Το απόφθεγμα για το «τέλος της αρχής» είναι γνωστό.

«Κλεμμένο» από τον Ουίνστων Τσώρτσιλ το είχε χρησιμοποιήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του στην Βουλή στις 2 Απριλίου 2020.

Τότε για να περιγράψει την πορεία της πανδημίας (φυσικά έπεσε έξω, αλλά ποιος να φανταζόταν που θα φτάναμε με τον κορωνοϊό).

Η «υπόθεση Αποστολάκη» είναι το «τέλος της αρχής» για την κυβέρνηση.

Μια «αρχή» πολιτικής κυριαρχίας και μηντιακής παντοκρατορίας (αλλά και «θετικού αποτυπώματος» σε πολλούς τομείς).

Ο «ανασχηματισμός αλά Αποστολάκη» αποδείχθηκε η εκδίκηση της πολιτικής απέναντι στην επικοινωνία.

Γιατί στην κορυφαία πρωθυπουργική πολιτική πράξη διεφάνη πολιτικό έλλειμμα.

Όταν τον Ιανουάριο του 2019 έχεις συγκρίνει τον Αποστολάκη με τον μακαρίτη Γρηγόρη Σπαντιδάκη (από το βήμα της Βουλής!) πώς τον Αύγουστο του 2021 τον κάνεις Υπουργό;

Όταν τότε του είχες πει (μέσα στην Βουλή) ότι ήταν λάθος που έγινε Υπουργός του Τσίπρα πως τώρα του ζητάς να γίνει Υπουργός δικός σου;

Ακόμα και αν ο Αποστολάκης τα είχε «ξεχάσει» αυτοί που προχθές τον πήραν τηλέφωνο του τα θύμισαν.

Γι’ αυτό και το ερώτημα ποιος παγίδεψε ποιόν απαντάται εκ του πολιτικού αποτελέσματος που έφερε το «τέλος της αρχής».

Γιατί μετά τον Αποστολάκη τίποτα πια δεν θα είναι όπως πριν για τον πρωθυπουργό.

Όσοι διαβάζουν «ανάμεσα στις γραμμές» του φιλοκυβερνητικού τύπου, έντυπου, διαδικτυακού και τηλεοπτικού, το αντελήφθησαν.

Τα υπόλοιπα προσεχώς.