Ο ιδρυτής της Greenpeace Πάτρικ Μουρ λέει ότι η κλιματική αλλαγή βασίζεται σε ψευδείς αφηγήσεις.
Ο Πάτρικ Μουρ, ένας από τους ιδρυτές της Greenpeace, ανέφερε σε ένα email που περιήλθε στην κατοχή της Epoch Times ότι οι λόγοι που τον οδήγησαν να εγκαταλείψει την Greenpeace ήταν πολύ σαφείς:
«Η Greenpeace καπελώθηκε από την πολιτική αριστερά όταν συνειδητοποίησαν ότι υπήρχαν χρήματα και δύναμη στο περιβαλλοντικό κίνημα. Οι φιλοαριστεροί πολιτικοί ακτιβιστές στην Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη μετέτρεψαν την Greenpeace από μια οργάνωση με βάση την επιστήμη σε μια οργάνωση συγκέντρωσης πολιτικών πόρων», δήλωσε ο Μουρ.
Ο Μουρ εγκατέλειψε την Greenpeace το 1986, 15 χρόνια μετά την συνίδρυση της οργάνωσης.
«Το περιβαλλοντικό κίνημα έχει γίνει περισσότερο ένα πολιτικό κίνημα παρά ένα περιβαλλοντικό κίνημα. Επικεντρώνονται κυρίως στην δημιουργία αφηγήσεων, ιστοριών, που έχουν σχεδιαστεί για να ενσταλάξουν φόβο και ενοχές στο κοινό, ώστε το κοινό να τους στείλει χρήματα. Δρουν κυρίως πίσω από κλειστές πόρτες με άλλους πολιτικούς πράκτορες στα Ηνωμένα Έθνη, στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ κ.ο.κ., τα οποία έχουν κυρίως πολιτικό χαρακτήρα.
Η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή [Intergovernmental Panel on Climate Change-IPCC] «δεν είναι επιστημονικός οργανισμός. Είναι ένας πολιτικός οργανισμός που αποτελείται από τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό και το Πρόγραμμα Περιβάλλοντος των Ηνωμένων Εθνών. Η IPCC προσλαμβάνει επιστήμονες για να τους παρέχει πληροφορίες που υποστηρίζουν το αφήγημα περί κλιματικής έκτακτης ανάγκης.
Οι εκστρατείες τους κατά των ορυκτών καυσίμων, της πυρηνικής ενέργειας, του CO2 (διοξειδίου του άνθρακα), του πλαστικού κ.λπ. είναι παραπλανητικές και έχουν σχεδιαστεί για να κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι ο κόσμος θα έρθει στο τέλος του αν δεν σακατέψουμε τον πολιτισμό μας και δεν καταστρέψουμε την οικονομία μας. Αποτελούν πλέον αρνητική επιρροή στο μέλλον τόσο του περιβάλλοντος όσο και του ανθρώπινου πολιτισμού. Σήμερα, η Αριστερά έχει υιοθετήσει πολλές πολιτικές που θα ήταν πολύ καταστροφικές για τον πολιτισμό, καθώς δεν είναι τεχνικά εφικτές. Δείτε μόνο την διαφαινόμενη ενεργειακή κρίση στην Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο, την οποία εκμεταλλεύεται ο Πούτιν. Αλλά την έχουν προκαλέσει οι ίδιοι, αρνούμενοι να αναπτύξουν τους δικούς τους πόρους φυσικού αερίου, αντιτιθέμενοι στην πυρηνική ενέργεια και υιοθετώντας μια αδύνατη θέση για τα ορυκτά καύσιμα γενικά», είπε ο Μουρ.
Η Αριστερά καπέλωσε την Greenpeace.
Είπε ότι το «πράσινο» για το περιβάλλον και η «ειρήνη» για τους ανθρώπους ήταν οι ιδρυτικές αρχές της οργάνωσης, αλλά η ειρήνη είχε ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό και το “πράσινο” έχε γίνει η μοναδική ατζέντα.
«Πολλοί λεγόμενοι περιβαλλοντικοί ηγέτες λένε τώρα ότι οι άνθρωποι είναι οι εχθροί της Γης, οι εχθροί της Φύσης. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι οι άνθρωποι είναι το μόνο κακό είδος. Αυτό μοιάζει πάρα πολύ με το προπατορικό αμάρτημα, ότι οι άνθρωποι γεννιούνται με το κακό, αλλά όλα τα άλλα είδη είναι καλά, ακόμη και οι κατσαρίδες, τα κουνούπια και οι ασθένειες. Η νέα κυρίαρχη φιλοσοφία είναι ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν υπήρχαν λιγότεροι άνθρωποι. Αλλά οι άνθρωποι που το είπαν αυτό δεν προσφέρθηκαν εθελοντικά να είναι οι πρώτοι που θα φύγουν. Συμπεριφέρονται σαν να είναι ανώτεροι από τους άλλους. Αυτού του είδους η υπερηφάνεια και η έπαρση είναι πολύ χειρότερα από το προπατορικό αμάρτημα», δήλωσε ο Μουρ.
