Όσο «πονόψυχος» κι αν είναι κάποιος, όσο γεμάτος από συμπόνια για τον συνάνθρωπο και για τις βασανισμένες ψυχούλες που τους γδέρνει τα όνειρα το κακό σύστημα, εν τούτοις δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί πως τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει καταντήσει κανονικό φυτώριο εγκληματικότητας.

Με την καθημερινότητά μας να χαρακτηρίζεται από ένα διαρκή φόβο μη μας κλέψουν το κινητό, μη μας σφάξουν για λίγα ευρώ, ή μη μας σκοτώσουν μέσα στο σπίτι μας την ώρα που κοιμόμαστε για να πάρουν 2-3 μενταγιόν.

Δυστυχώς, η εποχή της αθωότητας για τη χώρα μας τελείωσε προ πολλού.

Μόλις προχθές ζήσαμε ένα ακόμη ειδεχθέστατο έγκλημα, που μονοπώλησε τα πρωτοσέλιδα, όμως την ίδια μέρα ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα εγκλήματα μάθαμε και για έναν συμπαθή Ρομά διαρρήκτη, που συνελήφθη για 100η φορά(!!!), αλλά και για έναν Αφγανό «πρόσφυγα πολέμου» που κυκλοφορούσε στο κέντρο της πρωτεύουσας κουβαλώντας έναν καρδιογράφο, που λίγο πριν είχε κλέψει από σταθμευμένο αυτοκίνητο γιατρού.

Και χίλια άλλα παρόμοια περιστατικά, που ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να τα αναφέρουν τα ΜΜΕ αφού είναι πλέον συνηθισμένα.

Και τι κάνει η κυβέρνηση, που ως συνήθως σύρεται πίσω από τα γεγονότα;

Ένα ακόμη επικοινωνιακό μπαράζ. Σε αυτά είναι μάνα.

Ανακοινώνει λοιπόν αμοιβή επικήρυξης 300.000 ευρώ για τους δολοφόνους των Γλυκών Νερών, και ψελλίζει κάτι φληναφήματα ο υπ. Δικαιοσύνης για (δήθεν) αύξηση των ποινών κάθειρξης, που στη χώρα μας είναι ανέκδοτο, και που συντελούν στην θεσμοθετημένη ατιμωρησία που εκτρέφει την ανομία.

Τόσο απλά.

Με αποτέλεσμα κάποιοι που ψήφισαν τους «νοικοκυραίους» της ΝΔ για να μπει μια τάξη να κλαίγονται τώρα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως ο Αλέξης μας ήθελε Βενεζουέλα, αλλά ο Κυριάκος μας έκανε… Κολομβία.

Όντως γίναμε Μπογκοτά, χωρίς καν η κυβέρνηση να κάνει μια από τις συνήθεις κωλοτούμπες της (βλ, μακεδονικό, μεταναστευτικό, κλπ). Απλά συνεχίζει τη «φιλάνθρωπη» πολιτική του Σύριζα, καθώς και τον περίφημο νόμο Παρασκευόπουλου, που επιτρέπουν στο έγκλημα να θεριεύει.

Τι θα μπορούσε όμως να κάνει η κυβέρνηση;

Θα μπορούσε να κάνει πολλά.

Στην ίδια κατάσταση με εμάς βρισκόταν τη δεκαετία του ’80 η Νέα Υόρκη, που θεωρείτο η πρωτεύουσα της εγκληματικότητας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μέχρι που έσκασε μύτη ο πρώην εισαγγελέας και μετά δήμαρχος Ρούντολφ Τζουλιάνι, ο οποίος εφάρμοσε τη θεωρία της «μηδενικής ανοχής», η οποία σαν μοντέλο εγκληματολογικό λέει ότι προκειμένου να μειώσεις και να εξαλείψεις το σκληρό έγκλημα θα πρέπει να ξεκινήσεις από το μικρό έγκλημα.

Θα πρέπει να κυνηγήσεις συστηματικά την κάθε είδους παραβατικότητα όσο ασήμαντη και αν είναι.

Ακόμη και το πέταμα της γόπας στον δρόμο θα πρέπει να κυνηγηθεί συστηματικά και σταθερά ώστε να γίνει συνείδηση του πολίτη ότι όλοι μα όλοι οι κανόνες και οι νόμοι θα εφαρμόζονται.

Αυτό και έγινε, με αποτέλεσμα σε λίγα μόλις χρόνια η πόλη να θεωρείται από τις πιο ασφαλείς στον πλανήτη!

Τόσο απλά.

Βέβαια, σε εμάς δεν φταίει τόσο η χαλαρότητα της αστυνομίας, η οποία όταν θέλει κάνει θαύματα, όσο το δικονομικό και σωφρονιστικό σύστημα και ο φιλεύσπλαχνος ποινικός μας κώδικας.

Που λες και είναι όλα σχεδιασμένα για μια ουτοπική κοινωνία αγγέλων!

Κι αν σε αυτό προσθέσουμε και τον κατάπτυστο νόμο Παρασκευόπουλου, που αφήνει ελεύθερα όλα τα καταδικασμένα μπουμπούκια, ακόμη και παιδεραστές, τότε ό,τι παθαίνουμε ως κοινωνία το αξίζουμε.

Διότι εμείς ψηφίζουμε και χειροκροτούμε τους νομοθέτες (οι οποίοι φυλάσσονται σε 24ωρη βάση).

