Καί ὁ «καθωσπρεπισμός» ὁ ἐχθρός τοῦ Ἔθνους – Ἡ ἀλλαγή περνᾶ μπροστά ἀπ’ τά μάτια μας, ἀλλά ἐμεῖς ἀρνούμαστε νά τήν δοῦμε
ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ. Ὁ κόσμος κάτι μᾶς «εἶπε» μέ τίς μεγάλες συγκεντρώσεις γιά τά Τέμπη τόν Ἰανουάριο καί τόν Φεβρουάριο. Ἀλλά ἐνῷ εἶναι τόσο προφανές αὐτό πού μᾶς «εἶπε», ἐμεῖς δέν τόν ἀκοῦμε. Τόν ἀγνοοῦμε. Συνεχίζουμε νά τόν διαβάζουμε μέ τά ἴδια μάτια κάθε μέρα. Ἡ Κυβέρνηση πανηγύριζε προχθές, ἐπειδή στίς παρελάσεις γιά τήν 25η Μαρτίου δέν ἀποδοκιμάστηκαν οἱ Ὑπουργοί της, δέν ὑπῆρχαν ἀγανακτισμένοι, δέν ἐκδηλώθηκε θυμός. Μά ὅλα αὐτά ἦταν στήν φαντασία της. «Ἐργαλειοποίησε» τήν φαντασία της γιά νά δημιουργήσει πόλωση. Οὔτε ὅμως προχθές οὔτε καί στίς συγκεντρώσεις γιά τά Τέμπη ἔγιναν ἔκτροπα.
Ὅποιος πῆγε σέ αὐτές τίς διαδηλώσεις ἤ ὅποιος ἔκανε τόν κόπο νά μελετήσει καρέ-καρέ τά βλοσυρά ἀξιοπρεπῆ πρόσωπα τῶν πολιτῶν στά βίντεό τους, θά διαπίστωσε μέ ἄνεση ὅτι τό νέο διακομματικό πλῆθος στό ὁποῖο μετέχει ἐμφανῶς καί ἡ μεσαία τάξη δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τούς ἀγανακτισμένους, τήν Ἀκροδεξιά καί τήν Ἀκροαριστερά τοῦ 2012.
Δέν ὑπῆρχε ἐμφανής θυμός. Ὑπῆρχε ὅμως βρασμός. Βρασμός χωρίς θυμό… Ὑπῆρχε καί κάτι ἀκόμη: περιφρόνηση. Μεγάλη περιφρόνηση. Ὁ νέος θυμός πρός τό πολιτικό σύστημα δέν ἐκδηλώνεται ὅπως παλιά μέ φωνές, φωτιές, καί σπασίματα, δέν ἐκδηλώνεται μέ γιαουρτώματα, μέ διάλυση παρελάσεων, μέ βία καί μέ αἵματα, ὅπως αὐτή πού γεύτηκαν βουλευτές τῆς ΝΔ καί τοῦ ΠΑΣΟΚ τό 2010-2015. Ὁ νέος θυμός ἐκδηλώνεται μέ περιφρόνηση. Μέ τήν περιφρόνηση πρός τόν βουλευτή, πρός τόν ὑπουργό, πρός τόν συνδικαλιστή, πρός τόν τραπεζίτη, πρός τόν δικαστή, πρός τόν μητροπολίτη, πρός τόν στρατευμένο συνταγματολόγο καί δημοσιογράφο, καί πρός τόν στρατευμένο ἰατρό καί διεθνολόγο. Μέ τήν περιφρόνηση τῶν χαμηλῶν προβολῶν (views) τῶν συνεντεύξεών τους στό YouTube. Ἀκόμη καί οἱ ντίβες τῶν μνημονίων «σέρνονται» σήμερα στό διαδίκτυο χωρίς ἀκροατήριο, ἡ τιμωρία τους εἶναι «δέν σᾶς ἀκοῦμε».