Περιβαλλοντικός ακτιβιστής.
Ως διακεκριμένος επιστήμονας, οικολόγος και επί μακρόν ηγέτης στον διεθνή περιβαλλοντικό τομέα, ο Πάτρικ Μουρ θεωρείται ευρέως ως ένας από τους πιο εξειδικευμένους εμπειρογνώμονες στον κόσμο σε θέματα περιβάλλοντος. Είναι επίσης ιδρυτής της Greenpeace, της μεγαλύτερης περιβαλλοντικής ακτιβιστικής οργάνωσης στον κόσμο.
Ο Μουρ έλαβε το διδακτορικό του στην Οικολογία από το Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας το 1974 και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας επιστημών από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας το 2005.
Ήταν συνιδρυτής της Greenpeace το 1971 και διετέλεσε πρόεδρος της Greenpeace Canada για εννέα χρόνια. Από το 1979 έως το 1986, ο Μουρ διετέλεσε διευθυντής της Greenpeace International, μια κινητήρια δύναμη που διαμόρφωσε τις πολιτικές και τις κατευθύνσεις της ομάδας. Κατά τη διάρκεια της 15ετούς θητείας του, η Greenpeace έγινε η μεγαλύτερη περιβαλλοντική ακτιβιστική οργάνωση στον κόσμο.
Το 1991, ο Μουρ ίδρυσε την Greenspirit, μια συμβουλευτική εταιρεία που επικεντρώνεται σε θέματα περιβαλλοντικών πολιτικών, ενέργειας, κλιματικής αλλαγής, βιοποικιλότητας, γενετικά τροποποιημένων τροφίμων, δασών, αλιείας, τροφίμων και πόρων. Μεταξύ 2006 και 2012, ο Μουρ διετέλεσε συμπρόεδρος του Clean and Safe Energy Coalition (Συμμαχία για Καθαρή και Ασφαλή Ενέργεια), μιας ομάδας περιβαλλοντικής υπεράσπισης με έδρα τις ΗΠΑ.
Το 2014, διορίστηκε πρόεδρος του τμήματος Οικολογίας, Ενέργειας και Ευημερίας του Frontier Centre for Public Policy, μιας μη κομματικής καναδικής δεξαμενής σκέψης για την δημόσια πολιτική. Το 2019 και το 2020, ο Μουρ διετέλεσε πρόεδρος του CO2 Coalition (Συμμαχία για το Διοξείδιο του Άνθρακα), μιας μη κερδοσκοπικής ομάδας περιβαλλοντικής υπεράσπισης με έδρα τις ΗΠΑ, η οποία έχει ως στόχο την αμφισβήτηση των ψευδών ισχυρισμών για το CO2 σε σχέση με την κλιματική αλλαγή.
Ψευδές αφήγημα για το χλώριο.
«Όταν αποφάσισα να φύγω από την Greenpeace, ήμουν ένας από τους 6 διευθυντές της Greenpeace International. Ήμουν ο μόνος με επίσημη επιστημονική εκπαίδευση, BSc Honors στην Επιστήμη και την Δασολογία και διδακτορικό στην Οικολογία. Οι συνάδελφοί μου διευθυντές αποφάσισαν ότι η Greenpeace θα έπρεπε να ξεκινήσει μια εκστρατεία για την Απαγόρευση του χλωρίου παγκοσμίως».
Ο Μουρ είπε ότι είναι αλήθεια ότι το στοιχειακό αέριο χλώριο είναι εξαιρετικά τοξικό και χρησιμοποιήθηκε ως όπλο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, το χλώριο είναι ένα από τα 94 στοιχεία του Περιοδικού Πίνακα και έχει πολλούς ρόλους στην βιολογία και την ανθρώπινη υγεία. Για παράδειγμα, το επιτραπέζιο αλάτι (NaCl ή χλωριούχο νάτριο) είναι απαραίτητο θρεπτικό συστατικό για όλα τα ζώα και πολλά φυτά. Είναι αδύνατο να «απαγορευτεί» το NaCl.
Επισήμανε ότι η προσθήκη χλωρίου στο πόσιμο νερό, στις πισίνες και στα λουτρά ήταν μια από τις σημαντικότερες προόδους στην ιστορία της δημόσιας υγείας για την πρόληψη της εξάπλωσης των μεταδοτικών ασθενειών που μεταδίδονται με το νερό, όπως η χολέρα. Και περίπου το 85% των φαρμακευτικών φαρμάκων παρασκευάζονται με χημεία που σχετίζεται με το χλώριο και περίπου το 25% όλων των φαρμάκων μας περιέχουν χλώριο. Όλα τα αλογόνα, συμπεριλαμβανομένου του χλωρίου, του βρωμίου και του ιωδίου, είναι ισχυρά αντιβιοτικά- χωρίς αυτά, η ιατρική δεν θα ήταν η ίδια.
