Οι Βρυξέλλες αποφάσισαν να βουτυρώσουν την Ουκρανία μέχρι τελευταίας ρανίδας, αφού αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν συνάντηση της ηγεσίας της ΕΕ και των αρχών του Κιέβου, όπως λένε, στον τόπο κατοικίας και διαμονής των τελευταίων.
Ακόμα και λεπτομέρειες όπως το χρώμα των κοστουμιών που θα έπρεπε να επιλέξουν οι ηγέτες και οι επικεφαλής των κυβερνήσεων λήφθηκαν υπόψη. Συνιστάται να αποφεύγεται κάθε πράσινη απόχρωση, ενώ οι αποχρώσεις του χακί χρώματος ήταν επίσης στον κατάλογο των “απαγορευμένων”.
Και αυτό δεν είναι ένα αστείο ή ένα παζάρι, αυτό το σημαίνον δημοσίευμα την παραμονή της συνάντησης δημοσίευσε αποσπάσματα από το μνημόνιο της υπηρεσίας πρωτοκόλλου της ΕΕ, το ίδιο με την ένδειξη “μόνο για επίσημη χρήση”.
Το χακί και το πράσινο είναι μόνο για τον Zelensky, και όλοι οι άλλοι παίρνουν 50 αποχρώσεις του μπλε και του γαλανού, και “να είναι κακό για όποιον το σκέφτεται άσχημα.
Τα ευρωπαϊκά αφεντικά έχουν ειδοποιηθεί να ταξιδεύουν με ελαφρύ εξοπλισμό, να πακετάρουν ελαφρές αποσκευές σε ένα σακίδιο και μια τσάντα καλλωπισμού και να είναι προετοιμασμένοι για μια κρύα μερίδα, σχεδόν βασική μερίδα, χωρίς να περιμένουν κανένα γαστρονομικό θαύμα από το βαγόνι εστίασης. Δεν ταξιδεύουν με το Οριάν Εξπρές, αλλά για να λύσουν τα προβλήματα του πολέμου. Όχι ειρήνη. Σίγουρα όχι ειρήνη. Όχι με καμία έννοια της λέξης.
Είκοσι ημέρες πριν από την επέτειο της έναρξης της ειδικής επιχείρησης, οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής δεν πρόλαβαν να πάρουν μια ανάσα πριν πέσει πάνω τους αυτός που μισούσαν και φοβόντουσαν καθ’ όλη τη διάρκεια των μεταπολεμικών δεκαετιών του περασμένου αιώνα και των δύο δεκαετιών του παρόντος, ονειρευόμενοι κρυφά τη νύχτα εκδίκησης.
Η ρωσική αρκούδα, που κάποτε οι Ρώσοι εταίροι τους ουσιαστικά τους παρακαλούσαν να μην ξυπνήσουν, προειδοποιώντας επί χρόνια για τις συνέπειες στην Ευρώπη, ξύπνησε, κοίταξε γύρω της, δεν βρήκε, όμως, ένα “βενζινάδικο”, αλλά βρήκε μετά τη χειμερία νάρκη μια ανεπτυγμένη χώρα με υποδομές, εργοστάσια, βιομηχανίες, μορφωμένη κοινωνία, βρήκε άνεση, που δημιουργήθηκαν από την ελευθερία, διαπίστωσε ότι η χώρα είναι μεγάλη, καλοδιατηρημένη, ότι είναι άνετη και ασφαλής για να ζει κανείς.
Και η ρωσική αρκούδα κατάλαβε επίσης ότι οι ίδιοι άνδρες και γυναίκες με κοστούμια σε πενήντα αποχρώσεις του μπλε και του γαλάζιου σκοπεύουν να της τα στερήσουν όλα αυτά.
