Ποτέ δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στις δημοσκοπήσεις.

Οι εταιρίες που τις διενεργούν, όσο καταρτισμένες και καλοπροαίρετες κι αν είναι, δεν το κάνουν για τη ψυχή της φουκαριάρας της μάνας τους, αλλά για λογαριασμό κάποιου κόμματος-πελάτη.

Συνεπώς, το μόνο που δεν θέλουν είναι να τον δυσαρεστήσουν, οπότε και τα αποτελέσματα μάλλον μαγειρεύονται προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει η εμπορική αυτή συνεργασία.

Επίσης ποτέ δεν έδινα σημασία σε «επίσημες» ομιλίες, συνεντεύξεις, δηλώσεις, κλπ. πολιτικών.

Αλλού είναι η ουσία. Στα παραπολιτικά, στα κουτσομπολιά, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, κ.ο.κ..

Και τέλος, ποτέ δεν έδινα σημασία ή βάρος στα (δημόσια) λεγόμενα «επαγγελματιών» πολιτικών, που ανήκουν σε κάποιο κόμμα κι αναγκάζονται να κάνουν το μαύρο άσπρο, άσχετα του τι πιστεύουν, αν θέλουν να παραμείνουν στο κομματικό μαντρί.

Πόσο δε μάλλον οι γυρολόγοι των κομμάτων, που πάνε όπου δουν φως (ή μαρμίτα δηλαδή) αλλάζοντας απόψεις και «ιδεολογίες» σαν τα πουκάμισα.

Θυμηθείτε τα παραπάνω όταν έρθουν μεθαύριο για επικύρωση στη Βουλή τα καυτά παρεπόμενα της συμφωνίας των Πρεσπών.

Εκεί θα δείτε κυβιστήσεις, που ούτε ο Ιωάννης Μελισσανίδης δεν κατάφερνε.

Τι μένει λοιπόν;

Μια στοιχειώδης αντίληψη, που πρέπει να έχουμε όλοι, σε συνδυασμό με μια πολύπλευρη ει δυνατόν ενημέρωση, έτσι ώστε να μην πέφτουμε θύματα ούτε των καιροσκόπων πολιτικών, ούτε των επαγγελματιών της ενημέρωσης (άλλα κουμάσια και αυτοί) και να μπορούμε να διαμορφώνουμε τη δική μας γνώμη επί των πολιτικών πραγμάτων.

Κάτι το πολύ δύσκολο, ειδικά όταν η προτεραιότητα του μέσου πολίτη είναι η επιβίωση, οπότε που χρόνος για ψάξιμο, ενημέρωση, ανάλυση κλπ;

Για να μην αναφερθώ στο IQ του μέσου ανθρώπου.

Εξ ου και έχουμε το πολιτικό προσωπικό που μας αξίζει. Διαχρονικά.

Έναν καθρέφτης της κοινωνίας μας δηλαδή.

Με μια εν πολλοίς κλειστή δράκα επαγγελματιών σωτήρων τους οποίους ψηφίζουμε με τα δύο χέρια, με ζέση και ενθουσιασμό, μέχρι να αποδειχτούν και αυτοί (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) μια από τα ίδια.

Ποια ίδια; Αυτά που μας κατάντησαν αυτό που είμαστε… μια παρανυχίδα του διεθνούς κορμού, με μόνο «όπλο» μας το κλέος των αρχαίων μας προγόνων.

Δατς ολ…

Από που λοιπόν να αρχίσω και που να καταλήξω;

Έχουμε πρωθυπουργό έναν γιο πρωθυπουργού, αδελφό βουλευτού και πρώην υπουργού, θείο του δημάρχου των Αθηναίων και μέλος μιας παντοδύναμης πολιτικά (και όχι μόνο) οικογένειας.

Έχει αυτός ο άνθρωπος καμιά σχέση με τα καθημερινά προβλήματα του μέσου Έλληνα;

Απαντήστε με το χέρι στην καρδιά.

Όχι. Διότι γεννήθηκε, μεγάλωσε, ανδρώθηκε και «πέτυχε» ό,τι πέτυχε ζώντας σε μια εικονική πραγματικότητα.

Οπότε, όσο καλά «εγγλέζικα» κι αν ξέρει, όσα πτυχία κι αν έχει, όσο «έξυπνος» (λέμε τώρα) κι αν είναι, από τη στιγμή που δεν πάλεψε για να πετύχει όσα του ήρθαν έτοιμα, ούτε καν για τους σταυρούς στα ψηφοδέλτια που μετείχε, ό,τι και να κάνει θα είναι μακρά του επιθυμητού για τον μέσο πολίτη που λέγαμε.

Όποιος αμφιβάλλει, ας προσπαθήσει να στείλει τον γιο του στο Χάρβαρντ και τα ξαναλέμε.

Ή ας προσπαθήσει να τον βάλει σε ψηφοδέλτιο κόμματος εξουσίας…

Εδώ είχαμε πρωθυπουργούς, που δεν είχαν διατελέσει καν υφυπουργοί… ούτε γενικοί γραμματείς, τι να λέμε;

Που δεν είχαν εργαστεί ποτέ στον κανονικό κόσμο.