«Η Greenpeace ονόμασε το χλώριο ‘Στοιχείο του Διαβόλου’ και αποκαλεί το PVC, το χλωριούχο πολυβινύλιο ή απλώς βινύλιο, ‘το δηλητηριώδες πλαστικό’. Όλα αυτά είναι ψεύτικα και για να τρομάξουν το κοινό. Επιπλέον, αυτή η λανθασμένη πολιτική ενισχύει την στάση ότι οι άνθρωποι δεν είναι αξιόλογο είδος και ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερα χωρίς αυτούς. Δεν μπόρεσα να πείσω τους συναδέλφους μου διευθυντές της Greenpeace να εγκαταλείψουν αυτή την άστοχη πολιτική. Αυτό ήταν το σημείο καμπής για μένα», δήλωσε ο Μουρ.
Ψευδές αφήγημα για τις πολικές αρκούδες.
Όταν ρωτήθηκε πώς χρησιμοποιεί η Greenpeace τις τεράστιες δωρεές της, ο Μουρ είπε ότι χρησιμοποιούνται για να πληρώσουν «ένα πολύ μεγάλο προσωπικό» (πιθανότατα πάνω από 2.000), εκτεταμένες διαφημίσεις και προγράμματα συγκέντρωσης χρημάτων. Και σχεδόν όλες οι διαφημίσεις της οργάνωσης για την συγκέντρωση χρημάτων βασίζονται σε ψευδείς αφηγήσεις, τις οποίες είχε διαψεύσει διεξοδικά στα βιβλία του, ένα παράδειγμα ήταν οι πολικές αρκούδες.
«Η Διεθνής Συνθήκη για τις πολικές αρκούδες, που υπογράφηκε από όλες τις πολικές χώρες το 1973, για την απαγόρευση του απεριόριστου κυνηγιού των πολικών αρκούδων, δεν αναφέρεται ποτέ από τα μέσα ενημέρωσης, την Greenpeace ή τους πολιτικούς που λένε ότι η πολική αρκούδα εξαφανίζεται λόγω του λιωσίματος των πάγων στην Αρκτική. Στην πραγματικότητα, ο πληθυσμός της πολικής αρκούδας έχει αυξηθεί από 6.000 έως 8.000 το 1973 σε 30.000 έως 50.000 σήμερα. Αυτό δεν αμφισβητείται. Αλλά τώρα λένε ότι η πολική αρκούδα θα εξαφανιστεί το 2100, λες και έχουν μια μαγική κρυστάλλινη σφαίρα που μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Στην πραγματικότητα, τον περασμένο χειμώνα στην Αρκτική παρατηρήθηκε επέκταση των πάγων σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και η Ανταρκτική ήταν πιο κρύα κατά την διάρκεια του περασμένου χειμώνα από ό,τι τα τελευταία 50 χρόνια». δήλωσε ο Μουρ.
Ο Μουρ δήλωσε ότι δεν προσποιείται ότι γνωρίζει τα πάντα και ότι προβλέπει το μέλλον με σιγουριά, όπως ισχυρίζονται ότι μπορούν να κάνουν πολλοί που ασχολούνται με την «επείγουσα κλιματική κατάσταση».
Ο στόχος της θεωρίας της «Περιβαλλοντικής Αποκάλυψης»
«Πιστεύω ότι ο ανθρώπινος πληθυσμός ήταν πάντα ευάλωτος σε ανθρώπους που προβλέπουν την καταστροφή με ψευδείς ιστορίες. Οι Αζτέκοι έριχναν παρθένες στα ηφαίστεια και οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί έκαιγαν γυναίκες ως μάγισσες για 200 χρόνια, ισχυριζόμενοι ότι αυτό θα έσωζε τον κόσμο» από τους κακούς ανθρώπους. Αυτό έχει αναφερθεί ως η ‘νοοτροπία αγέλης’, ‘ομαδική σκέψη’ και ‘αιρετική συμπεριφορά’. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά πλάσματα με ιεραρχία και είναι πιο εύκολο να κερδίσει κανείς μια υψηλή θέση χρησιμοποιώντας το φόβο και τον έλεγχο.