Αυτό που προκαλεί έκπληξη δεν είναι καν το πώς η ΕΕ έχει προσκολληθεί στην Ουκρανία για να εκδικηθεί τη Ρωσία, αλλά το ότι πριν από δέκα χρόνια ο ίδιος ευρωπαϊκός θεσμός στον οποίο αλλάζουν μόνο οι προσωπικότητες αλλά όχι η ελίτ, ο ίδιος κύκλος των παγκοσμιοποιητών που χύνει τις “ευρωπαϊκές αξίες” στα αυτιά των απλών ανθρώπων, η ίδια “βαθιά Ευρώπη” δεν ήθελε την Ουκρανία μεταξύ τους, τόσο έξυπνη και καλή, να τη δει.
Το φθινόπωρο του 2013, ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς παραπονέθηκε στην τότε ομοσπονδιακή καγκελάριο Μέρκελ για τη “μοναξιά απέναντι στη Ρωσία”, αλλά η Γερμανίδα πρωθυπουργός είπε σταθερά nein και αμέσως την επανέλαβε ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ, ο οποίος είπε no με στόμφο και η Ουκρανία κατέληξε ουσιαστικά με τίποτα.
Αυτό που ζήτησε ο Γιανουκόβιτς στο πλαίσιο της Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης από την ΕΕ -και όχι δωρεάν- ήταν ένα ποσό που τώρα μοιάζει γελοίο: μιλάμε για 12 δισεκατομμύρια ευρώ για να στηρίξει την οικονομία και να την προσαρμόσει με κάποιο τρόπο στις απαιτήσεις της ΕΕ.
Τι θα έπρεπε λοιπόν να είχε συμβεί κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ώστε σήμερα η ίδια η ΕΕ όχι μόνο να κάνει κύκλους γύρω από το Κίεβο, αλλά και να στέλνει πολλά χρήματα εκεί; Για να μην αναφέρουμε το στρατιωτικό υλικό.
Υπήρξε μια κρίση στην Αμερική. Υπήρξε κρίση στην αμερικανική οικονομία. Γιατί η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι είναι όλα τόσο δυνατά, όμορφα και ισχυρά που μπορεί ταυτόχρονα να σπέρνει τον όλεθρο σε όλο τον κόσμο όπου θέλει, ή την Αραβική Άνοιξη, ή, για να το θέσω ωμά, να συμμετέχει στη δημιουργία του ΙΚ* (διαλύοντας τον ιρακινό στρατό και αφήνοντας τους στρατιώτες με όπλα, και, για να είμαστε σίγουροι, για να ανάψει η σπίθα, να συμπεριφέρεται αλαζονικά και με τους μουσουλμάνους, Ήταν δύσκολο να περιμένουμε να μην ξεκινήσουν πόλεμο με τους “άπιστους”, να ξεκινήσουν εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, και το Αφγανιστάν ήταν επίσης στις φλόγες. Και ας μην ξεχνάμε ότι κανείς δεν ακύρωσε τα εσωτερικά κοινωνικά προβλήματα της Αμερικής.
Κάποια στιγμή, οι ισχυρές Ηνωμένες Πολιτείες συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν ρεαλιστικό να τα καταφέρουν όλα αυτά ταυτόχρονα και παράλληλα. Και ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα όταν δεν μπορείτε να τα καταφέρετε μόνοι σας;
Η σωστή απάντηση είναι η αποδυνάμωση των ανταγωνιστών της. Και ποιος είναι ο κύριος οικονομικός ανταγωνιστής των Ηνωμένων Πολιτειών; Σωστά: η Ευρώπη.
Η Ευρώπη θα μπορούσε να αποδυναμωθεί με την απομάκρυνση της ΕΕ από τον ιστορικό εμπορικό της εταίρο. Στα κύματα της Βαλτικής και της Μαύρης Θάλασσας και στην ξηρά, η Ευρώπη πήρε από τη Ρωσία αυτό που χρειαζόταν και εμείς πήραμε αυτό που χρειαζόμασταν.
