Αν κάποιος δεν γνώριζε ότι ο εικονιζόμενος Ιταλός ήταν ένας πρώην Ευρωβουλευτής, που σήμερα βρίσκεται κατηγορούμενος από τις βελγικές αρχές για απάτη, ξέπλυμα χρήματος και διαφθορά, η φάτσα του θα παρέπεμπε σε Ναπολιτάνο capo που διευθύνει μικρή επαρχιακή συμμορία της γείτονος χώρας.

Ο Ιταλός Παντζέρι ή Πανιτζέρι, δεν είχε κανένα λόγο να εμπλακεί σε μαφιόζικες ομάδες που ελέγχουν μικρομάγαζα, πορvεία ή βαποράκια διακίνησης ναρκωτικών, και να κινδυνεύει η ζωή του σε ένα από τα συνηθισμένα -στο νότο της Ιταλίας- ξεκαθαρίσματα λογαριασμών.

Σαν εκπρόσωπος του λευκού κολλάρου της αριστείας, προτίμησε να ιδρύσει μια ΜΚΟ, την «Fight Impunity» ή «Μάχη ενάντια στην ατιμωρησία» -έχουν φοβερή πλάκα τα ονόματα που δίνουν οι λογής-λογής απατεώνες σε αυτές τις εταιρείες της παραοικονομίας, που λειτουργούν με την ανοχή του επίσημου κράτους σε κάθε χώρα- και μέσα από αυτήν να στήσει το promotion των εργασιακών δικαιωμάτων στο Κατάρ.

Στις σχολές Διοίκησης επιχειρήσεων, οι φοιτητές διδάσκονται ότι για το promotion ενός προϊόντος, μιας ιδέας ή μιας πολιτικής ασχολούντο μέχρι πρόσφατα οι εταιρείες δημοσίων σχέσεων, οι οποίες εξελίχθηκαν στην μήτρα των παλιών διαφημιστικών εταιρειών.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια, στα αναθεωρημένα εγχειρίδια Marketing έγινε η εισαγωγή της έννοιας του Lobby, σαν την ειδική ομάδα εμπειρογνωμόνων που ασκεί πίεση στην πολιτική εξουσία για την προαγωγή των συμφερόντων ενός κλάδου και την συνεπαγόμενη από αυτό διεύρυνση εμπορικών η άλλων δραστηριοτήτων.

Σε κανένα Πανεπιστήμιο, όμως, και σε κανένα manual, μέχρι πρόσφατα, δεν είχε αναφερθεί- επίσημα τουλάχιστον- ότι business η πολιτική επιρροή μπορούσε να ασκήσει μια ΜΚΟ.

Για να είμαστε δίκαιοι, κανένας δημοσιολόγος η μαρκετίστας (Marketer στην γλώσσα της επιχειρηματικής ορθότητας) δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα όρια της λειτουργικής δραστηριότητας μεταξύ μιας ΜΚΟ και ενός Lobby ή μεταξύ μιας εταιρείας δημοσίων σχέσεων και μιας ΜΚΟ, αναφορικά με τις υποθέσεις που χειρίζονται.

Νομικά και οι τρεις μορφές προαγωγής επιχειρηματικών ή κοινωνικών συμφερόντων είναι εταιρείες, με την ΜΚΟ όμως να χαρακτηρίζεται ως μη κερδοσκοπική, δηλαδή να μην διανέμει τα κέρδη στα μέλη τους, αλλά να τα επανεπενδύει στο σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκε.

Ιδιαίτερη οικονομική λεπτομέρεια, ευνοϊκή για τις ΜΚΟ, είναι η απαλλαγή από τον ΦΠΑ για τα έσοδα που έχουν από διάφορες εκδηλώσεις, γεγονός που νοθεύει τον υγιή ανταγωνισμό με τα Lobbies και τις εταιρείες Δημοσίων σχέσεων που υποχρεούνται για τις παρεχόμενες υπηρεσίες τους να εκδίδουν τιμολόγια και να επιβαρύνουν τους πελάτες τους.

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε παραδείγματα, γιατί μια εταιρεία την συμφέρει, για το ίδιο αντικείμενο εργασίας, να δώσει την εργολαβία σε μια ΜΚΟ αντί σε μια εταιρεία δημοσίων σχέσεων.

Είναι λάθος να νομίσει κάποιος ότι οι ΜΚΟ, χάρη στο φορολογικά ευνοϊκό περιβάλλον, παίζουν χωρίς αντίπαλο στο κομμάτι των κοινωνικών δράσεων. Βασικός ανταγωνιστής τους είναι τα φιλανθρωπικά ή πολιτιστικά ιδρύματα, τα οποία διέπονται από άλλο καθεστώς λειτουργίας και σπάνια ελέγχονται -και αυτά- από τις φορολογικές αρχές.

