Οι άνθρωποι που είναι 20-30 ετών ή και λιγότερο σήμερα έχουν έρθει σε έναν κόσμο όπου όλα τα είδη των γραφικών υπολογιστών ήταν ήδη σε πλήρη εξέλιξη και, ως εκ τούτου, θεωρούν την πρόοδο στον τομέα αυτό δεδομένη.

Ωστόσο, η παλαιότερη γενιά, η οποία εξακολουθεί να βρίσκεται στην εποχή των πρώτων μαθηματικών για τα splines, είναι λίγο σοκαρισμένη από αυτό που συμβαίνει, και κάθε μέρα όλο και περισσότερο:

Το βίντεο είναι ένα δείγμα του νεόκοπου CGI, δηλαδή όχι κάποιου ωραίου τρισδιάστατου μοντέλου ενός σιδηροδρόμου, αλλά μιας πλήρως δημιουργημένης από υπολογιστή εικόνας. Και η δυσδιάκριτη σχέση του με την πραγματικότητα είναι εντυπωσιακή, εγείροντας πολλά και πολλά ερωτήματα στους συνωμοσιολόγους.

Το πρώτο μέρος αφορά την πηγή της τόσο ραγδαίας προόδου στην πληροφορική, την οποία αρχικά κάποιος συγκράτησε για σχεδόν έναν αιώνα, αλλά στη συνέχεια ξαφνικά τα πάντα ξεχύθηκαν από ένα κέρας αφθονίας.

Οι άνθρωποι μπόρεσαν να κατασκευάσουν τον πρώτο ψηφιακό υπολογιστή στα μέσα του 19ου αιώνα, για τον οποίο τόσο τα μαθηματικά όσο και τα κυκλώματα ήταν έτοιμα, ιδίως τα ρελέ που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη συναρμολόγηση λογικών στοιχείων, γνωστά από το 1830, και το 1865 ο Lewis Carroll, γνωστός και ως Charles Lutwidge Dodgson, έγραψε ένα βιβλίο για υπολογιστή με τριμερή λογική, σχεδιασμένο για παιδιά. Κανείς όμως δεν ξεπέρασε την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, μέχρι που ήρθε το Τρίτο Ράιχ και ο Konrad Zuse, ο οποίος ουσιαστικά δεν εφηύρε τίποτα καινούργιο, αλλά απλώς συνέθεσε ό,τι είχε εφευρεθεί έναν αιώνα πριν από αυτόν.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν πήγαν καλά ούτε για τον Zuse, αν και τα οφέλη του πρώτου υπολογιστή του ήταν εμφανή. Σε εκείνες τις πρωτόγονες εποχές, για να υπολογιστεί μια στήλη του βαλλιστικού πίνακα για ένα συγκεκριμένο βλήμα για ένα συγκεκριμένο όπλο, ολόκληρη η ομάδα των κοριτσιών καθόταν στο γραφείο για μια ολόκληρη εβδομάδα, επί 8 ώρες την ημέρα, μετακινώντας τους λογαριθμικούς χάρακες. Ο υπολογιστής του Ζουζέ απλοποίησε τα πάντα κατά ένα εκατομμύριο φορές, αλλά και πάλι κατά κάποιο τρόπο δεν έπεισε ούτε τον δεκανέα στην κεφαλή του κράτους ούτε τους ανθρώπους στις ανώτερες βαθμίδες. Μόνο μετά την ήττα του Τρίτου Ράιχ συνειδητοποίησαν ξαφνικά όλοι ότι ο υπολογιστής ήταν σημαντικός και ωραίος.

Ωστόσο, ακόμη και αργότερα, όταν όλοι το συνειδητοποίησαν, η πρόοδος ήταν πολύ ταπεινή – τόσο η μετρημένη ζωή των προγραμματιστών όσο και η ζωή των απλών ανθρώπων δεν άλλαξε για χρόνια. Αν κοιτάξετε τα ντοκουμέντα των δεκαετιών του 1950, 1960 και 1970, μόνο όσοι έζησαν εκείνη την εποχή θα καταλάβουν τη διαφορά, επειδή οι διαφορές είναι τόσο μικρές.