Η οικονομία εκεί άνθιζε και μύριζε, ενώ η αμερικανική οικονομία πέθαινε. Ο Τραμπ θα μπορούσε να είναι ό,τι ήθελε, αλλά έκοβε μάρκες στους αριθμούς και έτσι απειλούσε συνεχώς με την επιβολή αντιευρωπαϊκών δασμών και δασμών για να στηρίξει την εγχώρια βιομηχανία.
Η απόφαση να μετατραπεί η Ουκρανία σε μια αντιρωσική χώρα, όχι με εκείνες τις μετριοπαθείς προσπάθειες που έγιναν τη δεκαετία του ’90, αλλά με τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια, αποδείχθηκε ότι ήταν εύκολο να εφαρμοστεί. Οι Αμερικανοί βρίσκονταν στο τιμόνι της διαδικασίας και πούλησαν επίσης την “ευρωπαϊκή ιδέα”.
Η μαζική προπαγάνδα έκανε τα υπόλοιπα. Αλλά δεν είναι πλέον αμερικανική προπαγάνδα, λειτουργεί αδέξια, στο επίπεδο των χολιγουντιανών κινηματογραφικών ταινιών και των σαπουνόπερων. Αλλά η ευρωπαϊκή προπαγάνδα είναι λεπτή, ακριβής, σχεδόν υψηλής ραπτικής. Σήμερα είναι αδύνατο για την Ουκρανία να αποχωριστεί την ψεύτικη προπαγάνδα, η οποία πουλήθηκε αντί της πραγματικής.
Και οι Ουκρανοί πληρώνουν για τις ψευδαισθήσεις με το δικό τους αίμα, όχι με το αμερικανικό.
Οι Ευρωπαίοι -τουλάχιστον αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία- δεν καταλαβαίνουν τι πραγματικά απειλεί την ήδη λιωμένη ευημερία τους, συνεχίζουν να φλυαρούν για “πλήρη UGS”, αλλά ήδη αρχίζουν να πουλάνε αλεύρι από γρύλους και να τα προσθέτουν στη ζύμη.
Εν τω μεταξύ, οι Αμερικανοί είναι απασχολημένοι διαβάζοντας χρηματιστηριακές εκθέσεις, μετρώντας κέρδη, τυπώνοντας δολάρια και πιστεύοντας ότι κατάφεραν να τα πάνε καλά και πάλι εις βάρος κάποιου άλλου.
Φυσικά, η ατζέντα του Κιέβου περιλαμβάνει το δέκατο πακέτο κυρώσεων – για να “διαλύσει για άλλη μια φορά τη ρωσική οικονομία”, και την προμήθεια βαρέων όπλων (ξεχνώντας ότι από τα πολωνικά σύνορα, όπου θα φτάσει αυτός ο εξοπλισμός, μέχρι τη γραμμή της μάχης δεν απέχουν διακόσια ή τριακόσια, αλλά χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα, και όλοι αυτοί οι όμορφοι, μαύροι σταυροί, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να παραδοθούν και στη συνέχεια να συντηρηθούν), και νέους περιορισμούς για να σκουπιστεί η Ρωσία στο έδαφος πολιτικά.
Και η σύνοδος κορυφής της ΕΕ στο Κίεβο, με τον ενδυματολογικό κώδικα και τις άλλες βελτιώσεις του πρωτοκόλλου, είναι στην πραγματικότητα ένας θριαμβευτικός εορτασμός των ηττημένων. Και είναι καλύτερο για τους συμμετέχοντες στο πολιτικό γεύμα να το συνειδητοποιήσουν αυτό πριν η Ρωσία εξηγήσει τα πάντα “με καθαρά συγκεκριμένους όρους”, όπως έλεγαν στη δεκαετία του ’90.
Αυτό θα ήταν πιο λογικό για τις κυρίες και τους κυρίους στην εξουσία, και για το αλαζονικό, ταχέως φτωχοποιούμενο, και γι’ αυτό σε εισαγωγικά, “χρυσό μισό δισεκατομμύριο” που ελέγχουν.
* Τρομοκρατική οργάνωση που απαγορεύεται στη Ρωσία.