Το ερώτημα δεν απευθύνεται βέβαια στους πολίτες, αλλά στους πολυπληθείς «λειτουργούς» της πολιτείας και του πολιτεύματος. Τα ίδια ακριβώς δεν ψήφιζε με τους «ηθικούς» συναδέλφους του, που «αγανάκτησαν»; Αν αυτά που ψηφίζουν είναι δίκαια και ηθικά, που βρίσκεται το επιλήψιμο στον Πάτση; Παραδέχονται λοιπόν, ότι ρίχνουν τους πολίτες στις ύαινες, αλλά αφού δεν μπορούμε να αποδείξουμε τον χρηματισμό τους, όλοι οι άλλοι μας ρίχνουν στα αρπακτικά ανιδιοτελώς!!!!!!!!!!!!!!!

Και βέβαια αν τα ακίνητα εκποιούνταν στην εμπορική αξία που είχαν, όταν συνάφθηκαν τα δάνεια, πράγματι δεν θα υπήρχε τίποτα επιλήψιμο. Μάλιστα αυτό θα έπρεπε να γίνεται άμεσα, ώστε να μην φορτώνεται τόκους ο οφειλέτης. Ούτε οι τράπεζες να χάνουν το παραμικρό (και να τους τα δίνουμε πολλαπλάσια από το δημόσιο χρήμα) ούτε οι ατυχήσαντες να καταστρέφονται με πανωτόκια και τον εκμηδενισμό της αξίας των ακινήτων τους. [Αλλωστε αυτήν την «χασούρα» των τραπεζών, που υπερκαλύφθηκε από το κράτος, δεν την ωφελήθηκαν οι οφειλέτες –πλην των εκλεκτών- αλλά οι Πάτσηδες, που αγόρασαν τα δάνεια στο 6-7% της αξίας τους με δάνεια από τις ίδιες τράπεζες!!!!!!!!!!!!!!!]

Δεν ζητήσαμε καμία άλλη προστασία από το κράτος, αλλά οι νομοθέτες μας ντε και καλά να μας «προστατέψουν» όλα αυτά τα χρόνια, μέχρι να εκμηδενιστεί η αξία της περιουσίας μας και τώρα μας λένε «δεν μπορούμε να σας προστατέψουμε άλλο» (δηλαδή ήλθε η ώρα του Πάτση). [Μήπως και εκτός Βουλής, αυτό δεν θα κάνει; Θα ρεφάρει τα πρόστιμα για τις παρατυπίες του στο πόθεν έσχες από την αρπαγή των περιουσιών των πιο αδύναμων πολιτών. Αυτοί θα πληρώσουν τα «πρόστιμα του Πάτση» και βέβαια θα του μείνει τεράστιο κέρδος.]

Από την αρχή της κρίσης πρότεινα την παραπάνω καθαρή και απολύτως δίκαιη λύση. Τότε δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να γίνει, γιατί αυτοί που είχαν χρέη, που δεν μπορούσαν εξυπηρετήσουν, ήσαν πολύ λίγοι σε σχέση με σήμερα και η εκποίηση των ακινήτων στην εμπορική τους αξία ήταν απολύτως εφικτή.

Στην αφετηρία της κρίσης οι αδυνατούντες να πληρώσουν τα χρέη τους ήσαν αποκλειστικά σχεδόν ελεύθεροι επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες. Ακόμα κι αν υποθέσουμε, ότι κάποιοι από αυτούς είχαν ως μοναδική περιουσία ένα σπίτι 200.000 και συνολικά χρέη 20.000, θα μπορούσαν να βολευτούν σε ένα σπίτι 120.000, να ξεχρεώσουν εντελώς και να ρίξουν και στην δουλειά τους 50-60.000 (δικά τους λεφτά, ‘όχι δάνεια) να ορθοποδήσουν.

Αν ταυτόχρονα το κράτος εκλογίκευε τα έξοδα του και μείωνε τους φόρους (αντί να τους αυξάνει) η οικονομία δεν θα κατέρρεε, συμπαρασύροντας όλο και ευρύτερες κατηγορίες πολιτών στην υπερχρέωση. Όμως οι νομοθέτες μας εξ αρχής είχαν το σχέδιο Πάτση και αναλόγως νομοθετούσαν όλα αυτά τα χρόνια. Μάλιστα ο ίδιος ο Πάτσης, ως νέος βουλευτής, δεν χρειάστηκε να νομοθετήσει για την ληστρική φάμπρικα που έστησε. Το είχαν κάνει πριν μπει αυτός στην Βουλή οι «εντιμότατοι» συνάδελφοι του…