Η θεωρία της περιβαλλοντικής αποκάλυψης αφορά κυρίως την πολιτική εξουσία και τον έλεγχο και είμαι αφοσιωμένος στο να δείξει στους ανθρώπους ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο αρνητική όσο τους λένε. Σήμερα, στις πλουσιότερες χώρες, οι απόγονοί μας λαμβάνουν αποφάσεις για τις οποίες θα πρέπει να πληρώσουν τα εγγόνια μας. Προβλέψεις ότι ο κόσμος φτάνει στο τέλος του γίνονται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ούτε μία φορά δεν επαληθεύτηκαν. Γιατί να το πιστέψουμε τώρα; Οι άνθρωποι είναι φυσικό να φοβούνται το μέλλον επειδή είναι άγνωστο και γεμάτο κινδύνους και δύσκολες αποφάσεις. Πιστεύω ότι υπάρχει επίσης ένα στοιχείο «αυτο-απέχθειας» σε αυτό το κίνημα της αποκάλυψης».
Ο Μουρ είπε ότι η νέα γενιά σήμερα διδάσκεται ότι οι άνθρωποι δεν αξίζουν και καταστρέφουν την γη. Αυτή η κατήχηση τους έχει κάνει να αισθάνονται ένοχοι και να ντρέπονται για τον εαυτό τους, κάτι που είναι ο λάθος τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς την ζωή.
Η δαιμονοποίηση του διοξειδίου του άνθρακα
«Πολύ λίγοι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο κόσμος δεν θερμαίνεται. Τα αρχεία είναι ξεκάθαρα ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να θερμαίνεται περίπου από το 1700, 150 χρόνια πριν χρησιμοποιήσουμε ορυκτά καύσιμα. Το 1700 ήταν το αποκορύφωμα της Μικρής Εποχής των Παγετώνων, η οποία ήταν πολύ ψυχρή και προκάλεσε ζημιές στις καλλιέργειες και πείνα. Πριν από αυτό, γύρω στο 1000 μ.κ.ε. ήταν η Μεσαιωνική Θερμή Περίοδος, όταν οι Βίκινγκς καλλιεργούσαν την Γροιλανδία. Και πριν από αυτό, γύρω στο 500 μ.κ.ε. ήταν ο Μεσαίωνας και πριν από αυτό, η Ρωμαϊκή Θερμή Περίοδος, όταν ήταν πιο ζεστά από ό,τι σήμερα και η στάθμη της θάλασσας ήταν 1-2 μέτρα ψηλότερα από ό,τι σήμερα. Ακόμη και μέχρι το 1950 περίπου, η ποσότητα των ορυκτών καυσίμων που χρησιμοποιούνταν και το CO2 που εκλύονταν ήταν πολύ μικρό σε σύγκριση με σήμερα. Δεν γνωρίζουμε την αιτία αυτών των περιοδικών διακυμάνσεων της θερμοκρασίας, αλλά σίγουρα δεν ήταν το CO2».
Ο Μουρ διευκρίνισε ότι η «μειοψηφική άποψη» δεν αφορά την ιστορία της θερμοκρασίας της Γης, αλλά είναι η σχέση μεταξύ της θερμοκρασίας και του CO2 που βρίσκεται στο επίκεντρο της διαμάχης.
«Από αυτή την άποψη, συμφωνώ ότι πολλοί πιστεύουν ότι το CO2 είναι η κύρια αιτία της αύξησης της θερμοκρασίας. Το CO2 είναι αόρατο, οπότε κανείς δεν μπορεί να δει πραγματικά τι κάνει. Και αυτή η ‘πλειοψηφία’ είναι κυρίως επιστήμονες που πληρώνονται από πολιτικούς και γραφειοκράτες, μέσα ενημέρωσης που κάνουν πρωτοσέλιδα ή ακτιβιστές που βγάζουν χρήματα. Οι υπόλοιποι είναι το κοινό που πιστεύει αυτή την ιστορία παρόλο που δεν μπορεί να δει στην πραγματικότητα τι κάνει το CO2», δήλωσε ο Μουρ.
Ο Μουρ παρέθεσε ένα γράφημα της θερμοκρασίας που μετριέται συνεχώς επί 350 χρόνια (από το 1659 έως το 2009) στην κεντρική Αγγλία. «Αν το διοξείδιο του άνθρακα ήταν η κύρια αιτία της αύξησης της θερμοκρασίας, τότε θα έπρεπε να υπάρχει αύξηση της θερμοκρασίας κατά μήκος της καμπύλης του διοξειδίου του άνθρακα, αλλά δεν συμβαίνει αυτό», εξήγησε.
Ο Μουρ χαρακτήρισε τη δαιμονοποίηση του CO2 ως «εντελώς γελοία». Πρόσθεσε ότι το CO2 είναι η βάση όλης της ζωής στην Γη και η συγκέντρωσή του στην ατμόσφαιρα σήμερα, ακόμη και με την αύξηση, είναι χαμηλότερη από ό,τι ήταν για την μεγάλη πλειονότητα της ύπαρξης της ζωής.