Πρόκειται γιά ἕνα μεγάλο συναισθηματικό ἅλμα μέσῳ τοῦ ὁποίου οἱ πολῖτες, σιωπηροί κατά βάση, ἐκφράζουν τήν νέα φάση τήν ὁποία διανύει ἡ λαϊκή ψυχή τῆς χώρας. Τήν ἀπογοήτευση. Ὅταν θυμώνεις σημαίνει ὅτι ἐλπίζεις σέ κάτι. Ὅτι περιμένεις κάτι νά γίνει καί γι’ αὐτό τά «ψέλνεις». Ὁ θυμός εἶναι κυρίως συναισθηματικός δεσμός. Ὅταν ἀπογοητεύεσαι καί περιφρονεῖς σημαίνει ὅτι ἔχεις «παραδώσει» τό πολιτικό πνεῦμα. Ὅτι δέν ἔχεις νά περιμένεις τίποτε ἀπό κανέναν. Ὅτι δέν σέ «δένει» ψυχικῶς τίποτε μέ τήν ἡγεσία σου. Ἡ ἐλπίδα ἔχει χαθεῖ. Καί σέ αὐτήν τήν ἀπογοήτευση δέν μετέχουν μόνο τά λαϊκά στρώματα. Μετέχει καί ἡ μεσαία τάξη. Μετέχει καί ἡ παραπάνω τάξη, μέρος αὐτῆς ἀκριβέστερα. Ἡ ὁποία ἔχει συμβιβαστεῖ μέ τήν ἰδέα, ὅτι τά κινητά παρακολουθοῦνται χωρίς νά «πατήσεις» μολυσμένο link καί τά παραδίδει στούς ἰδιοκτῆτες τῶν ἀκριβῶν ρεστωράν τῶν Βορείων Προαστίων νά τά φυλᾶνε μακριά ἀπό τό τραπέζι της, ὅσο ἐκείνη «δειπνεῖ» ψιθυριστά καί «θάβει» τό κατεστημένο της.
Ἡ ὁποία ἐξοργίζεται μέ τήν ἰδέα, ὅτι σέ κάθε τομέα οἰκονομικῆς δραστηριότητας, νέμονται τίς δουλειές δύο, τρεῖς, τέσσερεις μεγάλοι, καί οἱ ἀμέσως ἀπό κάτω τους, ὅσο ἰσχυροί καί ἄν εἶναι, «παραλείπονται».
Ἀγνοοῦνται. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι λοιπόν κάνουν κάτι ἐντελῶς νέο στίς πλατεῖες πού τόσο «μισεῖ» ἡ ἐλίτ τῶν ἀκροδεξιῶν πεφωτισμένων ἡμιμαθῶν καί τῶν ξεπεσμένων Ρηγάδων πού «ντύθηκαν» νεοδημοκράτες στά γεράματά τους. Κάνουν εἰρηνική ἐπανάσταση. Ἐπικροτοῦν ἀπό μέσα τους σιωπηρά καί ὅσα «ἀκραῖα» ἔγιναν στήν Ἐθνική Πινακοθήκη καί ὅσα «ἀκραῖα» ἔγιναν στήν παρέλαση, γιατί βαρέθηκαν νά γίνονται «τέρατα» σέ αὐτήν τήν χώρα καί νά μήν μιλάει κανείς.
