Λοιπόν, πριν ξεκινήσω το σημερινό μου «παραλήρημα» να ξεκαθαρίσω πως η προηγούμενη κυβέρνηση των Συριζανέλ ήταν ίσως (ίσως λέω) η χειρότερη όλων όσων έχω ζήσει ως τώρα.

Γι’ αυτό και την κατέκρινα με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία, σε βαθμό εμμονικό, με αποτέλεσμα να χάσω φίλους και συγγενείς οι οποίοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως και γιατί δεν συμμεριζόμουν το όραμα του γελαστού παιδιού για μια «λεύτερη» Ελλάδα.

Από κει και πέρα, όπως διαπιστώνω καθημερινά εδώ και δυο χρόνια, υπάρχουν και χειρότερα.

Απίστευτο; Και όμως…

Οι Συριζαίοι μπορεί να ήταν ψεύτες, μπορεί να ήταν απατεώνες, μπορεί να ήταν σούργελα, αλλά ήταν απλοί κατσαπλιάδες, που ό,τι κακό έκαναν βασιζόταν σε στρεβλές ιδεολογικές αγκυλώσεις, σε παντελή έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα, σε απειρία και σε αναχρονιστικές ιδεοληψίες.

Και πάνω απ’ όλα ήταν ερασιτέχνες.

Σήμερα όμως έχουμε γκουβέρνο πολύ πιο επικίνδυνο για το δημόσιο συμφέρον, κι’ αυτό διότι πρόκειται περί επαγγελματιών.

Ακόμη και ο νεοπλουτισμός, ακόμη και οι κωλοτούμπες του Πασόκ των ‘80ς, πόσο δε μάλλον εκείνου των ‘90ς, δείχνουν αθώα πταίσματα μπροστά στην επαγγελματική καπατσοσύνη των νυν.

Οι οποίοι, όχι μόνο έχουν επιστρατεύσει στις τάξεις τους όλους τους τότε επιτήδειους «σοσιαλιστές», αλλά εκμεταλλεύονται και την τεχνογνωσία τους στην αρπαχτή, ντύνοντάς τη με φιλελεύθερο ιδεολογικό μανδύα.

Κορπορατισμό έχουμε, ας μην κρυβόμαστε, μεταμφιεσμένο σε κληρονομική τηλεοπτική δημοκρατία, με τους κυβερνητικούς βουλευτές να αποτελούν διακοσμητικές γλάστρες, που απλά χειροκροτούν, περιμένοντας τη σειρά τους να πάρουν υπουργική καρέκλα, γλείφοντας τόσο τον αρχηγό όσο και τους μεγαλόσχημους «πετσωμένους» δημοσιογράφους.

Και όσοι οπαδοί και ψηφοφόροι τους ψήφισαν προκειμένου να φύγει η «χολέρα» και να μπούμε ξανά σε τροχιά κανονικότητας, εδώ και καιρό αρχίζουν να συνειδητοποιούν το μέγεθος του λάθους που έκαναν και να μουντζώνονται στον καθρέφτη.

Με κάποιους εξ αυτών να επαναλαμβάνουν αντιμητσοτακικά συνθήματα άλλων δεκαετιών…

Εκτός βέβαια από τους ουκ ολίγους επιτήδειους, που έσπευσαν χειροκροτώντας να διοριστούν σε κάποια θέση.

Ας μην ξεχνάμε πως σύμφωνα με επίσημα στοιχεία η νυν κυβέρνηση έχει σπάσει κάθε ρεκόρ σε μετακλητούς και συμβούλους. Με την πλειοψηφία όλων αυτών των διορισθέντων λιβανιστών να είναι από εκείνους που διαχρονικά έβριζαν τους σιτιζόμενους από τον δημόσιο κορβανά κοπρίτες δημοσίους υπαλλήλους!

Τραγελαφική ώρες ώρες η φύση του ανθρώπου (ειδικά του κομματόσκυλου).

Η φετινή ΔΕΘ λοιπόν, είναι ένα παράδειγμα του γιατί ακούω το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει..

Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από εκείνες τις χρυσές εποχές της επίπλαστης ευμάρειας, τότε που το κράτος δανειζόταν με δυο χέρια και ο κάθε πολίτης αγόραζε Καγιέν με 72 άτοκες δόσεις, ενώ πεταγόταν για καφέ στο Μιλάνο με δανεικά κι αγύριστα από τις τράπεζες, οι οποίες τον πολιορκούσαν με προτάσεις για άτοκα δάνεια.

Τότε δηλαδή που λεφτά υπήρχαν.

Σαν χθες τα θυμάμαι, αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν τα θυμάται ο πρωθυπουργός μας.

Ο οποίος μάλλον ξέχασε τι ακολούθησε εκείνο το οργιώδες πάρτι των δανεικών, τις συνέπειες του οποίου χρειάστηκαν πολλά χρόνια με εμάς στα γόνατα για να ξεπεράσουμε.

Ξέχασε τις θυσίες, τις τρόικες, τη σκληρή λιτότητα, τις περικοπές, την ανεργία, τα λουκέτα, τα μνημόνια, κ.ο.κ.

Αν κάποιος ερχόταν ξαφνικά χθες στην Ελλάδα, λείποντας από αυτήν καμιά δεκαριά χρόνια, και άκουγε τις υποσχέσεις του Κυριάκου, θα νόμιζε ότι ζούμε ξανά καταστάσεις των ‘00ς.

Τότε με τις φαντεζί Ολυμπιάδες και τα χιλιάδες ΧΑΜΕΡ στους δρόμους.

Εν ολίγοις, αν δεν κάνω λάθος, οι υποσχέσεις του κοστίζουν περί τα 4 δισεκατομμύρια (αν βέβαια υλοποιηθούν).

Που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα; Μα από τις κάνουλες του δανεισμού.

Και πως θα αποπληρωθούν;

Μαντέψτε…

Όταν θα έρθει (διότι θα έρθει) η ώρα της λυπητερής, οι νυν θα είναι παρελθόν και εκείνοι που θα κληθούν να πληρώσουν το μάρμαρο θα είναι οι σημερινοί έφηβοι και νέοι, για τους οποίους κόπτεται ο πρωθυπουργός μας.

Εκείνους τους οποίους ξεγελάει με «καθρεφτάκια» και κατευθύνει στα ΙΕΚ, όπως τότε… τις εποχές που λέγαμε, που υπήρχαν δεκάδες διαφημίσεις στο χαζοκούτι και στις εφημερίδες, στις οποίες τη μια μέρα ο νέος ήταν μαθητής, και την άλλη, μετά από «σπουδές» σε κάποιο ΙΕΚ ήταν… διευθυντής με τα πόδια πάνω στο γραφείο, με δυο γραμματείς να του σερβίρουν καφέ.

Τις θυμόσαστε αυτές τις διαφημίσεις; Εγώ σαν χθες…

Και μάλιστα απορούσα τότε. Μα καλά, αν με ένα «φτυχίο» ΙΕΚ γίνεσαι διευθυντής με δυο γραμματείς, αυτές οι έρμες οι γραμματείς τι τελείωσαν; Μόνο το δημοτικό;

Αυτά λοιπόν ξαναζούμε, με τον 75χρονο γείτονά μου να αναρωτιέται «πως και δεν πήρε και τον Τσοβόλα ο Κυριάκος, ώστε να ξαναθυμηθώ τα νιάτα μου, με το Τσοβόλα δώσ’ τα όλα»;

Επίσης και δική μου απορία…

Διότι μην μου πείτε ότι οι προχθεσινές εξαγγελίες δεν σας θύμισαν το θρυλικό εκείνο σύνθημα του Ανδρέα;

Τότε που η χώρα δανειζόταν σαν να μην υπάρχει αύριο;

Μάλλον ο Κυριάκος, όπως και ο Ανδρέας, είναι της σχολής Κέυνς, ο οποίος είχε πει το αμίμητο «δεν με ενδιαφέρει η μακροοικονομία, διότι μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί».

Στη δική μας περίπτωση ο λαός θα είναι νεκρός, τα εγγόνια του θα πλΕρώνουν το μάρμαρο και οι γόνοι των νυν είτε θα κυβερνούν τους πληβείους του αύριο, είτε θα είναι σε κανένα Μονακό ζώντας το όνειρο, παρέα με τα εγγόνια του Τσιτσιπά.

