Οι μέσοι Ευρωπαίοι πολίτες νιώθουν ολοένα και περισσότερο διατεθειμένοι να αποτινάξουν τον ζυγό της Νεοφιλελεύθερης Τεχνοκρατίας και τη δικτατορία του κεφαλαίου, αναφέρει ο Pepe Escobar

Δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε τις επιπτώσεις του γεωπολιτικού σεισμού που έπληξε το παγκόσμιο γίγνεσθαι το 2023:
Putin και Xi, στη Μόσχα, προαναγγέλλουν de facto την αρχή του τέλους της Pax Americana.
Πράγματι, όπως λέει ο δημοσιογράφος Pepe Escobar, για πάνω από έναν αιώνα αυτό ήταν το απόλυτο ανάθεμα για τις διακεκριμένες αγγλοαμερικανικές ηγεμονικές ελίτ: μια υπογεγραμμένη, σφραγισμένη, ολοκληρωμένη στρατηγική συνεργασία δύο μεγάλων ανταγωνιστών, που συνδυάζει τεράστια παραγωγική βάση και υπεροχή σε ό,τι αφορά την προσφορά φυσικών πόρων – με προστιθέμενη αξία τα ρωσικά όπλα τελευταίας τεχνολογίας και τη ρωσική διπλωματική διάνοια.
Από τη σκοπιά αυτών των ελίτ, των οποίων το Σχέδιο Α ήταν πάντα μια υποτιμημένη εκδοχή του «Διαίρει και βασίλευε»της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτό δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί.
Στην πραγματικότητα, τυφλωμένοι από… ύβρη, δεν το είδαν ποτέ να έρχεται.
Ο Xi και ο Putin, με μια κίνηση Sun Tzu, ακινητοποίησαν τον Οριενταλισμό, τον Ευρωκεντρισμό και, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, τη Νεοαποικιοκρατία.
Δεν είναι περίεργο που ο Παγκόσμιος Νότος επικεντρώθηκε σε αυτό που αναπτύχθηκε στη Μόσχα.
Τα μεγέθη, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, μπορεί να απεικονιστούν και με διαφορετικό τρόπο:
Από τη μία έχουμε τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, την Κίνα, με τη μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη παγκοσμίως, που την ίδια στιγμή είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο, και από την άλλη έχουμε τη Ρωσία, μια οικονομία που από απόψεως ΑΕΠ είναι ισοδύναμη ή και μεγαλύτερη από τη Γερμανία, με τα πρόσθετα πλεονεκτήματα ότι είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ενέργειας στον κόσμο και δεν εξαναγκάζεται σε αποβιομηχάνιση.
Μαζί τε και συγχρονισμένα επικεντρώνονται στη διαμόρφωση των απαραίτητων συνθηκών για να παρακάμψουν το δολάριο.
Ενδεικτική είναι η δήλωση του πρόεδρου Putin… «Είμαστε υπέρ της χρήσης του κινεζικού γιουάν για συναλλαγές μεταξύ της Ρωσίας και των χωρών της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής».
Βασική συνέπεια αυτής της γεωπολιτικής και γεωοικονομικής συμμαχίας, που σχεδιάστηκε προσεκτικά τα τελευταία χρόνια, είναι η εξής: η εμφάνιση μιας πιθανής τριάδας όσον αφορά τις παγκόσμιες εμπορικές σχέσεις και, από πολλές απόψεις, ένας Παγκόσμιος Εμπορικός Πόλεμος.
Η Ευρασία καθοδηγείται –και οργανώνεται σε μεγάλο βαθμό– από τη συνεργασία Ρωσίας-Κίνας.
Η Κίνα θα διαδραματίσει επίσης βασικό ρόλο στον Παγκόσμιο Νότο, αλλά η Ινδία μπορεί επίσης να αποκτήσει μεγάλη επιρροή.
Και μετά υπάρχει το πρώην «απαραίτητο έθνος» που κυβερνά τους υποτελείς της ΕΕ και την Αγγλόσφαιρα όπως συμπυκνώνεται στα Πέντε Μάτια (ΗΠΑ, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, Μεγάλη Βρετανία).