Γιά ἕναν κόσμο ἡ δυναμική στάση ἀπέναντι στά «κακῶς κείμενα» κόντρα στήν πολιτική ὀρθότητα δέν εἶναι ἀπορριπτέα. Ὁ καθωσπρεπισμός εἶναι πλέον ὁ ἐχθρός τοῦ Ἔθνους. Ἡ δυναμική στάση θεωρεῖται, δυστυχῶς, ἀποδεκτή, προκειμένου νά ἐγγραφοῦν κορυφαῖα θέματα στήν ἀτζέντα. Γιατί μέ τόν συμβατικό «εὐγενικό» τρόπο γίνονταν μονόστηλα. Ἀντί νά παρατηροῦμε ὅτι μετά ἀπό δεκαετίες ἀκούστηκε σύνθημα ὑπέρ τῆς ἑλληνικῆς Κύπρου σέ ἑλληνικούς δρόμους καί λειτούργησε ὡς ξυπνητήρι γιά τήν ἑλληνική ἐθνική συνείδηση, τυρβάζουμε ἐνοχικά περί τά ἄλλα καί ἑρμηνεύουμε τίς ψυχές τῶν πληγωμένων ἀνθρώπων μέ ὅρους διεθνῶν σχέσεων.
Τό ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέρον εἶναι ὅτι τό πολιτικό σύστημα ἀρνεῖται νά δεῖ τήν ἀλλαγή πού περνᾶ «ὁλοζώντανη» μπροστά του. Ὑποκρίνεται. Ἐπικρατεῖ μέσα του ἡ δικαιολογία τῶν μοιχῶν. «Ἀγάπη μου, δέν εἶναι αὐτό πού νομίζεις»! Καί ὅμως εἶναι! Καί παρά ταῦτα, συνεχίζει τό ἴδιο βιολί. Ὡς σύστημα δέν νοεῖται μόνο τό Κοινοβούλιο καί ἡ Κυβέρνηση ἀλλά καί ἡ δικαιοσύνη. Πού παρά τά Τέμπη ἀπελευθερώνει μέλη ἐγκληματικῶν ὀργανώσεων καί ἀπαλλάσσει ἔντιμους δικαστές ἀπό τά καθήκοντά τους. Ὡς σύστημα νοοῦνται καί οἱ τηλεοράσεις. Τά πρωινάδικα πού κάποτε ἦταν ἡ παρέα τῆς νοικοκυρᾶς τά βλέπει μέ τό ζόρι τό 30% τῶν τηλεθεατῶν ἐπί τῶν ἀνοικτῶν δεκτῶν. Οἱ λοιποί ἀπομακρύνονται ὅταν βλέπουν τά βάσει ποσοστώσεως «γκαίυ» στασίδια τῶν πάνελ νά ἐπιτίθενται σέ μητέρες πού ἔκαναν τό «ἁμάρτημα» νά ποῦν δημοσίως ὅτι θέλουν νά μείνουν σπίτι τους γιά νά μεγαλώσουν τά παιδιά τους σωστά καί ὅτι ἔχουν τούς ἄνδρες τους «κορώνα» στό κεφάλι τους.
Ὡς σύστημα νοεῖται καί ἡ Ἐκκλησία, τήν καθυστερημένη ἀντίδραση τῆς ὁποίας στό θέμα τῆς Πινακοθήκης καταγγέλλουν ἀνοιχτά στό κυριακάτικο κήρυγμά τους «ἄφοβοι ἱερεῖς». Καλούμαστε νά τό καταλάβουμε.
Ὅλα ἔχουν ἤδη ἀλλάξει. Δέν ἀλλάζουν. Τά νέα εἶναι τά ἑξῆς: Ὅλες οἱ ψῆφοι στήν μετα-μεταπολίτευση εἶναι πλέον διεκδικήσιμες ἀπό ὅλους. Χωρίς διαχωριστικές γραμμές. Νεοδημοκράτες ἀναγνῶστες μας, ἀγανακτισμένοι, μᾶς γράφουν ἐπιστολές καί μᾶς «ἀπειλοῦν» ὅτι θά ψηφίσουν …ΚΚΕ. Νεοδημοκράτες ψηφοφόροι ἐμφανίζονται σέ μετρήσεις φιλικῶν πρός τήν Κυβέρνηση ἑταιρειῶν νά «φεύγουν» ἀπό τό 41%, καί ἕνα 2,5 % νά «αὐτομολεῖ» πρός τήν Ζωή τήν ὁποία ἀνέστησε ἡ ΝΔ ὡς «συριζαϊκό κατάλοιπο» γιά νά …συσπειρώσει τούς ἀπογοητευμένους. Ἁπλῶς ἐπειδή ἔχει ἐπιβληθεῖ ἡ δικτατορία τῆς μοναδικῆς σκέψης, ὁ κόσμος δέν ἐκδηλώνεται δημοσίως.
