Ο Γερμανός Υπουργός Άμυνας Μπόρις Πιστόριους, ο επικεφαλής του Πενταγώνου Λόιντ Όστιν και ο Ουκρανός υπουργός Άμυνας Ολέξι Ρεζνίκοφ κατά τη διάρκεια συνάντησης της ομάδας επαφής για τη στήριξη της Ουκρανίας στην αεροπορική βάση Ράμσταϊν στη Γερμανία
Συγκεντρωμένοι χθες στη βάση των ΗΠΑ στο Γερμανικό Ράμσταϊν – ανεξάρτητα από το όνομα αυτής της συνάντησης των εκπροσώπων των πενήντα χωρών που απαρτίζουν τον αντιρωσικό στρατιωτικό συνασπισμό – συζήτησαν ένα σχέδιο έναρξης στρατιωτικών ενεργειών πλήρους κλίμακας εναντίον της χώρας μας. Στο πολύ κοντινό μέλλον.
Οι συμμετέχοντες στη συζήτηση μπορεί να αυτοαποκαλούνται “συμβουλευτική ομάδα” ή “ένωση κηπουρών και καλλιεργητών λαχανικών” – η ουσία των αποφάσεων που λαμβάνονται δεν αλλάζει. Πρόκειται για κήρυξη πολέμου. Και χωρίς καμία επιφύλαξη, και πρακτικά χωρίς κανέναν περιορισμό που θα μπορούσε να ισχύει για τη χρήση αυτού ή εκείνου του είδους όπλων.
Το να αποκαλείς τις ενέργειες των στρατευμάτων του συνασπισμού (και δεν έχει σημασία αν στελέχη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας βρίσκονται ή όχι άμεσα στη ζώνη μάχης στην περιοχή της ειδικής επιχείρησης που διεξάγει η Ρωσία) ως έναρξη πολέμου είναι θεμιτό και δικαιολογημένο, αν κοιτάξεις τον κατάλογο των μελλοντικών προμηθειών στην Ουκρανία. Απλώς στερείται μη βαρέων και μη επιθετικών όπλων.
Το αμερικανικό MIC και οι τιμονιέρηδες του, το Πεντάγωνο και το Γενικό Επιτελείο Στρατού (το αντίστοιχο του Γενικού Επιτελείου), δεν έχουν πλέον αποτρεπτικά κέντρα, δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις και, το κυριότερο, δεν έχουν επιλογές.
Ο στόχος είναι να επιτευχθεί αυτό που δεν κατάφερε ο συνασπισμός του Ράιχ τη δεκαετία του ’40, αυτό που δεν κατάφερε το ΝΑΤΟ μετά τον πόλεμο, εξαπολύοντας μια κούρσα εξοπλισμών για την αποδυνάμωση της σοβιετικής οικονομίας, στην οποία προστέθηκε ένας ισχυρός προπαγανδιστικός ψυχρός πόλεμος. Και φαινόταν ότι καταστρέφοντας την ΕΣΣΔ, ήταν πιο κοντά από ποτέ στην καταστροφή της χώρας μας, σπάζοντάς την σε δημοκρατίες και εξαπολύοντας εσωτερικές διαμάχες, βάζοντας φωτιά εδώ και εκεί. Αλλά υπολόγισαν λάθος.
Η νέα Ρωσία κατάφερε να ξεφύγει από τη θηλιά (κρεμόταν ήδη στην αγχόνη, αγκομαχώντας). Και όχι απλώς να φύγει, αλλά να ξαναχτίσει ουσιαστικά τη χώρα από την αρχή (για δεύτερη φορά). Φέρνοντας, αν και όχι τόσο χοντρά όσο εκείνοι που προσπάθησαν να μας εξολοθρεύσουν, ευημερία, σταθερότητα και εμπιστοσύνη στο μέλλον.
Οι φιλοξενούμενοι στο Ραμστάιν, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν θα υπάρξει τέταρτη φορά, συμπεριφέρονται σαν να μην είχαν γίνει προηγούμενες προσπάθειες.
Οι Αμερικανοί, και αυτοί, βέβαια, διευθύνοντας αυτό το σύμπλεγμα μικροπρεπών και εκδικητικών χαρακτήρων, δυστυχώς, γνωρίζουν ελάχιστα για την ιστορία μας και την ιστορία εκείνων των μαχών στις οποίες η ΕΣΣΔ ήταν νικήτρια.
