Αναρωτιούνται πολλοί, ακόμα και Ορθόδοξοι, γιατί συμβαίνουν ανά τον κόσμον όλα τα “απάνθρωπα”, τα οποία παρακολουθούμε όλον και συχνότερον και δεν επεβαίνει ο Χριστός, ώστε να αποτραπούν φόνοι, φρικιαστικοί θάνατοι, θάνατοι από κατασκευασμένους ιούς ή θανατοεμβoλια, όπως τα προωθούμενα από τον Bill Gates σε Ινδία και Αφρική, για τα οποία διώκεται.

Να έχουν αυτές τις απορίες οι μη ορθόδοξοι δικαιολογείται, αλλά όσοι θέλουν να λένε ότι είναι συνειδητοποιημένοι Ορθόδοξοι είναι παντελώς αδικαιολόγητοι, ανενημέρωτοι και αδιάβαστοι στα θέματα Πίστεως.

Αν είσαι εργαζόμενος κάποιας εταιρείας, ειδικά δε μιας πολυεθνικής, επιβάλλεται να γνωρίζεις το σκεπτικό και τους στόχους της εταιρείας και κυρίως τις υποχρεώσεις σου έναντι της εταιρείας. Αν συλληφθείς αδιάβαστος, το πιθανότερον είναι να “φύγεις” πετώντας. Αυτοί δεν συγχωρούν!

Έναντι του Χριστού όμως δεν νοιώθεις ουδεμίαν υποχρέωσιν, από τον οποίον Χριστόν εξαρτάσαι πλήρως και αιωνίως; Πότε οι περισσότεροι έμαθαν τους στόχους Του για μας, τους κανόνες Του και τον τρόπον με τον οποίον “εργάζεται” για μας;

Έρχεται λοιπόν ο κάθε πικραμένος αδιάβαστος και τα βάζει με τον Δημιουργόν, επειδή πεθαίνει ο άνθρωπος. Τι να κάνουμε; Ο άνθρωπος φταίει, γιατί τον σωματικόν θάνατον τον εισήγαγε ο Χριστός μετά το προπατορικόν αμάρτημα. Η δε επίγεια ζωή, η βιοτή, η “κοιλάδα των κλαυθμών” όπως ονομάζεται από αγίους πατέρες, αποτελεί την ατομική και ομαδικήν ευκαιρίαν “διορθώσεως” της αποστασίας, ώστε να συνεχίσει ο άνθρωπος από εκεί που άρχισεν (από τον “παράδεισον”) την ατελεύτητον ζωήν.

Αν κάποιος δεν τα δέχεται, μπορεί να φύγει και να βρει κάποιον γκουρού στην Ινδία, όπως διάφοροι, ή να ακολουθήσει την μωαμεθανική συνταγή με στόχον τα πιλάφια και τις 72 μαυρομάτες παρθένες.

Ασφαλώς υπάρχουν απορίες πολλών, οπότε ας προσπαθήσω κατά τις δυνάμεις μου (και σαφώς εντός των αποκεκαλυμμένων ορίων της Πίστεως) να λύσω κάποιες :

● Αναρωτιούνται αρκετοί γιατί να πεθάνουν κάποιοι, ειδικά δε νέας ηλικίας, ακόμα και παιδιά ή βρέφη. Ο Χριστός ως Παντογνώστης θα δώσει το τέλος της βιοτής για συγκεκριμένους λόγους. Με την Παντογνωσία Του, μπορεί να βλέπει ότι ο εν λόγω άνθρωπος θα χειροτερεύσει πνευματικά και θα απομακρυνθεί από τον στόχον της τελειώσεως, οπότε τον “αποσύρει”. Μπορεί να γνωρίζει αν κάποιος έδωσε το άπαν των δυνάμεών του για την τελείωσιν, οπότε καλεί τον Αρχάγγελον Μιχαήλ για το τέλος. Να μην ξεχνάμε, ότι όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή θα πεθάνουν επί γης, ώστε να αναστηθούν εις τον ουρανόν.

