Από το 1945 και μετά η Ευρώπη για πρώτη φορά στην ιστορία της έζησε μια μακρά περίοδο ανάπτυξης, συνεργασίας, οικονομικής ευμάρειας, και κυρίως ειρήνης.

Άσχετα αν οι Ευρωπαίοι ως το 1990 ζούσαν υπό τη δαμόκλειo σπάθη μιας πυρηνικής καταστροφής λόγω του τότε «ψυχρού πολέμου».

Πριν από 30 χρόνια ο «πόλεμος» αυτός τελείωσε, με κάποιες μικροσυρράξεις εδώ κι εκεί, και μια ολόκληρη γενιά Ευρωπαίων έφτασε στη μέση ηλικία θεωρώντας δεδομένη την ευμάρεια, και την ειρήνη. Ο δε κίνδυνος πυρηνικής σύγκρουσης υπήρχε μόνο στις ευφάνταστες ταινίες του Χόλυγουντ.

Ό,τι συνέβαινε σε άλλα μέρη του πλανήτη, όπου πάντα υπήρχαν και υπάρχουν πόλεμοι αλλιώς δε θα λειτουργούσε ο καπιταλισμός, δεν αφορούσε τους Ευρωπαίους οι οποίοι έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στην καλοπέραση, ενώ το κάποτε πανίσχυρο (αντιπυρηνικό-αντιπολεμικό) κίνημα ειρήνης μεταλλάχθηκε σε metoo, σε αγώνες για τα δικαιώματα των τρανς και των ΛΟΑΤΚΙ, των «παράτυπων» μεταναστών-προσφύγων, κλπ. κλπ.

Μέχρι που αγρίεψε ο Πούτιν εισβάλλοντας στην Ουκρανία, αντέδρασε η Αμερική και το ΝΑΤΟ, και η Ευρώπη της τρυφηλότητας έδωσε τη θέση της σε μια νέα φοβισμένη οντότητα που ψάχνει να βρει τον βηματισμό της εν μέσω λεονταρισμών των συνήθως υπόπτων ΗΠΑ και Ρωσίας.

Η τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα μπήκε άσχημα για την Ευρώπη.

Μια η παγκόσμια οικονομική κρίση που προηγήθηκε, μια η πανδημία που μας ήρθε ξαφνικά, μια η ακρίβεια, μια ο πληθωρισμός, και τώρα ο κίνδυνος γενικευμένου πολέμου… όλα αυτά μας δείχνουν πως οι ανακατατάξεις που έρχονται θα είναι τεκτονικές και αντί για μια νέα παγκόσμια τάξη που όλοι φοβόμασταν, το πιθανότερο είναι να ζήσουμε μια νέα παγκόσμια αταξία.

Η απόλυτη παρακμή δείχνει να έχει εγκατασταθεί στα μέρη μας για τα καλά.

Και έναν μεγάλο ρόλο για αυτή την κατάντια έχει παίξει η ανικανότητα των παγκόσμιων (και των δικών μας) πολιτικών ηγετών, που μεγαλωμένοι μέσα σε αυτή την τεχνητή κι επίπλαστη εν πολλοίς ευμάρεια, όντες ανιστόρητοι, επαναλαμβάνουν τραγικά λάθη του παρελθόντος, τα οποία ελάχιστοι έχουν διαβάσει, πόσο δε μάλλον μελετήσει, αφού βασικός τους σκοπός ήταν και είναι ο «πολιτικαντισμός», η δημαγωγία, το χάιδεμα αυτιών ψηφοφόρων, η καρέκλα, και τελικά η μάσα.

Το κοντινό μέλλον φαντάζει άκρως δυστοπικό, με τη συνεχιζόμενη λαθρομετανάστευση, την εγκληματικότητα, τις μεταλλάξεις του κορονοϊού, την ανεργία, τον πληθωρισμό, και κυρίως τον πόλεμο, ακόμη και παγκόσμιο για μια ακόμη φορά.