Ο Οργανισμός Επιστημονικής και Βιομηχανικής Έρευνας της Αυστραλιανής Κοινοπολιτείας (CSIRO), σε συνεργασία με το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας (ANU), διαπίστωσε ότι η έκταση κατανομής της βλάστησης αυξήθηκε κατά 11% λόγω της επίδρασης της λίπανσης με διοξείδιο του άνθρακα σε άγονες περιοχές του κόσμου μεταξύ 1982 και 2015 μέσω δορυφορικών παρατηρήσεων.
(προσφορά του Patrick Moore)
Η αυστραλιανή κυβερνητική υπηρεσία CSIRO διεξήγαγε την έρευνα σε συνεργασία με το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας (Australian National University-ANU). Τα δεδομένα βασίστηκαν σε δορυφορικές παρατηρήσεις από το έτος 1982 έως το 2010 σε τμήματα των άγονων περιοχών της Αυστραλίας, της Βόρειας Αμερικής, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής.
Διαπιστώθηκε αύξηση κατά 11% της κάλυψης του φυλλώματος στην περιοχή που μελετήθηκε λόγω αυτού που ονομάζεται «λίπανση με CO2».
Σύμφωνα με την μελέτη, το φαινόμενο της λίπανσης συμβαίνει όταν τα αυξημένα επίπεδα CO2 επιτρέπουν σε ένα φύλλο κατά την διάρκεια της φωτοσύνθεσης -της διαδικασίας με την οποία τα πράσινα φυτά μετατρέπουν το φως του ήλιου σε ζάχαρη- να αποσπάσει περισσότερο άνθρακα από τον αέρα ή να χάσει λιγότερο νερό στον αέρα ή και τα δύο.
«Εάν το αυξημένο CO2 προκαλεί μείωση της χρήσης νερού από μεμονωμένα φύλλα, τα φυτά σε ξηρά περιβάλλοντα θα ανταποκριθούν αυξάνοντας τον συνολικό αριθμό των φύλλων τους. Αυτές οι αλλαγές στην κάλυψη των φύλλων μπορούν να ανιχνευθούν μέσω δορυφόρου, ιδίως σε ερήμους και σαβάνες όπου η κάλυψη είναι λιγότερο πλήρης από ό,τι σε υγρές περιοχές», σύμφωνα με τον Ράνταλ Ντόνοχιου, ερευνητή του CSIRO.
Γκρεμίζοντας το αφήγημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη
«Οι κινδυνολόγοι του κλίματος προτιμούν να συζητούν την γνώση του κλίματος μόνο από το 1850 και μετά. Την περίοδο πριν από αυτό την αναφέρουν ως προβιομηχανική εποχή. Αυτή η ‘προβιομηχανική εποχή’ ήταν πάνω από 3 δισεκατομμύρια χρόνια όταν υπήρχε ζωή στην Γη. Πολλές κλιματικές αλλαγές [συνέβησαν κατά την διάρκεια εκείνης της περιόδου], συμπεριλαμβανομένων των Εποχών των Παγετώνων, των Εποχών των Θερμοκηπίων, των μεγάλων αφανισμών εξαιτίας συγκρούσεων με αστεροειδείς και άλλων άγνωστων αιτιών.
Σήμερα, η Γη βρίσκεται στην Εποχή των Παγετώνων του Πλειστόκαινου, η οποία ξεκίνησε πριν από 2,6 εκατομμύρια χρόνια. Έτσι, η πιο πρόσφατη μεγάλη παγετώδης περίοδος, η οποία κορυφώθηκε πριν από 20.000 χρόνια, δεν ήταν το τέλος της Εποχής των Παγετώνων. Βρισκόμαστε ακόμη στην Εποχή των Παγετώνων του Πλειστόκαινου, όσο κι αν οι κινδυνολόγοι του κλίματος θέλουν να το αρνηθούν. Η μεγάλη ειρωνεία του σημερινού πανικού για το κλίμα είναι ότι η Γη είναι πιο κρύα σήμερα από ό,τι ήταν για 250 εκατομμύρια χρόνια πριν από την έναρξη της Εποχής των Παγετώνων της Πλειστόκαινου. Και το CO2 είναι σήμερα χαμηλότερο από ό,τι σε περισσότερο από το 95% της ιστορίας της Γης. Αλλά δεν θα το μάθαινες ποτέ αυτό αν άκουγες όλους τους ανθρώπους που επωφελούνται από το ψέμα ότι η Γη θα είναι σύντομα πολύ ζεστή για τη ζωή και ότι το CO2 θα γίνει υψηλότερο από ό,τι στην ιστορία της Γης», δήλωσε ο Μουρ.
Περισσότερο CO2 είναι ωφέλιμο για το περιβάλλον και τον άνθρωπο.
Σύμφωνα με τον Μουρ, σχεδόν όλοι οι επαγγελματίες καλλιεργητές θερμοκηπίων παγκοσμίως αγοράζουν CO2 για να το διοχετεύσουν στα θερμοκήπια τους και να πραγματοποιήσουν έως και 60% υψηλότερες αποδόσεις στις καλλιέργειες .