Για λόγους διάκρισης με τις κανονικές εταιρείες, που ασκούν εμπορική δραστηριότητα, εφεξής και οι τρεις παραπάνω εταιρικές μορφές (Δημόσιες σχέσεις, Lobbies, ΜΚΟ) στον τομέα άσκησης πολιτικής επιρροής, συμπεριλαμβανομένων των διαφόρων ιδρυμάτων, θα αποκαλούνται οικονομικά σχήματα.

Ιδιαίτερη κατηγορία οικονομικού σχήματος -υποσύνολο του επιχειρηματικού ιδρυματισμού- είναι τα εκκλησιαστικά ιδρύματα τα οποία έχουν σταθερά έσοδα από τους πιστούς και διανέμουν αυτά, μαζί με τις διάφορες επιχορηγήσεις η δωρεές (πραγματικές ή εικονικές) σε θυγατρικές ΜΚΟ, σε ορφανοτροφεία που λειτουργούν υπό την σκέπη τους, χωρίς -με εξαίρεση τους δικηγόρους τους- να ξέρει ποια είναι αυτή η σκέπη, και σε θυγατρικές θρησκευτικές οργανώσεις ή αποστολές του εξωτερικού· εκεί είναι που χάνει η μάνα το παιδί και ο πιστός τον οβολό του).

Σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας, το χέρι της αγοράς αφήνει όλα αυτά τα οικονομικά σχήματα να ρυθμίσουν από μόνα τους την διαχείριση των αποθεματικών τους. Το προνόμιο μιας εταιρείας δημοσίων σχέσεων να διαθέτει στο χαρτοφυλάκιο ακίνητα ή μετοχές δεν το στερείται μια ΜΚΟ ή ένα ίδρυμα.

Το δικαίωμα μια εταιρείας να ιδρύει θυγατρικές, να συνάπτει δανειακές συμβάσεις ή να διορίζει μέλη Διοικητικού Συμβουλίου με ή χωρίς αμοιβή δεν το στερείται κανένα από τα παραπάνω οικονομικά σχήματα.

Και ενώ μια εταιρεία, όταν πτωχεύει, δεν έχει το δικαίωμα να μεταφέρει σε νέα εταιρεία μόνο τις απαιτήσεις και να απαλλάσσεται των υποχρεώσεών της, μια ΜΚΟ μπορεί να αλλάζει ΑΦΜ και τίτλο, σαν ποδοσφαιρική ομάδα, και στην παλιά να αφήνει το έλλειμα στο Ταμείο, το οποίο να καλύπτει στη συνέχεια με δάνειο ευεργέτη. Δάνειο το οποίο θα ξεπληρώσει από την νέα ΜΚΟ με έσοδα επιχορήγησης τα οποία θα πάρει από μια κυβέρνηση προκειμένου να στείλει κοτόπουλα στο ΙΡΑΚ. Κοτόπουλα τα οποία ποτέ δεν θα πάνε γιατί θα κηρύξει πτώχευση ο εργολάβος ορνιθοτρόφος, αφού πάρει την προκαταβολή, και ο νέος εργολάβος, συμφερόντων του προηγούμενου πτωχευμένου εργολάβου, θα παραδώσει με νέο αυξημένο τίμημα ληγμένα πουλερικά.

Όταν, λοιπόν, μαρκετίστες και μάνατζερ μεγάλων εταιρειών δεν μπορούν να ξεχωρίσουν διαφορές στον τρόπο που λειτουργούν όλα αυτά τα οικονομικά σχήματα της εμπορίας κοινωνικής μέριμνας και πρόνοιας, και κανένας δεν μπορεί με σαφήνεια να απαντήσει ποιο σχήμα, από αυτά τα παράσιτα της αγοράς, είναι το πλέον κατάλληλο να χειριστεί μια πολιτική υπόθεση, είναι εύλογο ο αδαής αναγνώστης να έχει πολλές απορίες, τις οποίες εν συντομία θα προσπαθήσει να επιλύσει ο κειμενογράφος και εάν είναι δυνατόν οι πεφωτισμένοι των αναγνωστών να δράττονται της ευκαιρίας, προκειμένου να ιδρύσουν και αυτοί μια ΜΚΟ.

