Maurizio Blondet, Απόστολος Αποστόλου, συζητώντας για τα κρίσιμα γεγονότα της ρωσο-ουκρανικής κρίσης και την Ευρώπη.

Ποιος είναι ο Maurizio Blondet;  Ιταλός δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος συγγραφέας τουλάχιστον 20 βιβλίων εργάστηκε επί σειρά ετών σε εφημερίδες και περιοδικά όπως: Il Giornale, Oggi, Avvenire, La Pandania, διευθυντής του τριμηνιαίου περιοδικού Καθολικών Σπουδών Certamen και του διαδικτυακού περιοδικού Effedieffe.com.  Αποκαλυπτικός σε πολλά ζητήματα όπως και με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ κατά κόσμο Ιωσήφ Βοϊτίλα, ο πιο πολιτικοποιημένος Πάπας και ο οποίος είχε και την τρίτη μακρύτερη θητεία στην ιστορία του Παπισμού.  

Με τη ρωσο-ουκρανική κρίση, βλέπουμε την απροσμέτρητη  υποκρισία  της Ευρώπης και των ΗΠΑ . Κανείς σήμερα δεν κάνει αναφορά  στο  Πρωτόκολλο του Μινσκ – που εγκρίθηκε ομόφωνα από τα Ηνωμένα Έθνη –  δηλαδή για μια συμφωνία που έθετε το τέλος του πολέμου στην ανατολική Ουκρανία,  στις 5 Σεπτεμβρίου 2014 από την Τριμερή Ομάδα Επαφής  η οποία  αποτελείτο από εκπρόσωπους  της Ουκρανίας, της Ρωσίας, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ (DNR)  και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ (LNR) Το Πρωτόκολλο του Μινσκ αποτελούσε εγγύηση για την ασφάλεια και ειρήνη,  της Ουκρανίας. Γιατί  σήμερα  δεν αναφέρονται ως αρχική  βάση στο  Πρωτόκολλο του Μινσκ για να επιτευχθεί η ειρήνευση.

Γιατί η Δύση ήταν κακόπιστη εξ’ αρχής : δεν ήθελε την ειρήνευση, αλλά το αντίθετο: Επεδίωκε μια  πολιτική «ανοιχτής πληγής», θέλει να διαρκέσει  η περιπέτεια του πολέμου  όσο το δυνατόν περισσότερο, για να επωφεληθεί μέσα από την  αποσταθεροποίηση της εμπόλεμης κρίσης και η παρούσα κρίση αυτό επιδιώκει.  Οι ΗΠΑ επιθυμούσαν  οπωσδήποτε να σταματήσει η ειρηνική εμπορική συναλλαγή  μεταξύ των χωρών  της Ευρώπης  και της  Ρωσία, η οποία (Ρωσία) λειτουργεί ως  προμηθευτής των στρατηγικών πρώτων υλών της Ευρώπης. Στα όρια αυτής της συνεργασίας   (η Ρωσία) θα  γινόταν μόνιμος – διαμορφωτής των ευρωπαϊκών χωρών  με πλήρη αυτάρκεια, και παράλληλα θα αποτελούσε  τον   γεωγραφικοπολιτικό αποκλεισμό  των (αγγλοαμερικανικών) συμφερόντων όπου οι  θαλάσσιες δυνάμεις με τις μεταφορές τους  δεν  θα είχαν τίποτα να πουλήσουν, αλλά  ούτε και  να απειλήσουν με τα θωρηκτά τους και τα  αεροπλανοφόρα τους, γιατί οι Ευρώ-ρωσικό- κινεζικές  ανταλλαγές έχουν το πλεονέκτημα να εκτελούνται από τη  γη, με σιδηροδρόμους και αγωγούς, έχουν δηλαδή την κυριαρχία των ηπειρωτικών εδαφικών  μαζών. Ο εφιάλτης του Mackinder  γινόταν πραγματικότητα: «κυριαρχεί εκείνος που κατέχει  την καρδιά της γης» (Οι κεντρικές έννοιες που χρησιμοποίησε ο Mackinder είναι: («παγκόσμια νήσος» Ευρασία μαζί με την Αφρικανική ήπειρο, και ο Έστωρας κάπου στην Κεντρική Ευρώπη. Σε  κείμενά του αποκαλεί την  περιοχή  του Έστωρα ως καρδιά της γης.)

