Άκου γιατρέ.

Δουλειά σου δεν είναι το μπατσιλίκι. Δουλειά σου δεν είναι να επιβάλεις ή να υποχρεώνεις. Δουλειά σου είναι να ενημερώνεις, να συμβουλεύεις και να συνδράμεις τον κάθε άνθρωπο στα προβλήματα υγείας του.

Είμαστε όλοι ατελείς και φθαρτοί. Λέγεται ανθρώπινη φύση. Χρέος σου να το γνωρίζεις αυτό και να απαλύνεις τον πόνο της ύπαρξης. Μην γελιέσαι από το κλίμα ελιτισμού που ταν διάχυτο στη σχολή. Μην επαίρεσαι γιατί οι άνθρωποι γίνονται μικροί απέναντι στον θάνατο κι ανήμποροι στην αρρώστια και σε έτσι σε βλέπουν σαν κάτι το υπεράνθρωπο που χει δύναμη ζωής και θανάτου πάνω τους και πάνω στους δικούς του.

Να θυμάσαι ότι σε αυτό το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες μας, για τους μεγάλους παίκτες όλα τα κομμάτια της σκακιέρας είναι αναλώσιμα, πλην του βασιλέως.

Μέρος της δουλειάς σου είναι να καταλαβαίνεις το τι αρρωσταίνει όχι μόνο το σώμα αλλά και το μυαλό και την ψυχή, κι όχι μόνο των ατόμων, αλλά όλης της κοινωνίας. Κι αν τυχόν υπηρετείς τον φασισμό των ημερών μας, φαινόμενο όχι και τόσο σπάνιο, το κάνεις ξέροντας πόσο ο φασισμός αυτός την έχει αρρωστήσει, κάνοντας ακόμη και τα παιδιά, ηλίθια από την κούνια. Χρειάζεται να σου το πούμε ότι ο φόβος αρρωσταίνει όσο και η μοναξιά κι ότι μαζί σκοτώνουν; Πρώτα το μυαλό και την ψυχή κι έπειτα και το σώμα που δεν θέλει έτσι κούφιο να υπάρχει. Μην το ξεχνάς πως και στον ναζισμό του 20ου αιώνα, ήταν πολλοί οι συνάδερφοι σου που συντάχθηκαν μαζί του.

Άκου γιατρέ. Σταμάτα να ιατρικοποιείς την κοινωνία. Ιδιαίτερα για σένα νοσοκομειακέ της πρώτης γραμμής, καταλαβαίνουμε πόσο ζορίζεσαι. Το θυμάσαι το χειροκρότημα μας και πόσο κούφιο σου ακουγόταν γιατί εσύ έπρεπε να παλέψεις με ελλείψεις πιο σημαντικές από την αναγνώριση. Και τώρα το μόνο χειροκρότημα που ακούγεται είναι των φασιστών που επικροτούν την “αναστολή” συναδέρφων σου.

Άκου γιατρέ. Το ξέρεις και το ξέρουμε πλέον όλοι και περισσότεροι, ότι οι περισσότεροι συνάδερφοι σου, τα παίρνουν από τις εταιρίες. Ότι σας γλύφουν. Και δεν είναι ωραίοι εκείνοι που τους αρέσει να τους γλύφουν με τον πιο χυδαίο τρόπο.

Άκου γιατρέ. Σε είπα ότι καταλαβαίνουμε τα ζόρια σου. Περισσότερο απ ότι δείχνουμε να καταλαβαίνουμε το ζόρι του συντηρητή της ΔΕΗ, του αγρότη γης, που πιο κρίσιμη είναι η δουλειά τους για την επιβίωση μας από την δικιά σου, και που και η δικιά σου η ζωή, εξαρτάται από την δικιά τους δουλειά. Κι αυτών τα ζόρια τα καταλαβαίνουμε. Αλλοί αυτοί, δεν ήρθαν να μας επιβάλλουν τρόπο ζωής ανάλογο με τα ζόρια τους ή τις δικιές τους συνθήκες ζωής. Την δουλειά τους κάνουν. Κάνε και συ την δικιά σου.

Και για πες μου λίγο: Ποιος θα θεραπεύσει την ιατρική από την αρρώστια της; Κάνε δουλειά σου, και επιτέλους, σπάσε το απόστημα. Και ΜΙΛΑ.

Δεν είμαστε γυμνή βιολογία. Είμαστε άνθρωποι. Χάδια, φιλιά και αγκαλιές κι αισθήματα. Σταμάτα να ιατρικοποιείς την ζωή. Ας γινόσουν μηχανικός αυτοκινήτων αν δεν καταλαβαίνεις από ζωή, ή αν τα χρόνια ζωής που σου στέρησαν οι σπουδές σε κάναν εκδικητικό και κομπλεξικό απέναντι σε όσους τότε ζούσαν.

Να θυμάσαι, ότι τις πιο επιζήμιες συνήθειες, συνάδερφοι σου συνέβαλλαν να επιβληθούν στον πολιτισμό μας κι ότι όταν δεν τους ήταν μπορετό πια να συγκαλύψουν τις βλάβες, κατηγορούσαν τα θύματα τους.

Κι έτσι κάνουν και τώρα. Όπως οι παλιοί Ναζί, τα θύματα κατηγορούν για όσα τους κάνουν…

Άκου γιατρέ. Ή μαζί, ή με τους Ναζί. Μέση οδός δεν υπάρχει…