Όσο και να ψάχνει κανείς στα διεθνή δεδομένα, δεν βρίσκει ειδικά πρωθυπουργό Δυτικής χώρας να μετέχει σε Ιερά Σύνοδο Εκκλησίας. Πιθανώς να έχει γίνει στη Λατινική Αμερική ή την Αφρική. Ούτε καν ο «ομόθρησκος» Πούτιν δεν έχει λάβει μέρος σε Ιερά Σύνοδο της ρωσικής Εκκλησίας
Με το ένα πόδι στα νεοφιλελεύθερα πρόσωπα και πολιτικές Σημίτη, και με το άλλο πόδι στην Εκκλησία, ψαρεύοντας στα θολά νερά της θρησκείας, πατάει ο πρωθυπουργός.
Η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, στις 13 του μηνός, προκάλεσε εντύπωση. Δεν είναι, μάλιστα, λίγες εκείνες οι «παλιές καραβάνες» που θυμήθηκαν ότι κάτι παρόμοιο έχει να συμβεί από το 1967, οπότε στην Αριστίνδην Σύνοδο, εμφανίστηκαν οι Παπαδόπουλος και Παττακός.
Απορίας άξιον είναι, βέβαια, ποιος «επικοινωνιακός φωστήρας» συμβούλευσε στον πρωθυπουργό κάτι τέτοιο. Με στόχο ποιον πήγε, άραγε; Να «επαναπατρίσει» το σημαντικό κομμάτι των ψήφων που χάνει προς τα ακροδεξιά, δείχνοντας ότι ο ίδιος, σε αντίθεση με τον Α. Τσίπρα, νοιώθει την ανάγκη να πάει στην εκκλησία για να κάνει τον σταυρό του και να ανάψει ένα κεράκι; Είναι αμφίβολο εάν θα πετύχει τον στόχο του με τέτοια επικοινωνιακά τρικ.
Η εμφάνισή του στην Ιερά Σύνοδο προκάλεσε αίσθηση, προφανώς όχι επειδή σε κάποιους μεγάλους σε ηλικία ξύπνησε κάποιους αρνητικούς συνειρμούς του παρελθόντος. Εξάλλου, άλλες εποχές τότε, οπότε η χούντα πραξικοπηματικά ανέτρεψε την ηγεσία της ελληνικής Εκκλησίας, και άλλες σήμερα, οπότε πολιτικοί προσδοκούν στις ψήφους που μπορεί να κερδίσουν από τα αλισβερίσια τους με την Εκκλησία, καθώς και από την στήριξή τους από κύκλους της οικονομικής διαπλοκής και ολιγαρχίας.
Αίσθηση προκάλεσε, όχι μόνο επειδή, με την παρουσία του, καθίστατο έκδηλος ο στόχος του πρωθυπουργού να χαϊδέψει την ηγεσία της Εκκλησίας, αλλά και τους χιλιάδες ιερείς ανά την Ελλάδα, οι οποίοι διαθέτουν το πανίσχυρο «επικοινωνιακό όπλο» του άμβωνά τους, αφού από αυτού του βήματος, «περνούν γραμμή» στο «ποίμνιον», αλλά και επειδή είναι ασυνήθιστο παγκοσμίως, και ιδιαίτερα σε Δυτική χώρα, πρωθυπουργός να παίρνει μέρος σε συνεδρίαση του ανώτατου σώματος μιας Εκκλησίας, όπως είναι η Ιερά Σύνοδος. Ακόμα κι αν αυτό γίνεται για τα φλας και τις κάμερες.
Φαντάζεται κανείς τον Γάλλο πρόεδρο, τον Γερμανό καγκελάριο, ή τον Ισπανό και Πορτογάλους πρωθυπουργούς, όπου ιδιαίτερα στις χώρες των δύο τελευταίων τα εκκλησιαστικά αισθήματα είναι ιδιαιτέρως ισχυρά, να παίρνουν μέρος στις συνεδριάσεις της Ιεραρχίας της Εκκλησίας τους;
Ακόμα και ο «ομόθρησκος» (πρώην πράκτορας της ΚαΓκεΜπε) Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος φροντίζει τακτικότατα να εμφανίζεται και να φωτογραφίζεται με τον πατριάρχη της ρωσικής Εκκλησίας, Κύριλλο, σε εκδηλώσεις και σε ναούς, έχει αποφύγει να κάνει κάτι παρόμοιο.
Και όσες φορές το έκανε, όπως μεταξύ των άλλων για παράδειγμα το 2014, φωτογραφήθηκε μαζί με παράγοντες Ορθόδοξων Πατριαρχείων, Ρώσους και άλλους, σε διάρκεια συσκέψεων. Όχι σε συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου.
Οι λόγοι που δεν εμφανίζονται πολιτικοί ηγέτες σε διαδικασίες της Εκκλησίας είναι πολλοί. Ένας εξ’ αυτών, και ιδιαίτερα στη Δύση, είναι επειδή αποφεύγουν τόσο οι πολιτικές όσο και οι εκκλησιαστικές ηγεσίες να περνούν στην κοινή γνώμη την εικόνα της «διαπλοκής» πολιτικής – θρησκείας. Άσχετα, βέβαια, εάν παρασκηνιακά υπάρχουν σχέσεις, δίαυλοι επικοινωνίας και συχνά αγαστή συνεργασία. Το μοντέλο του διαχωρισμού Κράτους – Εκκλησίας επιβάλλει να δείχνει δημόσια ότι η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια.
Ως εκ τούτου, ευθύνη για την παρουσία του πρωθυπουργού στην Ιερά Σύνοδο δεν έχει μόνον το μέγαρο Μαξίμου, αλλά και η ηγεσία της ελληνικής Εκκλησίας, και ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος.
Καλό είναι, πάντως, τόσο η αρχιεπισκοπή όσο και το μέγαρο Μαξίμου να φροντίζουν να διαφυλάττουν την όποια αξιοπιστία έχει απομείνει στους θεσμούς. Αλλά και να προστατεύουν, ταυτόχρονα, και τα πρόσωπα που τους εκπροσωπούν. Διότι, εάν αυτό δεν γίνεται, οι απώλειες για τους ίδιους και την κοινωνία θα είναι πολύ μεγαλύτερες από τα πρόσκαιρα επικοινωνιακά και πολιτικά οφέλη ή κάποιες προσλήψεις ιερέων.
Με την ευκαιρία αυτού του ολισθήματος του πρωθυπουργού και του αρχιεπισκόπου, να θυμίσει κανείς τη μοναδική αντίστοιχη μαύρη στιγμή στην ιστορία της ελληνικής Εκκλησίας.
Ήταν τότε που οι χουντικοί, με πραξικοπηματικό τρόπο, ανέτρεψαν την ηγεσία της Εκκλησίας και επέβαλαν τον αρεστό τους, αρχιμανδρίτη, Ιερώνυμο Κοτσώνη.
Η «εκλογή» του έγινε στις 13 Μαΐου 1967 από την Αριστίνδην Σύνοδο, παρουσία των πραξικοπηματιών, Γεωργίου Παπαδόπουλου και Στυλιανού Παττακού. Προηγουμένως, η δικτατορία είχε καταργήσει το κανονικό εκκλησιαστικό καθεστώς που ίσχυε από το 1923. Έτσι, κατάργησε την Ιερά Σύνοδο και την αντικατέστησε από την Αριστίνδην Σύνοδο, η οποία αποτελούταν από οκτώ μητροπολίτες που διορίστηκαν με Βασιλικό Διάταγμα.