Οι κυβερνήσεις έχουν χάσει κάθε έλεγχο και κάθε εξουσία – Η δύναμη έχει περάσει στα χέρια των «ανατρεπτικών» και καταστροφικών ελίτ

Ο δυτικός κόσμος σήμερα βρίσκεται στα χέρια των «ανατρεπτικών ελίτ»
Με υπερβολική δύναμη και επιρροή, αυτοί οι άνθρωποι έχουν ως αντικείμενο την υπονόμευση του δυτικού πολιτισμού, επισημαίνει σε ανάλυσή του το Mises Insitute, που αναφέρεται σε μία σειρά θεσμών, όπως το Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων (Chatham House), το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, η Ομάδα Bilderberg, η Λέσχη της Ρώμης και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF).
Έχουν τη δύναμη να χρηματοδοτούν τα σχέδιά τους στο παγκοσμιοποιημένο καθεστώς μέσω του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
«Όλοι αυτοί οι οργανισμοί έχουν ως στόχο τους την υπονόμευση των εθνικών κρατών, την καταστροφή της ελεύθερης αγοράς και τον έλεγχο του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος από μια ελίτ.
Αυτοί οι στόχοι τιτλοφορούνται ως «καπιταλισμός των ενδιαφερόμενων μερών», με το WEF να παρεμβαίνει και να συντονίζει τις «συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα» για πολιτικές που υποτίθεται ότι καταπολεμούν την «κλιματική αλλαγή».

 «Ο καπιταλισμός των ενδιαφερομένων μερών»

Στην οικονομική σφαίρα, ο «καπιταλισμός των ενδιαφερομένων μερών» είναι ένα σχήμα καρτέλ που ωφελεί τους συμμορφούμενους και καταστρέφει τους μη συμμορφούμενους.
Τα οικονομικά του καπιταλισμού των ενδιαφερομένων μερών διαχέονται σε ένα μοντέλο διακυβέρνησης με γεωπολιτικό στίγμα: κράτη και ευνοημένες εταιρείες σε «συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα» στον έλεγχο της διακυβέρνησης.
Η σχέση αυτή αποδίδει ένα υβρίδιο εταιρικού-κράτους που σε μεγάλο βαθμό δεν λογοδοτεί στα μέλη των εθνικών κυβερνήσεων.
Σύμφωνα με το Διακρατικό Ινστιτούτο στην Ολλανδία, αυτή η «πρωτοβουλία» προτείνει μια μετάβαση από τη διακυβερνητική λήψη αποφάσεων προς ένα σύστημα διακυβέρνησης πολλών «ενδιαφερομένων μερών».

Κυβερνήσεις χωρίς εξουσία

Με άλλα λόγια επιβάλλουν ένα μοντέλο όπου ψηφίζουμε κυβερνήσεις οι οποίες στη συνέχεια επικυρώνουν τις αποφάσεις που λαμβάνει ο καπιταλισμός «των ενδιαφερόμενων μερών».
Η σχέση μεταξύ πολυεθνικών εταιρειών και κυβερνήσεων έχει προκαλέσει ακόμη και την περιφρόνηση ορισμένων αριστερών ακαδημαϊκών.
Ορισμένοι σημειώνουν ότι η εταιρική σχέση OHE – WEF και το μοντέλο διακυβέρνησης του Forum αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον την ιδιωτικοποίηση της Ατζέντας 2030 των Ηνωμένων Εθνών.
Το WEF προσφέρει πόρους και υποτιθέμενη υποτιθέμενη τεχνογνωσία για την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση (4-IR).
Και το μοντέλο διακυβέρνησης του WEF εκτείνεται πολύ πέρα από τον ΟΗΕ, επηρεάζοντας τα συντάγματα και τη συμπεριφορά των κυβερνήσεων παγκοσμίως.
Αυτός ο σφετερισμός οδήγησε τον πολιτικό επιστήμονα Ivan Wecke να αποκαλέσει τον κυβερνητικό επανασχεδιασμό του παγκόσμιου συστήματος από το WEF «μια εταιρική ανάληψη της παγκόσμιας διακυβέρνησης».
Αυτό είναι αλήθεια, αλλά το μοντέλο του WEF αντιπροσωπεύει επίσης την κρατικοποίηση της ιδιωτικής βιομηχανίας.
Κάτω από τον καπιταλισμό αυτό του επικεφαλής του WEF, Klaus Schwab και το μοντέλο διακυβέρνησης πολλαπλών συμμετοχικών μερών, η διακυβέρνηση όχι μόνο ιδιωτικοποιείται όλο και περισσότερο, αλλά και το πιο σημαντικό, οι εταιρείες αναδεικνύονται επί της ουσίας σε κυβερνητικές και διακυβερνητικές διαχειρίστριες της νέας τάξης πραγμάτων.

Καταστροφικές ελίτ

Η κατάσταση , ενισχύεται και επεκτείνεται με την προσθήκη τεράστιων εταιρικών περιουσιακών στοιχείων. Αυτά περιλαμβάνουν χρηματοδότηση που στοχεύει στη «αειφόρο ανάπτυξη» με τον αποκλεισμό των μη συμμορφούμενων, καθώς και τη χρήση Big Data, τεχνητής νοημοσύνης και 5G για την παρακολούθηση και τον έλεγχο των πολιτών.
Αλλά πρώτα πρέπει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την παγκόσμια διακυβέρνηση και αυτές οι προϋποθέσεις περιλαμβάνουν την κατάρρευση της εθνικής κυριαρχίας, την κατάργηση των φυσικών δικαιωμάτων και τη μείωση του βιοτικού επιπέδου της συντριπτικής πλειοψηφίας.
«Η ευμάρεια», γράφει ο Sean Fleming για το WEF, «είναι η μεγαλύτερη απειλή για τον κόσμο μας. . . .
Η πραγματική βιωσιμότητα θα επιτευχθεί μόνο μέσω δραστικών αλλαγών στον τρόπο ζωής».
Έτσι, αυτές οι ελίτ δεν είναι μόνο ανατρεπτικές αλλά και καταστροφικές.
Θα μπορούσε κανείς «καχύποπτος» να σκεφτεί τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς για να πληγούν οι εφοδιαστικές αλυσίδες ή τα συνεχή ατυχήματα τρένων με χημικά και τις μυστηριώδεις εκρήξεις σε εργοστάσια μετάλλων και εγκαταστάσεις πετρελαίου.