Αυτό που πραγματικά θέλουν οι Κινέζοι

Ο Ηγεμόνας, υπό την αυτοκατασκευασμένη «διεθνή τάξη», ουσιαστικά δεν έκανε ποτέ διπλωματία.
Το «Διαίρει και βασίλευε», εξ ορισμού, αποκλείει τη διπλωματία.
Η εκδοχή της «διπλωματίας» τους έχει εκφυλιστεί ακόμη περισσότερο, μετεξελισσόμενη σε ωμές προσβολές από διανοητικά αμφισβητούμενους και ειλικρινά ανόητους λειτουργούς των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου.
Δεν είναι περίεργο που ένας αληθινός κύριος, ο υπουργός Εξωτερικών Sergey Lavrov, αναγκάστηκε να παραδεχτεί: «Η Ρωσία δεν είναι πλέον εταίρος της ΕΕ…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση “έχασε” τη Ρωσία.
Αλλά η ίδια η Ένωση φταίει.
Τα κράτη μέλη της ΕΕ… δηλώνουν ανοιχτά ότι η Ρωσία πρέπει να δεχτεί μια στρατηγική ήττα.
Γι’ αυτό θεωρούμε την ΕΕ εχθρική οργάνωση».
Και όμως η νέα αντίληψη της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, που ανακοινώθηκε από τον Putin στις 31 Μαρτίου, το καθιστά απολύτως σαφές: η Ρωσία δεν θεωρεί τον εαυτό της «εχθρό της Δύσης» και δεν επιδιώκει την απομόνωση.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένας ενήλικας για να μιλήσει από την άλλη πλευρά, μάλλον ένα σωρό ύαινες.
Αυτό οδήγησε τον Lavrov να τονίσει, για άλλη μια φορά, ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν «συμμετρικά και ασύμμετρα» μέτρα εναντίον όσων εμπλέκονται σε «εχθρικές» ενέργειες κατά της Μόσχας.
Όταν πρόκειται για το «Exceptionalistan», αυτό είναι αυτονόητο: οι ΗΠΑ ορίζονται από τη Μόσχα ως ο κύριος υποκινητής κατά της Ρωσίας και η συνολική πολιτική της συλλογικής Δύσης περιγράφεται ως «ένας νέος τύπος Υβριδικού Πολέμου».
Ωστόσο, αυτό που πραγματικά έχει σημασία για τη Μόσχα είναι: η ολοκλήρωση της Ευρασίας, η σύναψη στενότερων δεσμών με «φιλικά παγκόσμια κέντρα», όπως η Κίνα και η Ινδία, η αυξημένη βοήθεια προς την Αφρική, περισσότερη στρατηγική συνεργασία με τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, τα εδάφη του Ισλάμ (Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Συρία, Αίγυπτος) και ASEAN.

Φόρουμ Boao

Τα παραπάνω μας φέρνουν σε κάτι ουσιαστικό που –αναμενόμενα– αγνοήθηκε μαζικά από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης: το Φόρουμ του Boao για την Ασία, που έλαβε χώρα σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση του νέου δόγματος εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας.

Το Φόρουμ του Boao, που ξεκίνησε στις αρχές του 2001, πριν από την 11η Σεπτεμβρίου, έχει διαμορφωθεί στα πρότυπα του Νταβός, με τη γραμματεία του να εδρεύει στο Πεκίνο.
Το Boao βρίσκεται στην επαρχία Hainan, ένα από τα νησιά του κόλπου του Tonkin, και είναι ένας τουριστικός παράδεισος.
Μία από τις βασικές συνεδριάσεις του φετινού φόρουμ ήταν για την ανάπτυξη και την ασφάλεια, υπό την προεδρία του πρώην Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Ban Ki-moon, ο οποίος είναι σήμερα πρόεδρος του Boao.
Υπήρχαν δε αρκετές αναφορές στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία Ανάπτυξης του Xi καθώς και στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την Ασφάλεια – η οποία παρεμπιπτόντως ξεκίνησε στο Boao το 2022.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι δύο πρωτοβουλίες συνδέονται άμεσα με τον ΟΗΕ και τις ιδιοτροπίες της Ουάσιγκτον.
Το Πεκίνο, προς το παρόν, παίζει μαζί.
Ο Κινέζος πρωθυπουργός Li Qiang ήταν πιο συγκεκριμένος.
Τονίζοντας την έννοια της «κοινότητας του κοινού μέλλοντος για την ανθρωπότητα» ως βάση για την ειρήνη και την ανάπτυξη, συνέδεσε την ειρηνική συνύπαρξη με το «Πνεύμα του Μπαντούνγκ» – σε άμεση συνέχεια με την εμφάνιση του NAM το 1955:
Αυτό θα έπρεπε να είναι ο «ασιατικός Τρόπος» αμοιβαίου σεβασμού και οικοδόμησης συναίνεσης – σε αντίθεση με «την αδιάκριτη επιβολή μονομερών κυρώσεων και το ξέσπασμα ενός «νέου Ψυχρού Πολέμου».
Και αυτό οδήγησε τον Li Qiang να επιδιώξει εμβάθυνση της εμπορικής συμφωνίας RCEP για την Ανατολική Ασία, καθώς και προώθηση των διαπραγματεύσεων για τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ Κίνας και ASEAN.
Και όλα αυτά ενσωματώθηκαν στη νέα επέκταση της Πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI), σε αντίθεση με τον εμπορικό προστατευτισμό.