Βέβαια όλη αυτή η παροχολογία έχει ένα νόημα.

Ειδικά αν σκεφτόμαστε με προεκλογικά κριτήρια και με «λαϊκίστικο» πρόσημο.

Και πιο ειδικά αν είσαι μια κυβέρνηση που κινείται μεταξύ καταστροφών, που κάθε τόσο ζει κι’ από ένα φιάσκο.

Παρά τους ακριβοπληρωμένους επικοινωνιακούς συμβούλους, ένας εκ των οποίων μάλιστα συνόδευσε τον πρωθυπουργό στη Θεσσαλονίκη (λέγεται ότι ο συγκεκριμένος Αμερικανός σύμβουλος διασημοτήτων της διεθνούς πολιτικής, πληρώνεται… σε χρυσάφι και μάλιστα με την ώρα).

Και ακόμη πιο ειδικά αν απευθύνεσαι σε έναν μελανιασμένο λαό, τεχνηέντως ελλιπώς και στρεβλά ενημερωμένο, που έχοντας περάσει μια δεκαετία (τουλάχιστον) στα τέσσερα αντικρίζοντας το ενδεχόμενο συσσιτίων (να ναι καλά ο Σύριζας), είναι πλέον έτοιμος να μασήσει ό,τι φληνάφημα του σερβίρεις, προκειμένου να μπορέσει να ξαναζήσει (όσοι τις πρόλαβαν) τις εποχές που αφήναμε τις «μπέμπες» μας ξεκλείδωτες.

Εδώ πολλοί μασάνε ότι έχουμε διψήφιο ποσοστό ανάπτυξης, χωρίς καν να σκεφτούν πως πρόκειται για σύγκριση με πέρσι τέτοιες εποχές, τότε που τα πάντα όλα ήταν κλειστά, κι’ εμείς κοιτούσαμε τα ντουβάρια του σπιτιού μας, την ίδια ώρα που κάποιοι ανέμελοι έκαναν μοτοκρός στην Πάρνηθα…

Ειλικρινά λυπάμαι… μια ζωή τα ίδια και τα ίδια.

Του κύκλου τα γυρίσματα.

Με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και επενδυτές να κάνουν πάρτι, χειραγωγώντας κατά το δοκούν τις μαριονέτες πολιτικάντηδες και τον λαό να χειροκροτάει διότι τη μια γλιτώσαμε από τους σαμαροβενιζέλους, την άλλη από τους Μπαρουφάκηδες…

Και με τη χώρα να συνεχίζει την περήφανη πορεία της προς την άβυσσο… θυμίζοντας το «βαδίζομεν προς κρημνόν διασχίζοντας το τρίχινο γεφύρι».

Ας ελπίσουμε πως και αυτή τη φορά, παρ’ όλες τις θυσίες για τους απλούς πολίτες που θα προκύψουν, θα ξαναβρούμε τον δρόμο μας και δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε σε ακραίες καταστάσεις.

Όπως τότε στη Γαλλία, πριν από 230 περίπου χρόνια, που όταν έπεφταν κεφάλια στα καλάθια από τη γκιλοτίνα, ο λαός χειροκροτούσε φωνάζοντας «διότι εσείς τρώγατε, όταν εμείς πεινούσαμε»…

ΥΓ- Το μόνο που έλειπε από τη φετινή ΔΕΘ της ερωτικής συμπρωτεύουσας για να θυμίσει τις παλιές ωραίες εποχές, ήταν τα 24ωρης λειτουργίας σκυλάδικα, στα οποία έσπευδαν ομαδικά οι υπουργοί με τις κουστωδίες τους, για να αποσυμπιεστούν από τις ευθύνες για την προκοπή του τόπου που τους βάραιναν τους ώμους (και μετά πήγαιναν για πατσά)…

Κατά τα άλλα, όπως και τότε, η συντριπτική πλειονότητα των περιπτέρων ανήκουν σε δήμους, δημόσιους οργανισμούς και σε δημόσιες υπΕρεσίες.

Τι χρείαν έχομεν άλλωστε από κανονικούς επιχειρηματίες και επενδυτές, αφού η χώρα δανείζεται στις αγορές με σούπερ χαμηλά επιτόκια, όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει στα πάνελ ο υπουργός Υπανάπτυξης;