«Εντυπωσιάστηκα όταν πέταξα πάνω από την Νότια Κορέα και είδα πόσα θερμοκήπια υπάρχουν στις κοιλάδες. Όπως η Βρετανική Κολομβία, η Κορέα έχει πολλά βουνά και όχι τόσο επίπεδη εύφορη γεωργική γη. Είμαι βέβαιος ότι οι καλλιεργητές θερμοκηπίων βάζουν περισσότερο CO2 στα θερμοκήπια τους, έως και διπλάσιο και τριπλάσιο από αυτό που υπάρχει στην ατμόσφαιρα σήμερα. Αυτό συμβαίνει επειδή σχεδόν όλα τα φυτά που αναπτύσσονται έξω στη φυσική ατμόσφαιρα λιμοκτονούν για CO2 και αυτό είναι που τα περιορίζει από το να αναπτυχθούν ταχύτερα. Παρακαλώ ανατρέξτε στο κεφάλαιο με τίτλο ‘Κλίμα φόβου και ενοχής’ στο βιβλίο μου, (Fake Invisible Catastrophes and Threats of Doom -Ψεύτικες αόρατες καταστροφές και η απειλή για το τέλος του κόσμου), αν θέλετε να αποκτήσετε πλήρη κατανόηση αυτών των γεγονότων», είπε.
Ο Μουρ είπε ότι οι περισσότεροι περιβαλλοντικοί ακτιβιστές, πολιτικοί και οι λεγόμενοι ειδικοί γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να σταματήσουμε την αύξηση της χρήσης ορυκτών καυσίμων ή την μείωση των εκπομπών CO2 μέσα στο προτεινόμενο χρονοδιάγραμμα.
«Το 2015, ενώ συμμετείχα στην Διάσκεψη των Μερών (Conference of the Parties-COP) στο Παρίσι, προσέφερα ένα δημόσιο στοίχημα ύψους 100.000 δολαρίων σε ένα δελτίο τύπου που μεταδόθηκε σε περισσότερα από 200 μέσα ενημέρωσης, ότι μέχρι το 2025 οι παγκόσμιες εκπομπές CO2 θα ήταν υψηλότερες από ό,τι το 2015. Δεν παρουσιάστηκε ούτε ένας ενδιαφερόμενος, ούτε καν από τους ‘πράσινους’. Γνωρίζω ότι η αύξηση του CO2 είναι απολύτως επωφελής τόσο για το περιβάλλον όσο και για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Είμαι υπερήφανος που είμαι διευθυντής της Συμμαχίας για το CO2».
Η ειρωνεία της «ουδετερότητας του άνθρακα»
Ο Μουρ είπε ότι η “ουδετερότητα του άνθρακα” είναι ένας πολιτικός όρος, όχι επιστημονικός.
«Είναι απλά λάθος να αποκαλούμε το CO2 «άνθρακα». Ο άνθρακας είναι ένα στοιχείο από το οποίο αποτελούνται τα διαμάντια, ο γραφίτης και η αιθάλη. [Και] το CO2 είναι ένα μόριο που περιέχει άνθρακα και οξυγόνο και είναι ένα αόρατο αέριο που αποτελεί την πρωταρχική τροφή για κάθε ζωή. Ομοίως, είναι εσφαλμένο να αναφερόμαστε στο NaCl (επιτραπέζιο αλάτι) ως «χλώριο», παρόλο που το NaCl περιέχει χλώριο. Όταν τα στοιχεία (άτομα) συνδυάζονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν ενώσεις (μόρια), έχουν πάντα πολύ διαφορετικές ιδιότητες από τα στοιχεία από τα οποία αποτελούνται. Το «Net-Zero» (ισορροπία μεταξύ των αερίων θερμοκηπίου που διοχετεύονται στην ατμόσφαιρα και εκείνων που εξάγονται) είναι επίσης ένας πολιτικός όρος που επινοήθηκε από ακτιβιστές που δεν είναι επιστήμονες. Για παράδειγμα, οι κορυφαίοι ηγέτες αυτής της σταυροφορίας είναι άνθρωποι όπως ο Αλ Γκορ, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και η Γκρέτα Τούνμπεργκ, κανένας από τους οποίους δεν είναι επιστήμονας».
Η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία αποτελούν το 40% του ανθρώπινου πληθυσμού και δεν συμφωνούν με αυτή την ατζέντα κατά των ορυκτών καυσίμων.