Αλλά τώρα όλα αλλάζουν τρομερά γρήγορα, η ζωή και οι κανόνες της ζωής ανατρέπονται μέσα σε δέκα χρόνια, και με την έλευση της Νέας Τάξης Πραγμάτων όλα θα αλλάξουν εντελώς. Και όλα είναι έτοιμα γι’ αυτό, δηλαδή η ΝΔΤ, επειδή η βάση της ΝΔΤ είναι η μικροηλεκτρονική.

Πώς θα καταπολεμούσαν τον κοροναϊό το 1967; Τι, θα έβαζαν τους ανθρώπους να σκίζουν καρτοτηλέφωνα από τα παλιά κόκκινα κουτιά στους δρόμους και να τα κουβαλούν σε ένα σακίδιο, παρουσιάζοντας στους αστυνόμους ένα ατσάλινο ακουστικό τηλεφώνου βάρους δύο κιλών; Ή ο αστυνόμος να γυρίσει ένα κουμπί και η σερβιτόρα στο τηλεφωνικό κέντρο να του υπαγορεύσει τον ευλογημένο κωδικό QR;

Τούτου λεχθέντος, όπως όλοι γνωρίζουμε, η ΝΔΤ δεν σχεδιάστηκε το 2020, αλλά 70 χρόνια νωρίτερα, αν όχι περισσότερο. Και έτσι τίθεται το ερώτημα: ποιοι και πώς είδαν την πρόοδο στα ηλεκτρονικά που θα επέτρεπε την πραγματοποίηση του νοητού πράγματος; Τα καλύτερα μυαλά της εποχής, και μυαλά σοβαρού βαθμού όπως ο Ισαάκ Ασίμοφ, συνέθεταν μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας στα οποία οι υπολογιστές της 33ης χιλιετίας ήταν φορτωμένοι με κάρτες διάτρησης. Έτσι, ο Ισαάκ, όντας στον 33ο βαθμό περίπου, δεν γνώριζε για τα μικροτσίπ. Ο Τζορτζ Όργουελ, ο οποίος έγραψε το “1984” το 1949, δεν γνώριζε τίποτα για τα τσιπ ή τους κωδικούς QR.

Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, αν και είχε ακούσει κάτι πριν από 2.000 χρόνια, αλλά αόριστα και μόνο από τα πιο αμυδρά αυτιά. Αλλά κάποιος, που τα σχεδίασε όλα, ήξερε τα πάντα ξεκάθαρα. Πιθανόν και το πιθανότερο είναι ότι το γνώριζε ήδη από τον 19ο αιώνα, μη επιτρέποντας στην τότε περιττή τεχνολογία να αναπτυχθεί νωρίτερα. Και ως εκ τούτου η συνωμοσία εγείρει το ερώτημα: Ποιος είναι αυτός ο ΠΟΥ; Ποιοι είναι οι απώτεροι στόχοι του; Είναι σαφές ότι το τέλος του περασμένου αιώνα ήταν μια εποχή τεχνολογικών δώρων, αλλά τι είδους δώρα θα υπάρξουν; Ή το αντίστροφο: θα τους πάρουν τα δώρα, θα τους ξαναφορέσουν δέρματα και θα τους δώσουν ρόπαλα στα χέρια;

Συνολικά, πρόκειται για ένα μάλλον διάσημο θέμα συνωμοσίας, στο οποίο κανείς δεν έχει απαντήσεις. Αλλά σε σχέση με αυτή τη θαυματουργή εικόνα για έναν σιδηροδρομικό σταθμό προέκυψε ένα άλλο θέμα.

Αυτή η εικόνα, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, ανήκει στους εμπορικούς κατασκευαστές. Δηλαδή, όχι οι φτωχοί καλλιτέχνες που φτιάχνουν κάτι στον υπολογιστή τους – η προηγμένη βιομηχανία δημιουργίας CGI είναι πιο ακριβή κατά φορές, αν όχι τάξεις μεγέθους. Περισσότερα χρήματα από τα διάφορα NVIDIA μόνο ο μυστικός στρατός των ΗΠΑ που, όπως λένε οι γνωρίζοντες, έφτιαχναν τέτοια κλιπ ήδη πριν από 20 χρόνια! Έτσι, οι θεωρητικοί της συνωμοσίας μπορεί να αναρωτηθούν: πόσο CGI υπάρχει στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ που μεταδόθηκαν τα τελευταία 20 χρόνια και συγκλόνισαν τον κόσμο; Για παράδειγμα, η κάλυψη της 11ης Σεπτεμβρίου;

