Εδώ και καιρό, τα σημάδια για το ξέσπασμα ενός τρίτου μεγάλου πολέμου πληθαίνουν. Αλλά πώς φτάσαμε σε αυτήν την έκρυθμη κατάσταση και ποιες πιθανότητες υπάρχουν να αποτραπεί ο όλεθρος;

Η υπονόμευση των εθνικών κρατών

Σύμφωνα με τις ιδρυτικές συνταγματικές αρχές, τα έθνη-κράτη ανήκουν στις εθνικές οντότητες που τα συγκροτούν, με τις κυβερνήσεις να αποτελούν εντεταλμένους υπηρέτες του έθνους και θεματοφύλακες της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας.

Ωστόσο, μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο -για να μην πάμε ακόμη πιο πίσω- οι αρχές αυτές υποσκάπτονται μεθοδικά, με απώτερο στόχο την διάλυση των εθνικών κρατών (τα οποία εξαγορασμένοι «διανοούμενοι» χαρακτηρίζουν ως φαντασιακές κατασκευές) και την μετάβαση σε μια παγκοσμιοποιημένη χυλόμορφη ανθρωπότητα, διοικούμενη αυταρχικά από απρόσιτα κέντρα εξουσίας.

Τα πολυεθνικά εταιρικά μεγαθήρια, οι τράπεζες, οι παγκόσμιοι οργανισμοί, οι υπερεθνικές ενώσεις, τα ιδρύματα και οι ΜΚΟ των δισεκατομμυριούχων «φιλανθρώπων», καθώς και οι προσκυνημένοι πολιτικοί, θρησκευτικοί, επιστημονικοί, και πνευματικοί ταγοί είναι τα εργαλεία υλοποίησης αυτού του αρρωστημένου οράματος.

Αλλά καθώς η πραγματοποίηση του παγκοσμιοποιητικού ονείρου διεκόπη και μάλλον ανεβλήθη επ’ αόριστον, οι εμπνευστές του οχυρώθηκαν στο (δυτικό) περιφερειακό τους κάστρο προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουν, με κάθε κόστος, τους «αντάρτες» της Ευρασίας και του παγκόσμιου Νότου, και να επαναφέρουν το τρένο στις «σωστές» του ράγες.

Στο πλαίσιο αυτής της αναδίπλωσης-αντεπίθεσης εντάσσονται η παράταση της σύγκρουσης στην Ουκρανία, τα πακέτα κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, και οι απειλές προς Κίνα, Ινδία, Ιράν, κ.λπ. Ο αναλώσιμος ουκρανικός λαός, αλλά και όλοι οι λαοί της Δύσης όπως σύντομα θα αποδειχθεί, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το… εννοιολογικό περιεχόμενο της λέξης «κόστος» στην φράση «με κάθε κόστος».

Η οπλοποίηση του χρέους

Συρρικνώνοντας την παραγωγική βάση των κοινωνιών, προωθώντας τον παρασιτισμό, και επιβάλλοντας απανωτές τεχνητές κρίσεις, οι δυτικές ελίτ κατόρθωσαν να υπερχρεώσουν όλα τα κράτη της Δύσης. Σήμερα, οι περισσότερες δυτικές χώρες (ανάμεσά τους και η Ελλάδα) έχουν μη εξυπηρετούμενο χρέος που υπερβαίνει την (εντέχνως μειωθείσα) συνολική αξία της εθνικής τους επικράτειας.

Το χρέος είναι ένα υπερόπλο, υπό την απειλή του οποίου κάθε εθνικό περιουσιακό στοιχείο δίνεται ως ενέχυρο στους υπερεθνικούς τοκογλύφους. Τίποτε δεν ανήκει πλέον στους «κυρίαρχους» λαούς των «δημοκρατιών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όταν ένας ιδιώτης αγοράζει σπίτι με τραπεζικό δάνειο, το σπίτι αυτό ανήκει στην τράπεζα έως ότου ο δανειολήπτης αποπληρώσει εξολοκλήρου το χρέος του. Μέχρι τότε, ζει με την ψευδαίσθηση ότι είναι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το χρέος ενός κράτους που στηρίζει την επιβίωσή του στον δανεισμό.