«Αν προσθέσουμε τη Βραζιλία, την Ινδονησία και τις περισσότερες αφρικανικές χώρες, πρόκειται για την πλειοψηφία του πληθυσμού που δεν είναι φανατικοί του κλίματος. Μια άλλη μεγάλη ειρωνεία είναι ότι πολλές χώρες με τα πιο ψυχρά κλίματα, όπως ο Καναδάς, η Σουηδία, η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, ανησυχούν περισσότερο για την αύξηση της θερμοκρασίας. Για παράδειγμα, η μέση ετήσια θερμοκρασία στον Καναδά είναι -5,35 βαθμοί Κελσίου».
Ο Μουρ είπε επίσης ότι τα καυσαέρια από τους κινητήρες δεν είναι CO2- είναι άλλες ουσίες, καθώς το CO2 είναι αόρατο και άοσμο. Η σκόνη επίσης δεν είναι CO2- είναι αιθάλη και μπορεί να ελεγχθεί με την παρούσα τεχνολογία. Και τα εργοστάσια άνθρακα που κατασκευάζονται σήμερα είναι πολύ πιο καθαρά από αυτά που κατασκευάστηκαν πριν από 20 χρόνια.
Η ηλιακή και η αιολική ενέργεια είναι παράσιτα της οικονομίας.
«Η ηλιακή και η αιολική ενέργεια είναι και οι δύο πολύ ακριβές και πολύ αναξιόπιστες. Είναι σχεδόν σαν ψυχική ασθένεια το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου και πιστεύουν ότι ολόκληρες χώρες μπορούν να υποστηριχθούν με αυτές τις τεχνολογίες. Πιστεύω ότι η αιολική και η ηλιακή ενέργεια είναι παράσιτα της ευρύτερης οικονομίας. Με άλλα λόγια, κάνουν την χώρα φτωχότερη από ό,τι αν χρησιμοποιούνταν άλλες πιο αξιόπιστες και λιγότερο δαπανηρές τεχνολογίες.
Οι πάροχοι αιολικής και ηλιακής ενέργειας βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε κρατικές επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και εντολές, όπου οι πολίτες αναγκάζονται να αγοράζουν αιολική και ηλιακή ενέργεια ακόμη και αν είναι πιο ακριβή, με το πρόσχημα ότι είναι «φιλική προς το περιβάλλον. Εκατομμύρια άνθρωποι πληρώνουν περισσότερο για την αιολική και ηλιακή ενέργεια, ενώ μερικοί άνθρωποι κερδίζουν εκατομμύρια δολάρια, μάρκα, λίρες κ.λπ. Μοιάζει λίγο με το σύστημα Ponzi στα χρηματιστήρια. Απαιτούν τεράστιες εκτάσεις γης, δεν είναι διαθέσιμες τις περισσότερες φορές και απαιτούν αξιόπιστη ενέργεια όπως η πυρηνική, η υδροηλεκτρική, [ο άνθρακας και το φυσικό] αέριο να είναι διαθέσιμες όταν ο άνεμος και η ηλιακή ενέργεια δεν είναι διαθέσιμες. Γιατί να μην χρησιμοποιείται αξιόπιστη ενέργεια [όπως η πυρηνική, η υδροηλεκτρική, το φυσικό αέριο κ.λπ.] ως κύρια πηγή; Αν αυτό συνέβαινε, τότε η αιολική και η ηλιακή ενέργεια θα ήταν περιττές».
Σύμφωνα με τον Μουρ, η κατασκευή αιολικών και ηλιακών πάρκων χρησιμοποιεί τεράστιες ποσότητες ορυκτών καυσίμων για την εξόρυξη, τη μεταφορά και την κατασκευή. Και σε πολλές τοποθεσίες, δεν παράγουν σχεδόν αρκετή ενέργεια κατά τη διάρκεια της ζωής τους, όσο απαιτείται για την κατασκευή και τη συντήρησή τους.
Το πλαστικό δεν είναι τοξική ουσία
«Το πλαστικό δεν είναι τοξική ουσία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συσκευάζουμε και τυλίγουμε τα τρόφιμά μας σε αυτό, για να αποτρέψουμε την μόλυνσή τους. Το πλαστικό δεν γίνεται ως δια μαγείας τοξικό όταν εισέρχεται στον ωκεανό. Φυσικά, λένε από τη μία πλευρά ότι το πλαστικό δεν θα διασπαστεί ποτέ, και από την άλλη λένε ότι θα διασπαστεί γρήγορα σε ‘μικροπλαστικά’, τα οποία, φυσικά, είναι βολικά αόρατα, ώστε κανείς να μην μπορεί να το παρατηρήσει ή να το ελέγξει μόνος του. Πόσο έξυπνο!»
Σύμφωνα με τον Μουρ, το πεπτικό μας σύστημα μπορεί να διακρίνει την διαφορά μεταξύ «τροφής» και πλαστικού ή μικροσκοπικών σωματιδίων άμμου. Το σώμα μας δεν καταπίνει άμμο στην κυκλοφορία του αίματός μας, όσο μικροσκοπική κι αν είναι η άμμος.
