Δεν υπάρχει σύγχρονη τέχνη. Ό,τι πλασάρεται και επιβάλλεται είναι μια απάτη. Είναι η λατρεία της ασχήμιας και του οτινανισμού. Η σύγχρονη «τέχνη» είναι ένα περιφερόμενο πτώμα που παρουσιάζεται ως ζωντανό. Για να καταλάβουμε το μηχανισμό της απάτης είναι χρήσιμο, όπως συμβουλεύει ο Alberto Melani, να ανατρέξουμε στο πασίγνωστο παραμύθι του Άντερσεν: «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα». Έτσι ακριβώς πλασάρεται η σύγχρονη «τέχνη», ως κάτι που μόνον οι πιο ευφυείς μπορούν να δουν, ακριβώς όπως το ένδυμα του Αυτοκράτορα. Η τέχνη είναι ορατή μόνο στα μάτια εκείνων που διαθέτουν ένα ορισμένο επίπεδο, γνώσεων, αντίληψης και αισθητικής. Οι υπόλοιποι, στην πραγματικότητα, βλέπουν εμπρός τους ένα πτώμα, κάτι γυμνό όπως ο αυτοκράτορας, αλλά λίγοι έχουν το θάρρος να πουν: «ντύστε επιτέλους, έστω με ένα κουρέλι, αυτόν τον ξεβράκωτο παλιάτσο ή ρίξτε λίγη κολόνια, ζέχνει αυτό το πράγμα!».
Και ενώ, την ίδια στιγμή, οι περισσότεροι αισθάνονται τη γύμνια και τη μπόχα, σιωπαίνουν από φόβο. Από φόβο να μην προσφέρουν ένα ακόμη πάτημα στους ευφυείς εξαπατημένους, αυτούς με το «επίπεδο», να αρχίσουν τα γνωστά: «τί να καταλάβεις εσύ ρε φουκαρά, Ελληναρά της φραπεδιάς και του τσιφτετελιού, από Τζομπανάκη και Κατσαδιώτη;». Να μην δώσουν πάτημα και στους διανοούμενους, που αυτοί ξέρουν να βλέπουν την αόρατη τέχνη, αλλά και στους κριτικούς, αυτές τις συστημικές σκουληκαντέρες της εξαπάτησης που επιβιώνουν μασουλώντας το πεθαμένο από καιρό και σαπισμένο σώμα της σύγχρονης «τέχνης».
Όμως δεν είναι μόνον αυτή η τεχνική της εξαπάτησης, που στόχο έχει να δείξει το νεκρό ως ζωντανό στο κοινό. Υπάρχουν και άλλες τεχνικές που στοχεύουν στον «καλλιτέχνη». Μια από αυτές θα εντοπίσουμε και πάλι σε ένα παραμύθι. Αυτή τη φορά στον Πινόκιο και συγκεκριμένα στη «Χώρα των Παιχνιδιών». Κατ’αναλογία, η «Χώρα της Σύγχρονης Τέχνης», είναι ένα τόπος όπου ένα πλήθος ειδικών, κριτικών, διανοούμενων, διαφημιστών και επαγγελματιών του καλλιτεχνικού προμόσιον, είναι πανέτοιμο να αναγάγει σε τέχνη κυριολεκτικά οποιαδήποτε κοινοτοπία ή ασχήμια. Στην πραγματικότητα, σε αυτή τη «Χώρα της Σύγχρονης Τέχνης», όλα έχουν αξία και καλλιτεχνική σημασία, όπως οι κονσέρβες του Γουόρχολ. Εκεί μέσα συντελείται η μεγάλη μεταμφίεση και ο μεταμοντέρνος μετασχηματισμός: η «Χώρα της Σύγχρονης Τέχνης», είναι εκεί όπου όλα υπονοούνται και αχνοφαίνονται, ένα τόπος όπου πέφτεις για ύπνο ως καλλιτέχνης και ξυπνάς, όπως και ο Πινόκιο, με δυο αυτιά γαϊδάρου.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αντισταθούμε στην ασχήμια, όπου κι αν τη συναντάμε. Το πρώτο και βασικότερο είναι να αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά, με θάρρος και πίστη στις αισθήσεις, δηλαδή στα βαθύτερα κριτήρια, που έχουν ριζώσει μέσα μας. Αυτά που μας προσφέρει απλόχερα η δυτική και η ελληνική Παράδοση, η οποία, στο μέτρο του ανθρώπου, ξέρει να κρατάει το όμορφο και να αποβάλλει το άσχημο. Όσο κλείνουμε τα μάτια και το στόμα ή αδιαφορούμε, η ασχήμια θα συνεχίσει να μολύνει τον κόσμο μας.