Πολύ φοβάμαι ότι εξελίσσεται σε σοβαρό ενδεχόμενο να βγει αληθινή η πιο φρικτή υποψία μου: ότι, δηλαδή, δε θα υπάρχει αξιόλογη διάδοχη κατάσταση στον ”πάγκο” της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα την ώρα προς αντικατάσταση του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού η περίοδος λήξης της πρωθυπουργίας του δε φαίνεται να είναι μακριά, όσο τα τρωτά σημεία της διακυβέρνησής του πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά.

Πολλαπλασιάζονται βγάζοντας κόκκινη κάρτα στις επιδόσεις της στο θέμα του χειρισμού της πανδημίας, της εγκληματικότητας και της ”κατευναστικής” Εξωτερικής πολιτικής διαρκείας, η οποία επιτρέπει στην Τουρκία να αλωνίζει στο Αιγαίο και να προχωρά ακάθεκτη το σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου ροκανίζοντας την εθνική αξιοπρέπεια του Ελληνισμού.

”Πεδίο δόξης λαμπρό”, θα σκεφτόταν κανείς, ”για τον επόμενο που θα αναλάμβανε την ευθύνη να επαναφέρει σε ισορροπία το κλυδωνιζόμενο πλοίο και να αντικαταστήσει το συνονθύλευμα της κυβερνητικής αστοχίας, της στρατηγικής ατολμίας και της παρηκμασμένης φιλοπατρίας με την ευστοχία, την τόλμη και την πατριωτική ευσυνειδησία που κρύβει μέσα της και στρατηγική διορατικότητα”.

Θα σκεφτόταν και… θα έμενε μόνο στη σκέψη, γιατί – όπως προείπα – ο πάγκος διαδοχής του πρωθυπουργικού θώκου είναι κενός, αφού ο κύριος υποψήφιος για να τον καταλάβει είναι εκφραστής της πολιτικής του ”Ουδέν καινόν και όλα κενά”. Πολιτικής που πάει αντάμα με τις όλο ”ασκιά με αγέρα και κούφια καρύδια” δημαγωγικές υποσχέσεις του, οι οποίες πέρασαν στην ιστορία ως σήμα κατατεθέν του Αλέξη Τσίπρα.

Πάει αντάμα συγχρόνως και με την ”πατριωτική” πολιτική της νυν κυβέρνησης (ο πειρασμός για ετερόκλητη συγκυβέρνηση είναι εμφανής), η οποία εξυπηρετεί υποδειγματικά τα συμφέροντα των ξένων προστατών που ποδηγετούν την Ελλάδα διαιωνίζοντας τον εθισμό των Ελλήνων στη δουλοπρέπεια, τον εθνικό εφησυχασμό και την ηρεμία του τίποτα.

Την ηρεμία που δεν ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα της καθεστηκυίας τάξης στην Εσωτερική και Εξωτερική πολιτική μας, πολύ περισσότερο, στην εν δυνάμει απολυταρχική δημοκρατία μας.

-Να κηρυχθεί αργία η προσεχής Δευτέρα για να προστατευτεί ο πληθυσμός από τον καύσωνα, είχε ζητήσει πρόσφατα με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνοντας την παλιά εκτίμησή μου γι’ αυτόν η οποία επανήλθε δριμύτερη, για να με δικαιώσει.

Και με δικαιώνει γιατί αποδεικνύει ότι όλο αυτό το διάστημα των τριών ετών απ’ την ήττα του στις εκλογές της 7ης Ιουλίου του ’19 ο Αλέξης Τσίπρας δεν πλούτισε σε σοφία, δεν επανεκτίμησε τα λάθη του και δεν ανατοποθετήθηκε ωριμότερος στο νέο πολιτικό περιβάλλον, όπου υπάρχουν ανοιχτά θέματα.

Θέματα Εξωτερικής πολιτικής, Ασφάλειας και Παιδείας τα οποία απαιτούν κριτική ουσίας και όχι επικοινωνίας. Κριτική που να συνοδεύεται από στρατηγική πρότασηεπικαιροποιημένη και προσαρμοσμένη στα δεδομένα της συγκυρίας.

Αλλά, φευ! Τα στροβιλίσματα εσωτερικής εσωστρέφειας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργού μας δεν έχουν τέλος και ας πέρασε καιρός από τότε που το κόμμα του εγκατέλειψε την διακυβέρνηση για να διαβεί την πολιτική έρημο της ήττας.

Για να είμαστε δίκαιοι όμως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι, εκτός απ’ τον ίδιο, ευθύνη έχουν και δυο άλλοι παράγοντες με πολιτική αφετηρία:

1. Οι υποβόσκουσες εσωτερικές συγκρούσεις στο κόμμα του οι οποίες εκδηλώνονται ενίοτε ως προσωπικοί διαξιφισμοί και

2. Η εκτός εποχής και προσδοκιών πολιτική του Αλέξη Τσίπρα που έχει βαλτώσει στα λιμνάζοντα ύδατα της εθνικής ανυποληψίας (λόγω της Πύρρειας νίκης του στις Πρέσπες) και των παρωχημένων αριστερών ιδεοληψιών του οι οποίες έχουν μετατραπεί σε πολιτικά νεφελώματα.