Είπε ότι το πλαστικό που επιπλέει στον ωκεανό είναι σαν ένας μικροσκοπικός επιπλέον ύφαλος, το ίδιο με το παρασυρόμενο ξύλο. Παρέχει μια επιφάνεια στα θαλάσσια είδη για να γεννήσουν τα αυγά τους, να προσκολληθούν σε αυτήν και να φάνε πράγματα που είναι προσκολλημένα σε αυτήν.
«Η ρύπανση είναι συνήθως τοξική ή προκαλεί βλάβη στην ζωή. Το πλαστικό είναι απλά «σκουπίδια» δίπλα στον δρόμο. Δεν βλάπτει τίποτα. Μια εξαίρεση είναι τα πεταμένα δίχτυα ψαρέματος, όχι επειδή είναι πλαστικά, αλλά επειδή είναι διαμορφωμένα για να πιάνουν ψάρια. Η περιβαλλοντική κοινότητα θα πρέπει να συνεργαστεί με την αλιευτική βιομηχανία για να σταματήσει να πετάει τα κατεστραμμένα δίχτυα στην θάλασσα και να τα φέρνει πίσω στην αποβάθρα, όπου μπορούν να ανακυκλωθούν, να χρησιμοποιηθούν σε ένα εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας από απόβλητα ή να απορριφθούν με ασφάλεια», πρόσθεσε ο Μουρ.
Αυτή η συνέντευξη είναι μια σύνθεση μιας ανταλλαγής μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μεταξύ του Μουρ και του Νοτιοκορεάτη καθηγητή Σέοκ-Σουν Παρκ, καθηγητή περιβαλλοντικής επιστήμης και μηχανικής στο Πανεπιστήμιο Ehwa Womans στην Σεούλ της Νότιας Κορέας, τον Νοέμβριο του 2021. Παραχωρήθηκε στην Epoch Times από τον Παρκ με την άδεια του Μουρ στις 7 Ιουλίου 2022.
Τόσο ο ίδιος όσο και ο Μουρ είναι μεταξύ των 1.100 επιστημόνων και επαγγελματιών που υπέγραψαν την Παγκόσμια Διακήρυξη για το Κλίμα (World Climate Declaration-WCD), δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει έκτακτη ανάγκη για το κλίμα.
Ο καθηγητής Παρκ είναι πρεσβευτής της Παγκόσμιας Διακήρυξης για το Κλίμα στο CLINTEL και μέλος της Συμμαχίας για το CO2. Έχει μεταφράσει το βιβλίο «Inconvenient Facts: The Science That Al Gore Doesn’t Want You to Know (Άβολα γεγονότα: Η επιστήμη που ο Αλ Γκορ δεν θέλει να ξέρετε) του Γκρέγκορι Ράιτστοουν» και «Fake Invisible Catastrophes and Threats of Doom (του Πάτρικ Μουρ)» στα κορεατικά. Βαθιά εντυπωσιασμένος από αυτά τα βιβλία, ίδρυσε την «Κορεατική Συμμαχία Ελευθερίας και Περιβαλλοντικών Ομάδων», αφιερωμένη στην διαφώτιση των ανθρώπων για την αλήθεια της κλιματικής αλλαγής, την φιλικότητα της πυρηνικής ενέργειας προς το περιβάλλον, το περιβαλλοντικό πλεονέκτημα της φιλελεύθερης δημοκρατικής οικονομίας της αγοράς και τον λογικό περιβαλλοντισμό.
Ο Παρκ έλαβε το πτυχίο του στην Ζωολογία από το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σεούλ το 1980 και το μεταπτυχιακό και διδακτορικό του στις Περιβαλλοντικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Rutgers (New Brunswick, New Jersey) το 1983 και το 1985. Πριν γίνει ένας από τους ιδρυτικούς καθηγητές του Τμήματος Επιστήμης και Μηχανικής Περιβάλλοντος του Ewha το 1996, εργάστηκε ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Rutgers, επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Princeton και μόνιμος καθηγητής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Kangwon (Chuncheon, Νότια Κορέα).
Διετέλεσε πρόεδρος της Κορεατικής Εταιρείας Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, πρόεδρος του Εθνικού Ινστιτούτου Περιβαλλοντικής Έρευνας και μέλος της Προεδρικής Συμβουλευτικής Επιτροπής για την Επιστήμη και την Τεχνολογία. Έχει δημοσιεύσει πάνω από 150 ερευνητικές εργασίες σε περιοδικά με κριτές και έχει γράψει περισσότερα από 20 βιβλία. Του απονεμήθηκε το Βραβείο Καλύτερου Επιστήμονα και Μηχανικού από το Επιστημονικό Ίδρυμα της Κορέας το 2007 και προεδρικός έπαινος το 2013.