Πάει κι αὐτή ἡ ἐπέτειος!

Δοξολογία, στεφάνι στόν ἀνδριάντα τοῦ Γεωργίου Καραϊσκάκη, παρέλαση ἀπό τά νιάτα τῆς πόλεώς μας καί στρατιωτικά τμήματα στήν κεντρική μας λεωφόρο. Ἔχει ἱστορία ἡ λεωφόρος. Ὀνομαζόταν «Σωκράτους», ἔπειτα μετονομάσθηκε σέ «Βασιλέως Κωνσταντίνου» καί τώρα ὀνομάζεται «Ἡρώων Πολυτεχνείου». Ἄν θέλετε τήν ἄποψή μου, ἔπρεπε νά εἶχε παραμείνει «Σωκράτους».

Μέτρια πάλι ἡ ἐκφώνηση (ποῦ εἶσαι Ἀντώνη Πυλιαρέ) μέ τσιτάτα καί χωρίς χρῶμα καί τονισμό, ὅπως ταιριάζει στούς ποιητές τοῦ ἔθνους, ἀλλά δέν εἶναι εὔκολο ὅταν «δέν τό ’χεις». Ἄς τό κοιτάξουν οἱ ἀρχές τῆς πόλεως. Ἄς ἀναζητηθεῖ κάποιος καλός ἠθοποιός γιά αὐτήν τήν δουλειά.

Τό μεσημέρι, παραδοσιακό τραπέζι, ξαλμυρισμένος (ὄχι ἀπολύτως, γιά νά ἔχει κάποια σπιρτάδα) βακαλάος ἀπό Σκανδιναβία (ποῦ νά τό ἤξερα, ὅταν ψάρευα στήν Νορβηγία ὅτι ἁλίευα …διαμάντια, ἄν κρίνω ἀπό τήν σημερινή τιμή του), σκορδαλιά μέ τήν συνταγή τῆς γιαγιᾶς (μέ καρύδι), τά ποτηράκια μας γιά τό καλό τῆς ἡμέρας καί «κάθε κατεργάρης στόν πάγκο του», τήν ἑπομένη ἡ μικρή ἔχει σχολεῖο καί ἐμεῖς –ὡς ἀπογευματινό φύλλο– ἐργαζόμεθα κανονικότατα…

Καί τώρα, πού κάθισα στό γραφεῖο γιά νά γράψω τό σημείωμα πού τώρα διαβάζετε, ἡ σκέψη μου πῆγε πάλι σέ ἐκεῖνο τό 17χρονο παιδί, τόν Κωνσταντῖνο Καρέτσα, ὁ ὁποῖος μᾶς συνήρπασε, μᾶς πῆγε πολύ ψηλά, τόσο μέ τήν ἀπόδοσή του στόν ἀγῶνα μέ τήν Σκωτία στήν Γλασκώβη, ἀλλά, κυρίως, μέ τά δάκρυά του, καθώς φιλοῦσε τό ἐθνόσημο, μέ τόν σταυρό, τρέχοντας νά πανηγυρίσει μέ τούς δύο χιλιάδες Ἕλληνες φίλους τῆς ἐθνικῆς μας ὁμάδας.

Ἕνα παιδί, πού γεννήθηκε καί μεγάλωσε στό Βέλγιο, ὅπου βρέθηκε πρῶτος ὁ προ-πάππος του, ἀνθρακωρύχος μετανάστης. Ἕλληνες, γεννημένοι στό Βέλγιο καί οἱ γονεῖς του, παιδιά μεταναστῶν, πού προκόβουν στήν χώρα τῆς βροχῆς. Κι ὅμως, αὐτό τό σπουδαῖο ταλέντο, στοῦ ὁποίου τά πόδια καί τό μυαλό ἤδη κατατίθενται προτάσεις πολλῶν ἑκατομμυρίων, προτίμησε τήν ἐθνική Ἑλλάδος καί ὄχι τοῦ Βελγίου, στό πρωτάθλημα τοῦ ὁποίου ἀγωνίζεται.

Ἄριστα ἑλληνικά, κάνει τόν σταυρό του, πιστεύει σ’ αὐτή τήν πατρίδα. Κι αὐτό, ἐπειδή γεννήθηκε «στά ξένα»! Ἐκεῖ, ὅπου τό πνεῦμα τῆς Ἑλλάδας παραμένει ζωντανό, ἐκεῖ πού δέν τρέχουν οἱ «προοδευτικοί» νά ἀλλάξουν τήν Ἱστορία καί νά «πολεμήσουν τούς μύθους». Ἐκεῖ πού δέν πιάνουν στασίδι οἱ «λόγιοι» γιά νά μᾶς ποῦν ὅτι «δέν ἄρχισε ἡ Ἐπανάσταση στίς 25 Μαρτίου καί δέν ἔχει σχέση ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός». Ἔ, καί; Δηλαδή τί θέλουμε; Νά πᾶμε τήν ἐθνική ἑορτή δύο μέρες πίσω ἤ μιά μέρα μπροστά; Τί σημασία ἔχουν ὅλοι αὐτοί οἱ ἐντός τῶν τειχῶν ἰσχυρισμοί;

Ὅμως ἐκεῖ, ἔξω, στά ξένα, ὁ Ἑλληνισμός μένει ἄσπιλος καί δυνατός. Τά εἶπε ὁ Διονύσης μιά χαρά: «Πνεῦμα ἀλήτικο, Ἑλλαδίτικο, σέ μικρά Ἀσία, Κύπρο, Λευκωσία, Βόρειο Ἤπειρο./ Δέν ἀκούει κανείς, στό χειρότερο τοῦ Ἑλληνισμοῦ κομμάτι, στήν Ἑλλάδα ζεῖς./Δέν ὑπάρχει ἐλπίς!».

Ἔχω ζήσει ἐθνικές ἑορτές στήν Μόσχα, στό Μόντρεαλ, στό Σικάγο, στήν Ὀδησσό. Ἐκεῖ χτυποῦν οἱ ἑλληνικές καρδιές πιό δυνατά καί σωστά! Κι ἄν θυμᾶμαι καλά, οἱ «ἔξω» ὀργάνωσαν τόν ἀγῶνα μέ τήν Φιλική Ἑταιρεία καί ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης «ἔξω» διέβη τόν Προῦθο καί κήρυξε τόν ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων κατά τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ. «Ἔξω», στό Βέλγιο, μεγάλωσε ὁ Καρέτσας, «ἔξω» στήν Νορβηγία, παιδί μεταναστῶν, ὁ Ζαφείρης. Μᾶς λέει κάτι αὐτό. Ἔτσι δέν εἶναι;