Η Μαντώ Μαυρογένους είχε ξοδέψει την τεράστια περιουσία της για να την ελληνική επανάσταση. Έζησε τα τελευταία της χρόνια σε κατάσταση εξαθλίωσης, στερήσεων και φτώχειας και δεν έλαβε κάποια σημαντική τιμητική σύνταξη καθως οταν κατόπιν υπομνήματός της, εγκρίθηκε για αυτήν ένα μικρό βοήθημα που τότε δινόταν σε απόμαχους του αγώνα, οταν την ρώτησε ο αρμόδιος υπάλληλος τι πρόσφερε στην πατρίδα, εκείνη έσκυψε το κεφάλι και απάντησε τιποτα και έφυγε.

Πέθανε από τυφοειδή πυρετό στην Πάρο τον Ιούλιο του 1840, μόνη, λησμονημένη και πάμφτωχη, έχοντας ξοδέψει όλη της την περιουσία για τον αγώνα για την ελευθερία.

Ο Νικηταράς ο Τουρκοφαγος συνελήφθη δύο φορές και το 1839 φυλακίστηκε με διαταγή του βασιλιά Όθωνα. Τα βασανιστήρια που πέρασε στη φυλακή ήταν φρικτά με αποτέλεσμα να τυφλωθεί.

Η φτώχεια και η τύφλωσή του τον οδήγησαν τελικά στην επαιτεία.Με εντολή της αρχής που όριζε τα πόστα επαιτείας στον Πειραιά,του όρισαν μια θέση κοντά στην σημερινή εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπαν να στέκεται εκεί κάθε Παρασκευή.

Ο Νικηταράς πέθανε τυφλός και πάμπτωχος στις 25 Σεπτεμβρίου 1849. Τελευταία του επιθυμία ήταν να τον θάψουν δίπλα στον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Σήμερα δυστυχώς ο τάφος του αγνοείται…. Δηλαδή κάποιοι του έφαγαν ακόμη και τον ταφο.

Αυτούς τους αγωνιστές μαζί με δεκάδες αλλους υποτίθεται οτι τίμησε φέτος η ελληνική πολιτεία στους εορτασμούς για τα 200 χρόνια απο την ελληνική επανάσταση.

Η ελληνική πολιτεία οπου μεγαλο μέρος απο τους σημερινούς πολιτικούς, βουλευτές, υπουργούς και δεν συμμαζεύεται εχουν ο καθένας ακόμη και απο 30 σπίτια.

Πριν 200 χρόνια οι Έλληνες έδιναν τις περιουσίες τους για να φτιαχτει ένα ελεύθερο ελληνικο κράτος και 200 χρόνια μετα αυτοί που το κυβερνούν κάνουν αμύθητες περιουσίες.