Από την άποψη της ιεραρχικής αξιολόγησής τους και του κύκλου των εργασιών τους, ο δείκτης επαγγελματικής σοβαρότητας και κοινωνικής υπόληψης της οποίας τυγχάνουν όλα αυτά τα επιχειρηματικά εκτρώματα στην αγορά, στην υψηλότερη κλίμακα κατατάσσονται οι εταιρείες δημοσίων σχέσεων, στη συνέχεια τα Lobbies -είναι συνήθως επαγγελματικές ενώσεις- και στον πάτο της βαθμολογίας ΜΚΟ, εκκλησιαστικά ιδρύματα και διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις, οι οποίες στα μάτια του κόσμου είναι συνδεδεμένες με ρεμούλες, απάτες, κομπίνες, εκβιασμούς, και φυσικά διασπάθιση δημόσιου χρήματος ή πόρων από δωρεές ή εράνους.

Σε δραστηριότητες που δεν συνδέονται με την πολιτική, τους λομπίστες κανείς δεν τους γουστάρει. Συνήθως είναι πρόωρα συνταξιοδοτηθέντες υπάλληλοι μεγάλων εταιρειών. Οι executives των πολυεθνικών, όταν δεν έχουν κάποιο θέμα με τις Κυβερνήσεις, έχουν κλειστή την πόρτα τους στους λομπίστες.

Τους λένε “σύμβουλους” οι επιχειρηματίες, όταν τους αναθέτουν να πλησιάσουν κανένα πολιτικό και “μεσάζοντες”, όταν οι λομπίστες προτείνουν στους επιχειρηματίες να συναντήσουν πολιτικό για να τον ενισχύσουν σε κάποια προεκλογική εκστρατεία.

Οι ΜΚΟ σε αντίθεση με τους λομπίστες ή τους δημοσιοσχεσίτες, λόγω της προβολής του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα τους μπορούν να πουλήσουν με μεγαλύτερη ευκολία την ευαισθησία που στερούνται τα υπόλοιπα σχήματα.

Οι πιο πιασάρικες στην αγορά ΜΚΟ είναι αυτές που ασχολούνται με την καταπολέμηση της πείνας σε αφρικανικές χώρες, της παιδικής εργασίας ή της φτώχειας, με τα δικαιώματα των γυναικών ή των ΛΟΑΤΚΙ σε ισλαμικές χώρες, με την ελευθερία της διακίνησης των ιδεών ή την απονομή της δικαιοσύνης και με ό,τι άλλο θέμα μπορεί να σκαρφιστεί η κούτρα ενός εμπόρου της ελπίδας στους ανήμπορους.

ΜΚΟ που ασχολούνται με το περιβάλλον, την λειψυδρία ή την εξάλειψη ασθενειών πατρονάρονται συνήθως από εταιρείες δημοσίων σχέσεων, θυγατρικές πολυεθνικών που προωθούν τα δικά τους συμφέροντα η προϊόντα.

(Παράδειγμα: Φαρμακευτική που θέλει να πουλήσει εμβόλια σε αφρικανική χώρα μπορεί να χρηματοδοτήσει ΜΚΟ για την πρόληψη σχετικής ασθένειας, προκειμένου η ΜΚΟ να λάβει ενίσχυση από κοινοτικούς πόρους για την αγορά εμβολίων.)

Οι ΜΚΟ διευθύνονται κατά βάση από επαγγελματίες επ’ αμοιβή και στελεχώνονται από εθελοντές, σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους από τα Lobbies ή τις εταιρείες δημοσίων σχέσεων, οι οποίοι έχουν έδρα, γραφεία και μισθωτούς.

Κατ’ εξαίρεση τα ιδρύματα έχουν Πρόεδρο από την κάστα των φιλανθρώπων, των ευεργετών ή των απογόνων τους, και εκτελεστικά όργανα άμισθα στελέχη τα οποία αμείβονται με ειδική αποζημίωση ή εάν εργάζονται αμισθί -κανένας δεν είναι βλάκας- από τις απολαβές που προσφέρει η διαχείριση των πόρων του ιδρύματος.

Ενισχύσεις οικονομικές παίρνουν αμφότερες οι εταιρείες εμπορίας κοινωνικής ευαισθησίας (ΜΚΟ και ιδρύματα) τόσο από το Κράτος όσο και από ιδιώτες, χωρίς να αποκλείεται η αμφίπλευρη μεταξύ τους χρηματοδότηση ή μεταφορά πόρων από τον έναν στον άλλον.

Δηλαδή, ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα αντί να μοιράζει ρούχα και μερίδες φαγητού σε άστεγους , να χρηματοδοτεί μια ΜΚΟ (όπως συνέβη με ένα Καταριανό ίδρυμα που χρηματοδοτούσε την Fight Impunity) για την καταπολέμηση της φτώχειας και μια ΜΚΟ για να κλείσει τρύπες του Ταμείου της να κάνει δωρεά μερίδες φαγητού, τις οποίες κανείς δεν θα κάτσει να μετρήσει εάν τις μοίρασε και πόσες μοίρασε το φιλανθρωπικό ίδρυμα.