Όπως η αδυναμία αποπληρωμής εκ μέρους του ιδιώτη δίνει στην τράπεζα το δικαίωμα να προχωρήσει σε κατάσχεση του σπιτιού, έτσι και η αδυναμία αποπληρωμής του κρατικού χρέους δίνει το δικαίωμα στους δανειστές να κατασχέσουν την εθνική περιουσία, συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων. Όποιος σας λέει το αντίθετο, ψεύδεται.

Τα κυρίαρχα κράτη (με δικό τους νόμισμα και ισχυρό παραγωγικό ιστό) έχουν την δυνατότητα να κηρύξουν πτώχευση και να διαγράψουν μονομερώς το χρέος τους, εξασφαλίζοντας έτσι μια δεύτερη ευκαιρία επιβίωσης. Αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχουν κυρίαρχα κράτη –γι’ αυτό έγινε, άλλωστε, η ενοποίηση.

Σχέδιο τεσσάρων βημάτων

Η υπονόμευση και εν τέλει η εξάλειψη της εθνικής κυριαρχίας είναι το πρώτο βήμα της πορείας προς την υποδούλωση των ανθρώπων. Στην ήπειρό μας, το βήμα αυτό έγινε με την ίδρυση της ΕΕ.

Το δεύτερο βήμα, είναι η ελεγχόμενη κατάρρευση της οικονομίας, την οποία βιώνουμε εδώ και αρκετόν καιρό.

Το τρίτο βήμα, είναι η αφαίρεση της εθνικής και ιδιωτικής περιουσίας, η οποία συνοψίζεται στην σβάμπεια φράση «Δεν θα έχεις τίποτα, δεν θα σου ανήκει τίποτα, και θα είσαι ευτυχισμένος γι’ αυτό».

Το τέταρτο και τελευταίο βήμα, είναι ο απόλυτος έλεγχος των ανθρώπων που δεν θα κατέχουν τίποτα, προκειμένου να αποφευχθούν επιτυχείς εξεγέρσεις τους. Γι’ αυτό και τα πανδημικά μέτρα, τα οποία ήρθαν για να μείνουν και να κουμπώσουν με τα επικείμενα κλιματικά-ενεργειακά μέτρα.

Η πέτρα στα γρανάζια και ο κίνδυνος μιας Μεγάλης Ανατροπής

Η πέτρα στα γρανάζια της παγκοσμιοποιητικής μηχανής δεν είναι άλλη από την ευρασιατιακή συμμαχία Ρωσίας-Κίνας-Ινδίας, η οποία αντιτίθεται στην μονοπολική παγκόσμια τάξη και οραματίζεται έναν πολυπολικό κόσμο, στον οποίον τα κυρίαρχα και ανεξάρτητα εθνικά κράτη θα συνυπάρχουν ειρηνικώς και ισοτίμως και θα συνεργάζονται για την ευημερία ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Το πολυπολικό αυτό όραμα ενστερνίζεται η πλειονότητα των μη δυτικών εθνών, ενώ παράλληλα αυξάνονται και οι αντάρτικοι πυρήνες εντός της ίδιας της Δύσης.

Αντιδρώντας, οι δυτικές παγκοσμιοποιητικές ελίτ επιχείρησαν να σπάσουν τον κεντρικό άξονα της συμμαχίας, εξαναγκάζοντας τον Πούτιν να επέμβει στην Ουκρανία. Αλλά οι προσπάθειές τους να απομονωθεί η Ρωσία, να καταρρεύσει η οικονομία της, και να αντικατασταθεί η κυβέρνηση του Κρεμλίνου από δυτικόδουλες πολιτικές μαριονέτες έπεσαν στο κενό.

Έτσι, οι κυρώσεις εναντίον της Μόσχας έγιναν μπούμερα%