Δεν είναι ένας, δεν είναι δύο, αλλά χίλιοι εκατό δύο οι λεονταρισμοί του Ταγίπ Ερντογάν που κλιμακώνονται σε βάρος των εθνικών μας δικαίων, με αποκορύφωμα τις ρητορικές του εκρήξεις την επαύριο κιόλας της ιστορικής Αμυντικής Συμφωνίας Ελλάδας-Γαλλίας.
Συμφωνίας που έκανε τον Τούρκο Πρόεδρο να εκτοξεύσει απανωτές απειλές εναντίον μας για ”αποτύπωση της τουρκικής ισχύος επί του πεδίου” βάφοντας κόκκινο τον δείκτη επιφυλακής μας. Και το κόκκινο μεταφράζεται σε κρεσέντο παραβιάσεων των τουρκικών μαχητικών πάνω από τα νησιά μας και συνεχιζόμενες προκλήσεις της Άγκυρας με navtex και anti-navtex στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Αποτέλεσμα αυτού είναι να έχουν εκμηδενιστεί οι όποιες ελπίδες της ελληνικής διπλωματίας για μείωση της επιθετικότητας της Τουρκίας και του εντατικού χαρακτήρα των διαβουλεύσεων των αντιπροσωπειών της με τις αντίστοιχες ελληνικές κατά τους γύρους των διακρατικών συνομιλιών.
Διαβουλεύσεων που ήδη απέβησαν άκαρπες κατά τον 63ο γύρο στην Άγκυρα και προδιαγράφουν δυσοίωνο μέλλον για τον 64ο στην Αθήνα μετά και τη Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA)με τις ΗΠΑ που υπογράφηκε ήδη (14 Οκτωβρίου 2021) από τον ΥΠΕΞ μας Νίκο Δένδια και τον ομόλογό του Αμερικανό Άντονι Μπλίνκεν.
Συμφωνία (συνέχεια εκείνης με τη Γαλλία που συνοδεύτηκε απ’ την αγορά γαλλικών εξοπλιστικών) η οποία ικανοποιεί μια απ’ τις κεντρικές επιδιώξεις της Εξωτερικής πολιτικής μας, αφού συνδέεται με την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας επί τη βάσει της Διεθνούς Σύμβασης της UNCLOS για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Ασφαλώς, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι όλα όπως τα θέλαμε στην πενταετούς διάρκειας Συμφωνία μας με τις ΗΠΑ, αφού:
— Ναι μεν εξασφαλίσαμε αμερικανικές επενδύσεις για χρηματοδότηση έργων εκσυγχρονισμού των στρατηγικών εγκαταστάσεων των αμερικανικών βάσεων, στις οποίες προστέθηκαν ο Ναύσταθμος Κρήτης, το Στρατόπεδο ”Γιαννούλη” (πέραν του ”Γεωργούλα”) στην Αλεξανδρούπολη και το Πεδίο Βολής στο Λιτόχωρο Πιερίας, ενώ είχε προηγηθεί ο εκσυγχρονισμός των αμερικανικών βάσεων στη Λάρισα (110 Πτέρυγα Μάχης) και το Στεφανοβίκειο Μαγνησίας (1η ΤΑΞΑΣ [Ταξιαρχία Αεροπορίας Στρατού]).
— Ναι μεν όλες οι αμερικανικές βάσεις θα χρησιμοποιούνται από αμερικανικές και ελληνικές δυνάμεις ως το 2026 και θα τελούν υπό ελληνικό έλεγχο με προοπτική ανανέωσης της παραμονής τους για άλλα πέντε χρόνια από τώρα (όχι οκτώ ή δέκα, όπως ζητούσαν απ’ το ’19 οι Αμερικανοί, πολύ περισσότερο επ’ αόριστον όπως εφημολογείτο).
— Ναι μεν ενισχύουμε περαιτέρω διπλωματικά τις σχέσεις μας με την Μ. Ανατολή και τον Αραβικό κόσμο (Ισραήλ-Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κλπ) λόγω κοινών συμμαχικών συμφερόντων με τις ΗΠΑ…
Πλην όμως ΔΕΝ πετύχαμε σύγκλιση με τους Αμερικανούς στο θέμα της διασφάλισης καίριων για μας νησιών (υπό… ένταξη στο ”καθεστώς” των αμερικανικών βάσεων) τα οποία έχουν μπει στο στόχαστρο της Τουρκίας ως ”διαφιλονικούμενα”
Όπερ σημαίνει ότι επιδίωξη των Αμερικανών ήταν μια ισορροπημένη κι όχι επιθετική προς την Τουρκία Συμφωνία με την Ελλάδα. Σαν αποτέλεσμα αυτής της στάσης (που βοά ότι οι ΗΠΑ δε θέλουν να χάσουν από σύμμαχο την Τουρκία) τα νησιά μας Λήμνος (για την οποία υπάρχει ιδιαίτερη αγωνία εκ μέρους μας, καθώς η αμερικανική παρουσία θα τη διασφάλιζε), Κάρπαθος, Σκύρος, Σαμοθράκη δεν έχουν πάρει προέγκριση κάλυψης κάτω από την ομπρέλα της αμερικανικής προστασίας.
