”Τους ιερούς χώρους δεν τους αγγίζεις όχι μόνο με το χέρι, αλλά ούτε και με τη σκέψη”, έλεγε ο μεγάλος Ρωμαίος ρήτορας και πολιτικός Κικέρων. Πλην όμως οι Τούρκοι δε θα το καταλάβουν ποτέ αυτό, γιατί είναι γέννημα θρέμμα των βαρβάρων προγόνων τους.

Εκείνων που έπεσαν σαν ακρίδες στην πολιτιστική κληρονομιά του Βυζαντίου και έκαψαν, ρήμαξαν, γκρέμισαν τις κοιτίδες του Ελληνισμού στην Μικρά Ασία, γιατί τους έλειπε το ηθικό έρμα, το τιμόνι της ψυχής που θα τους μετέτρεπε από βαρβάρους σε ανθρώπους.

Πώς να μετατραπούν όμως οι Τούρκοι αυτών των ενστίκτων (ενστίκτων ισλαμοφασιστικών) σε ανθρώπους; Ήταν κάτι αδύνατο και εξακολουθεί να είναι, γιατί έχουν μέσα στο αίμα τους την έφεση προς την καταστροφή και όχι τη δημιουργία.

Γι’ αυτό και δεν μπόρεσαν ποτέ να προσθέσουν, έστω και το ελάχιστο, στην παγκόσμια κληρονομιά. Ήξεραν μόνο να αφαιρούν, να κατακτούν και να χαλούν. Να γκρεμίζουν και να καταστρέφουν τους ξένους πολιτισμούς ορμώμενοι απ’ την αδηφάγο μανία του ισλαμικού φανατισμού, που – στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου – έγινε έκφραση του προαιώνιου ανθελληνισμού τους.

Έτσι εξηγείται γιατί τον 19ο αιώνα ο Ρώσος διανοούμενος (εθνολόγος, φιλόσοφος και ιστορικός)NikolayDenilevski είχε κατατάξει τους Τούρκους πλάι στους μεγαλύτερους καταστροφείς της ανθρωπότητας. Πλάι στους Ούνους και τους Μογγόλους, οι οποίοι έσπερναν όλεθρο αντί για πολιτισμό.

Σε αντίθεση με αυτούς, όπως έλεγε, ”οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Κινέζοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Ασσύριοι, οι Φοίνικες, οι Ρωμαίοι, οι Άραβες, οι Ινδοί, οι Πέρσες και οι Κέλτες δημιουργούσαν πολιτισμό”. Φρόντιζαν να ”καρπίζει” το έδαφος που πατούσαν και όχι να ”μαραζώνει” στη γη όπου ζούσαν και σ’ εκείνην απ’ όπου περνούσαν.

Αυτήν την έκφανση της τουρκικής μανίας για καταστροφή και εξόντωση του πολιτισμού των άλλων εκφράζει στις μέρες μας το δίδυμο ηγεσίας Ερντογάν-Μπαχτσελί στην Τουρκία, που εκπροσωπεί τη διάδοχη κατάσταση του Αττίλα του ’74 στην Κύπρο.

Έδωσε ήδη άπειρα δείγματα της απολίτιστης, βάρβαρης συμπεριφοράς του η οποία παραπέμπει ευθέως σε εκείνην του βέβηλου κατακτητή τις μέρες της Άλωσης. Τελευταίο παράδειγμα βαρβαρότητας των εκπροσώπων του σύγχρονου ισλαμοφασισμού στην Τουρκία ήταν η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί (καλοκαίρι 2020) μετά από 86 χρόνια λειτουργίας της ως Μουσείο.

”Ζούμε τον 21ο αιώνα, αλλά η νοοτροπία μας είναι ακόμα εκείνη του 1453”, παραδέχτηκε μετά απ’ το γεγονός – σε συνέντευξή του στη διαδικτυακή εφημερίδαAhval – ο Τούρκος Ιστορικός και Ακαδημαϊκός Τανέρ Ακσάμ, ο οποίος είχε χαρακτηρίσει σε βιβλίο του τη Γενοκτονία των Αρμενίων ως ”μια πράξη οργανωμένη μαθηματικού σχεδιασμού”.

” […] ”Δυστυχώς μετατρέψαμε ένα απ’ τα σπουδαιότερα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς, την Αγία Σοφία, σε τζαμί και την κατακτήσαμε ξανά όπως το 1453, αλλά στον 21ο αιώνα… Αυτό που έγινε είναι μια πολιτιστική καταστροφή. Μήπως ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί θα καταλάβουν τώρα τα αίτια της εξαιρετικά αρνητικής εικόνας που επικρατεί στον κόσμο απέναντι στην Τουρκία;” αναρωτήθηκε ο Τούρκος πανεπιστημιακός.