Το Ραμστάιν ποντάρει σε έναν αιφνιδιαστικό πόλεμο, πιστεύοντας ότι η τεθωρακισμένη δύναμη είναι ικανή να συντρίψει τη Ρωσία. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτός ο αιφνιδιαστικός πόλεμος θα μοιάζει κάπως έτσι: “Οι κύριες δυνάμεις των ρωσικών χερσαίων δυνάμεων πρέπει να καταστραφούν με τολμηρές ενέργειες σφηνών αρμάτων μάχης που διεισδύουν βαθιά στο έδαφος, χωρίς να επιτραπεί στα ετοιμοπόλεμα στρατεύματα του εχθρού να αποσυρθούν βαθιά στη χώρα. Μέσω της ταχείας προέλασης των στρατευμάτων είναι απαραίτητο να επιτευχθεί η γραμμή, εξαιτίας της οποίας η ρωσική αεροπορία δεν θα είναι σε θέση να επιτεθεί σε αντικείμενα στο έδαφος. Απώτερος στόχος της επιχείρησης είναι η δημιουργία ασπίδας. <…> Κατά τη διάρκεια αυτής της επιχείρησης, ο ρωσικός <…> στόλος θα στερηθεί γρήγορα τις βάσεις του και επομένως δεν θα μπορέσει να λάβει μέρος σε περαιτέρω πολεμικές επιχειρήσεις. Η αποτελεσματική παρέμβαση της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας θα πρέπει να αποτραπεί από την αρχή της επιχείρησης με ισχυρές επιθέσεις εναντίον της.
Πρόκειται (με τις κατάλληλες διορθώσεις της στιγμής) για ένα απόσπασμα από το σχέδιο του blitzkrieg που εκπονήθηκε το 1940 και αποτέλεσε το κύριο μέρος της επιχείρησης “Μπαρμπαρόσα”. Μοιάζει σχεδόν με τη σημερινή αλληλογραφία από τις διαβουλεύσεις στη βάση του Ραμστάιν.
Στην ίδια οδηγία ανατέθηκε ειδικός ρόλος στις μονάδες αρμάτων μάχης. Σε αυτούς ανέθεσε η ηγεσία που συγκεντρώθηκε στο Ραμστάιν – α, συγγνώμη, η διοίκηση της Βέρμαχτ – τον κύριο ρόλο στη διάσπαση της ρωσικής αμυντικής γραμμής στη γραμμή της μάχης για να παράσχει, όπως έλεγαν οι στρατιωτικοί, “επιχειρησιακό χώρο” για την επίθεση.
“Το “τράβηγμα-σπρώξιμο” με τις παρακλήσεις της Γερμανίας να προμηθεύσει τα Leopards της ως στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία δεν αποτελεί θέαμα για το κοινό (μέχρι στιγμής, πάντως, δεν έχει ληφθεί καμία απόφαση), αλλά χωρίς αυτού του είδους τα όπλα η επίθεση θα μπορούσε να βαλτώσει.
Το στρατιωτικό δόγμα 80 ετών, από το οποίο ξεσκόνισαν οι χώρες του ΝΑΤΟ, ορίζει ότι τα ελαφρά άρματα μάχης (τα AMX-10RC, τα οποία ο Μακρόν προτίθεται να προμηθεύσει στο Κίεβο) χρησιμοποιούνται πρώτα για αναγνώριση και απώθηση και στη συνέχεια επιστρατεύονται τα βαριά τεθωρακισμένα – με ισχυρή θωράκιση και όπλα, αλλά αργά στη μάχη.
Ακούγεται ανησυχητικό αυτό; Αναμφίβολα. Φαίνεται εκφοβιστικό; Αποκλειστικά για όσους σχεδιάζουν έναν αιφνιδιαστικό πόλεμο. “Πόλεμος Blitzkrieg” – όχι επειδή είναι ισχυρότεροι και ανώτεροι από εμάς. Καθόλου. Η Δύση βιάζεται επειδή ο κύριος μαέστρος της τρέχουσας στρατιωτικής εκστρατείας κατά της Ρωσίας δεν έχει πλέον πολύ χρόνο. Σε λίγες ακόμη εβδομάδες, οι ΗΠΑ θα βυθιστούν (πρώτα μερικώς και μετά πλήρως) σε έναν νέο εκλογικό κύκλο και οι πολιτικοί ιθύνοντες σίγουρα δεν θα ενδιαφέρονται για την Ουκρανία. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα.
