Η Ουκρανία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Ευρώπης μετά τη Ρωσία. Έχει έκταση 603.500 τ.χλμ. και πληθυσμό 41.1 εκατ. κατοίκους. Μετά τα θετικά δημοψηφίσματα στις αυτοανακηρυχθείσες δημοκρατίες του Ντονμπάς τον Σεπτέμβριο του 2022, πάνω από το 15% της Ουκρανίας περιήλθε στον έλεγχο της Ρωσίας, μια περιοχή όση είναι περίπου η έκταση της Ελλάδας.
Η Ρωσία έκανε εισβολή στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Ο πρόεδρος της Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο ουκρανικό κοινοβούλιο Ντμίτρο Λούμπινετ είπε ότι περίπου 7,9 εκατ. πολίτες εγκατέλειψαν τη χώρα μετά την εισβολή των Ρώσων. Η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητη μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.
Το όνομα της Ουκρανίας πιθανότατα προέρχεται ετυμολογικά από τον παλιό σλαβικό όρο «krajina» ή «συνοριακή χώρα». Η Ουκρανία έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο πληθυσμό Ορθοδόξων στον κόσμο μετά τη Ρωσία. Είναι μέλος του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης, του ΠΟΕ και του ΟΑΣΕ, ενώ βρίσκεται στη διαδικασία ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.
Ιστορικά, ο οικισμός των σύγχρονων ανθρώπων στην Ουκρανία χρονολογείται πίσω στην Παλαιολιθική εποχή, με στοιχεία του λεγόμενου «Gravettian» πολιτισμού στα βουνά της Κριμαίας. Μέχρι το 4.500 π.Χ., ο Νεολιθικός πολιτισμός Cucuteni–Trypillia άκμαζε σε ευρείες περιοχές της σύγχρονης Ουκρανίας. Κατά την Εποχή του Σιδήρου, η γη κατοικήθηκε από Ιρανόφωνους Κιμμέριους, Σκύθες και Σαρμάτες. Μεταξύ 700 π.Χ. και 200 π.Χ., η σημερινή Ουκρανία ήταν μέρος του σκυθικού βασιλείου.
Από τον 6ο αιώνα π.Χ., ελληνικές αποικίες ιδρύθηκαν στη βορειοανατολική ακτή της Μαύρης Θάλασσας, όπως στην Τύρα, στην Ολβία και στη Χερσόνησο (σημερινή Χερσώνα). Οι αποικίες των Ελλήνων άκμασαν μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ. Τον 5ο και 6ο μ.Χ. αιώνα, οι πρώιμοι Σλάβοι, οι λεγόμενοι Άντες, ζούσαν στην Ουκρανία. Οι Σλάβοι Άντες είναι πρόγονοι των Ουκρανών με διάφορες φυλές και ομάδες, όπως ήταν οι Λευκοί Κροάτες, Σεβεριανοί, Ανατολικοί Πολωνοί, Ντουλέμπες, κλπ.
Μετά από μια επιδρομή των Αβάρων το 602 και την κατάρρευση της Ένωσης των Άντες, οι περισσότεροι από αυτούς τους λαούς έζησαν ως χωριστές φυλές μέχρι τις αρχές της δεύτερης χιλιετίας. Τον 7ο αιώνα, η περιοχή που βρίσκεται σήμερα η ανατολική Ουκρανία ήταν το κέντρο της Παλαιάς Μεγάλης Βουλγαρίας. Στα τέλη του 7ου αιώνα, η πλειονότητα των βουλγαρικών φυλών μετανάστευσε προς διαφορετικές κατευθύνσεις και οι Χαζάροι κατέλαβαν μεγάλο μέρος της ουκρανικής γης και κυριάρχησαν μεταξύ των ετών 650 και 965.