Για επίδοξους απατεώνες ή φιλόδοξα ρεμάλια που θέλουν να κάνουν την είσοδό τους στον χώρο των ΜΚΟ, η σύσταση μιας ΜΚΟ είναι εύκολη υπόθεση.

Το manual της ίδιας της Ευρωπαϊκής Κοινότητας σας εξηγεί αναλυτικά τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσετε.

Αν νομίζετε ότι πρέπει να βάλετε το χέρι στη τσέπη, στο κεφάλαιο 4 του manual περιλαμβάνονται οι ευκαιρίες χρηματοδότησής σας.

Και μη σας κάνει αυτό εντύπωση, γιατί η ίδια η Κοινότητα περιγράφει τις νόμιμες ευκαιρίες να γίνετε διαχειριστής κεφαλαίων, χωρίς να ρισκάρετε τίποτα.

Σκοπός της ΜΚΟ που θα βάλετε -χρειάζεται και κάποιος σκοπός, δεν είναι δυνατόν να φτιάξετε ΜΚΟ χωρίς σκοπό- μπορεί να είναι οτιδήποτε σας κατέβει στο κεφάλι, αρκεί ο σκοπός να είναι ηθικοφανής, σοβαροφανής και να μην προκαλεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Για να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο, αποφύγετε σκοπούς με δράσεις που εμπλέκονται στα πόδια εγκληματικών οργανώσεων, λαθρέμπορων, νονών της νύχτας, προαγωγών ή διακινητών ναρκωτικών. Αυτοί έχουν τα δικά τους ιδρύματα και καλό είναι να μην ανταγωνίζεται ο ένας τον άλλο.

(Υπόθεση Γ.Κ: Αν διαβάζετε Πιτσιρίκο σας κόβω για ψιλικατζήδες που πάτε να πάρετε κανένα δεκαχίλιαρο που μοιράζουν τα διάφορα Υπουργεία ή να εκδώσετε κανένα εικονικό τιμολόγιο για να μειώσετε τον τζίρο της επιχείρησής σας.)

Πέρα, βέβαια, από τις ευκαιρίες χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, το Κράτος ή τις πολυεθνικές -εφόσον τους κάνετε κάποια δουλειά- να μην ξεχνάτε ότι υπάρχουν ένα σωρό άλλοι νόμιμοι τρόποι για να μαζέψετε χρήματα και να τα ξοδέψετε κατά το δοκούν.

Μπορείτε πχ να τρέχετε σε γάμους, βαφτίσια ή μνημόσυνα και να ζητάτε, αντί για δώρο στη νύφη ή στεφάνι στο μακαρίτη, τα χρήματα να διατεθούν υπέρ του σκοπού της δικής σας ΜΚΟ.

Κανένας δεν ελέγχει που πάνε χρήματα τα οποία μαζεύονται σε λογαριασμούς από παρεμφερείς μεθόδους, ενώ κάλλιστα μπορείτε να δικαιολογήσετε έξοδα απασχόλησης προσωπικού για εργασία που θα προσφέρουν βλαμμένοι εθελοντές και δεν θα πάρουν μία.

Μπορείτε, επίσης, να αφήσετε ένα κουτί από plexiglass με αυτοκόλλητο της ΜΚΟ σας κοντά στο ταμείο φούρνων, ζαχαροπλαστείων ή κομμωτηρίων.

Να είστε βέβαιοι ότι, όταν ξεκλειδώσετε το κουτί, κανένας δεν θα μετρήσει πόσα βάλατε στην ΜΚΟ και πόσα στην τσέπη σας.

Αν είστε πιο προχώ, ντύστε μια όμορφη κοπέλα και ένα παλικάρι με μπλουζάκια της ΜΚΟ σας και στείλτε τους στα διόδια να μαζέψουν χρήματα. (Προσοχή, όχι σε φανάρια, γιατί αυτά ελέγχονται από άλλα οικονομικά σχήματα με την άτυπη ανοχή της πολιτείας.)

Αν, τέλος, πάτε για γερή μπάζα, δεν έχετε παρά να πλησιάσετε γέρους η ετοιμοθάνατους -άκληρους κατά προτίμηση- και να τους πείσετε να κληροδοτήσουν στην ΜΚΟ σας κάποιο ακίνητο τους ή ακόμη και μετρητά. Σας χρειάζεται ένας συμβολαιογράφος και μια δικηγόρος, η οποία θα προνοήσει να σας εκχωρηθεί το δικαίωμα της αξιοποίησης ή ανταλλαγής του ακινήτου με κάποιο άλλο.

