Δέν είναι δυνατόν νά παλεύουμε εναντίον κάθε μορφής βεβήλωσης Ελληνικών μνημείων λατρείας καί εκκλησιών των εκτός συνόρων ευρισκομένων, καί ταυτόχρονα νά αποδεχόμαστε, τόσο παθητικά, τήν εντός επικρατείας βεβήλωση αυτών μέ τελετές εκτός σχέσης ή επαφής μέ τήν λατρευτική πρόθεση των προγόνων αφού δέν τα διατηρούμε γιά να κοσμούν, παρά από σεβασμό αμέριστο πρός την γενεά πρός γενεά ιστορία μας.
(ή μηπως δέν είναι έτσι;).
Όσο υπάρχουμε. Πού οπως όλα δείχνουν δέν θα είναι καί γιά πολύ, αφού είναι πλέον φανερό από τίς επιλογές των ταγών μας, αλλά καί από τίς, δικές τους, άμα τη αναλήψει μάλιστα καί άνευ ουδεμιάς ανακοίνωσης προθέσεων ante portas.