Αυτό που συμβαίνει ήδη σε σχολεία της Σουηδίας είναι η μικρογραφία αυτού που έρχεται:

Σύμφωνα με  πρωινό άρθρο οι μαθητές εκεί έχουν σχολικές ταυτότητες που τους επιτρέπουν, να αγοράζουν σχολικά γεύματα, να έχουν πρόσβαση στα βιβλία της βιβλιοθήκης κλπ.

΄Ηδη όμως τους διαφημίζουν πόσο πιο εύκολο, βολικό και οικονομικό θα ήταν, αν οι ταυτότητες αυτές ήταν σε ψηφιακή μορφή.
Γιατί κάποια παιδιά έχει τύχει να τις χάσουν και πρέπει να εκδοθούν από την αρχή καινούργιες για να έχουν ξανά πρόσβαση στις υπηρεσίες του σχολείου τους…

Κανείς όμως δεν τους λέει στην παρούσα φάση, ότι ΚΑΙ τα κινητά μπορεί να χαθούν… Επομένως θα γίνει αδήριτη η ανάγκη, να χρησιμοποιηθεί κάτι πιο εξελιγμένο, που δε θα μπορούν, να το χάσουν ούτε να τους το κλέψουν…

Σαν τι; Μα τι άλλο από ένα τσιπάκι;

Ο βάτραχος σιγοβράζει και δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Γιατί διαφορετικά θα πηδούσε έξω από την κατσαρόλα και θα έτρεχε να σωθεί…

Το τυράκι είναι εκεί και το βλέπουν όλοι. Τη φάκα όμως μόνο λίγοι. Γιατί άραγε;

Είχα αυτήν την απορία, όταν επέβαλλαν όλα αυτά τα χουντομέτρα “για το καλό μας” και μου την έλυσε ο π. Σάββας ο Αγιορείτης σε κάποιο βίντεό του, που έτυχε να παρακολουθήσω.

΄Ελεγε λοιπόν (σε ελεύθερη μετάφραση):

“Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι μορφωμένοι με πτυχία και μεταπτυχιακά να μη βλέπουν το ΨΕΜΑ (επιστημονικό και μη) που τους σερβίρουν και να έχουν καταπιεί αμάσητη όλη την προπαγάνδα;”

Και απαντούσε:
“Επειδή είναι μακριά από το Θεό και τους έχει σκοτίσει το νου ο διάβολος.”

Δηλ. εμείς οι υπόλοιποι που είδαμε από την αρχή την παγίδα τι είμαστε; Τίποτα φωτισμένοι;

΄Οχι βέβαια!

΄Ισως όμως να έχουμε την ελάχιστη απαιτούμενη ταπείνωση που επιτρέπει στο Θεό να ρίξει έστω μια αχτίδα φωτός στο σκοτισμένο μυαλό μας…

΄Ισως είχαμε καθίσει και το είχαμε ψάξει λίγο το θέμα εδώ και χρόνια και γνωρίζουμε προς τα που οδηγούμαστε…

΄Ισως εμπιστευόμαστε περισσότερο το Θεό και τους προφήτες Του από την απιστήμη και τους εκπροσώπους της σατανοεξουσίας…

Ποιος ξέρει;

Ο αγώνας βέβαια θα είναι μακρύς και στην πορεία κάποιοι θα χαθούν. ΄Ισως να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι. Γιατί τα δύσκολα δεν τα έχουμε δει ακόμα.

Νομίζουμε ότι νιώσαμε τι θα πει στέρηση, επειδή δεν πήγαμε για καφέ κάποιους μήνες ή επειδή στερηθήκαμε τις εξόδους και τα ταξίδια μας; Λίγοι μόνο στερήθηκαν ακόμα και τον άρτον τον επιούσιον (βλ. υγειονομικοί σε αναστολή).

Η πραγματική στέρηση είναι καθ’ οδόν. ΄Οταν θα αναγκαστούμε να ζήσουμε χωρίς ρεύμα, χωρίς φαγητό, ίσως και χωρίς νερό…

΄Οταν το χρήμα θα καταργηθεί και όντες έξω από το σύστημα δε θα έχουμε καμιά δυνατότητα για συναλλαγές…

΄Οταν πλέον θα αντιμετωπίσουμε θέμα επιβίωσης και δε θα μπορούμε να θρέψουμε τα παιδιά μας…

Ακούω συχνά αν εμβ ολ ίαστους και αρνητές της ψηφιακής ταυτότητας να λένε, ότι θα το πάνε μέχρι τέλους, ότι δε θα υποκύψουν σε τίποτα και σε κανέναν.

Και από τη μια χαίρομαι που βλέπω ανθρώπους αποφασισμένους να μείνουν με το Θεό πάση θυσία, από την άλλη διακρίνω μια περηφάνεια (;) στα λεγόμενά τους και θυμάμαι τον Απόστολο Πέτρο που τρεις φορές αρνήθηκε το Χριστό.

Γνωρίζει κάποιος το λόγο που ο Κύριος επέτρεψε να Τον αρνηθεί ο μέγιστος των Αποστόλων;

Μας λύνει την απορία η “Αμαρτωλών Σωτηρία”:

ΠΕΡΗΦΑΝΕΥΤΗΚΕ ο Πέτρος, όταν έλεγε ο Κύριος στους Αποστόλους, ότι θα Τον εγκατέλειπαν όλοι και θα Τον άφηναν στα χέρια των Ιουδαίων και εκείνος απάντησε:

“Και αν όλοι σε εγκαταλείψουν, εγώ δε σε αφήνω. Μπορώ ακόμα και να θανατωθώ για την αγάπη Σου”.

Και γι’ αυτήν του την περηφάνεια επέτρεψε ο Κύριος να Τον αρνηθεί τρεις φορές, για να πάρει ένα μάθημα και να ταπεινωθεί στη συνέχεια.

Δηλαδή τι θα έπρεπε να πει ο Πέτρος;

Να αφαιρέσει το Εγώ και να γίνει Εσύ… π.χ.

“Σε παρακαλώ Κύριε, βοήθησέ με τον αμαρτωλό και αδύναμο, να μη σε εγκαταλείψω.”

Αν δεν κατανοήσουμε, ότι από μόνοι μας δεν είμαστε άξιοι για τίποτα, μπορεί κι εμείς να χαθούμε.

Ο Θεός να βάλει το χέρι Του…