Τον 9ο αιώνα μ.Χ. και πριν την εμφάνιση του Κράτους των Ρως, οι χώρες μεταξύ της Βαλτικής και της Μαύρης Θάλασσας κατοικούντο από ανατολικές σλαβικές φυλές. Στη βόρεια περιοχή γύρω από το Νόβγκοροντ ήταν οι Ιλμένοι Σλάβοι, οι γειτονικοί Κριβίτσι, κλπ, που κατείχαν εδάφη γύρω από τις πηγές των ποταμών Δυτικού Ντβίνα, Δνείπερου και Βόλγα. Υπήρχε επίσης στην περιοχή αυτή και μια μικρή μειοψηφία από Σκανδιναβούς Βάραγγους -το 882, ο πρίγκιπας Oleg κατέλαβε το Κίεβο-, οι οποίοι Βάραγγοι διαχρονικά αφομοιώθηκαν από το κυρίαρχο στοιχείο των σλαβικών φυλών.
Ο Ορθόδοξος εκχριστιανισμός των πληθυσμών της περιοχής επήλθε το έτος 988, όταν ο Πρίγκιπας Βλαδίμηρος Α΄ ο Μέγας βαπτίστηκε στα νερά του ποταμού Δνείπερου από ιερείς που ήρθαν επί τούτου από την αυτοκρατορία της Ρωμανίας-Βυζαντίου. Η Άννα η Πορφυρογέννητη και σύζυγος του Βλαδίμηρου Α΄ του Μέγα ήταν κόρη του αυτοκράτορα Ρωμανού Β΄ και της αυτοκράτειρας Θεοφανούς. Ο Μέγας Βλαδίμηρος Α΄ ήταν εγγονός της Αγίας Όλγας (889-969) που είναι η πρώτη Αγία προερχόμενη από τους Ρως.
Ο Βλαδίμηρος Α΄ ο Μέγας του Κιέβου έλαβε το χριστιανικό όνομα «Βασίλειος» προς τιμήν του αυτοκράτορα της Ρωμανίας-Βυζαντίου Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο (963-1025) και είναι ένας αγιοκαταταγμένος άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας (εορτάζει 15 Ιουλίου). Συμβολικά, ο Μέγας Βλαδίμηρος Α’ γκρέμισε το άγαλμα του ειδωλολατρικού θεού Περούν που δέσποζε σε λόφο πάνω από το Κίεβο.
Κατά τη διάρκεια του 10ου και 11ου αιώνα, η Ρωσία του Κιέβου έγινε το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κράτος στην Ευρώπη. Μια περίοδος γνωστή ως «Χρυσή Εποχή» που ξεκίνησε με τη βασιλεία του Μεγάλου Βλαδίμηρου του Α’ (980-1015). Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του γιου του, Γιαροσλάβ του Σοφού (1019-1054), η Ρωσία του Κιέβου έφτασε στο απόγειο της πολιτιστικής και στρατιωτικής της ανάπτυξης και ισχύος. Στη συνέχεια, το κράτος των Ρως κατακερματίστηκε καθότι η σχετική σημασία των περιφερειακών δυνάμεων αυξήθηκε.
Τον 11ο και 12ο αιώνα, η νομαδική συνομοσπονδία των τουρκόφωνων Κουμάνων και Κιπτσάκων ήταν η κυρίαρχη δύναμη στην ποντιακή στέπα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας. Η εισβολή των Μογγόλων τον 13ο αιώνα κατέστρεψε τη Ρωσία του Κιέβου και το Κίεβο καταστράφηκε ολοσχερώς το 1240.
Στη σημερινή ουκρανική επικράτεια ή σε διάφορα τμήματά της προέκυψαν στη συνέχεια διάφορα πριγκιπάτα, χανάτα, κλπ, όπως: Το κράτος της Γαλικίας-Βολυνίας, το Βασίλειο της Ρουθηνίας, το Βασίλειο της Πολωνίας, το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, το Χανάτο της Κριμαίας, η Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία και το Χετμανάτο των Κοζάκων.
Το 1686, η Μητρόπολη Κιέβου προσαρτήθηκε από το Πατριαρχείο Μόσχας με συνοδική επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Διονυσίου Δ’. Μετά τον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο (1700-1721) και την συντριβή στη Μάχη της Πολτάβα (1709), η αυτονομία του Κοζάκικου Χετμανάτου περιορίστηκε από τους νικητές Ρώσους. Το 1781, η Μεγάλη Αικατερίνη ενσωμάτωσε μεγάλο μέρος της Κεντρικής Ουκρανίας στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Το 1783, η Ρωσία προσάρτησε την περιοχή της Κριμαίας.
