Πνίγουμε κάτω από το βάρος υπερβολικού χρέους, πάρα πολλών πολέμων, υπερβολικής εξουσίας στα χέρια μιας κεντρικής κυβέρνησης, πάρα πολλών στρατιωτικοποιημένων αστυνομικών, πάρα πολλών νόμων, πάρα πολλών λομπίστες και γενικά πάρα πολλών κακών ειδήσεων.

Είναι πιο δύσκολο να πιστέψουμε ότι η αλλαγή είναι δυνατή, ότι το σύστημα μπορεί να μεταρρυθμιστεί, ότι οι πολιτικοί μπορούν να έχουν αρχές, ότι τα δικαστήρια μπορούν να είναι δίκαια, ότι το καλό μπορεί να νικήσει το κακό και ότι η ελευθερία θα επικρατήσει.

Πού μας αφήνει λοιπόν αυτό;

Ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν έδωσε την απάντηση. Καθώς οι εκπρόσωποι της Συνταγματικής Συνέλευσης έβγαιναν από το Independence Hall στις 17 Σεπτεμβρίου 1787, μια ανήσυχη γυναίκα στο πλήθος που περίμενε στην είσοδο ρώτησε τον Φράνκλιν: «Λοιπόν, γιατρέ, τι έχουμε, δημοκρατία ή μοναρχία;» «Μια δημοκρατία», απάντησε ο Φράνκλιν, «αν μπορείς να την κρατήσεις».

Αυτό που εννοούσε ο Φράνκλιν, φυσικά, είναι ότι όταν όλα λέγονται και γίνονται, παίρνουμε την κυβέρνηση που μας αξίζει.