Σας εκπλήσσουν αυτά που γράφονται;

Κακώς, γιατί όλα αυτά είναι δοκιμασμένες πρακτικές και το γεγονός ότι στα ταμεία ιδρυμάτων ή ΜΚΟ βρίσκονται καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ, αποδεικνύει ότι αυτές οι business είναι ιδιαίτερα χρυσοφόρες.

Βέβαια, για να μην νομίσει κανείς ότι μόνο στην πατρίδα μας γίνονται αυτού του είδους οι ελεεινές πράξεις από ΜΚΟ, ιδρύματα, σωματεία η συλλόγους -εκτιμάται ότι μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν κάπου 60.000, το γράφω και ολογράφως «εξήντα χιλιάδες για να κατανοήσει κάποιος τον τζίρο που γίνεται σε αυτόν τον κλάδο της παραοικονομίας- σας ενημερώνω ότι στο εξωτερικό οι ΜΚΟ είναι πολύ πιο ευφάνταστες στη λειτουργία τους.

Εν περιλήψει, να πούμε ότι οι μεγάλες ΜΚΟ απασχολούν προσωπικό ή κεφάλαια, που θα ζήλευε μεγάλη ιδιωτική εταιρεία, και έχουν άμεση σχέση μητρικής-θυγατρικής με κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα που ανήκει σε κάποιο «χορηγό- ευεργέτη».

Η σύνδεση, για να μην τους πάρουν χαμπάρι -λες και δεν ξέρουν και εκεί τι γίνεται, αλλά εν πάση περιπτώσει υπάρχει και κάποιος έλεγχος-γ ίνεται μέσω εταιρείας δημοσίων σχέσεων και το τρίγωνο μιας ενορχηστρωμένης απάτης μπορεί να γίνει τετράγωνο, αν στο παιγνίδι μπούνε και οι λομπίστες.

Η χρηματοδότηση αυτών των ΜΚΟ -πέρα από τις κοινοτικές η κρατικές ενισχύσεις, γιατί δεν είναι μ@λάκες οι ξένοι να αφήσουν ανέγγιχτο το χρήμα των Ευρωπαίων πολιτών – γίνεται, εκτός των γνωστών τρόπων τους οποίους ακολουθούν οι ημεδαποί, μέσω φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, τα οποία, με τη σειρά τους, βρίσκουν χρήματα από εράνους, πωλήσεις αναμνηστικών, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, αλλά και από αγοραπωλησίες έργων τέχνης, τομέας που οι δικοί μας, προς το παρόν, είναι πίσω.

Μπρος σε μια τριγωνική αγοραπωλησία ενός έργου τέχνης -δεν υπάρχει καλύτερο πλυντήριο από τους ξένους οίκους δημοπρασιών- οι ανταλλαγές δασών η λιμνών των ημεδαπών εκκλησιαστικών ιδρυμάτων με ακίνητα του δημοσίου, τα οποία συνέχεια εκμισθώνονται στο δημόσιο, μας παραπέμπουν στα χρόνια της επιχειρηματικής αθωότητας.

Για να μεταφέρουμε το Know how των Ευρωπαίων στην εγχώρια αγορά των ΜΚΟ και των ιδρυμάτων, ακολουθεί case study ξεπλύματος χρήματος.

Ιδιώτης δωρίζει πίνακα (όχι ιδιαίτερα υψηλής αξίας) ή αρχαίο -συνήθως κλεμμένο- αντικείμενο του σε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Το ίδρυμα εκπλειστηριάζει τον πίνακα, μέσω οίκου δημοπρασιών, το οποίο αγοράζει, σε μια απίστευτη τιμή για την αξία του καλλιτέχνη η εταιρεία του ιδιώτη ή κάποια πολυεθνική στην οποία είναι βασικός μέτοχος ο ιδιώτης που χάρισε τον πίνακα και με τα χρήματα του εκπλειστηριάσματος κάνει δωρεά στην ΜΚΟ, μέσω θυγατρικής εταιρείας δημοσίων σχέσεων.

(Tip τεχνογνωσίας: Στις δημοπρασίες υπάρχουν λαγοί που χτυπάνε τις τιμές για να ανέβει εξωφρενικά η αξία ενός έργου τέχνης.)

Η ΜΚΟ με τα χρήματα που παίρνει πληρώνει μισθούς σε Διευθυντές, και αποζημιώσεις σε επίτιμα μέλη τα οποία δεν αποκλείεται να είναι και μέλη του Ευρωκοινοβουλίου ή να συνδέονται με κάποια συγγενική η φιλική σχέση με λομπίστες που έχουν απευθείας πρόσβαση σε Ευρωβουλευτές.