Το 1997, ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας και διανοούμενος, Zbigniew Brzezinski, σύμβουλος εθνικής ασφάλειας στο βιβλίο του «Η  μεγάλη σκακιέρα», έγραφε: «Υπάρχουν χώρες που αξίζουν κάθε υποστήριξη από τους ισχυρούς . Η γεωπολιτική υποστήριξη των ΗΠΑ πρέπει να στραφεί  στο Αζερμπαϊτζάν, το Ουζμπεκιστάν και την Ουκρανία, καθώς και οι τρεις είναι γεωπολιτικοί πυλώνες… Από το 1997 μέχρι σήμερα το ΝΑΤΟ διατηρεί την ίδια  πολιτική, με την  Ουκρανία που την  θέλει να αποτελεί μια σοβαρή απειλή για τη Ρωσία. Και αυτό γιατί εάν η Ρωσία βρει τρόπο να ελέγξει πλήρως τη  Μαύρη Θάλασσα, θα αποτελεί  μια μεγάλη δύναμη που θα  εκτείνεται από  Ευρώπη έως  και  την Ασία.»

 Ο Zbigniew Brzezinski, είχε εντοπίσει  τρεις «ανοιχτές πληγές» που πρέπει να επιμολύνονται, μια από αυτές ήταν η αποσταθεροποίηση της Ρωσίας με κάθε τρόπο και να αποτραπεί η ειρηνική συγχώνευση της  με την Ευρώπη και κυρίως η εξάρτηση της Ευρώπης  από τη Ρωσία.  Δεν νομίζω ότι η Ρωσία με τη Μαύρη Θάλασσα θα ξαναγίνει μεγάλη δύναμη.  Ωστόσο, θα λέγαμε ότι έχει ριζικά αμφισβητήσει τις βασικές έννοιες που αυτοπροσδιορίζουν σήμερα τις «δημοκρατίες της δυτικής παγκοσμιοποίησης» οι οποίες  περιλαμβάνουν τα gay pride, την κατάργηση των εθνικών κυριαρχιών και την ένταξή τους  σε υπερεθνικές οντότητες  και μάλιστα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των πολιτών. Η ολιγαρχία της ΕΕ – εκείνη που διευθύνει την Ευρώπη – είναι ακριβώς η υπερεθνική  οντότητα που μας καταπιέζει, σ’ όλες τις  διαδικασίες  και είναι εκείνη που γίνεται όλο και πιο δικτατορική, και ως εκ τούτου μπορεί να συντονίζεται πλήρως σ’ όλα τα επίπεδα   με τις Ηνωμένες Πολιτείες και να  συν-λειτουργεί σ’  όλους τους  σχεδιασμό μαζί με τις ΗΠΑ  : Έτσι λοιπόν κάτω από αυτές τις προοπτικές είδαμε  το τελευταίο διάστημα  την ΕΕ να μετατρέπεται σε  ΝΑΤΟ.

Για χρόνια το ΝΑΤΟ (ΗΠΑ και Ευρώπη) δεν πήραν καμιά θέση απέναντι στις  ανατριχιαστικές βιαιοπραγίες  των ουκρανικών  ναζιστικών ταγμάτων  που πραγματοποιούνταν με την συγκάλυψη των κυβερνήσεων. Δεν είδαν οι δυτικοί  άραγε  τη γενοκτονία του Ντονμπάς όπου οι Ουκρανοί δολοφόνησαν 14.000 ρωσόφωνους αμάχους και εκτόπισαν 1,5 εκατομμύριο πληθυσμό ;

 Τα ουκρανικά κυβερνητικά  στελέχη έχουν εκφράσει την επιθυμία τους να εξαλείψουν το ρωσόφωνο πληθυσμό, με εθνοκάθαρση. Υπάρχει επίσης και κάτι εξίσου καταστροφικό ή ακόμη χειρότερο: Το Πεντάγωνο είχε διαθέσει 80 εκατομμύρια δολάρια σε αμερικανική εταιρεία, την  Black & Veatch, για την ανάπτυξη  εργαστηρίων βιολογικών  όπλων στην Ουκρανία. Το σχέδιο ήταν οι  πράκτορες τους  να σπείρουν τα θανατηφόρα παθογόνα τα οποία  θα μπορούσαν   να εξοντώσουν τον ρωσικό πληθυσμό.