● Αναρωτιούνται αρκετοί (μεταξύ των οποίων και κάποιοι “σεσημασμένοι” προφητολόγοι) γιατί κάποιοι να σκοτωθούν με φρικτόν τρόπον. Ειδικά οι “προφητολόγοι” αρνητές της Παλαιάς Διαθήκης (Π.Δ.), δεν δέχονται κάποιον “γιαχβέ” (το οποίον όνομα δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ σε ΠΔ και Καινή Διαθήκη (Κ.Δ.), δεν μας λένε όμως από που αντλούν το όνομα) να “σκοτώνει απάνθρωπα”. Είναι γελοίον ασφαλώς αυτοί, να αρνούνται την Παλαιά Διαθήκη αλλά να δανείζονται από εκεί την λέξιν “προφητεία” (όπου υπάρχει η λέξις στην Κ.Δ, είναι προς επιβεβαίωσιν της Π.Δ.) και να αναστατώνουν το διαδίκτυον με τις προφητείες τους, που ποτέ δεν επιβεβαιώνονται, αφού δεν είναι εκ Θεού αλλά εκ του πονηρού. Κατηγορούν δε τους προκληθέντες θανάτους εκ Θεού, όταν ο ίδιος ο Θεός προειδοποίησε με τους προφήτες, ώστε ο κόσμος να επανορθοδρομήσει εις την Πίστην Του. Αυτοί λοιπόν οι παντελώς ανόητοι και αδιάβαστοι, αγνοούν τις Προφητείες του Τριαδικού Θεού αλλά θέλουν να επιβάλλουν τις δικές τους “προφητείες”. Άραγε πόσον εωσφορικόν! Δανείζονται κάτι εκ Θεού, το παραποιούν δαιμονικώς και το επιβάλλουν!

Όσον αφορά τις προαναφερόμενες προειδοποιήσεις (προφητείες) του Θεού, ας δούμε ένα απλό παράδειγμα : Προειδοποιείς κάποιον συνεχώς να μην μπεκροπίνει γιατί θα αρρωστήσει ή θα πεθάνει. Αυτός όμως επειδή του αρέσει αψηφά τις προειδοποιήσεις σου και συνεχίζει, ώσπου στο τέλος πεθαίνει. Ποιός φταίει, εσύ που προειδοποιούσες ή αυτός; Έτσι και ο Θεός προειδοποιούσε 100 χρόνια επί Νώε και οι άνθρωποι τον αψηφούσαν, ώσπου πνίγηκαν. Ποιός ευθύνεται;

● Αν εκρίνετο η φιλανθρωπία του Χριστού από τον τρόπον θανάτου, τότε ο Χριστός θα έπρεπε να “μισεί” τους Αγίους Του, οι οποίοι μαρτύρησαν με τον χειρότερον τρόπον κατά τον θάνατόν τους. Ίσα-ίσα, ο μαρτυρικός-φρικτός θάνατος είναι ένας χρυσός στέφανος για την αιώνιον ζωήν. Ουδείς κρίνεται από τον τρόπον θανάτου. Η μοναδική “έγνοια” του Χριστού για ένα έκαστον εξ ημών, είναι να μας τοποθετήσει σε καλύτερη θέσιν της αιωνίου ζωής. Ας δούμε ένα παράδειγμα :

Γίνεται ένα ατύχημα με ένα λεωφορείο και σκοτώνονται ακαριαία και φρικτά όλοι οι επιβάτες. Όλοι κλαίνε για τον φρικτόν τρόπον θανατώσεως. Αναρωτιέμαι πάντοτε, πόσοι σκέπτονται ότι κάποιους ο Χριστός τοποθέτησεν εις τον παράδεισον και κάποιους έστειλε εις το αιώνιον πυρ, από την ίδια ομάδα ατόμων, τα οποία σκοτώθηκαν με τον ίδιον τρόπον. Πολλοί όμως χαρακτηρίζουν σκληρή την στάσιν Του, βασικά ορμώμενοι από το εγώ τους. Αχχ αυτό το “εγώ”… για πόσα αιώνια δράματα ευθύνεται…