Αν εσείς που διαβάζετε αυτά τα περίεργα μεταξύ τους αλισβερίσια μπερδευτήκατε, σας πληροφορώ ότι οι άνθρωποι που ανακατεύονται με αυτές τις δουλειές δεν μπερδεύονται καθόλου.

Το «Fight impunity” του Ιταλού, από φιλανθρωπικό ίδρυμα χρηματοδοτήθηκε και είναι αυτό που έδινε 5.000 -δεν χρειάζεται να το γράψω ολογράφως, γιατί μετά την τελεία του ψηφίου ακολουθούν τρία μηδενικά- σε έναν κύριο, που ο Πάγκαλος αποκαλούσε ο «Κύριος Τίποτα» και του οποίου η πεθερά κατέθετε μέρα παρά μέρα πεντακοσάευρα στον λογαριασμό του.

Όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που κάνουν διάφορες δουλειές με το Ευρωκοινοβούλιο, έχουν ρόλους που είναι ξεκαθαρισμένοι και δεν συνηθίζεται -όπως κάνει άλλωστε και η Μαφία- ο ένας να μπλέκεται στα πόδια του άλλου.

Για τις υποθέσεις σύνταξης οδηγιών, που θα γίνει, μετά από ψηφοφορία, υποχρεωτική σε κράτη μέλη, και συνήθως επιβαρύνουν τους πολίτες, την δουλειά την κάνουν οι λομπίστες, σε συνεργασία με τις εταιρείες δημοσίων σχέσεων. Οι τελευταίες, με την βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και δημοσιογράφους οι οποίοι μπορεί και να απασχολούνται σαν σύμβουλοι στις ίδιες τις εταιρείες δημοσίων σχέσεων, προετοιμάζουν το σχετικό κλίμα για την αναγκαιότητα της εφαρμογής της.

Θα απορήσει κανείς, όχι τόσο γιατί όλα αυτά τα σιχαμερά παράσιτα της ελεύθερης οικονομίας συνδιαλλάσσονται με εκλεγμένους εκπροσώπους των Ευρωπαίων, αλλά γιατί το ίδιο το θεσμικό τους όργανο, η Ευρωβουλή, διατηρεί μητρώο εγγεγραμμένων λομπιστών, δημοσιοσχεσιτών και ΜΚΟ, χωρίς να μπορεί να αποκλείσει κανείς ότι στο μέλλον το εν λόγω μητρώο δεν θα διευρυνθεί με influencers ή tik-tokers που θα αναλαμβάνουν -και ίσως πιο επιτυχημένα- την προώθηση κάποιας ατζέντας θεμάτων.

Η ύπαρξη αυτού του μητρώου δίνει την εντύπωση στον κόσμο, ότι το Ευρωκοινοβούλιο λειτουργεί με όρους Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου.

Είναι, δηλαδή, κάτι σαν τον δικό μας το ΓΕΜΗ και δεν ξέρω εάν όλα αυτά τα οικονομικά σχήματα, που δρουν ανεξέλεγκτα, πληρώνουν και ετήσια συνδρομή, όπως κάνουν οι ημεδαπές εγγεγραμμένες επιχειρήσεις.

Αποδέχομαι την υπόθεση ότι -λόγω πιθανής έλλειψης επιστημονικής επάρκειας (ποδοσφαιριστές, ηθοποιοί, κλπ)- οι εκλεγμένοι Ευρωβουλευτές, δεν είναι σε θέση οι ίδιοι να αξιολογήσουν την σημασία της εφαρμογής μιας τεχνοκρατικής οδηγίας. Είναι, όμως, υπεύθυνοι για την χάραξη πολιτικής η την έκδοση ενός ψηφίσματος. Οι οδηγίες ακολουθούν συνήθως την εφαρμογή μιας πολιτικής ενός ψηφίσματος

Τι δουλειά τώρα μπορεί να έχουν οι διάφοροι λομπίστες στο στάδιο των αποφάσεων για μια πολιτική; Την πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος οι Ευρωβουλευτές την αποφασίζουν και οι διάφορες τεχνικές επιτροπές καθορίζουν τις σχετικές προδιαγραφές. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα βρίθει επιστημόνων κάθε ειδικότητας οι οποίοι θα μπορούσαν να υλοποιήσουν την σύνταξη μιας οδηγίας. Και οι λομπίστες θα έπρεπε να έχουν επαφές μόνο με τα μέλη των επιτροπών για τους εκθέτουν τις απόψεις των πελατών τους.

Σε κανένα, ως εκ τούτου, να μην προκαλεί εντύπωση η αποδοχή των lobbies εντός της Κοινότητας.

