“Ακόμα πιο πίσω στην ιστορία, ο Benjamin Rush -ένας από τους ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών και ο άνθρωπος που αναγνωρίστηκε επίσημα από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία ως ο “πατέρας της αμερικανικής ψυχιατρικής”- συνέβαλε από νωρίς στην οπλοποίηση της ψυχιατρικής, εφευρίσκοντας έναν αριθμό ψυχικών διαταραχών για την παθολογικοποίηση της διαφωνίας. Η πιο αξιοσημείωτη από αυτές τις επινοημένες διαταραχές ήταν η “αναρχία”, ένας τύπος τρέλας που ο Ρας όρισε ως “μια υπερβολή του πάθους για την ελευθερία”, η οποία “δεν μπορούσε να απομακρυνθεί με τη λογική, ούτε να περιοριστεί από την κυβέρνηση” και “απειλούσε να καταστήσει άκυρη την καλοσύνη του ουρανού προς τις Ηνωμένες Πολιτείες”.

Ο James Corbett παραθέτει τον Benjamin Rush στο “Dissent Into Madness” (Διαφωνία στην τρέλα)

Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας από τους θεωρούμενους “ιδρυτές” αυτής της χώρας, ένας που αναγνωρίστηκε ως ο πατέρας της αμερικανικής ψυχιατρικής, ένας που υπέγραψε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και ένας από τους “ηγέτες” στην “επικύρωση” του Συντάγματος, δεν ήθελε να έχει κανείς “υπερβολικό πάθος για την ελευθερία”. Αυτή είναι η πραγματική αναρχία της άρνησης των κανόνων, όπως αποδεικνύεται από την περιγραφή της ψυχικής διαταραχής που ονόμασε “αναρχία”. Αν αυτό δεν είναι μια πλήρης, ολοκληρωτική και γελοία αντίφαση, τότε τίποτα δεν είναι. Αλλά τότε, απλώς δηλώνει την προφανή αλήθεια, που ήταν και είναι, ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κυβερνώνται και να μην αναλαμβάνουν να επιδιώκουν υπερβολική ελευθερία. Φυσικά, αυτή ήταν εξ αρχής η πρόθεση της Συνταγματικής Συνέλευσης, οπότε κανείς δεν θα έπρεπε να εκπλαγεί. Η συζήτηση περί ελευθερίας για όλους τους ανθρώπους ήταν ακριβώς αυτό: πολιτική συζήτηση, ψέματα και διγλωσσία.

Και πώς αντιμετώπιζε (συνταγογραφούσε) αυτός ο “ιδρυτής” εκείνους που ήθελαν “υπερβολικά” μεγάλη ελευθερία; Επέλεξε το σκοτάδι, την απομόνωση, την ορθοστασία για μέρες κάθε φορά, τη στέρηση ύπνου, την πλήρη σωματική ακινητοποίηση και άλλες τεχνικές βασανιστηρίων. Αυτό οδήγησε έναν ή περισσότερους από τους μαθητευόμενους και συναδέλφους του να συνεχίσουν και να επεκτείνουν τις αποτρόπαιες τεχνικές του, συμπεριλαμβανομένης της εφεύρεσης από τον Samuel Cartwright της ηλίθιας “διαταραχής” που ονόμασε “δραπετομανία, ή η ασθένεια που κάνει τους νέγρους (σκλάβους) να τρέχουν μακριά”. Αυτή είναι η ουσία του αμερικανικού συστήματος σήμερα, με τις τρέχουσες “συνταγές” να είναι η λογοκρισία του λόγου, η εξάλειψη της διαφωνίας, η ντροπή της ανυπακοής με τη χρήση της διαίρεσης, η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για τη μη συμμόρφωση με τις κυβερνητικές εντολές και η καταστροφή κάθε δυνατότητας έκφρασης γνώμης ενάντια στο κράτος.

