Παρακολουθοῦμε ἀνελλιπῶς τά τεκταινόμενα στήν περιοχή μας.

Παρακολουθοῦμε, ἀνησυχοῦμε ἀλλά καί αἰσιοδοξοῦμε, καθώς διακρίνουμε κινήσεις πού γίνονται χωρίς θόρυβο καί ἔχουν ἀποτέλεσμα. Ὅπως αὐτή, μέ τήν ἀνακοίνωση ὅτι ὁ τεράστιος ἀμερικανικός πετρελαϊκός ὀργανισμός ἀναλαμβάνει τίς ἐργασίες τῶν ἐρευνῶν γιά τήν ἀνεύρεση πιθανῶν «ἐνεργειακῶν θησαυρῶν» στήν θαλάσσια περιοχή νοτίως τῆς Κρήτης.

Ἐξ ἴσου ἀθόρυβη καί ἡ –ἐκ τῶν πραγμάτων– κατάργηση τοῦ περίφημου «Τουρκολυβικοῦ μνημονίου», μέ τό ὁποῖο τόσο πολύ (καί δικαίως) ἀσχοληθήκαμε καί γιά τό ὁποῖο (δικαίως ἐπίσης) τόσος θόρυβος δημιουργήθηκε.

Ὄχι, δηλαδή, ὅτι μποροῦμε νά πανηγυρίσουμε πού θά γίνουμε «Ἔλ Ντοράντο», καθώς οὐδείς μπορεῖ νά γνωρίζει ἐπακριβῶς τό μέγεθος καί τόν ὄγκο τῶν φυσικῶν πόρων, τούς ὁποίους πιθανώτατα κρύβει ὁ βυθός νοτίως τῆς μεγαλονήσου, ἀλλά ἕνα χαμόγελο αἰσιοδοξίας μέσα στήν τόση κακοκεφιά τῶν τελευταίων ἐτῶν, καλό θά μᾶς κάνει. Ἀρκεῖ, βεβαίως, σέ περίπτωση πού θά ὑπάρξουν κοιτάσματα ὑδρογονανθράκων ἤ ἄλλων ἐνεργειακῶν πόρων, νά ὑπάρξει καί ἡ σωστή ἐκμετάλλευση καί νά εἶναι πρός ὄφελος τῶν πολλῶν (καί πασχόντων τήν τελευταία δεκαπενταετία) καί ὄχι τῶν (γνωστῶν) ὀλίγων. Διότι, ἄν δέν τό ἔχουν ἀντιληφθεῖ (καί μᾶλλον δέν τό ἔχουν ἀντιληφθεῖ) οἱ κρατοῦντες, ὁ κοσμάκης ἔχει «λαλήσει» ἀπό τήν ἀκρίβεια. Οἱ τελευταῖοι λογαριασμοί τῆς ΔΕΗ εἶναι ἐξωπραγματικοί, ἐνῷ στά σοῦπερ μάρκετ οἱ πολῖτες ἀναστενάζουν, ὅπως ἀναστέναζε ἡ Ἑλλάδα τοῦ ’60 στά γήπεδα, κατά τόν Διονύση Σαββόπουλο. Μπαίνεις στό σοῦπερ μάρκετ καί μέ τό πού ἀκουμπᾶς τό καλαθάκι ἤ τό καροτσάκι, σοῦ ἔχει φύγει ἀπό τήν τσέπη ἕνα πενηντάρικο!

Ἕνα τυράκι, πού τό εὕρισκα στά 4 εὐρώ καί πού «κάθε Πάσχα καί Χριστούγεννα», πού λέει ὁ λόγος, τό ἀγοράζω γιά νά πῶ κι ἐγώ ὅτι ἐπέστρεψαν οἱ παλιές καλές ἡμέρες (ΠΑΣΟΚ, ὡραῖα χρόνια, πού λέει καί ἡ Λυδία) τό εἶδα προχθές στά 9,5 εὐρώ. «Δέν τό πιστεύω!» μοῦ εἶπε ἡ ἴδια ἡ ὑπάλληλος τοῦ σοῦπερ μάρκετ, ἀλλά, δυστυχῶς, ἦταν ἀλήθεια!

Νά βροῦμε, λοιπόν, πετρέλαια νά βροῦμε ἀέρια, νά βροῦμε ὅ,τι μπορεῖ νά βρίσκεται κάτω ἀπό τήν πανέμορφη θάλασσα νοτίως τῆς Κρήτης, ἀλλά νά τά βροῦμε κυρίως γιά ἐμᾶς, γιά τούς νομίμους, δηλαδή, κατόχους τῆς ἐν λόγῳ περιοχῆς καί ὄχι νά «γλείψουμε κάνα κοκκαλάκι», ὅπως ἐπιμένει νά λέει ὁ φίλος μου ὁ Νῖκος, ἀλλά δέν τόν πιστεύω γιατί εἶναι πάντα πνεῦμα ἀντιλογίας.

Οὔτε κελεμπίες οὔτε τυρμπάν οὔτε σαρίκια θέλουμε νά φορέσουμε, Καμῆλες, οὕτως ἤ ἄλλως, δέν ἔχουμε, δρόμους γιά νά κυκλοφοροῦν ρόλλς-ρόυς δέν διαθέτουμε. Νά περάσουμε καλύτερα ἐπιθυμοῦμε, νά δοῦμε πάλι τόν τραπεζικό μας λογαριασμό νά ἔχει μέσα «κάτι γιά μίαν ὥρα ἀνάγκης».

Μπορεῖ ὅλα αὐτά νά μήν τά ἔχουν σκεφθεῖ οἱ κυβερνῶντες, ἀλλά τά σκέπτονται καθημερινά κάμποσα ἑκατομμύρια Ἕλληνες, πού βλέπουν τά παιδιά καί τά ἐγγόνια τους νά κυνηγοῦν μισθούς τοῦ χιλιάρικου, νά ἀδυνατοῦν νά κάνουν οἰκογένεια καί παιδιά. Μακάρι τά γεωτρύπανα τοῦ ἀμερικανικοῦ κολοσσοῦ νά φθάσουν μέχρι τά κλειστά γραφεῖα ἐκείνων πού λαμβάνουν τίς ἀποφάσεις καί νά ἀντιληφθοῦν ὅτι καί μόνο τό ἄκουσμα τοῦ ποσοῦ τοῦ «κατώτατου μισθοῦ» προκαλεῖ εἰρωνικά χαμόγελα. Μακάρι τά γεωτρύπανα νά ρίξουν καί τό τεῖχος πού ἔχει ὑψωθεῖ μεταξύ τῆς (κάθε) ἐξουσίας καί τῶν πολιτῶν. Θά εἶναι καλό γιά ὅλους.