Ο 19ος αιώνας είδε την άνοδο του ουκρανικού εθνικισμού. Στον εικοστό αιώνα, η Ουκρανία βυθίστηκε σε αναταραχή με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και οι μάχες στο ουκρανικό έδαφος συνεχίστηκαν μέχρι τα τέλη του 1921. Κατά τον Α΄ΠΠ, οι Ουκρανοί χωρίστηκαν πολεμώντας για τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Ιταλία), αν και η συντριπτική πλειοψηφία των Ουκρανών υπηρετούσε στον Ρωσικό Στρατό που ήταν μέλος της Τριπλής Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία).
Η με σιωνιστικό σχέδιο, βοήθεια και χρήματα Κόκκινη ή Οκτωβριανή Επανάσταση του «πεφωτισμένου» παιδιού και πρωτοκλασάτου πιονιού των κοσμοκρατόρων Ρότσιλντ, του Βλαδίμηρου Λένιν, η ανατροπή και εκτέλεση του Τσάρου Νικόλαου Β’ των Ρομανώφ από τους εβραιο-κατευθυνόμενους Μπολσεβίκους και ο Ρωσικός Εμφύλιος Πόλεμος (1917-1923) έφεραν, ανάμεσα στ΄ άλλα, και τον σχηματισμό της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ) στις 30 Δεκεμβρίου 1922. Την ίδια μέρα εντάσσεται στην ΕΣΣΔ και η Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία που είχε ήδη ιδρυθεί από το 1919.
Οι γερμανικοί στρατοί εισέβαλαν στη Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιουνίου 1941, ξεκινώντας σχεδόν 4 χρόνια ολοκληρωτικού πολέμου. Στη μάχη του Κιέβου, η πόλη αναγνωρίστηκε ως «Πόλη των Ηρώων», λόγω της σκληρής αντίστασής της. Κατά τον Β΄ ΠΠ, η ισχυρότατη πλειοψηφία των Ουκρανών πολέμησε τους Γερμανούς μέσα ή δίπλα στον Κόκκινο Στρατό και τη σοβιετική αντίσταση. Ο αριθμός των Ουκρανών που πολέμησαν τότε στις τάξεις του Σοβιετικού Στρατού υπολογίζεται σε 5-7 εκατομμύρια.
Το 1945, η Ουκρανική ΣΣΔ έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΟΗΕ, μέρος μιας ειδικής συμφωνίας στη Διάσκεψη της Γιάλτας και, μαζί με τη Λευκορωσία, είχε δικαιώματα ψήφου στον ΟΗΕ, παρόλο που δεν ήταν ανεξάρτητες χώρες. Στις 26 Απριλίου 1986, ένας αντιδραστήρας στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνομπίλ ..εξερράγη, με αποτέλεσμα την καταστροφή του Τσερνόμπιλ, το χειρότερο ατύχημα πυρηνικού αντιδραστήρα στην ιστορία.
Ακολουθεί η πολιτική της γνωστής «περεστρόικα» και του «Γκλάσνοστ» από τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (1985-1991). Η αποτυχίες στην οικονομία τροφοδότησαν εθνικιστικές και αποσχιστικές τάσεις μεταξύ των εθνοτικών μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένων και των Ουκρανών. Στις 16 Ιουλίου 1990, το νεοεκλεγμένο Ανώτατο Σοβιέτ της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας υιοθέτησε τη Διακήρυξη της Κρατικής Κυριαρχίας της Ουκρανίας.
Η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1991. Η πλήρης ανεξαρτησία της Ουκρανίας κηρύχθηκε ενωρίτερα στις 24 Αυγούστου 1991 και η οποία εγκρίθηκε από το 92% του ουκρανικού εκλογικού σώματος σε δημοψήφισμα την 1η Δεκεμβρίου 1991. Νέος πρόεδρος της ανεξάρτητης Ουκρανίας έγινε ο Leonid Kravchuk και η χώρα έγινε ιδρυτικό μέλος της πολύ πιο χαλαρής Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών (CIS). Το 1994 ψηφίστηκε νέο Σύνταγμα.