Έτσι, για τους Κινέζους, αυτό που έχει σημασία -συνυφασμένο με τις επιχειρήσεις- είναι οι πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις, η συμπεριληπτικότητα, η αμοιβαία εμπιστοσύνη και μια αυστηρή άρνηση «σύγκρουσης πολιτισμών» και ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Όσο και αν η Μόσχα προσυπογράφει εύκολα όλα τα παραπάνω – και στην πραγματικότητα τα εφαρμόζει με διπλωματική φινέτσα – η Ουάσιγκτον τρομοκρατείται από το κινεζικό αφήγημα για ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο.
Εξάλλου, η μοναδική προσφορά του Exceptionalistan στην αγορά των ιδεών είναι η μονομερής κυριαρχία.

Ξαναζούμε το 1848;

Εν τω μεταξύ, στα εδάφη των υποτελών, υπάρχει μια πιθανότητα αναβίωσης του 1848, όταν ένα μεγάλο επαναστατικό κύμα έπληξε όλη την Ευρώπη.
Εν προκειμένω αξίζει να ενθυμηθεί πως το 1848 ξέσπασαν σειρά από φιλελεύθερες επαναστάσεις.
Σήμερα έχουμε ουσιαστικά λαϊκές αντιφιλελεύθερες (και αντιπολεμικές) επαναστάσεις – από αγρότες στην Ολλανδία και το Βέλγιο μέχρι μη λαϊκιστές στην Ιταλία και αριστερούς και δεξιούς λαϊκιστές στη Γαλλία.
Ίσως είναι πολύ νωρίς για να θεωρήσουμε ότι επίκειται μια ευρωπαϊκή άνοιξη.
Ωστόσο, αυτό που είναι βέβαιο σε πολλά γεωγραφικά πλάτη είναι ότι οι μέσοι Ευρωπαίοι πολίτες νιώθουν ολοένα και περισσότερο διατεθειμένοι να αποτινάξουν τον ζυγό της Νεοφιλελεύθερης Τεχνοκρατίας και τη δικτατορία του κεφαλαίου.
Για να μην αναφέρουμε την πολεμική του ΝΑΤΟ.
Δεδομένου ότι σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης ελέγχονται από τεχνοκράτες, οι πολίτες δεν θα δουν τι γίνεται στο MSM.
Ωστόσο, υπάρχει η αίσθηση ότι αυτό μπορεί να προαναγγέλλει ένα τέλος μιας «δυναστείας κινεζικού τύπου».
Στο κινεζικό ημερολόγιο αυτό συμβαίνει πάντα: το ιστορικοκοινωνικό ρολόι τους τρέχει πάντα με περιόδους μεταξύ 200 και 400 ετών ανά δυναστεία.
Υπάρχουν, πράγματι, ενδείξεις ότι η Ευρώπη μπορεί να βιώνει μια αναγέννηση, σε κάθε περίπτωση όμως η περίοδος της αναταραχής θα είναι μακρά και επίπονη -λόγω των ορδών των αναρχοφιλελεύθερων, ήτοι χρήσιμων ηλίθιων της δυτικής ολιγαρχίας.
Πάντως, ο στόχος πρέπει να είναι ένας: ο θάνατος της νεοφιλελεύθερης Τεχνοκρατίας.
Κάπως έτσι, εκμεταλλευόμενοι αυτές τις αδυναμίες, οι Xi – Putin θα μπορούσαν να εισβάλουν στη συλλογική Δύση – κάτι που δείχνει ότι αυτή η «νεωτερικότητα» του ersatz είναι ουσιαστικά άκυρη σε σύγκριση με τις παραδοσιακές, βαθιά ριζωμένες πολιτιστικές αξίες – είτε είναι ο Κομφουκιανισμός, είτε ο Ταοϊσμός ή η Ορθοδοξία.
Οι κινεζικές και ρωσικές έννοιες του πολιτισμού-κράτους είναι πολύ πιο ελκυστικές από ό,τι φαίνονται.