Όλα αυτά εκτός από δυστυχία θα αλλάξουν και τα πλαίσια που έχουμε συνηθίσει στις διεθνείς σχέσεις, και στην πολιτική, με την (εκλογική) άνοδο ακροδεξιών, ξενοφοβικών, και λαϊκίστικων κομμάτων, το κλείσιμο ξανά των συνόρων, τον απομονωτισμό, ίσως την επιστροφή σε εθνικά νομίσματα, και τον… πόλεμο, που συνήθως συνοδεύει περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.

Όταν το καζάνι βράζει, επόμενο είναι να τιναχτεί το καπάκι στον αέρα, και τα «σκάγια» να μας πάρουν όλους.

Αυτό το διάστημα το καζάνι βράζει… κοχλάζει.

Και όλα όσα ζούμε σήμερα, οφείλονται εν πολλοίς στη μεθοδευμένη από τις ΗΠΑ «περικύκλωση» της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ.

Την οποία Ρωσία, που είναι πανίσχυρη πυρηνική δύναμη, θέλουν μάλλον να ξεδοντιάσουν οι Αμερικανοί, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, μιας και οι ίδιοι μπορεί να έχουν διεξάγει δεκάδες πολέμους τα τελευταία 70 χρόνια, όμως επίθεση στο έδαφός τους έχουν να δεχτούν από το μακρινό 1941, κι αυτό σε κάτι νησιά στη μέση του Ειρηνικού, μακριά από την ενδοχώρα τους.

Η παγκόσμια ειρήνη, στον βαθμό που υπήρχε ή υπάρχει, οφείλεται κυρίως στο ελεύθερο εμπόριο μεταξύ λαών και κρατών.

Κάτι που σήμερα ανατρέπεται, καθώς η Δύση έχει επιβάλλει σκληρές οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία, η οποία να μην ξεχνάμε πως πέρα από πυρηνική υπερδύναμη διαθέτει και τους περισσότερους φυσικούς πόρους του πλανήτη, από τους οποίους εξαρτώνται δεκάδες (μπορεί και παραπάνω) χώρες για την επιβίωσή τους. Οι μισές τουλάχιστον χώρες της ΕΕ εξαρτώνται από τη ρωσική ενέργεια.

Οπότε, επιβάλλοντας κυρώσεις στη Ρωσία η Δύση μοιάζει να «αυτοπυροβολείται», αφού ήδη αρχίσαμε να βλέπουμε τις συνέπειες με την ακρίβεια, τον πληθωρισμό, τις ελλείψεις σε ενέργεια, και βασικά είδη τροφίμων, και τον περιορισμό του εμπορίου.

Χώρια το πάγωμα περιουσιών των Ρώσων «ολιγαρχών», κάτι που ακούγεται δίκαιο τώρα, αλλά μελλοντικά μάλλον θα κλονίσει συθέμελα την παγκόσμια οικονομική και χρηματοπιστωτική εμπιστοσύνη, αφού στο μέλλον όλοι ανεξαιρέτως, πλούσιοι και μη,  θα είναι οικονομικά «όμηροι» του κάθε Αμερικανού προέδρου, που με μια υπογραφή του θα μπορεί να καταστήσει πένητα έναν δισεκατομμυριούχο!

Που είναι  οι ηγέτες που θα πάρουν το παιχνίδι πάνω τους, αντιμετωπίζοντας τον Τσάρο (διπλωματικά) ο οποίος όπως όλα δείχνουν τους έχει για πρωινό; Όπως σε μικρότερη κλίμακα έχει τον δικό μας ανέμελο ηγέτη ο γείτονας Σουλτάνος;

Ο Μακρόν προσπαθεί να διατηρήσει το αξίωμά του φοβούμενος την αντικατάστασή του από τη Λεπέν, ο Σολτς προσπαθεί να πατήσει σε δυο βάρκες, από τη μια αποφασίζοντας τον (ιστορικής σημασίας) επανεξοπλισμό της χώρας του, κι από την άλλη σηκώνοντας τα χέρια ψηλά αφού η Γερμανία εισάγει το 60% του φυσικού της αερίου από την «κακιά» Ρωσία.