– Όχι, δε θα το καταλάβουν, θα του απαντούσα, αν είχα τη δυνατότητα να επικοινωνήσω μαζί του.

Και δε θα το καταλάβουν ειδικά τώρα που ο Ταγίπ Ερντογάν γύρισε τη χώρα του στον Ισλαμισμό και βλέπει την Ευρώπη σαν ανοιχτή φυλακή για μουσουλμάνους. Το χαρτί του ”προστάτη” όλων αυτών ξέρει να το παίζει θαυμάσια, όπως και το χαρτί του ισλαμικού εθνικισμού (τζιχάντ), το οποίο εξυπηρετεί το σχέδιό του για εδραίωσή του σε ρόλο ηγέτη των μουσουλμανικών χωρών κόντρα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Κόντρα στον Ελληνισμό προπάντων, γιατί στέκεται εμπόδιο στα αναθεωρητικά σχέδιά του. Σχέδια τα οποία δεν εγκρίνονται ασφαλώς απ’ τους ως άνω Οργανισμούς κι από τον ΟΗΕ πολύ περισσότερο. Αλλά αυτό δε φαίνεται να απασχολεί τον Τούρκο Πρόεδρο ο οποίος παίζει σε διπλό ταμπλό (ιμπεριαλιστής αντιιμπεριαλιστής) και εισπράττει ή περιμένει να εισπράξει κέρδη για λογαριασμό της Τουρκίας.

Μέσα στα… εκκολαπτόμενα κέρδη του συμπεριλαμβάνει, ασφαλώς, την εδραίωση της κατοχικής παρουσίας της χώρας του στη Βόρεια Κύπρο και την τουρκοποίηση των Κατεχομένων λόγω της ελληνικής και ελληνοκυπριακής απραξίας. Απραξίας που οφείλεται στην έξωθεν ποδηγέτηση Ελλάδας και Κύπρου υπό την ομπρέλα του ΟΗΕ και με τις ευλογίες Αμερικής και Βρετανίας.

Από τον Φεβρουάριο άλλωστε του τρέχοντος έτους είχε έρθει στο φως αμερικανοβρετανικό σχέδιο τύπου Ανάνπου καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία, την προσδιορίζει ως ”Ομοσπονδία” και δημιουργεί ένα μόρφωμα αμφιβόλου βιωσιμότητας με χαρακτηριστικά συνομοσπονδίας και κοινή εκπροσώπηση Ε/Κ και Τ/Κ στην ΕΕ.

Σχέδιο που νομιμοποιεί την τουρκική εισβολή και κατοχή,έστω κι αν αυτή καταδικάζεται επί 47 χρόνια από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που καταδίκασε πρόσφατα ρητορικά την Τουρκία για τις παράνομες πρωτοβουλίες της στα Βαρώσια (άνοιγμα του 3,5% του εδάφους), χωρίς όμως να της επιβάλλει κυρώσεις.

Η όλη κατάσταση – αν το σκεφτείτε – παραπέμπει στην περίοδο διακυβέρνησης της Ελλάδας από τον Κώστα Σημίτη (2002), όταν διακινούνταν υφέρπον το δίλημμα: Διχοτόμηση ή Σχέδιο Ανάν; Η απάντηση ευτυχώς δόθηκε το 2004 απ’ τον κυπριακό λαό και τον τότε Πρόεδρό του Τάσσο Παπαδόπουλο και ήταν ”ΟΧΙ”!..

Μόνο που τώρα δεν είμαι καθόλου σίγουρη (το αντίθετο θα έλεγα) εάν οι σημερινοί μας ηγέτες έχουν το σθένος και τον πατριωτισμό εκείνου να πουν ”Όχι” σε λύση τύπου Ανάν που θα οδηγήσει σταδιακά σε διχοτόμηση και θα ακυρώσει το ”σημάδι” γέννησης της Κύπρου, το σημάδι της ελληνικότητάς της εξαφανίζοντας ως κρατική οντότητα την ”Κυπριακή Δημοκρατία”.

Γι’ αυτό δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι η Ελλάδα (αν και επιφορτισμένη με τον ρόλο της προστάτιδας του Ελληνισμού) δείχνει ακατανόητη απάθεια, σαν να ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει μια διαφαινόμενη ήττα σε ένα απ’ τα τρία μέτωπα ή και σε περισσότερα ακόμα των κοιτίδων που μας απέμειναν .