● Ο κοσμικός θάνατος απλά σημαίνει το τέλος του διατεθειμένου χρόνου προς τον άνθρωπον από τον Χριστόν, ώστε να μετανοήσει και να τελειωθεί. Είναι το χρονικό τέλος της ευκαιρίας (ευ-καιρός) να επανορθώσει το προπατορικόν αμάρτημα. Ο τρόπος θανάτου δεν απασχολεί τους πράγματι πιστεύοντες. Γενικότερα η ταλαιπωρία κατά την επίγεια ζωήν, αποτελεί βοήθημα για την αιώνιον και η επιλογή μαρτυρικού τρόπου θανάτου δείχνει εκ μέρους του μαρτυρούντος την απαξίωσιν προς την επίγειαν ζωήν. Μία επίγεια ζωή, εντός κατασκευασμένου χρόνου, η οποία “δεν υπάρχει”. Κάποιοι θα αναρωτηθούν τι γράφω “δεν υπάρχει” αφού την ζούμε. Επαναλαμβάνω υπάρχει προσωρινά, εντός του κτιστού κόσμου, ο οποίος υπάρχει προσωρινά μόνον προς παροχήν ευκαιριών αιωνίου ζωής και δεν θα υπάρχει εις την αιωνιότητα. Ο κάθε μάρτυς απλά δηλώνει με την απαξίωσιν-αποστροφήν προς τον κτιστόν κόσμον, την Πίστιν του προς τον Χριστόν (ως τον Μοναδικόν Θεόν) και την Αιωνία Ζωή, για την οποία μας έπλασε. Πολύ απλά απαρνείται το ΕΓΩ του και συγχωρείται εντός Χριστού αιωνίως. («Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» Μαρκ.η’34).

Ο Χριστός δεν επεμβαίνει (με τον τρόπον, τον οποίον εννοούν, όσοι αμφισβητούν) για τους εξής λόγους :

● Δοκιμαζόμαστε σε αυτήν την ζωήν. Κατά την διάρκεια του διαγωνίσματος, ο δάσκαλος δεν ομιλεί!

● Κατά την πλάσιν των ανθρώπων ο Λόγος του Θεού έδωσε την εντολήν : «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς καὶ ἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς γῆς» (Γεν.α’28). Με άλλα λόγια : “πάρτε τον έλεγχον του κόσμου από τον άρχοντα του σκότους και αποδειχθείτε άξια τέκνα Μου. Όπως Με προδώσατε κατά το προπατορικόν αμάρτημα, αποτάξατε τώρα τον σατανά, ώστε να σας δεχθώ ως ασώτους υιούς εν μετανοία!”

● Ακόμα κι αν σε σκοτώσουν, κι αν σε σφάξουν μαρτυρικά, τί έχει περισσοτέραν σημασίαν; Ότι δεν θα ζήσεις πλέον επί γης ή ότι θα λάβεις την αρμόζουσα επουράνιον αιώνιον ανταμοιβήν με την σφραγίδα της Απολύτου Δικαιοσύνης του Δημιουργού Χριστού;

Καλά θα κάνουν λοιπόν, όσοι έχουν αντιρρήσεις επί των ανωτέρω, να μελετήσουν και να μάθουν την ήδη αποκεκαλυμμένην Αλήθειαν. Η αμφισβήτησις αυτής τους κατατάσσει εις επίπεδον προπονητών του καφενείου, όπου καθένας λέει “ό,τι του καπνίσει” αλλά με μίαν ουσιαστική διαφορά :

στο καφενείο, ό,τι και να πεις δεν κινδυνεύεις. Αντιθέτως η κριτική του Χριστού δεν συνιστά απλά κατάκρισιν αλλά και ύβριν του Αγίου Πνεύματος, την μόνην κατά την Ορθοδοξίαν ασυγχώρητον αμαρτία.