Ο μαρξιστής φιλόσοφος Diego Fusaro με το νέο του βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, αναλύει την διαχείριση της “πανδημίας Covid-19”, που θα αφήσει ένα απειλητικό και μόνιμο αποτύπωμα στο μέλλον της ανθρωπότητας, πέρα από τις… πτυχές κι επιπτώσεις στην υγεία.
Σε αυτό το βιβλίο ο Diego Fusaro, φιλόσοφος του “σκέφτεται διαφορετικά” και γνωστός για τη στάση του έξω από τον χορό του ιταλικού αστικού συστήματος και της κυβέρνησης του τραπεζίτη Ντράγκι, στην οποία συμμετέχουν και απολαμβάνουν τους υπουργικούς θώκους μαζί η αριστερά, η δεξιά, η ακροδεξιά και το κίνημα των “αγανακτισμένων” (κίνημα 5 αστέρων), τεκμηριώνει πώς η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” έχει γίνει μια πραγματική μέθοδος διακυβέρνησης.
Η εξουσία εκμεταλλεύεται τον φόβο μετάδοσης (κρουσμάτων), για την ολιγαρχική κι αυταρχική αναδιάρθρωση της κοινωνίας, καθώς και της οικονομίας και της πολιτικής. Ενώ αναστέλλονται τα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες.
Οι κυρίαρχες τάξεις εκμεταλλεύτηκαν την επιδημιολογική κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να επιταχύνουν όλες τις διαδικασίες που έχουν ήδη ξεκινήσει στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση: την υπέρβαση των ήδη εύθραυστων κοινοβουλευτικών δημοκρατιών, την εξουδετέρωση της διαφωνίας και κάθε διαφορετικής άποψης, την αυταρχική αναδιοργάνωση της ισορροπίας των δυνάμεων, την προγραμματισμένη εξαθλίωση των εργαζομένων τάξεις και των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, από τις κυρίαρχες τάξεις του σκότους, της οικονομικής ολιγαρχίας, των γιγάντων του ηλεκτρονικού εμπορίου και του διαδικτύου.
Με την ελπίδα μιας ελληνικής έκδοσης…
Ο Diego Fusaro είναι γνωστός στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Ένας αθεράπευτός ελληνιστής μαρξιστής φιλόσοφος, μαθητής του Costanzo Preve.
“Και πάλι ο Μαρξ – Το φάντασμα που επιστρέφει”, εκδόσεις “ΚΨΜ”.
Ξανά ο Μαρξ. Το φάντασμά του συνεχίζει να πλανάται στην Ευρώπη και στον κόσμο, παρότι υπάρχει η επιθυμία να εξορκιστεί. Ο νεκρός για τον οποίο μιλάμε είναι ακόμα ακμαίος και δεν έχει σταματήσει να διασπείρει τον πανικό μεταξύ των ζώντων, καταγγέλλοντας τις αντιφάσεις ενός κόσμου στον οποίο το πραγματικό απέχει μακράν από το νοούμενο ως λογικό.
Η επανεκκίνηση από τον Μαρξ είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε για να βγούμε στο δρόμο ενός διαλεκτικού αντικαπιταλισμού, που οδηγεί τη σκέψη και τη δράση του ανθρώπινου είδους στην τελική απελευθέρωση από τη δικτατορία του κεφαλαίου, με στόχο μία δημοκρατική κοινωνία ελεύθερων, ίσων και αλληλέγγυων ατόμων, ο Μαρξ συνεχίζει να είναι ο “πυρανίχνευση” ενός άλυτου προβλήματος που δεν έχει σταματήσει να μας καταδιώκει. Η σκέψη του δεν παύει να μας δείχνει ότι στον κόσμο του υποτιθέμενου “τέλους μιας ιστορίας” λείπει ακόμα κάτι. Η απλότητα, που είναι τόσο δύσκολο να επιτευχθεί…
Επίσης το βιβλίο “Ευρώπη και καπιταλισμός – Ανοίγοντας ξανά τις πόρτες του μέλλοντος”, εκδόσεις “Ασίνη”
Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάζεται πολύ συχνά ως τέλεια πραγματοποίηση της ιδέας μιας Ευρώπης των λαών και της ελευθερίας. Το παρόν δοκίμιο αντιστρέφει αυτόν τον κοινό τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας. Με μια προσεκτική και ιδεολογικά ανεπηρέαστη ανάλυση, η Ευρώπη πράγματι μοιάζει με μια παθητική επανάσταση (Γκράμσι), που οι εξουσιάζοντες μετά το 1989 καθιέρωσαν με βάση την καπιταλιστική δύναμη: αυτό επετεύχθη απομακρύνοντας τη δύναμη που κατά μέρος μπορούσε ακόμη να την εξουδετερώσει, αυτή δηλαδή του υπέρτατου εθνικού κράτους, όπου τον πρωτεύοντα ρόλο είχε η πολιτική πάνω στην οικονομία, καθώς επίσης και τα εγγυημένα εθνικά δικαιώματα. Θριαμβεύει λοιπόν ο καπιταλισμός που είναι πλέον απόλυτος, η δε δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης προέβλεψε να αποδυναμώσει την πολιτική ηγεμονία: άνοιξε τον δρόμο στον ακαταμάχητο κύκλο των ιδιωτικοποιήσεων και της μείωσης της δημόσιας δαπάνης, στην προσωρινότητα της εργασίας και στην ολοένα βεβαιότερη μείωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, επιβάλλοντας την οικονομική βία στους εξαρτώμενους και οικονομικά πιο αδύναμους λαούς. Γι’ αυτό τον λόγο η μόνη οδός για να ανοιχτεί εκ νέου η πόρτα του μέλλοντος, για να υπερασπίζονται οι λαοί και η εργασία, είναι να ξεκινήσουμε από μια ριζική κριτική της Ευρώπης, του ευρώ και των οικονομικών.
«Όταν η αριστερά παύει να ενδιαφέρεται για τον Γκράμσι και τον Μαρξ,
είναι απαραίτητο να πάψουμε να ενδιαφερόμαστε για την αριστερά.
Κι ακόμη, οφείλουμε να την καταπολεμήσουμε
στο όνομα του Γκράμσι και του Μαρξ»