Ρέκβιεμ για μ@λάκες.
Τώρα που η αμερικανική αυτοκρατορία έχει γίνει μια δικέφαλη ύδρα: Ο παγκοσμιοποιητής τύπου Νταβός από τη μία πλευρά, ο νεοταξίτης του “Make America great” από την άλλη, η ήδη αδηφάγος όρεξή του έχει υπερδιπλασιαστεί. Και η Ευρώπη συνεχίζει να χρησιμεύει ως παιδική χαρά και ως μεταβλητή προσαρμογής στον πόλεμο που διεξάγουν οι δύο ελίτ μας για την παγκόσμια κυριαρχία.
Οι παλιές καλές μέρες που εμείς οι Ευρωπαίοι έπρεπε να υπηρετούμε μόνο τα συμφέροντα του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος μας φαίνονται, υπό το φως της σημερινής περιόδου, ως μια εποχή ευλογημένη από τους Θεούς (του πολέμου).
Τα 30 ένδοξα χρόνια, όπως λέμε εδώ γύρω, και το Σχέδιο Μάρσαλ, ο Σερίφης έκτοτε βρίσκεται στη φυλακή, ήταν οι προϋποθέσεις αυτού που θα ήταν η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών μέχρι σήμερα: Καταστρέψτε μας για να μας ξαναχτίσουν καλύτερα, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Εξάλλου, αυτοί ήταν οι είκοσι καρδιές και εμείς οι είκοσι κώλοι, οπότε, cqfd: Απλά καλό για το δικαίωμα του γάμου!
Και τότε, ιδού, στη δεκαετία του 1970, ο σοσιαλιστικός πειρασμός ήταν ισχυρότερος από τη λογική, και εμφανίστηκε ένας δεύτερος κλέφτης: η Σοσιαλδημοκρατία, η οποία ισχυριζόταν ότι ενώνει τις δυνάμεις της αγοράς και το κράτος πρόνοιας στην ίδια δυναμική – τουλάχιστον έτσι την έβλεπαν τότε στη σχεδόν θαυματουργή εκδοχή της.
Λιγότερο επικίνδυνη στην όψη για τον καπιταλισμό των μετόχων και την επιχειρηματική ελευθερία από ό,τι ο κομμουνισμός μαρξιστικού τύπου, η Σοσιαλδημοκρατία κατέληξε να διαβρώνει όλες τις λειτουργίες των κρατών σε όλο τον κόσμο, και από τη μία οικονομική κρίση στην άλλη, έφτασε ακόμη και στην καρδιά των Εταιρειών, οι οποίες είχαν γίνει Πολυεθνικές. Ο κύκλος έκλεισε και είναι απολύτως φυσικό, σαν από σημασιολογικό ολίσθημα, ότι η σύνδεση της Σοσιαλδημοκρατίας με τον Φαβιανό Σοσιαλισμό του 19ου αιώνα και η πιο ντροπιαστική σύνδεση με τον κορπορατιστικό Φασισμό, είτε ναζιστικού είτε μουσολινικού τύπου, έγινε για να δώσει ως αποτέλεσμα σήμερα: την Παγκοσμιοποίηση που αντιπροσωπεύει το Φόρουμ του Νταβός.
Ο τελευταίος στοχεύει στην οικοδόμηση ενός Νέου Ανθρώπου πολυφυλετικού τύπου (ξεχάστε τον ξανθό, γαλανομάτη Άριο), χωρίς συγκεκριμένο φύλο (ως φόρο τιμής στη Σιμόν ντε Β., περήφανη συνεργάτιδα της δεκαετίας του 1940) και χωρίς καμία εθνική ένταξη, εκτός από τους Ουκρανούς νεοναζί. Το δόγμα του: Αποδόμηση για την καλύτερη ανοικοδόμηση, όποιο κι αν είναι το πεδίο: πολιτικό, οικονομικό, κοινωνιολογικό, ακόμα και ιατρικό… Τα πάντα γίνονται αφορμή για… Δεν έχει σημασία, αρκεί να έχεις και τη μέθη του χάους και τη χαρά να μπορείς να συμμετέχεις στην έξαρση της αταξίας και του περιβαλλοντικού μηδενισμού. Μια νοσηρή πρόγευση του πολέμου όλων εναντίον όλων!
Αλλά αυτό που συνέβη ήταν αναπόφευκτο να συμβεί: Όταν βάζεις ολοκληρωτικά συστήματα σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, το ένα καταλήγει να θέλει να φάει το άλλο, τον νεοσυντηρητισμό και το στρατιωτικο-βιομηχανικό του σύμπλεγμα, το οποίο είχε αποδειχθεί ως φορέας της αμερικανικής κυριαρχίας από το 1913 και τη δημιουργία της FED, της περίφημης αμερικανικής σούπερ κεντρικής τράπεζας, Αυτός ο νεοσυντηρητισμός που είχε θρέψει τόσους πολέμους αρπαγής και είχε κάνει περιουσία σε τόσους πολλούς “αχρείους” κατέληξε να πιαστεί στην καρδιά του ίδιου του συστήματός του, από το τέρας που ο ίδιος είχε ευνοήσει, δηλαδή την παγκοσμιοποιητική ιδεολογία.
Τα ιερά και παρθένα εδάφη των Ηνωμένων Πολιτειών δεν αποτελούσαν πλέον ένα καταφύγιο χωρίς πόλεμο από την οργή του μύλου των ξύπνιων. Ή ίσως θα έπρεπε να πω τις Ηνωμένες Πολιτείες, διότι αυτοί που προώθησαν τόσους πολέμους σε άλλες χώρες, και ιδίως στην Ευρώπη, βρίσκονται τώρα στα πρόθυρα της απόσχισης και του εμφυλίου πολέμου: κουτσουρεμένες και κλεμμένες εκλογές, απειλούμενοι δικαστές, Αλτσχάιμερ στην κεφαλή του κράτους με φόντο μια προβλεπόμενη ύφεση και μια οικονομική κρίση που δεν σταματά να κάνει μεταστάσεις.
Αυτός ο γενικευμένος καρκίνος, ο οποίος φαίνεται να επηρεάζει ολόκληρη την αμερικανική κοινωνία, χρησιμοποιείται τώρα από την ομάδα του Νταβός ως πρόσχημα για την πλήρη αποδόμηση του αμερικανικού ομοφυλοφιλικού πνεύματος: τα οπιοειδή ρέουν, οι μεξικανικές μαφίες ανθίζουν και ό,τι έχει απομείνει από τη νοημοσύνη χάνεται στα πανεπιστήμια που είναι αφιερωμένα στον “γενίτσαρκο”, τον αντι-λευκό ρατσισμό και τον “σοσιαλισμό της φτώχειας”. Ένα είδος “ποτίστρας”. Ο Θεός να ευλογεί την Αμερική!
Και τι γίνεται με την Ευρώπη σε όλα αυτά; Λοιπόν, φαίνεται ότι για πρώτη φορά η Ευρώπη επωφελείται από το χάος σε άλλες χώρες και ότι από το εξαγγελθέν ουκρανικό φιάσκο δεν θα θερίσουμε έναν πυρηνικό πόλεμο, όπως μας υποσχέθηκε ο “Αμερικανός φίλος”, αλλά μια παλιά καλή οικονομική κρίση, την “βλαπτική” κόρη των αντιρωσικών κυρωτικών μας αυταπατών και της κλιματικής τρέλας των μαλθουσιανών παγκοσμιοποιητών μας. Ο καθένας το δικό του!