Το κίνητρο της αμερικανικής διακυβέρνησης και πολιτικής, και αυτής της φασιστικής “δημοκρατίας”, ήταν πάντα η δημιουργία και η επιβολή υπακοής από το σύνολο του πληθυσμού σε όλες τις κρατικές εντολές, τους παράνομους νόμους και τις ανήθικες απαιτήσεις. Προκειμένου να επιτευχθεί ένα τέτοιο αποτρόπαιο πραξικόπημα, το πρώτο βήμα ήταν να δημιουργηθεί ένα “ελεύθερο” σύστημα “δημόσιας” (κυβερνητικής) εκπαίδευσης για να κατηχηθεί και να αποβλακωθεί η κοινωνία, να οικοδομηθεί ένας ψεύτικος “πατριωτισμός”, προωθώντας την αγάπη για το κράτος, (ηλιθιότητα) να κλαπούν τα περισσότερα περιουσιακά στοιχεία υπό το πρόσχημα της δημιουργίας “ισότητας”, να ελεγχθούν όλες οι πτυχές κάθε μέρους της ζωής, και στη συνέχεια να δημιουργηθεί συνεχής φόβος, ώστε το κράτος να είναι για πάντα ο σωτήρας. Όλα αυτά επιτράπηκαν οικειοθελώς από τη συντριπτική πλειοψηφία αυτού του πλέον ανενεργού και ολοκληρωτικού κράτους που ονομάζεται “Αμερική”.

Η τυφλή υπακοή, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι μια φυσική κατάσταση της ανθρωπότητας, αν και κατά καιρούς φαίνεται έτσι. Είναι, πιστεύω, μια εξαρτημένη αντίδραση στην εξωτερική πίεση και το ψυχικό στρες, την κατήχηση, την πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα, ειδικά όταν ξεκινάει από τη βρεφική ηλικία μέχρι τον ενήλικα σε κάθε σχολική εκπαίδευση που χρηματοδοτείται από το κράτος, το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης και την κορεσμένη εφαρμογή της πολιτικής για να επηρεάσει τη συμμόρφωση. Μόλις το παρθένο μυαλό κατακλυστεί από ψευδείς πληροφορίες και συνηθίσει από τη συνεχή χειραγώγηση, η έμφυτη φύση του ατόμου καταστρέφεται υπέρ της συλλογικής άγνοιας.

Δεν χρειάζεται η πλειοψηφία, ή όλοι όσοι συμμετέχουν στη διαδικασία κατήχησης, για να επιτευχθεί κυριαρχία μεγάλης κλίμακας επί του πληθυσμού. Αρκεί να επηρεαστούν εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας ή στην κορυφή οποιασδήποτε από τις οντότητες με επιρροή που ελέγχουν όσους εργάζονται ή επωφελούνται από αυτή την εξαπάτηση, προκειμένου να στραφεί το ρεύμα προς τους στόχους του κράτους. Εάν οι διευθυντές και οι διαχειριστές μπορούν να “πειστούν”, για την ατζέντα, είτε με την αποδοχή της ψευδούς ιδεολογίας, είτε με κέρδη, είτε με εκβιασμούς, είτε με εκβιασμούς, για να ακολουθήσουν τα πρωτόκολλα του Κράτους, οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν. Αυτό ισχύει επίσης όσον αφορά την πολιτική, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον κορπορατισμό. Με αυτόν τον τρόπο οι λίγοι μπορούν να κυβερνούν τους πολλούς, χρησιμοποιώντας μόχλευση και εξαπάτηση για να αιχμαλωτίσουν τα μυαλά της πλειοψηφίας, ενώ παράλληλα κατευθύνουν ολόκληρο το σύστημα από μακριά.