Νεφελώματα που σκιάζουν αρνητικά τον ιδεοπολιτικό καμβά του αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, με αποτέλεσμα να προβαίνει σε παρεμβάσεις… περιδίνησης και παραζάλης.

Παρεμβάσεις που δεν οφείλονται στις καυτές ημέρες που διανύουμε και σου κόβουν την ανάσα από τη ζέστη, αλλά στην αδυναμία του να απεξαρτηθεί απ’ τους παραμορφωτικούς φακούς του λαϊκισμού του παρελθόντος.

Τώρα θα με ρωτήσετε απορημένοι:

– Καλά δεν υπάρχει κανείς να τον προστατέψει στο κόμμα του για να μην ξοδεύει απ’ το πολιτικό κεφάλαιο που του απέμεινε δίνοντας την εντύπωση ότι συνεχίζει να μετεωρίζεται μαζί του με κίνδυνο να επανέλθει στα πενιχρά ποσοστά της… συνασπισμένης Αριστεράς της Προόδου;

Η δική μου εκτίμηση είναι ότι η παροχή προστασίας από το κόμμα του φαίνεται επισφαλής αυτήν τη στιγμή, όσο το στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με ιπτάμενη ιδεολογικοπολιτική βαβέλ η οποία ψάχνει μάταια να βρει διάδρομο προσγείωσης, βεβαρημένη απ’ τα ”ακατάλληλα εργαλεία” που κουβαλάει…

Είναι κι αυτός ένας σοβαρός λόγος, πιθανολογώ, που οι απόψεις και οι αντιλήψεις του Αλέξη Τσίπρα δεν ανταποκρίνονται στις φιλοδοξίες του για επάνοδο στην εξουσία. Είναι κι αυτός ένας σοβαρός λόγος που τα ”ακατάλληλα εργαλεία” στο κόμμα του το κρατούν καθηλωμένο στις παρωχημένες και αναχρονιστικές πολιτικές του.

Πολιτικές οι οποίες καταδικάστηκαν εκλογικά γιατί δε βοηθούν στη μετεξέλιξη της προοδευτικής παράταξης. Αντίθετα, την κρατούν περιορισμένη δημοσκοπικά αναπαράγοντας τον παλιό κακό εαυτό της ο οποίος βγαίνει στην κοινωνία με ετικέτα το ”Πολάκειο ήθος του ΣΥΡΙΖΑ”.

Κι αυτό είναι από δύσκολο έως αδύνατο να το αλλάξει ο αρχηγός του, ο οποίος μοιάζει να μην αφουγκράζεται τις αντιστάσεις της εποχής τόσο στα ”προοδευτικά” κοινωνικά ειωθότα, όσο και στα ”νεορεαλιστικά” κυβερνητικά ατοπήματα τα οποία αποχρωματίζουν εθνικά την Εξωτερική πολιτική μας.

Με δεδομένα αυτά δεν μπορώ να δω τον Αλέξη και τον ΣΥΡΙΖΑ των παρωχημένων και εθνομηδενιστικών (σε μεγάλο βαθμό) ιδεολογιών ως φορέα ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης του Κυριάκου, ο οποίος – ας είμαστε ειλικρινείς – δεν είναι ”παιδί του λαού” όπως δεν ήταν και ο προηγούμενος.

Αμφότεροι εκπροσωπούν δύο μικρόκοσμους φαινομενικά αντίθετους με κοινή συνισταμένη όμως την ”κατευναστική” Εξωτερική πολιτική και οδηγούς-συμβουλάτορες αυτούς που δίνουν αγώνες κοντά τους.

Αγώνες για να περάσουν στο εσωτερικό τα προνόμιά τους και να χαράξουν εθνικά αποχρωματισμένες κατευθυντήριες γραμμές στην Εξωτερική πολιτική μας (οι Πρέσπες ήταν μόνο η αρχή) με όπλα την μισή αλήθεια και την τάση για απολυταρχία με αριστερό ή νεοφιλελεύθερο πρόσημο.

Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, εξακολουθούν να προβληματίζουν οι εθνικά αποχρωματισμένες κατευθυντήριες γραμμές της πολιτικής του (στο ίδιο μοτίβο με την τετραετία που κυβέρνησε), όπως και κραυγαλέα λαϊκιστικές εκπαιδευτικές και κοινωνικές ευαισθησίες του.

Το αποτέλεσμα, σε κάθε περίπτωση, είναι αποκαρδιωτικό και καθιστά απωθητική την εικόνα της συριζοπροοδευτικής συμμαχίας, τη στιγμή που αυτή θα έπρεπε να είναι ελκυστική ως καταφύγιο των δυσαρεστημένων απ’ την κακή κυβερνητική διαχείριση σε βασικά θέματα, όπως αυτό της πανδημίας η οποία έχει επίπτωση και στη λειτουργία της δημοκρατίας.