Ο μεγαλύτερος λομπίστας που κυκλοφορεί μέσα στους κόλπους της Κοινότητας είναι ο σύζυγος αυτής της ανέραστης Ούρσουλας Φον Ντερ Λάιεν που προωθεί σε σταθερή βάση τα συμφέροντα φαρμακευτικών εταιρειών.(Γραμματολογική επεξήγηση Γ.Κ.: Το πρόθεμα «Φον» δείχνει καταγωγή ευγενούς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ευγενείς δεν κάνουν business και τρώνε μόνο από τα έτοιμα».).

Είναι μειοψηφία οι Ευρωβουλευτές που δεν συνδέονται, είτε άμεσα με πρόσωπα του στενού τους περιβάλλοντος ( Σημείωση Γ.Κ: Με αδελφοξάδελφα, κουμπάρους ή συγγενολόι, οι νότιοι), είτε έμμεσα με λομπίστες, τραπεζίτες ή διευθυντές πολυεθνικών εταιρειών.

(Σημείωση Γ.Κ.: Οι βόρειοι, για να μην καρφώνονται, επιλέγουν κολλητούς φίλους, συναδέλφους από την προηγούμενη τους θητεία σε κάποια εταιρεία ή μέλλοντες -μετά την λήξη της θητείας τους- εργοδότες πχ. Μπαρόζο-GOLDMAN SACHS.)

Η συμπεριφορά ενός λομπίστα πολλές φορές κοπιάρει πρακτικές των σχέσεων του οργανωμένου εγκλήματος με την Αστυνομία. Αν, τώρα, στη θέση της Αστυνομίας βάλετε την Ευρωβουλή, που υποτίθεται ότι είναι ο προστάτης των Ευρωπαίων πολιτών, μη σας φανεί παράξενο ένα lobby, που έχει τους ανθρώπους του μέσα σε ΜΚΟ βιτρίνες, να καρφώνει μια ΜΚΟ (Να κάνει δηλαδή ο λομπίστας αυτό που κάνει ένας μεγαλέμπορος ναρκωτικών που δίνει κατά καιρούς βαποράκια στην Αστυνομία) για κακοδιαχείριση, σπατάλη ευρωπαϊκών πόρων ή και διαφθορά, προκειμένου η Ευρωβουλή να δείξει ότι έχει τους κατάλληλους ελεγκτικούς μηχανισμούς για την αποτροπή οικονομικών εγκλημάτων.

Με απλά λόγια, η Ευρωβουλή και όλο αυτό το συνάφι των ανθρώπων που μπαινοβγαίνουν στα γραφεία των Ευρωβουλευτών, αφήνουν υπομνήματα η οδηγίες, έτοιμα προς ψήφιση, συνιστούν μια ιδιότυπη Μαφία οικονομικού εγκλήματος.

Για να εμβαθύνουμε λίγο το θέμα , η υπόθεση Καϊλή δεν αποκλείεται να είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ κάποιου lobby που ήθελε να πάρει την εργολαβία του ΚΑΤΑΡ και των Ιταλών -γιατί οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες Ιταλοί ήταν- που είχαν στήσει δύο -τρεις ΜΚΟ για να κάνουν δουλειές, της Ελληνίδας κατηγορουμένης, φυσικά, μη εξαιρουμένης, αφού και αυτηνής η αδελφή, κάποια Μανταλένα η Μαγδαλένα, μια ΜΚΟ κουμαντάριζε.

Υπάρχει ακόμη το ενδεχόμενο, οι Καταριανοί να ήθελαν να ρίξουν το κόστος της εργολαβίας καθαρισμού της καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων της χώρας τους και να τσιγκουνεύτηκαν να τα χώσουν σε κάποιο σοβαρό, τρόπος του λέγειν, lobby.

Ίσως, ποιος ξέρει, να προτίμησαν να στήσουν την δουλειά απευθείας με τους Ιταλούς, που γνωρίζουν ότι είναι ικανοί να φέρουν σε πέρας δουλειές με ανθρώπους που γνωρίζουν ότι τα πιάνουν. Μπορεί να μέτρησε ακόμη, ότι στη ΜΚΟ που καταπολεμά την ατιμωρησία συμμετείχε και ο Λούκα Βισεντίνι, ο Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Συνδικάτων.
Εργολαβία εργασιακών ζητημάτων χωρίς, άλλωστε, άνθρωπο σχετικό με το αντικείμενο δεν γίνεται.

Και είναι περιττό, για την ιστορία, να σχολιάσουμε ότι αρκεί η συμμετοχή ενός και μόνο γενικού γραμματέα κάποιας συνδικαλιστικής ενώσεως, για να καταστήσει μια ΜΚΟ ύποπτη για πράξεις διαφθοράς.