Σκεφτείτε τη δύναμη της θρησκείας και των εκκλησιών, σκεφτείτε τη δύναμη των μέσων ενημέρωσης που ελέγχονται από το κράτος, σκεφτείτε τη δύναμη αυτού του φρικτά διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος- και στη συνέχεια σκεφτείτε ότι όταν όλες αυτές οι οντότητες λειτουργούν ως μία, πόση επιρροή ασκείται στην κοινωνία; Αν οι λίγοι που βρίσκονται στην κορυφή σε αυτούς τους τομείς συνεργάζονται για να προωθήσουν τις ίδιες ατζέντες, πόσο ισχυρό είναι το μήνυμα που επιβάλλεται στον πληθυσμό; Σκεφτείτε τώρα τι συνέβη κατά τη διάρκεια της απάτης των “κοβιδίων”, όταν όλοι αυτοί οι παράγοντες συμφώνησαν πλήρως με την κρατική αφήγηση και υποστήριξαν κάθε ψευδή και δρακόντεια προσπάθεια του κυβερνητικού συστήματος να δαμάσει και να ελέγξει πλήρως τους ανθρώπους. Πόσοι επηρεάστηκαν από αυτή τη συντονισμένη και συγκεντρωμένη συμμαχία ισχυρών και (ψευδώς) σεβαστών λεγόμενων “ηγετών”; Μπορώ να σας πω: εκατοντάδες εκατομμύρια που αποτελούν το κοπάδι του προλεταριάτου υπέκυψαν σε αυτή την απατηλή συνωμοσία.

Το κήρυγμα της υπακοής “τρυπά” το μυαλό των ανθρώπων με πολλαπλά παραπλανητικά μέσα και είναι μια συνεχής διαδικασία που δεν κοιμάται ποτέ. Η προσπάθεια ελέγχου των κοινωνιών βασίζεται σε πολλές μεθόδους προώθησης της υπηρεσίας, (υποταγή) χρηματικό δέλεαρ ή δέλεαρ εξάρτησης, εθνικισμό, (λατρεία του κράτους) προώθηση του κολεκτιβισμού και κυρίως φόβο. Η βάση αυτής της φρικτής κατάρας της υπακοής είναι ο ψυχολογικός πόλεμος εναντίον των ανθρώπων. Ο Henry David Thoreau δήλωσε ορθά: “Η ανυπακοή είναι το αληθινό θεμέλιο της ελευθερίας. Οι υπάκουοι πρέπει να είναι σκλάβοι”.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβόμαστε, και μόλις η αυτοπεποίθηση, η εμπιστοσύνη και η ατομική κυριαρχία, αναμένονται και επιδιώκονται, το φως της ελευθερίας θα λάμψει πιο έντονα. Αυτό που είναι απαραίτητο είναι να μην εμπιστευόμαστε ποτέ το κράτος με οποιαδήποτε ιδιότητα, να αμφισβητούμε τα πάντα και να περιμένουμε έγκυρες απαντήσεις, να μη δεχόμαστε τίποτα άλλο εκτός από την αλήθεια και να ασκούμε την ανυπακοή σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Μη συμμορφώνεστε με καμία επιβλαβή κυβερνητική εντολή ή διαταγή, αντισταθείτε σε κάθε “εξουσία” και φωνάξτε για ανεξαρτησία χωρίς παύση.

“Η πιο λανθασμένη υπόθεση είναι ότι ο στόχος της δημόσιας εκπαίδευσης είναι να γεμίσει τους νέους του είδους με γνώσεις και να αφυπνίσει τη νοημοσύνη τους, και έτσι να τους καταστήσει ικανούς να εκπληρώσουν τα καθήκοντα του πολίτη με φωτισμένο και ανεξάρτητο τρόπο. Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Ο στόχος της δημόσιας εκπαίδευσης δεν είναι καθόλου η διάδοση της φώτισης- είναι απλώς να μειώσει όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα στο ίδιο ασφαλές επίπεδο, να εκθρέψει και να εκπαιδεύσει μια τυποποιημένη πολιτεία, να καταστείλει τη διαφωνία και την πρωτοτυπία. Αυτός είναι ο στόχος της στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανεξάρτητα από τις αξιώσεις των πολιτικών, των παιδαγωγών και άλλων τέτοιων επιτήδειων, και αυτός είναι ο στόχος της παντού αλλού”.