλαξαν σχετικά με αυτό το θέμα, ευνοώντας το ΝΑΤΟ αντί να εναντιωθούν.
Ο λόγος: Οι δισεκατομμυριούχοι που χρηματοδοτούν τους Ουκρανούς προέδρους και που ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης στις ΗΠΑ και στην Ουκρανία.
Με την ανηλεή προπαγάνδα έπεισαν μεγάλη μερίδα των Ουκρανών, πως οι ΗΠΑ είναι η φίλη χώρα και η Ρωσία εχθρός.
Έτσι ΕΕ και ΝΑΤΟ (που, πριν από το πραξικόπημα, θεωρούνταν από τους Ουκρανούς ως εχθροί τους) έγιναν φίλοι της Ουκρανίας. Έτσι: Οι Ουκρανοί, μετά το πραξικόπημα των ΗΠΑ, ήθελαν να ενταχθούν και στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.

Η εθνοκάθαρση

Αμέσως μετά το πραξικόπημα του Obama που «άρπαξε» την Ουκρανία, η εγκατεστημένη νέα κυβέρνησή του εκεί άρχισε αμέσως την εθνοκάθαρσή της, ώστε να απαλλαγεί από αρκετά εκατομμύρια Ουκρανούς που είχαν ψηφίσει υπέρ του τότε ουδέτερου (ούτε φιλοαμερικανού ούτε φιλορώσου) Ουκρανού προέδρου.
Ανατράπηκε, προκειμένου να μπορέσει το νέο, φιλοαμερικανικό-κυβερνητικό καθεστώς στην Ουκρανία να μπορέσει να συνεχίσει μέσω «δημοκρατικών» εκλογών στις οποίες όλοι οι υποψήφιοι θα είναι… αντιρώσοι.
Και αυτό μας έφερε στο σήμερα στην Ουκρανία. Αυτό δείχνει την εξαιρετική αποτελεσματικότητα της προπαγάνδας του καθεστώτος μετά το πραξικόπημα που είχε προετοιμαστεί και είχε χρησιμοποιήσει τα μέσα ενημέρωσης το 2014.
Οι περισσότεροι Ουκρανοί, μόνο ένα ή δύο χρόνια πριν, θεωρούσαν ότι η Ρωσία είναι η προστάτιδα δύναμη

Η κατασκευή της συναίνεσης

Η κοινή γνώμη μπορεί να ανατραπεί αποτελεσματικά.
Ο πολιτικός αναλυτής Walter Lippmann το 1922 εισήγαγε τη φράση «η κατασκευή της συναίνεσης» αναφερόμενη στο πώς μια αριστοκρατία στη σύγχρονη εποχή ελέγχει το κοινό της μέσω αυτών των αριστοκρατών (τώρα δισεκατομμυριούχων μιας χώρας) που κατέχουν, ιδρύουν και προσλαμβάνουν μέσα ενημέρωσης και δεξαμενές σκέψης αλλά και πανεπιστήμια προκειμένου να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη, όπως θέλουν.
Αυτό που συνέβη στην Ουκρανία είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού του προτύπου.

Η Μολδαβία

Ένα άλλο παράδειγμα αυτού, που βρίσκεται τώρα στην… κουζίνα και μόλις ετοιμάζεται, είναι η Μολδαβία, σημειώνει ο Zuesse.
Στις 6 Δεκεμβρίου 2022, το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Tass δημοσίευσε τηλεγράφημα με τίτλο «Η πλειοψηφία των Μολδαβών θεωρεί τον καλύτερο εταίρο της χώρας τη Ρωσία — δημοσκόπηση».
Ανέφερε ότι οι περισσότεροι Μολδαβοί θεωρούν ότι η Ρωσία είναι ο καλύτερος εταίρος της χώρας τους στους τομείς της οικονομίας, της πολιτικής και της ασφάλειας, σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης που έδωσε στη δημοσιότητα το Ινστιτούτο Μάρκετινγκ και Δημοσκοπήσεων (IMAS) την Τρίτη (17/1).
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης, το 62% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η Μολδαβία πρέπει να έχει στενές σχέσεις με τη Ρωσία, το 21% επιθυμεί ουδέτερες σχέσεις και μόνο το 5% τάσσεται υπέρ της διακοπής των σχέσεων με τη Ρωσία, υπογραμμίζει ο ιστορικός ερευνητής.
Στις 21 Ιανουαρίου 2023, όλα τα διεθνή ΜΜΕ μετέδωσαν: «Η Μολδαβία εξετάζει το ενδεχόμενο να ενταχθεί σε μεγαλύτερη συμμαχία – Υπό την Πρόεδρο Maia Sandu, η χώρα επιδίωξε βαθύτερη ενοποίηση με τη Δύση».
Η Sandu είναι για τη Μολδαβία ό,τι o Viktor Yushchenko για την Ουκρανία — ένας βασικός πράκτορας της ανατροπής της χώρας της από τις ΗΠΑ, για να υπηρετήσει την Ουάσινγκτον.
H Sandu αναφερόταν είτε στην ΕΕ είτε στο ΝΑΤΟ, αλλά δεν κατονόμασε κανέναν από τους δύο, επειδή και οι δύο οργανισμοί δεν είναι δημοφιλείς στη Μολδαβία, όπως και οι δύο ήταν αντιδημοφιλείς στην Ουκρανία πριν από το επιτυχημένο πραξικόπημα των ΗΠΑ στην Ουκρανία το 2014.
Εάν τα καταφέρει, τότε μάλλον δεν θα είναι η ηγέτιδα της χώρας της όταν συμβεί το πραξικόπημα των ΗΠΑ εκεί, αλλά η ηγεσία της στη Μολδαβία θα έχει βοηθήσει να οδηγήσει τη χώρα της στο πραξικόπημα, στην εθνοκάθαρση και στη δημοτικότητα εκεί της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και, ίσως, και την εισβολή της Ρωσίας προτού η Μολδαβία υποβάλει αίτηση να ενταχθεί στους αντιρωσικούς οργανισμούς, καταλήγει στην ανάλυσή του ο Zuesse .