Θά μποροῦσε ἆρά γε τό πολιτικό σύστημα νά ἔχει ξυπνήσει νωρίτερα; Τά μηνύματα πού ἔστειλαν οἱ Ἕλληνες τόν Φεβρουάριο τοῦ 2024 μέ τόν γάμο δέν ἐλήφθησαν ὑπ’ ὄψιν. Τά μηνύματα πού ἔστειλαν μέ τίς εὐρωεκλογές δέν ἐλήφθησαν ὑπ’ ὄψιν. Τό σύστημα «πούλησε» τρέλλα: «Μᾶς εἶπαν μέ τήν ἀποχή ὅτι εἶστε καλοί, ἀλλά μᾶς θέλουν καλύτερους» ἦταν ἡ ἑρμηνεία τοῦ ἀποτελέσματος. Τά μηνύματα τῶν μεγάλων διαδηλώσεων πάλι δέν ἐλήφθησαν ὑπ’ ὄψιν. Τό σύστημα ἀπάντησε μέ κλασσικά εἰκονογραφημένα: τό κοινοβούλιο καί ἡ Κυβέρνηση «σκίζουν» τό Σύνταγμα κάθε μέρα, ἡ δικαιοσύνη πού μᾶς εἶπε ὅτι δέν συνδέεται ἡ ἐξαφάνιση τοῦ υἱοῦ τῆς εἰσαγγελέως μέ τά Τέμπη τώρα τῆς ἀφαιρεῖ τήν ἐποπτεία γιά τά Τέμπη –καί ἐμμέσως ὁμολογεῖ ὅτι συνδέεται, τά ΜΜΕ ἐπιτίθενται σέ ὅποιον διαμαρτύρεται γιά τήν βεβήλωση τῆς εἰκόνας, σέ ὅποιον φωνάζει συνθήματα γιά τήν Κύπρο.
Ἐπειδή δέν πιστεύω ὅτι ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν καταλαβαίνουν τί τούς γίνεται, τείνω νά πιστέψω τό ἑξῆς: ἡ λαϊκή ἀγανάκτηση εἶναι γι’ αὐτούς προτιμωτέρα συνθήκη ἀπό τήν τυχόν ἀποκάλυψη τῶν ἐγκλημάτων τους. Τῶν πολιτικῶν ἐγκλημάτων τους. Κάπως ἔτσι ζοῦμε σέ μιά δυστοπία συγκλονιστική. Πολεμήσαμε στά νιάτα μας τά ἀριστερά σοβιέτ τῆς καταπίεσης καί μόλις ἡσυχάσαμε ἀπό αὐτά βρεθήκαμε στά γεράματά μας περικυκλωμένοι ἀπό τά ἀκροκεντρῶα σοβιέτ πού «ἅλωσαν» τό σπίτι μας. Τό διακύβευμα πλέον δέν εἶναι ἡ οἰκονομία. Εἶναι ἡ δημοκρατία καί ἡ ἐλευθερία. Καί ὅπως εἶπε ὁ ἐγγονός ἑνός φίλου μου ὅταν εἶδε τά μαχητικά νά ἵπτανται στήν παρέλαση «παπποῦ, τά ἀεροπλάνα πετᾶνε τήν ἐλευθερία!».
Ὄχι τά ἀεροπλάνα, μικρέ μου. Ὁ κόσμος «πετάει» πρός τήν ἐλευθερία.