Φοβούνται τις πλατείες.
Αυτές είναι ο φόβος τους.
Γιατί οι πλατείες ενώνουν.
Οι πλατείες φέρνουν τον κόσμο, πιο κοντά.
Τα βάσανα, η φτώχεια, η απελπισία, η καθημερινότητα, ο φόβος είναι κοινό πρόβλημα, για τους περισσότερους. Και όταν εξωτερικεύονται, τελειώνει η μοναξιά. Τελειώνει το “είμαι μόνος”.
Τότε, δημιουργείται το ερώτημα “Τι κάνω;” “Πόσο ν΄αντέξω;” “Υπάρχει λύση;”.
Η απάντηση, αυτή που θα βγει, απ΄τις… πλατείες, είναι που φοβίζει!
Η αντίδραση φοβίζει!
Γι΄αυτό σε θέλουν κλειδωμένο στο σπίτι.

Γι΄αυτό σου απαγορεύουν να κάθεσαι, στα παγκάκια με παρέα.
Γι΄αυτό σου φόρεσαν τρεις μάσκες, που αν τις κατεβάσεις, για να μιλήσεις, πέφτει πρόστιμο και σιδερένιο γκλομπ.
Το “διαλυθείτε ησύχως” αποτελούσε πάντα, το πρώτο πρόσταγμα της εξουσίας. Η πρώτη εντολή ήταν το “απαγορεύονται οι συναθροίσεις”.
Δεν σε θέλουν κοινωνικοποιημένο άτομο! Ούτε εσένα, ούτε τα παιδιά σου. Θέλουν να ζεις σε μια εικονική πραγματικότητα, που οι ίδιοι την διαχειρίζονται. Ακριβώς, όπως και την μοναξιά σου.
Θέλουν να ξεχάσεις τις καρέκλες της γειτόνισσας, στο πεζοδρόμιο του σπιτιού της, που μ΄ένα λουκούμι, ένα “υποβρύχιο”, έναν μεζέ, ένωνε προβλήματα, προωθούσε την αλληλεγγύη, έχτιζε συνειδήσεις.
Η αποξένωση ποτέ δεν ήταν χαρακτηριστικό της πλατείας.
Και αυτήν τρέμουν!