Η Ευρωβουλή προκαλεί τους πολίτες, όχι γιατί ανέχεται στους κόλπους της όλους αυτούς τους απατεώνες των ΜΚΟ και των lobbies, αλλά γιατί οι Ευρωβουλευτές της εκπλήσσονται κάθε φορά που σκάει μια απάτη.

Τέλος, θεωρώ άσκοπο να γράψω οτιδήποτε για την εμπλοκή της Ε.Κ (έτσι αναφέρουν την Καϊλή τα δελτία τύπου της εισαγγελίας) με την ΜΚΟ των Ιταλών, την στιγμή που είχα ήδη γράψει ένα κείμενο για την ενασχόλησή της με τα bitcoins καθώς και τη σχέση της με ένα καταχραστή του Δημοσίου στο κείμενο για της «ENERGA τα παιδιά».

Ο βίος, η συμπεριφορά και η αυθάδεια της κοπέλας δεν χαρακτηρίζουν μια θλιβερή εξαίρεση που παρέκκλινε από τις αξίες της νεοφιλελεύθερης αριστείας.

Η Ε.Κ., η Εύα, είναι το σύγχρονο πρότυπο της κεντροφασιστικής ανέλιξης ενός αδίσταχτου πολιτικού.

Η Εύα είναι ένα πολυπολιτικό υβρίδιο με τα βασικά χαρακτηριστικά της πατριδοφροσύνης (τσίριζε σαν υστερική για την Μακεδονία), της αποδοχής οικογενειακών αξιών δεξιάς κοπής (ο πατέρας της -ο μεταφορέας των 600.00 Ευρώ- ήταν μπλεγμένος σε υποθέσεις απευθείας ανάθεσης δημοτικών εργολαβιών με κατακερματισμό των έργων και μάρτυρας υπεράσπισης του υπόδικου Ψωμιάδη) και του πλεονάζοντος συμπεριφορικού σκατοψυχισμού, με βάση τα λεχθέντα της περί τεμπέληδων ανέργων που απολαμβάνουν επιδόματα.

Χωρίς καν να χρειάζεται να ληφθεί υπόψη ο πολιτικός της αμοραλισμός, η Εύα θα πρέπει να είναι περήφανη για τον μέντορα που την ανέδειξε στο ΠΑΣΟΚ, την αποδοχή που είχε από τον κόσμο που την ψήφισε και τους υποστηρικτές της στην εκλογή στην θέση της αντιπροέδρου.

Και όσον αφορά τον εγκλεισμό της σε φυλακή (προσωπικά είμαι υπέρ του περιορισμού του μέτρου στο ελάχιστο δυνατόν και στις αναγκαίες και μονό περιπτώσεις, αφού στις φυλακές δεν παράγεται κανένα σωφρονιστικό έργο) θεωρώ ότι, ειδικά για τους οικονομικούς εγκληματίες του λευκού κολάρου, το καταλληλότερο σωφρονιστικό μέτρο είναι η προσφορά κοινωνικής εργασίας και η κατάσχεση όλων των περιουσιακών στοιχείων, εκτός των αναγκαίων για την διαβίωση στο υπόλοιπο της ζωής τους με αξιοπρέπεια.

Την αξιοπρέπεια που στέρησαν από ανθρώπους αναγκασμένους να ζήσουν με επιδόματα ελεημοσύνης και λοιδορούμενους από ανθρώπους χωρίς πολιτική αξιοπρέπεια.

ΥΓ1. Στην υπέροχη πολιτική μυθοπλασία του Ζαν-Φρανσουά Οπετιζάντρ, «Το πορτοφόλι. Μια κοινωνία χωρίς χρήμα», θα κατανοήσει ο αναγνώστης γιατί σε μια αχρήματη κοινωνία, όχι κομμουνιστική -ο φιλόσοφος την τοποθετεί γύρω στο 2030- η κοινωνία θα γίνει όχι μόνο πολύ πιο ανθρώπινη και ειλικρινής, αλλά θα εξαλειφθεί και το έγκλημα.
Και αναφέρει, μεταξύ άλλων, σαν παράδειγμα ότι οι πουτάvες, που πάντα θα υπάρχουν, θα εισέπρατταν, σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους, την αναγνώριση των πελατών τους. Δεν θα χρειάζονταν ούτε μαστροπό, ούτε πρακτορείο.
Πορτοφόλι του κάθε ανθρώπου θα ήταν η συλλογή, όχι χρημάτων, αλλά αξιών αποδοχής από την κοινωνία.