Πάντοτε κρατούσα μια απόσταση από αυτό που ονομάζεται «Λέσχες των Αθηνών». Με εξαίρεση κάποιες προσκλήσεις του Λάκωνος ευπατρίδη προέδρου της Αθηναϊκής Λέσχης Κυριάκου Κουκουλομάτη, ο οποίος έχει επικεντρωμένη διαρκώς την προσοχή του στις Ενοπλες Δυνάμεις μας και στα εθνικά θέματα, σπανίως ανταποκρίνομαι σε οργανωμένες προσκλήσεις για πολιτικές συνωμοσίες. Γιατί;

Διότι τα περισσότερα γεύματα και δείπνα που διοργανώνονται κατά καιρούς, κυρίως στα βόρεια προάστια, με εξαίρεση τις καθαρά κοινωνικές συναναστροφές, όλο και κάποιο απώτερο κίνητρο έχουν. Κίνητρο κατά βάση επιχειρηματικό και δευτερευόντως πολιτικό. Και απαραίτητη προϋπόθεση για να προσκληθείς είναι να «ενσωματωθείς»! Να «στρατολογηθείς», σύμφωνα με το αγαπημένο ρήμα ορισμένων πολιτικών μας ταγών. Να «πυροβολείς» σαν… πιστόλι.

Η δημοκρατία όμως χρειάζεται τον καθαρό αέρα και το φως της ημέρας και όχι τις κλειστές κάμαρες, τα σκοτεινά δωμάτια, τις ίντριγκες και τις παρασκηνιακές συμφωνίες. Τίποτε καλό δεν έχει βγει για τον τόπο από τα πολιτικο-επιχειρηματικά-δημοσιογραφικά δείπνα που εγκαινιάστηκαν ως πρακτική τη δεκαετία του 1990 με τα περίφημα κεντροδεξιά σενάρια, συνεχίστηκαν τη δεκαετία του 2000 με τα εκσυγχρονιστικά δείπνα της απληστίας και κορυφώνονται την τελευταία πενταετία. Αμα διαβάσετε και το εξαιρετικό βιβλίο που έγραψε η συνάδελφος Ελευθερία Κόλλια για τον Χρήστο Λαμπράκη, θα διαπιστώσετε ότι όλα μια ανώφελη ματαιοδοξία είναι. Τίποτε δεν μένει.

Η ιδέα ότι πέντε δέκα άνθρωποι στήνουν τη σκακιέρα στα μέτρα τους, συναντώνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και σχεδιάζουν πίσω από τον μπερντέ τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις μού/μάς είναι ιδιαιτέρως απεχθής. Οι πολλοί είναι το οξυγόνο και ο καθαρός αέρας μου/μας. Οχι οι διαπλεκόμενες παρέες. Η σκέψη πως πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, καθηγητές ΑΕΙ, σελέμπριτι και άλλοι δήθεν ταγοί είμαστε όλοι μια χαλαρή παρέα, μέλη μιας ανωτέρας ομάδος που ρυθμίζει το μέλλον των συμπολιτών μας μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τις τύχες αυτού του τόπου, είναι εξαιρετικώς ενοχλητική. Και βαθιά υποτιμητική για τα εκατομμύρια των Ελλήνων.

Κάνω αυτή τη μακρά εισαγωγή για έναν απλό λόγο: Μαθαίνω ότι μέρος της οικονομικής και πολιτικής ελίτ που είναι δυσαρεστημένο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη εις ό,τι αφορά την κατανομή της πίτας των κρατικών δαπανών και του Ταμείου Ανάκαμψης ιδρύει κλειστές λέσχες και συναγελάζεται τακτικά, είτε υπό ευρεία σύνθεση είτε υπό μικροτέρα, με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη, προκειμένου να οργανώσει την αντεπίθεσή του απέναντι στον πρωθυπουργό.

Τη μία υποβάλλει τα σέβη του στον αριστερό εφοπλιστή στην Κηφισιά, την άλλη στο Καστρί, την παράλλη στην Εκάλη, τα διαβάζετε στο διαδίκτυο, υποθέτω. Το διακύβευμα απλό: Είναι τόσο μεγάλη η δυσαρέσκειά τους για τη στάση του Μητσοτάκη απέναντί τους, ώστε δεν έχουν κανένα δισταγμό να βυσσοδομούν τακτικώς με τον υποτιθέμενο πολιτικό του αντίπαλο. Και ας ήταν οικονομικοί αιμοδότες της παράταξης τα τελευταία χρόνια!

Το χάλι αυτής της ελίτ το έζησα και στις εκλογές του 2015. Οταν μέλη της όχι απλώς καλοδέχονταν τους επερχόμενους συριζαίους υπουργούς στις οικίες τους, αλλά διαφήμιζαν και δημοσίως στα καφέ του Ψυχικού την ψήφο τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα γιατί είχαν πιστέψει ότι αυτός θα τους… απάλλασσε από τον δυσβάστακτο ΕΝΦΙΑ που τους είχαν επιβάλει με εντολή της τρόικας ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς. Τόσο αφελείς! Αστοί μεν, αλλά πολιτική σκέψη μηδέν. Μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και το κυνηγητό στη μεσαία τάξη όλοι δήλωναν κοψοχέρηδες. Αλλά μάθημα δεν πήραν! Οπως τότε με τον Τσίπρα, έτσι και τώρα με τον Κασσελάκη, τα ίδια: Φιλάνε το χέρι που θα τους δαγκώσει!

Οσον αφορά τα τρέχοντα δείπνα των φιλελευθέρων που έχουν την περιέργεια να γνωρίσουν το άτακτο αγόρι της ελληνικής πολιτικής ζωής Κασσελάκη, η άποψή μου είναι, για όση αξία έχει, η εξής: Τις απόψεις μου για τον πρωθυπουργό τις ξέρετε. Και για τα καλά του και για τα στραβά του. Τα γράφουμε. Δεδομένου μάλιστα ότι οι συνεργάτες του λένε παντού ότι η εφημερίδα μας αποκλείεται από κάθε δημόσια χρηματοδότηση επειδή «κάνουμε κριτική», μάλλον είμαστε εξαιρετικά ψύχραιμοι. Αλλά εμείς κάνουμε κριτική στον πρωθυπουργό με ανοικτά παράθυρα, στο φως της ημέρας.

Η λέσχη μας είναι ανοικτή στους πολίτες επί 24ωρου βάσεως, οι πόρτες της είναι ανοικτές και εν πάση περιπτώσει δεν είναι έρμαιο των ψιθύρων των κουτσομπολιών και των διαδόσεων. Οταν έχουμε να πούμε κάτι για τον Κυριάκο, το λέμε φωναχτά. Στο φως. Χωρίς να ακροπατούμε στα σκοτάδια της ωραιοτάτης υπνούπολης που ονομάζεται Εκάλη για να συνωμοτήσουμε εναντίον του. Δόξα τω Θεώ, αλλάξαμε αιώνα. Διανύουμε τον 21ο. Οι συνωμοσίες είναι ντεμοντέ. Και όσοι συνωμότησαν στην πατρίδα μας κατά κανόνα δεν είχαν ποτέ καλή τύχη. Διασκεδάζουμε λοιπόν με τα δείπνα τις νύχτες στους δρόμους με τις λεύκες. Και μάλιστα τα δείπνα των φερόμενων ως… μητσοτακικών δημοσιογράφων με τον Στέφανο Κασσελάκη. Κυριάκο, να τους χαίρεσαι. Tζάμπα η λίστα Πέτσα.