Λοιπόν, η (πολιτιστική) επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά. αλλά μπορεί να γοητεύσει μέσω αμέτρητων καναλιών στο Telegram.
Η Γαλλία μπορεί κάλλιστα να πρωτοπορήσει.
Ωστόσο, τίποτα δεν θα αλλάξει εάν το παγκόσμιο οικονομικό καζίνο δεν ανατραπεί.
Η Ρωσία έδωσε στον κόσμο ένα μάθημα: προετοιμαζόταν, σιωπηλά, για έναν μακροπρόθεσμο Πόλεμο.
Τόσο πολύ, που η βαθμονομημένη αντίστροφη διάτρησή της φαίνεται να κερδίζει με ανατροπή τον Οικονομικό Πόλεμο – αποσταθεροποιώντας εντελώς το καζίνο.
Η Κίνα, εν τω μεταξύ, είναι στον δρόμο για έναν υβριδικό πόλεμο.
Ο ανεκτίμητος Michael Hudson, που αναλύει επιδέξια τον ρόλο του χρέους στην Ελλάδα και τη Ρώμη, τις κοιτίδες του δυτικού πολιτισμού, εξηγεί συνοπτικά την τρέχουσα κατάσταση:
«Η Αμερική έκανε μια έγχρωμη επανάσταση στη Γερμανία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία, ουσιαστικά, όπου η εξωτερική πολιτική της Ευρώπης δεν εκπροσωπεί τα δικά της οικονομικά συμφέροντα (…)
Η Αμερική απλά είπε, “Δεσμευόμαστε να υποστηρίξουμε (αυτό που αποκαλούν) τη δημοκρατία (εννοώντας ολιγαρχία) ενάντια στην απολυταρχία (…).
Η αυτοκρατορία είναι οποιαδήποτε χώρα αρκετά ισχυρή ώστε να αποτρέψει την εμφάνιση μιας ολιγαρχίας των πιστωτών, όπως η Κίνα απέτρεψε την ολιγαρχία των πιστωτών».
Με άλλα λόγια, η «ολιγαρχία των πιστωτών», στην πραγματικότητα, μπορεί να ερμηνευθεί ως η τοξική τομή μεταξύ των παγκοσμιοποιημένων «υγρών ονείρων» για τον απόλυτο έλεγχο και μια Κυριαρχία Πλήρους Φάσματος.
Η διαφορά τώρα είναι ότι η Ρωσία και η Κίνα δείχνουν στον Παγκόσμιο Νότο ότι αυτό που τους επιφύλασσαν οι Αμερικανοί στρατηγοί –θα «παγώσεις στο σκοτάδι» αν παρεκκλίνεις από αυτό που λέμε– δεν ισχύει πλέον.
Το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου Νότου βρίσκεται τώρα σε ανοιχτή γεωοικονομική εξέγερση.
Ο παγκοσμιοποιητικός νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός φυσικά δεν θα εξαφανιστεί κάτω από μια αμμοθύελλα – τουλάχιστον όχι ακόμα.
Υπάρχει ακόμη μια δίνη τοξικότητας μπροστά: αναστολή των συνταγματικών δικαιωμάτων. Οργουελική προπαγάνδα; Λογοκρισία; Ιδεολογική συμμόρφωση? Παράλογοι περιορισμοί της ελευθερίας κινήσεων; Μίσος ή ακόμη και δίωξη των Σλάβων (Untermenschen), διαχωρισμός; ποινικοποίηση της διαφωνίας; Καψίματα βιβλίων; Τρομοκρατία τύπου ISIS;
Αλλά ο πιο σημαντικός φορέας είναι ότι τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία εμφανίζουν τις δικές της περίπλοκες ιδιαιτερότητες –και οι δύο απορρίπτονται από τη Δύση ως μη αφομοιώσιμοι Άλλοι– επενδύουν σε μεγάλο βαθμό στην οικοδόμηση εφαρμόσιμων οικονομικών μοντέλων που δεν συνδέονται με τα δυτικά χρηματοπιστωτικά δίκτυα – καζίνο και τη δυτική εφοδιαστική αλυσίδα.
Και αυτό είναι που εξοργίζει τους Exceptionalists.