Έτσι είδαμε πρόσφατα τον Αλέξη Τσίπρα να επανέρχεται στον παλιό λαϊκιστικό εαυτό του και να τον ξεπερνά σε φτηνιάρικο μαυρογιαλουρισμόυποσχόμενος αναδρομική κατάργηση των βάσεων εισαγωγής στα πανεπιστήμια(ΕΒΕ) και δυνατότητα να καταθέσουν οι μαθητές (υποψήφιοι της Αρχιτεκτονικής, κυρίως)οι οποίοι – αν και αρίστευσαν στη συνολική βαθμολογία – δεν κατάφεραν να περάσουν στην πρώτη τους επιλογή,μηχανογραφικό δελτίο με τους φετινούς βαθμούς, σε περίπτωση επανεκλογής του ΣΥΡΙΖΑ…

Είδαμε ακόμα τον αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητά με ανάρτησή του να κηρυχθεί η Δευτέρα (2/8/’21) αργία λόγω της προβλεπόμενης εκτίναξης του καύσωνα ανεβάζοντας στα… ύψη το πολιτικό θερμόμετρο μαζί με το κόκκινο του υδραργύρου.

Ήταν μια παρορμητική κίνηση του Αλέξη Τσίπρα απ’ τις πολλές που κάνει μετεκλογικά, η οποία έγινε αφορμή για ποικίλα σχόλια από στελέχη της κυβέρνησης. Στελέχη που τον κατηγόρησαν ανοιχτά για λαϊκισμό και γραφικότητα, ενώ την ίδια στιγμή η επίσημη ΝΔ του έθετε ειρωνικά – μέσω διαρροής στα συστημικά μέσα ενημέρωσης-το ρητορικό ερώτημα:

– Με ποια καιρικά φαινόμενα, άραγε, θα κηρύσσονται αργίες; Μόνο με καύσωνα ή και με χιόνι ή χαλάζι;

Ο καύσωνας ήδη βάζει σε δοκιμασία όλους τους Έλληνες, χωρίς αμφιβολία, αλλά σε αυτήν την περίπτωση – για να είμαστε ειλικρινείς – η κυβέρνηση έδειξε έτοιμη να ανταποκριθεί στο χρέος της δίνοντας έγκαιρα εντολή στις κρατικές υπηρεσίες να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα για αντιμετώπιση των συνεπειών του.

Τα ερωτήματα συνεπώς που προκύπτουν, με αφορμή τις τελευταίες παρεμβάσεις του πρώην πρωθυπουργού, είναι δύο:

1. Γιατί αυτήν την ευαισθησία που επιδεικνύει περιοδικά για κοινωνικά θέματα δεν την ζευγαρώνει με την εθνική ευαισθησία που έχει να κάνει με την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας και την διαφαινόμενη αποδοχή τετελεσμένων (πορεία προς διχοτόμηση) στο Κυπριακό; Και…

2. Γιατί επιδεικνύει επιλεκτική κοινωνική ευαισθησία κατά το δοκούν διαχωρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις ανάλογα με την ταυτότητά τους και την κομματική σκοπιμότητα που εξυπηρετεί η επικαιροποίηση των θεμάτων τους για τον ΣΥΡΙΖΑ;

Γιατί ”σήμερα” μπορεί να ήταν το θέμα των αδικημένων υποψηφίων και των πληττόμενων απ’ τον καύσωνα Ελλήνων που ευαισθητοποίησαν τον Αλέξη Τσίπρα. ”Χθες”, όμως, ήταν δύο κοινωνικά θέματα στα οποία δεν επέδειξε την ίδια κοινωνική ευαισθησία.

Και αναφέρομαι στηδιαφορετική αντιμετώπιση που είχε απέναντι στη δολοφονία του”ΛΟΑΤΚΙ” ακτιβιστήΖακ Κωστόπουλου(Μάιος του ’19) – όπου εμφανίστηκε λαλίστατος εκφράζοντας με επιστολή στη μητέρα του ”βαθιά συλλυπητήρια για την οδυνηρή απώλειά του” -από εκείνην που επέδειξε (την αδιαφορία, δηλαδή) για τον θάνατο του 25χρονου Νικόλα Μουστάκαο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάςστον λόφο του Φιλοπάππου μετά από επίθεση δύο Πακιστανών.

Γιατί, άραγε; Μήπως γιατί ο Νικόλας δεν ήταν ακτιβιστής… ή μήπως γιατί έπεσε θύμα μεταναστών (σαν εκείνους της Τασίας Χριστοδουλοπούλου που ”λιάζονταν στις πλατείες της Ομόνοιας”), κάτι που πήγαινε κόντρα στην αριστερή ιδεοληψία του ίδιου και του κόμματός του;

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)