1. Στη Θράκη όπου θα είναι αυτοκτονική για μας κάθε υποχώρηση στο ζήτημα αναγνώρισης ”τουρκικής” μειονότητας η οποία θα ανοίξει το δρόμο στους τουρκόφρονες μειονοτικούς να αιτηθούν την αυτονομία και ανεξαρτησία της Θράκης με τελικό στόχο στην προσάρτησή της στην τουρκική κυριαρχία.

2. Στο Κυπριακό, αν φτάσουμε να δεχτούμε Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι ό,τι απορρίψαμε το 2004, ωραιοποιημένο εντέχνως με παρέμβαση Αμερικανών-Βρετανών ως λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα (την οποία ”υπερασπιζόμαστε” ήδη Έλληνες και Ελληνοκύπριοι κυβερνήτες όχι γιατί μας συμφέρει – ας μην ξεχνάμε ότι ήταν πρόταση των Τούρκων απ’ το ’57 – αλλά γιατί μάθαμε να συγκατανεύουμε στα ξένα κελεύσματα.

Υπό την πίεση αυτών είχαμε δεχτεί, άλλωστε, το ’18 το ”κλείσιμο” άρον άρον του Μακεδονικού, αφού υποχωρήσαμε ταπεινωτικά για να συνθηκολογήσαμε τελικά με τον σκοπιανό αλυτρωτισμό υπό το καθοδηγητικό βλέμμα των ΗΠΑ και της Γερμανίας.

3. Στο Αιγαίο, αν καταλήξουμε να συνυπογράψουμε τη συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων του με την Τουρκία στη Χάγη. Να μοιραστούμε, δηλαδή, μαζί της αυτά που -κατά το Διεθνές Δίκαιο – είναι δικά ΜΑΣ!!!

Ή, αν καταλήξουμε να κάνουμε δεκτό το αίτημά της γιααποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, νησίδων και βραχονησίδων του Ανατολικού Αιγαίου, κάτι που άρχισε ήδη να συζητιέται διεθνώς μετά την επιστολή την οποία κατέθεσε στον ΟΗΕ ο Φεριντούν Σινιρλίογλου, Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Τουρκίας στα Ηνωμένα Έθνη.

Με δεδομένα αυτά, ένα είναι το κυρίαρχο ερώτημα που τίθεται; Είμαστε έτοιμοι Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι να καταθέσουμε τα όπλα καθ’ υπαγόρευση των ”Μεγάλων” ή είμαστε αποφασισμένοι να αντισταθούμε;

Η Ιστορία μάς δίδαξε ότι – όσες φορές αντισταθήκαμε αποτελεσματικά – χάσαμε λιγότερα και διασώσαμε περισσότερα. Η μόνη προϋπόθεση είναι να πάμε με εθνική εκπροσώπηση στον αντίποδα κάθε προηγούμενης που απαρτιζόταν από ”ΕΛΙΑΜΕΠίστες” και ”ΑΝΑΝιστές”.

Να πάμε με εθνική εκπροσώπηση συγκροτημένη από πατριώτες διπλωμάτες, πολιτικούς και ιστορικούς αποφασισμένους να κερδίσουν τον αγώνα διαιτησίας με την Τουρκία.

Αν κάνουμε πράξη αυτό κλείνοντας τα αυτιά μας στις Σειρήνες του ενδοτισμού που εκπροσωπούν οι σύμβουλοι του ”κατευνασμού” και του ”νεορεαλισμού” στρώνοντας το χαλί για επικείμενη ήττα, τότε θα βγούμε νικητές.

Θα μπορέσουμε, μια και καλή, να υπενθυμίσουμε στους Διεθνείς Οργανισμούς (που σχεδιάζουν για μας χωρίς εμάς ως φερέφωνα των ”Μεγάλων”, οι οποίοι μας θεωρούν βολικούς αποδέκτες των σχεδίων τους) ότι είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε τα εθνικά δίκαια του Ελληνισμού έναντι οποιουδήποτε θέλει να τα περιορίσει .

Είμαστε αποφασισμένοι να υψώσουμε τείχη απόρθητα στα σχέδια της Τουρκίας για αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας; Σχέδια που θέλει να τα επιβάλει στην ξηρά (αποστρατιωτικοποίηση Έβρου) και τη θάλασσα (αποστρατιωτικοποίηση νησιών), για να μετατρέψει στη συνέχεια το ”γκριζάρισμα” σε τουρκική κυριαρχία στη Θράκη και το Αιγαίο…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)