Ακόμη και σήμερα, δεν είναι μυστικό ότι τόσο σημαντικά πρόσωπα όπως οι κυβερνήτες των πολιτειών εγκαταλείπουν πολύ σπάνια τα γραφεία τους και τα ταξίδια τους στο πεδίο για να προβληθούν από την τηλεόραση στους ψηφοφόρους είναι καθαρά εικονικά. Αυτό σημαίνει ότι νεαροί τύποι με κάμερες και κορίτσια με μικρόφωνα έρχονται στον τόπο, κινηματογραφούν τα πάντα, παίρνουν συνέντευξη από τον κυβερνήτη και στη συνέχεια φεύγουν για άλλα σημαντικά θέματα, και πριν από τη μετάδοση, ο κυβερνήτης απλά κόβεται στην εικόνα.

Αυτό βολεύει όλους, καθώς εξοικονομούνται τόσο τα χρήματα των ψηφοφόρων όσο και ο χρόνος του μεγάλου ηγέτη. Αλλά πού είναι η γραμμή μεταξύ του πραγματικού και του εικονικού; Πότε ξεκίνησε; Και εν πάση περιπτώσει, πόσοι παγκόσμιοι πολιτικοί είναι πραγματικές φιγούρες και όχι CGI; Και έπειτα, αν ο πραγματικός χαρακτήρας πίσω από το CGI είτε δεν υπάρχει εδώ και πολύ καιρό είτε δεν υπήρξε ποτέ, ποιος εκδίδει διατάγματα και υπογράφει εντολές για λογαριασμό του; Για παράδειγμα – Εντολές του ΟΗΕ για την εισαγωγή άλλης πανδημίας; Το ερώτημα δεν είναι άδειο, διότι τα Ηνωμένα Έθνη φαίνεται να βρίσκονται στην τηλεόραση, να ψηφίζουν για κάτι, αλλά το γραφείο τους είναι ήδη προς πώληση και οι μεσίτες οδηγούν τους υποψήφιους αγοραστές μέσα από τα γραφεία των αφεντικών τους:

Όλα αυτά είναι επίσης πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα και δεν υπάρχει απάντηση ούτε σε αυτά. Όμως, καθώς σημειώνεται πρόοδος στην παραγωγή εικόνων, αναδύεται και ένα τρίτο θέμα – αυτό της επαυξημένης πραγματικότητας, με το οποίο ο Zuckerberg τρέχει τώρα:

Προς το παρόν η “πραγματικότητά” του είναι αρκετά αστεία, απαιτεί επίσης κάποιου είδους γυαλιά, εσώρουχα στο κεφάλι ή άλλες συσκευές για να φορεθεί. Αλλά ΑΝ μια τέτοια τεχνολογία ήταν ήδη διαθέσιμη σε κάποιους μυστικούς στρατιωτικούς πριν από χρόνια, θα μπορούσαν με κάποιο τρόπο να “επαυξήσουν την πραγματικότητα” χωρίς συσκευές, στέλνοντας ένα σήμα σε χώρες και έθνη απευθείας στο κεφάλι; Πιθανόν να έχουν μια τέτοια δυνατότητα, οι θεωρητικοί συνωμοσίας έχουν ένα ισχυρό προαίσθημα αν δεν το γνωρίζουν:

Και αν αυτή η δυνατότητα μετάδοσης της “επαυξημένης πραγματικότητας” απευθείας στο κεφάλι υπάρχει, αν χρησιμοποιείται ήδη, τότε ο κόσμος, όπως αποδεικνύεται, ζει ήδη στο Matrix, αλλά μόνο που δεν το γνωρίζει ακόμα. Αν και μερικοί άνθρωποι είναι αόριστα καχύποπτοι και φορούν καπέλα από αλουμίνιο για να προστατευτούν από την ακτινοβολία, αλλά οι υπόλοιποι περιμένουν να τους τα πουν όλα επίσημα και αυστηρά στην τηλεόραση. Περιμένουμε λοιπόν μαζί τους την ανακοίνωση και παρακολουθούμε τις εξελίξεις.