Το σκέφτηκα πολύ πριν γράψω αυτή την ιστορία.

Αλλά τελικά το αποφάσισα.

Όχι για να “δείξω κάτι” που έχει σχέση με το “εγώ μου”
αλλά για να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία και ένα δίδαγμα.

Πριν δεκα-κάτι μέρες ανέβαινα με το αυτοκίνητο μια ανηφόρα.

Ένας μεγάλος κρότος ακούστηκε, κάτι έσπασε (κάρτερ)
και άρχισαν να τρέχουν λάδια από τη μηχανή.

Έσβησα τη μηχανή αμέσως για να μην κάνω περισσότερη ζημιά.

Όμως το αυτοκίνητο δεν ήταν στην άκρη
και δεν μπορούσα να βάλω νεκρά για να το κουνήσω.

Πήρα τηλέφωνο στο συνεργείο που πηγαίνω.

Κανείς.

Πήρα μετά στο κινητό τον Κ, τον ιδιοκτήτη,
με τον οποίο τόσα χρόνια γίναμε φίλοι.

Μία, δεν απάντησε, Δύο, δεν απάντησε. Δέκα, δεν απάντησε.

Και καθόμουν και έψαχνα να βρω λύση. Η ώρα περνούσε.

Ξαναπήρα ακόμη μια φορά, λόγω του επείγοντος της υπόθεσης.

Κι εδώ κοιτάχτε την “έννοια του επείγοντος”
πως ξεδιπλώνεται για τον καθένα μας…

Απάντησε σαν να ξύπνησε. Σαν να έκλαιγε.

Και θα μπω κατευθείαν στο ψητό.

Μου έδωσε οδηγίες τι να κάνω και μετά
kουβέντα στην κουβέντα, μου εκμυστηρεύτηκε
πως πριν μερικές μέρες, έμαθε πως έχει καρκίνο.

“Είχε τρελαθεί” μου είπε κατά λέξη.

Δεν ήξερε τι να κάνει. Είχε δει πέντε γιατρούς
και ήταν μπερδεμένος.

Του ευχήθηκα να πάνε όλα καλά.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν κάποιος τους λέει
πως έχει καρκίνο , κατεβάζουν ρολά
λες και είναι κάτι που θα κολλήσουν.

Λες και μιλάνε με κάποιον τελειωμένο.

Ακόμη κι εδώ κάποιοι δεν θα κάνουν like
γιατί φοβούνται τη λέξη.

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό
είναι να προσευχηθώ για εκείνον,
διότι εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι
αλλά υπήρχε Κάποιος που σίγουρα μπορούσε.

Προσευχήθηκα πολλές φορές εκείνη τη μέρα.

Και έγινε το εξής.

Το απόγευμα μια πολύ καλή φίλη χειρουργός,
ανέφερε στην κουβέντα, έναν ειδικό χειρουργό
που εξειδικεύεται “ακριβώς στο θέμα” που είχε ο Κ.

Του έστειλα το τηλέφωνο του και κάποιες πληροφορίες με μήνυμα.

Την επόμενη μέρα πήγε τον είδε και τελικά αποφάσισε
να μπει για χειρουργείο άμεσα,
επιλέγοντας αυτόν που του πρότεινα ανάμεσα σε πολλούς.

Κάθε μέρα που ήμουν χωρίς αμάξι,
ήταν μια υπενθύμιση για μένα,
να μην ξεχνώ να προσεύχομαι γι’ αυτόν.

Μια δοκιμασία.

Συμβιβάστηκα με την ιδέα πως δεν θα έχω
για πολύ καιρό αμάξι και βρήκα προσωρινή λύση.

Χτες,
δηλαδή 4-5 μέρες μετά
και ενώ το συνεργείο είναι κλειστό μέχρι τις 23
μου ήρθε μήνυμα από τον Κ. πως βγήκε και είναι σπίτι,
πως το αυτοκίνητο είναι έτοιμο
και μου έκανε πολύ καλή τιμή. Μου έδωσε το τηλ του αδερφού του
για να συνεννοηθώ για να το παραλάβω.

Στο τηλέφωνο, όταν μιλήσαμε με τον Κ,
και παρότι ήταν πάντοτε πολύ χλιαρός Χριστιανός
για πρώτη φορά άκουσα τη φράση “Δόξα τω Θεώ” από το στόμα του.

Φυσικά δεν του είπα ποτέ ότι προσευχόμουν για εκείνον.

Τέτοια πράγματα μου συμβαίνουν πολύ συχνά τελευταία
και κάθε φορά που βάζω στην καθημερινότητα μου τον Χριστό.

Δεν θα έλεγα πως είναι “θαύματα” απαραιτήτως για τον καθένα,
αλλά για μένα τον ανάξιο και ασήμαντο Χριστιανό
είναι πλέον ένας “θαυμαστός τρόπος ζωής”.

Χριστιανός δεν γίνεσαι όταν πας εκκλησία.

Χριστιανός είσαι όταν κάνεις την ψυχή σου “ναό”.

Και εκκλησία είμαστε εμείς, όταν συναντάμε
ο ένας την ψυχή του άλλου.

Αν αυτά συμβαίνουν, τότε και τα τούβλα αποκτούν νόημα.