Τον Νοέμβριο του 2004 στην Ουκρανία έγιναν προεδρικές εκλογές, τις οποίες κέρδισε ο ρωσόφιλος Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Η αντιπολίτευση υπό τον αμερικανόφιλο Βίκτορ Γιούστσενκο διαφώνησε, μίλησε για εκτεταμένη νοθεία και ζήτησε την επανάληψη των εκλογών. Σε αυτή τη συγκυρία, οι σιωνιστές Εβραίοι αρχίζουν να ξεδιπλώνουν, μαεστρικά, αοράτως, για μια ακόμη φορά και ένα ακόμη επιπρόσθετο και βρώμικο σχέδιό τους: Την λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση».
Οι διαδηλωτές με πορτοκαλί διακριτικά κατέκλυσαν την Πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο και πολλά τραγικά συμβάντα και σκηνές και αίμα ακολούθησαν. Τελικά, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε την επανάληψη των εκλογών τις οποίες αυτή τη φορά κέρδισε ο δυτικόφιλος Β. Γιούστσενκο.
Η δεύτερη μεγάλη διαδήλωση κατά του Β. Γιανουκόβιτς, που ξανα-εκλέχθηκε πρόεδρος της Ουκρανίας το 2010, έγινε τον χειμώνα του 2013, όταν οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο «Euromaidan» ή «Ευρωπλατεία» για να αντιταχθούν στην άρνηση του Γιανουκόβιτς να υπογράψει τη Συμφωνία Σύνδεσης Ευρωπαϊκής Ένωσης-Ουκρανίας.
Οι μαζικές και υποβολιμαίες διαδηλώσεις στην Ουκρανία είχαν ως αποτέλεσμα: Να σκοτωθούν 98 άτομα και να τραυματιστούν χιλιάδες, την πτώση της κυβέρνησης, τη διαφυγή του προέδρου Γιανουκόβιτς στη Ρωσία όπου έλαβε άσυλο, την εκλογή του αμερικανόφιλου Πέτρο Ποροσένκο στην προεδρία της Ουκρανίας, την υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ, την επιστροφή της Κριμαίας στη Ρωσία μετά από δημοψήφισμα τον Μάρτιο του 2014 και την είσοδο ρωσικών δυνάμεων στο ρωσόφωνο Ντονμπάς ή Ανατολική Ουκρανία τον Αύγουστο του ίδιου έτους.
Και εδώ ήρθε συγκυριακά και το πλέον τραγικό και καταστροφικό για την Ουκρανία: Η «πεφωτισμένοι» σιωνιστές έβαλαν με σχέδιο, με αόρατο γάντι, επιλεγμένα και σωρηδόν στην κορυφή της εξουσίας της Ουκρανίας δικά τους ακροδεξιά κόμματα-μαγαζιά, ενεργούμενα ναζιστικά ανδρείκελα, ακραίους ηγέτες-πιόνια και πολλούς φασίστες ηγετίσκους που υμνούν τον Χίτλερ και τον εωσφορισμό. Όλα αυτά τα σιωνιστικά «προσανάμματα» θα έπαιρναν στη συνέχεια και περαιτέρω και όλο και μεγαλύτερη φωτιά. Όπως και όντως πήραν φωτιά και συνεχίζουν μέχρι και αυτή τη στιγμή να κατακαίνε την αιματοβαμμένη και άτυχη Ουκρανία.
Μέχρι την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, τον Φεβρουάριο 2022, η πραγματικότητα είναι ότι Ρωσία και Ουκρανία βρίσκονται σε ακήρυχτο πόλεμο από το 2014. Ο ιδιότυπος πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας άρχισε με τις διαδηλώσεις στο Κίεβο, κλπ, όσο, ομοίως, και με τις φιλορωσικές και αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες και πορείες που πραγματοποιήθηκαν στις δυο ρωσόφωνες επαρχίες (Όμπλαστ) Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, που οι δυο τους μαζί συναποτελούν τη γιγάντια περιφέρεια του Ντονμπάς της Ανατολικής Ουκρανίας.