Γεννημένοι στα πούπουλα… ευπατρίδες της πολιτικής, γνήσια μέλη της κληρονομικής τηλεοπτικής μας δημοκρατίας.

Μέχρι και υπουργούς εμφανώς καθυστερημένους είχαμε και έχουμε (να μη λέμε ονόματα).

Θα μου πείτε πως αυτά συμβαίνουν και στα καλύτερα σπίτια.

Όλοι θυμόμαστε τον σπινθηροβόλο γιο του προέδρου Μπους, που διετέλεσε δυο φορές «πλανητάρχης» παρακαλώ…

Τα ίδια βλέπουμε σήμερα και στον Καναδά.

Και μιλάμε για σούπερ αναπτυγμένα κράτη, όχι για τη Σομαλία, το Σουδάν, ή κάποια χώρα του Μαγκρέμπ.

Οπότε;

Οπότε μένουμε να αναρωτιόμαστε κάποιοι λίγοι, τι εναλλακτική λύση υπάρχει;

Άντε και διώξαμε τον Κυριάκο, ποιος περιμένει στη γωνία για να μας σώσει και αυτός με τη σειρά του;

Ο Αλέξης; Που πραγματικά δεν μπορεί να μοιράσει άχυρο σε δυο γαϊδούρια; Το απέδειξε.

Και ο οποίος θα έπρεπε να έχει ήδη παραιτηθεί, έχοντας χάσει στη σειρά δημοτικές, ευρωπαϊκές και βουλευτικές εκλογές;

Έτσι κάνανε όλοι οι ηττημένοι αρχηγοί κομμάτων εξουσίας. Εκτός κι αν δεν τα θυμάμαι καλά.

Θα μου πείτε, άντε και παραιτήθηκε, ποιος θα τον αντικαταστήσει; Ο Ευκλείδης;

Που ακόμη τον θυμάμαι με το κόκκινο σακίδιο στην πλάτη να τρέχει σαν κανίς πίσω από τον Δρα Μπαρουφάκη, τότε που ο δεύτερος έδινε τον όμορφο αγώνα ενάντια στα συμφέροντα και στους… κακοί κσαίνοι τοκογλύφοι;

Η Φώφη; Που ελέω του μπαμπά έγινε ό,τι έγινε;

Ο δόκτορας που λέγαμε; Που ξεκίνησε τη καριέρα του ως προφήτης του χάους, που μέσω σκάιπ έδινε καθημερινά συμβουλές για το πώς πρέπει να χρεοκοπήσουμε και να πάμε στη δραχμή για να σωθούμε;

Με τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους της εποχής να βαράνε προσοχές στο οικονομικό του knowhow και στην ευφράδεια του μεστού του λόγου;

Ο οποίος θυμάμαι, είχε ορκιστεί πως δεν έχει σκοπό να πολιτευτεί;

And the rest is history.

Πάμε παρακάτω.

Να μας σώσει ο Κουτσούμπας; Χλωμό το βλέπω και μένω σε αυτό διότι σέβομαι τους αγώνες της αριστεράς μπλα μπλα…

Ποιος μένει;

Ο Διανοούμενος Βελό;

Αυτός που εμπορευόταν χειρόγραφες επιστολές του Ιησού (γραμμένες στα γαλλικά παρακαλώ);

Ή αυτός που ως ιστορικός (όπως αρέσκεται να διατυμπανίζει) έχει πει μεταξύ άλλων πως η Γερμανία ουδέποτε διέθετε πολεμικό ναυτικό;

Μιλάμε για γίγαντα της σκέψης και για τέρας γνώσεων…

Σαν τον άλλον, που πήγε στον Πιο Αδύναμο Κρίκο και στην ερώτηση ποιοι βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ το 1941, απάντησε με στόμφο «οι Σέρβοι».

Ιστορικός μάλλον θα ήταν και αυτός, από την ίδια σχολή με τον άλλον.

Αυτές λοιπόν είναι οι επιλογές προσώπων που έχουμε σήμερα και που αν δεν κάνω λάθος η ανεπάρκειά τους θα βοηθήσει τον Κυριάκο να κυβερνάει για πολλά ακόμη τέρμινα, με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες να τρίβουν τα χέρια τους.

Εκτός και αν στις επόμενες εκλογές γίνει κάποιο θαύμα και επαληθευτούν οι φήμες που θέλουν τον θρυλικό Μπάνο να επανέρχεται φορτσάτος στην πολιτική σκηνή προκειμένου να μας… ξανασώσει.

Μην το θεωρείτε απίθανο.

Γιατί; Διότι ο νεοέλληνας φημίζεται όχι μόνο για το πολιτικό του αισθητήριο που τον βοηθά να στέλνει στη Βουλή τσακμάκια, αλλά και για την πολύ κοντή του μνήμη…

Οπότε, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, μην απογοητεύεστε φίλοι μου.

Υπάρχει ακόμη ελπίδα…

Έρχεται ο Μπάνος, ο Αιλυναράς (με κεφαλαίο το Α) και είναι αγριεμένος…