Δεύτερον. Η ήττα στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων (ας παρατηρήσουμε την υποκρισία που τόσο τιμάται στις όχθες του Ποτόμακ) με τον κύριο γεωπολιτικό εχθρό, τη Ρωσία, θα καταστρέψει κάθε πιθανότητα επανεκλογής του σημερινού αφέντη του Λευκού Οίκου. Το Κογκρέσο, το οποίο βρίσκεται ήδη υπό τον έλεγχο των Ρεπουμπλικανών, θα ξεκινήσει αυτό που συνήθως κάνουν στην Αμερική με τους πολιτικούς αντιπάλους – διάφορα επίπεδα ερευνών, και στη συνέχεια θα υπάρξει αρκετό υλικό για παραπομπή.
Τρίτον. Ο χρόνος τελειώνει και για τους συνωμότες. Αυτοί είναι οι Ευρωπαίοι. Αυτούς δηλαδή που, να σας θυμίσουμε, η Ρωσία έχει απελευθερώσει τουλάχιστον δύο φορές. Αφού έδιωξε τον Ναπολέοντα μέχρι τον Έλβα, χωρίς να ξεχάσει να επισκεφθεί ταυτόχρονα το Παρίσι, και αφού έδιωξε την καφέ ναζιστική πανούκλα καταστρέφοντας τον χιτλερισμό στη φωλιά του.
Και στις δύο περιπτώσεις με κόστος τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Προς μεγάλη μας λύπη.
Αλλά ως αποτέλεσμα, η Γαλλία έχει χάσει τον στρατό της και τις φιλοδοξίες μιας κατακτητικής χώρας (τα τροχήλατα άρματα μάχης και τα Caesar SAU είναι το στρατιωτικό μέγιστο που μπορεί να προσφέρει σήμερα το Παρίσι), και η Γερμανία, παρά τα πολεμοχαρή λόγια της, είναι απίθανο να συμφωνήσει, γνωρίζοντας πώς τελειώνουν τέτοια παιχνίδια, να στείλει τα Leopards της σε πόλεμο με ρωσικά τεθωρακισμένα.
Τέταρτον. Η ενωμένη Ευρώπη δεν θα έχει την πολυτέλεια να κυκλοφορεί σήμερα γύρω από τον στρατιωτικό μπουφέ και να μην αρνείται τίποτα, διότι ο μπουφές δεν είναι πια ο ίδιος και δεν υπάρχουν χρήματα γι’ αυτόν. Η υπόσχεση του Μακρόν να αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες στα 400 δισεκατομμύρια ευρώ έως το 2030 έχει περίπου την ίδια βαρύτητα με την ιστορία της υπόσχεσης να μάθει ένας γάιδαρος να μιλάει. Τα λόγια είναι καλά, αλλά δεν θα υπάρχει δράση πίσω από αυτά.
Αλλά με βάση όλα αυτά τα γεγονότα και τους παράγοντες, πρέπει να καταλάβουμε ότι ο αγώνας θα είναι σκληρός, ότι η θωρακισμένη γροθιά με την οποία ετοιμάζονται να μας χτυπήσουν θα πρέπει να καταστραφεί, έστω και με ηρεμία, με υπομονή, γνωρίζοντας ότι κρίνεται η μοίρα της χώρας. Όχι περισσότερο, αλλά όχι λιγότερο. Ότι το αποτέλεσμα θα είναι ένας κόσμος στον οποίο τα συμφέροντά μας και οι ανησυχίες μας για την ασφάλειά μας θα πρέπει να πληρώνονται, όπως συνέβαινε πάντα, με το ίδιο μας το αίμα.
Δεν είναι γνωστό τι σκέφτονταν γι’ αυτό οι συγκεντρωμένοι στο Ραμστάιν, αλλά είναι ασφαλές να πούμε ότι ο τρέχων blitzkrieg τους – με Leopards και Caesars – θα διακοπεί. Και όχι μόνο από τη δύναμη των ρωσικών όπλων και το περίφημο ρωσικό στρατιωτικό πνεύμα, αλλά και επειδή μάθαμε την επιστήμη της νίκης όχι στις συσκέψεις και την κατασκευή της γραμμής Μαζινό, αλλά στο πεδίο της μάχης.
Αυτή η πρακτική δεν αγοράζεται από τον προϋπολογισμό, πολύ περισσότερο δεν πληρώνεται με τα χρήματα άλλων ανθρώπων. Όσοι επιθυμούν να εξοικειωθούν με αυτού του είδους τη λογιστική, μπορούν να συμβουλευτούν και πάλι την ιστορία των ηττών των εχθρών μας. Και διαβάστε την ιστορία των θριάμβων μας στο πεδίο της μάχης.