(Υλικό που μπορούν να αντληθούν  οι σχετικές  πληροφορίες για τους παραπάνω ισχυρισμούς.)

(https://twitter.com/AxlGuidato/status/1530632678889992195?t=XxTvB4pUxpZ78-itaULYjA&s=03)

Υπάρχουν ευθύνες του Πούτιν; Επί 8 χρόνια προσπαθούσε να βρει διαπραγματευτικές λύσεις, αλλά παγιδεύτηκε στην αρχή της παγκοσμιοποίησης, ένα δείγμα είναι ότι υπερασπίστηκε την «εμβολιοκρατία» και το πρόγραμμα του ΠΟΥ, σήμερα επανεκτιμά την αποχώρηση της χώρας του από κάποιους  διεθνείς οργανισμούς όπως και από τον  Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ). Όταν ο Πούτιν άρχισε να αλλάζει την πολιτική του απογειώθηκε από τους πολίτες  του ξεπερνώντας  το 70%.

Ναι, είναι γεγονός  υπήρξαν πολλές   αβεβαιότητες στις θέσεις του Πούτιν.  Για χρόνια έδειξε «μια μεγάλη» υπομονή και μετά ξεκίνησε  την ειδική επιχείρηση με τις ένοπλες δυνάμεις που κρίθηκαν από τη Δύση ξεπερασμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις ικανές να μεταφέρουν τον πόλεμο και σε άλλες περιοχές  … Βρέθηκε τελικά  να πολεμά όχι με Ουκρανία, αλλά με όλο το ΝΑΤΟ,  με  δεκάδες χιλιάδες αντιαρματικών που είχαν σταλεί από   τη Μεγάλη Βρετανία ενεργώντας ανοιχτά χωρίς συγκαλύψεις Βρετανοί μαζί με Αμερικανούς και Γάλλους αξιωματικούς στο Azovstal. Εκτιμώ πως εδώ έχει γίνει κάποιο λάθος.

Σήμερα, με τη ρωσο-ουκρανική κρίση, η κατάσταση στην Ευρώπη χειροτερεύει για παράδειγμα η Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης που συγκεντρώνει ένα μεγάλο πληθυσμό Σέρβων   κάνει λόγο για επανένωση με τη Σερβία. Ενώ υπάρχει ρωσική μεραρχία στη Σερβία που συνορεύει με Κοσσυφοπέδιο, επίσης  υπάρχουν Αμερικανοί στρατιώτες στο Κοσσυφοπέδιο. Ο κίνδυνος  μιας κλιμάκωσης μεταξύ των δύο χωρών είναι ορατός. Να θυμίσουμε ότι η  Σερβία δεν  αναγνωρίζει την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, που ανακηρύχθηκε μονομερώς το  2008.  Έτσι λοιπόν γεωπολιτικά και οικονομικά ζητήματα καθιστούν την περιοχή ευαίσθητη για πιθανές σοβαρές επιπτώσεις που σχετίζονται με την συνεχιζόμενη ρωσικό-ουκρανική  σύγκρουση.

Με τη ρωσική ουκρανική  κρίση,  η  Ευρώπη είναι χαμένη από πρώτη άποψη.  Η Ευρώπη αναγκαστικά θα έχει μεγάλες ελλείψεις σε  αέριο, άνθρακα, σιτηρά, λιπάσματα, τα οποία δεν μπορούν να αντικατασταθούν και αν τα παραπάνω βρεθούν τότε θα τα βρεθούν σε  εξαιρετικά αυξημένες τιμές. Η Αμερική (με συνεργούς της ΕΕ) καταστρέφουν  την Ευρώπη και τη βυθίζουν στη  μιζέρια –  και όλα αυτά  για να διατηρηθεί  ένα  «σπάσιμο»  με τη Ρωσία. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί με τα  Βαλκάνια αποτελεί συγκριτικά,  ένα μικρότερο κακό.

Μετάφραση: Απόστολος Αποστόλου