Όσον αφορά τον Μπάιντεν… λέει και ξελέει, δείχνει τα δόντια του, απειλεί, κατηγορεί, αλλά μέχρι εκεί. Ίσως ως ο μεγαλύτερος σε ηλικία ηγέτης, γνωρίζει πολύ καλά τι πρόκειται να συμβεί αν το ΝΑΤΟ εμπλακεί σε κανονικό πόλεμο με τη Ρωσία. Εξάλλου η νυν κατάσταση, χωρίς στρατιωτική εμπλοκή,  ευνοεί την οικονομία (και όχι μόνο) της χώρας του μια χαρά.

Κι έχεις και τον Μπόρις Τζόνσον, που ξαφνικά ξέχασε τα χάλια της χώρας του, με τα χίλια τόσα προβλήματα, και την είδε… Τσώρτσιλ, βοηθώντας παντοιοτρόπως τους Ουκρανούς, σε σημείο να επισκεφτεί ο ίδιος το (πολιορκημένο) Κίεβο (κάτι ανάλογο είχε κάνει κι ο Τσόρτσιλ, επισκεπτόμενος την Αθήνα εν μέσω Δεκεμβριανών).

Για τον δικό μας, τον Κυριάκο ντε, δε θα μιλήσω. Τι να πω; Η κουτάλα να’ ναι καλά, και δεν πα να διαλυθεί το σύμπαν…  εξάλλου έχουμε τιτανοτεράστιο υπουργό Υπανάπτυξης. Δε φοβόμαστε τίποτα.

Όλοι λοιπόν αυτοί οι ηγέτες, καλώς ή κακώς ακολουθούν τις επιταγές των ΗΠΑ του Μπάιντεν.

Ποίων τις επιταγές ακολουθεί εκείνος, το αφήνω στη φαντασία των αναγνωστών.

Πάντως οι ΗΠΑ δεν είναι αυτές που ήταν, ειδικά μετά την αλματώδη επέλαση και άνοδο της Κίνας στην παγκόσμια αγορά.

Τα ελλείμματα και τα χρέη των Αμερικανών είναι πολλά. Και γι’ αυτό οι Αμερικάνοι τυπώνουν όλο και περισσότερο χρήμα. Με το δολάριο να έχει πλέον απαξιωθεί έχοντας χάσει την πραγματική του αξία έναντι του χρυσού, κατά 97% περίπου από τη δεκαετία του ’70.

Τώρα τελευταία όμως,  με την κρίση ακρίβειας και ενέργειας που έσκασε, το δολάριο ξαναπαίρνει τα πάνω του έναντι του ευρώ το οποίο κατρακυλάει… σαν να υπήρχε σχεδιασμός ένα πράγμα.

Το τι θα ακολουθήσει κανείς δεν το ξέρει.

Προς το παρόν «κερδάνε» κάποιοι εφοπλιστές που θα μεταφέρουν το αμερικανικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη, και οι Αμερικανοί που θα το πουλάνε πολύ πιο ακριβά απ’ ό,τι μέχρι πρότινος οι «κακοί» Ρώσοι.

Ας ελπίσουμε πως η κατάσταση δε θα ξεφύγει, και πως δε θα ζήσουμε νέο πόλεμο, πυρηνικό αυτή τη φορά, οπότε θα μείνουμε με την ακρίβεια, τον πληθωρισμό, τη λιτότητα, την πείνα, την πενία, και θα λέμε δόξα τω Θεώ… που γλιτώσαμε τα χειρότερα.

Ο νέος γενναίος κόσμος είναι εδώ… και μας δείχνει τα δόντια του.