Στη συνέχεια, οι αρχικές πορείες και βίαιες διαδηλώσεις των ρωσόφιλων του Ντονμπάς κλιμακώθηκαν σε μια χωρίς τέλος ένοπλη αντιπαράθεση και αιματηρή σύγκρουση μεταξύ των αποσχιστικών δυνάμεων των δυο αυτό-ανακηρυχθεισών Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, από την μια πλευρά, και της «μητέρας» Ουκρανίας, από την άλλη πλευρά.
Πέραν των πρόσφατων θετικών δημοψηφισμάτων στην Ανατολική Ουκρανία, οι δυο Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ αποτελούν σήμερα δύο διαφορετικά αυτό-αποκαλούμενα κράτη, που και τα δύο κήρυξαν την ανεξαρτησία τους από την Ουκρανία τον Απρίλιο του 2014.
Έκτοτε, υπάρχει και καίει η σιωνιστικά προσχεδιασμένη αύξηση των συγκρουσιακών καταστάσεων και των πολεμικών γεγονότων στο μαλακό υπογάστριο της Κόκκινης Αρκούδας. Και όπως έχω αναλύσει σε άλλα άρθρα μου, η Ρωσία εγκλωβίσθηκε με καμπαλιστικά σχέδια δεκαετιών, με γεωστρατηγικό μασονικό διαβήτη, με γεωοικονομικό μοιρογνωμόνιο και εωσφορικής έμπνευσης θανατηφόρα γεωδιπλωματική τανάλια από τους νεοταξίτες υπηρέτες της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» και κατά τέτοιο ασφυκτικό τρόπο, που της έμεινε ως τελική επιλογή ένα και μόνο «σημείο διαφυγής»: Η εισβολή στην Ουκρανία.
Δεκαετίες πίσω, η «πεφωτισμένη» Δύση επέλεξε την Ουκρανία σαν το προφανές και τελευταίο της γεωστρατηγικό χαρτί, για να προκαλέσει διαχρονικά, ασφυκτικά και θανάσιμα την πυρηνική Ρωσία. Με παρένθετο πιόνι την Ουκρανία, το «πολυκατάστημα» των Εβραίων Ρότσιλντ που είναι και λέγεται «Συλλογική Δύση», κατάφερε να αναδείξει τον έναν γεωστρατηγικό πόλο της στημένης και σε εξέλιξη παγκόσμιας σύρραξης: Την Ρωσία.
Η υπό πλήρη σιωνιστικό έλεγχο και κατοχή Αμερική, μαζί με τους συμμάχους της και τον Εβραίο διασκεδαστή και υπερτοπικό νεοταξικό υποζύγιο Ζελένσκι, έβαλαν φωτιά στο φυτίλι της γιγάντιας πυριτιδαποθήκης που φέρει πάνω της το όνομα «Ντονμπάς» ή «Ανατολική Ουκρανία». Ήρθε στη συνέχεια και ως απλή λογική γεωστρατηγική συνέπεια να «κουμπώσουν» όλα αυτά και με την υποχρεωτική εκ των πραγμάτων εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Τα δολοφονικά δίχτυα των νεοταξιτών ήδη απλώθηκαν. Ο πλανήτης ήδη βρίσκεται πάνω σε γιγάντιες ορατές και αόρατες νεοεποχίτικες φλόγες. Οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες. Ήδη μυρίζει θάνατος στον ορίζοντα. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου!, τυχαίο που όλοι ανεξαιρέτως οι παγκόσμιοι ηγέτες μιλούν δημοσίως, απειλούν φανερά πάλι και ξανά, φοβερίζουν κατ΄ επανάληψη και συνεχώς πιπιλίζουν τις σύνθετες λέξεις «πυρηνικά όπλα», «πυρηνικό ολοκαύτωμα», «εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους», «επίγειος αρμαγεδδών», κλπ. Κάτι ξέρουν!