Κι ας διατυμπάνιζε το αντίθετο, απ’ τον Σεπτέμβρη ακόμα, η Ερντογανική Yeni Şafak προαναγγέλλοντας ότι επίκειται υπογραφή νέας αμυντικής συμφωνίας MDCA μεταξύ Ελλάδας – ΗΠΑ για (όλα) τα νησιά του Αιγαίου, ενώ εξέπεμπε δριμύ κατηγορώ εκ των προτέρων σε βάρος μας για παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης λέγοντας:
– Η Αθήνα (μετά την Αλεξανδρούπολη) παραχωρεί νησιά στο (αμερικανικό) Πεντάγωνο. Η παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων σ’ αυτά παραβιάζει τη Συνθήκη της Λωζάνης…
Έλαβαν, άραγε, αυτά υπόψη τους οι Αμερικανοί κι έκαναν πίσω βγάζοντας απ’ τη ”ζώνη” προστασίας τους τα συγκεκριμένα ελληνικά νησιά που η Τουρκία έχει ”γκριζάρει” – μεταξύ πολλών άλλων – ως διαφιλονικούμενα; Άγνωστο.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι από τον Νοέμβριο του ’73 ακόμα ο τότε πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετσεβίτ (ο μετέπειτα ”πρωθυπουργός του Αττίλα”) είχε διαθέσει για έρευνες στην Τουρκική Κρατική Πετρελαϊκή Εταιρεία ΤΡΑΟ την περιοχή μεταξύ των ελληνικών νησιών Λέσβος-Λήμνος-Σκύρος (όπως και τη θαλάσσια περιοχή δυτικά της Σαμοθράκης) με το αιτιολογικό ότι ήταν διαφιλονικούμενες, άρα διεκδικούμενες από την Τουρκία και… ”προσβάσιμα” δικαιωματικές για τουρκικές έρευνες.
Τα δεδομένα αυτά, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν:
1. Η επιστολή της Τουρκίας στον ΟΗΕ (δια χειρός Φ. Σινιρλίογλου, Μόνιμου Αντιπροσώπου της στα ΗΕ) η οποία αμφισβητεί ευθέως την ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και κατηγορεί την Ελλάδα για παραβίαση της υποχρέωσής της να τα αποστρατιωτικοποιήσει, ενώ επιρρίπτει ευθύνες στη χώρα μας και για το γεγονός ότι δεν κάθεται στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων μαζί της για την… μοιρασιά (”συνεκμετάλλευση”, κατά Ντόκο) των κεκτημένων της στο Αιγαίο.
2. Η εφαρμογή του τουρκολιβυκού μνημονίου στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο με προβολή του δόγματος ότι ”Η Τουρκία δε θα επιτρέψει να γίνει το παραμικρό στο θέμα της εκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου ενεργειακού πλούτου με πεδίο ερευνών το Καστελόριζο, την Κρήτη (Αιγαίο) και την Κύπρο (Ανατολική Μεσόγειο)”.
3. Η παρενόχληση δι’ ασυρμάτου στο Nautical Geo σε Κρήτη και Κύπρο (πρώτη έμπρακτη τουρκική αμφισβήτηση της οριοθετημένης υφαλοκρηπίδας μας με βάση την [ημιτελή] Ελληνοαιγυπτιακή Συμφωνία). Και…
4. Η τελευταία επιστολή της Τουρκίας στον ΟΗΕ — αυτή της 6ης Οκτωβρίου του ’21 (Κεντρική Ιδέα της οποίας είναι ότι ”Η Ελλάδα δεν έχει δικαιώματα στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου) — η οποία είναι συνέχεια της επιστολής της 14ης Οκτωβρίου του ’20 (όπου είχε τεθεί ως πρόταση απ’ τον Ταγίπ Ερντογάν η ”Σύγκλιση Περιφερειακής Διάσκεψης για την Ανατολική Μεσόγειο με συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων”).
Μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι:
Ο τριπλός στόχος της Άγκυρας είναι να ενοχοποιήσει την νόμιμη άμυνα των νησιών μας, να ανατρέψει την εικόνα που την παρουσιάζει διεθνώς να παραβιάζει τις Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις, κοινώς το Διεθνές Δίκαιο, με όπλο τη δύναμη της πυγμής της και σαν επιστέγασμα αυτών να εντάξει στην τουρκική κυριαρχία (”Γαλάζια Πατρίδα”) όλες τις θαλάσσιες ζώνες από το Βόρειο και Ανατολικό Αιγαίο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο.
Κάτι που δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο για εφησυχασμό, πανηγυρισμούς και μεγαλοστομίες…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)