Το νόημα αναδύεται μέσα από το συμφέρον ή από την ψύχωση; Είναι ένα ερώτημα που μπαίνει κατά καιρούς στους ψυχαναλυτές. Βέβαια και από την ψύχωση και από το συμφέρον το νόημα όχι απλώς αναδύεται αλλά και εγείρει απαιτήσεις κατεξουσιαστικότητας.
Στην πολιτική το νόημα στη συμβολική του κυκλοφορία γίνεται εξαναγκασμός, διευθυνόμενη πρακτική, άμεσο σχήμα συνεχιζόμενης κυριαρχίας.
Ιδιαίτερα όταν η εξουσία χάνει τη ψυχραιμία της, το νόημα γίνεται επιθετική δράση, απόλυτη χειραγώγηση και προσαρμογή που μεταβάλλεται σε φετίχ. Καθίσταται ένα συνονθύλευμα αυτοματισμού κάτι σαν μαύρη τρύπα που ρουφά ότι βρίσκει μπροστά του.
Η κυβέρνηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη φαίνεται πως έχει γλιστρήσει σ’ ένα νόημα ξεσαλωμένο που επιθυμεί να μετατραπεί σε ακρώρεια βασανιστικής ηλιθιότητας.
Επιβάλλει παντού υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, (η αρχή γίνεται με τους άνδρες της ΕΜΑΚ του Πυροσβεστικού Σώματος) με επιχειρήματα διαλληλίας και με επιστημονικά κριτήρια μη τεκμαρτής αξιοπιστίας.
Στην προσπάθεια αυτή συνηγορούν ομάδες της ιατρικής επιστήμης που παράγουν φόβο, επιβολή, συγκεκαλυμμένη βία και το σύνολο της ενημέρωσης ΜΜΕ, που παράγουν τρόμο, απομόνωση, διαχωρισμό.
Αφενός η ιατρική δεν είναι ιδεολογία που μπορεί να προσεγγίσει τεχνικά ζητήματα εξουσίας και να επιδίδεται σε τεχνο-ειδικευμένες αποφάσεις. Ωστόσο βλέπουμε γιατρούς να καταθέτουν προτάσεις θεραπευτικών πράξεων οι οποίες αποκαλύπτονται ως καθ’ ολοκληρία πολιτικές πράξεις χωρίς να κρατούν έστω κάποια προσχήματα όπως εκείνα της συμβουλευτικής ενημέρωσης και τα οποία να διαθέτουν επιστημονικά τεκμαιρόμενη θέση.
Αφετέρου τα μέσα ενημέρωσης τοποθετημένα στη γραμμή της προσαρμογής και του αποκλεισμού, επιδίδονται καθημερινά σε μια άνευ προηγουμένου τρομοκρατία και επιβάλλουν δεσμευτική υπακοή στους πολίτες από τα κέντρα της βιοπολιτικής τερατογένεσης.
Και επειδή η γνώση έχει πάψει να έχει βάθος αλλά εμπεριέχει παραληρηματικές υπερ-συναρτήσεις, όπως θα έλεγε και ο Morin, διατυπώνονται σήμερα απόψεις που εξαντλούνται στα περιθώρια προτάσεων πρωτοκόλλων που δεν χρειάζονται επαλήθευση αλλά χρηστικότητα εφαρμογής.
Μια επιστήμη που περιορίζεται όμως στα κατά συνθήκη συμβεβηκότα δε διαθέτει σκοπούς αλλά μέσα, δε διαλύει ψευδαισθήσεις αλλά συνεπινοεί προχωρημένες εξουσίες.
Να γιατί συλλαμβάνονται οι τηλεγιατροί να λένε ανεκλάλητες επιστημονικοφρενίτιδες. Να γιατί αυξάνονται τα επιστημονικοφανή επιχειρήματα που οδηγούν σε συμπεράσματα μη-συμβιβαστά με το παράδειγμα των επιστημονικών τους δεδομένων. Όλες οι απόψεις που καταθέτουν ομάδες επιστημόνων αποτελούν υπό-επιστημονικές δηλωτικές αναφορές. Και σαφώς προβαίνουν όσοι υιοθετούν τέτοιες απόψεις σε υπονομεύσεις των αρχών της επιστημολογίας.
Και εκείνοι που κραδαίνουν τα μέτρα και οι άλλοι που στηρίζονται σε επιμερισμούς του τύπου, ναι μεν αλλά, δηλαδή και οι δύο κατηγορίες επιβεβαιώνουν ψευδείς επιστημονικές πληροφορίες και άκυρες μεθοδικές κωδικοποιημένες θεωρήσεις του προβλήματος.
Και γι’ αυτό διακρίνουμε κριτήρια διαλληλίας, με αξιώσεις κανονιστικής ισχύος. Για παράδειγμα μας έχουν πει: Οι μάσκες προστατεύουν, βιβλιογραφικά οι μάσκες δεν προστατεύουν, μας το είπαν οι ίδιοι επιστημονικο-ανεπαρκείς. Τα παιδιά μεταφέρουν τον ιό, τα παιδιά δε μεταφέρουν τον ιό. Οι εμβολιασμοί θα μας σώσουν, οι εμβολιασμοί δημιουργούν θρομβώσεις. Και ουκ έστιν αριθμός της απροσμέτρητης αβελτηρίας που απαιτεί αξιωματικές παραδοχές.
Αυτές οι φέϊκ «επιστημονικές» απόψεις είναι έκθετες και επικίνδυνες αυτό διατυπώνουν οι δύο νομπελίστες καθηγητές Luc Montagnier και Michael Levitt.
Την ίδια διαδρομή ακολουθεί και ο νομικός κόσμος αναφορικά με την εμβολιαστική υποχρεώτητα. Μια μερίδα νομικών και δη πανεπιστημιακών με πολιτική εμφανή διαδρομή ή συμβουλευτική σε πρωθυπουργικά γραφεία έφτασαν να ομιλούν για εξορισμό σε νησιά εκείνων που αρνούνται τον εμβολιασμό ώστε να μην εισέρχονται οι μη εμβολιασμένοι σε πόλεις καθώς επίσης να μη χρησιμοποιούν μέσα συγκοινωνίας και άλλα τέτοια αφελή και χρωματισμένα με μπόλικο αυταρχισμό.
Με επιχειρήματα όμως πλαστής επαγωγής δεν οργανώνεις νομικές θεμελιώσεις. Η νομική επιστήμη δε στηρίζεται σ’ αποφατικούς αυτοματισμούς αλλά εμπεριέχει την εφεκτικότητα της ισορροπίας και την αρχή της αναλογικότητας.
Αναρωτιέσαι αν οι κύριοι της νομικής επιστήμης έχουν στοιχειώδη επιστημονική κατάρτιση για να κατανοήσουν πως επαληθεύεται ένα σύστημα επιστημονικών προτάσεων και πρωτοκόλλων και ποια η λειτουργία τους.
Με αυτά και με άλλα, όλοι όμως τρέχουν να προστατεύσουν τις αυταρχικές αποφάσεις μια κυβέρνησης και την αλαλία μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης και να δικαιολογήσουν μέτρα που καταπατούν ευθέως τα ανθρώπινα δικαιώματα.