Και διότι καθημερινά βλέπουμε δράστες που συλλαμβάνονται να είναι ή πρώην κατάδικοι, ή νυν σε άδεια από τις φυλακές.

Μιλάμε για σωφρονισμό, όχι αστεία…

Τι μπορεί να κάνουμε επ’ αυτού, κι ας διαμαρτύρεται ο Αλέξης και ο Φλαμπουράρης (που στα χάι του απασχολούσε περισσότερους αστυνομικούς για προσωπική φρουρά, απ’ όσους διαθέτει συνολικά ολόκληρη η ευρύτερη περιοχή των Γλυκών Νερών), κι ας δυσανασχετούν οι «ποταμίσιοι» του Μαξίμου;

Έχουμε και λέμε: Το 1994, η Καλιφόρνια που ζούσε εποχές σκληρής εγκληματικότητας, με δεκάδες καθημερινές δολοφονίες και πολέμους συμμοριών, είπε μέχρι εδώ, και συνειδητοποιώντας τη «χαλαρότητα» της νομοθεσίας, που σε σχέση με τη δική μας ήταν ήδη ιδιαίτερα σκληρή, νομοθέτησε τον περίφημο νόμο Three Strikes and You’re Out.

Αφορμή στάθηκε ένα ιδιαίτερα ειδεχθές έγκλημα, ανάλογο με αυτό των Γλυκών Νερών, μόνο που η εκεί κυβέρνηση δεν περιορίστηκε σε επικοινωνιακές πομφόλυγες αλλά έβαλε το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων και έλυσε ζητηματάκια.

Ο συγκεκριμένος νόμος λοιπόν, προβλέπει (πραγματική) ισόβια κάθειρξη για οποιοδήποτε αδίκημα ή έγκλημα, όσο ασήμαντο κι αν είναι, αν ο συλληφθείς έχει ήδη καταδικαστεί για δυο προηγούμενα σοβαρά ή βίαια αδικήματα βάσει της νομοθεσίας που ισχύει.

Δηλαδή, κάποιος έκλεψε μια τσίχλα και πιο πριν είχε καταδικαστεί για δυο σοβαρά αδικήματα; Πάει μέσα ισόβια! Απλά πράγματα.

Το αποτέλεσμα; Το 1993, ένα χρόνο πριν ψηφιστεί ο εν λόγω νόμος, βάσει στοιχείων του FBI, η Καλιφόρνια κατατασσόταν 4η σε παναμερικανικό επίπεδο για βίαια εγκλήματα ανά 100.000 κατοίκους.

Το 1999, οι δολοφονίες είχαν μειωθεί κατά 50% και η συγκεκριμένη Πολιτεία ήταν 30η στην κατάταξη εγκληματικότητας που λέγαμε.

Με ένα άρθρο ενός μόνο νόμου!

Σκληρός ως έναν βαθμό ο νόμος, αλλά αποτελεσματικός.

Ναι μεν υπάρχουν περιπτώσεις που καταδικάζονται σε ισόβια κάποιοι διότι έκλεψαν ένα δολάριο, ή ένα μπουκάλι μπύρας, αλλά έχουν σωθεί ζωές.

Μάλιστα, σύμφωνα με τις αρχές της Καλιφόρνια, ο συγκεκριμένος νόμος έχει αποτρέψει ένα εκατομμύριο σοβαρά και βίαια εγκλήματα για κάθε 5 χρόνια από το 1994, αφού οι αποδεδειγμένα αμετανόητοι εγκληματίες είναι πλέον μέσα για τα καλά, άσχετα αν το τρίτο «στράικ» τους ήταν για κάτι ασήμαντο.

Επανερχόμενος στα δικά μας, να σημειώσω κάτι που άκουσα από απόστρατο αστυνομικό καλεσμένο στον Ευαγγελάτο, ο οποίος χαρακτήρισε τις ελληνικές φυλακές ως μια ευκαιρία για μεταπτυχιακό για τους κρατούμενους, οι οποίοι όταν βγαίνουν σπεύδουν να ξανακάνουν τα ίδια, αφού η ατιμωρησία τους αποθρασύνει.

Και να κλείσω με την πληροφορία άλλου αστυνομικού (συνδικαλιστή) σε πρωινό πάνελ, ο οποίος ανέφερε πως έχουμε 57.000 αστυνομικούς στην Ελλάδα!

Την ίδια ώρα που οι μάχιμοι εξ αυτών είναι ελάχιστοι, με περιοχές ολόκληρες, ή ακόμη και μεγαλουπόλεις, να μη διαθέτουν πάνω από 1-2 περιπολικά στη διάρκεια της νύχτας και με τους κακοποιούς να κάνουν πάρτι.

Ερώτημα: Θέλει πολύ μυαλό;

Θέλει διδακτορικό από το Χάρβαρντ για να κάτσει κάτω κάποιος άριστος από την κυβέρνηση και να λύσει αυτό το φλέγον ζήτημα;

Βέβαια, θα πεταχτεί κανένας συριζαίος, ή κανένας λιβανιστής (βλ. λίστα Πέτσα), και θα μας μιλήσει ο μεν πρώτος για αστυνομοκρατία και φασισμό, ο δε δεύτερος για το πώς για όλα ακόμη φταίει ο Σύριζα (που 2 χρόνια τώρα είναι εξαφανισμένος και στο καναβάτσο), και πως ο Κυριάκος παλεύει με τα θηρία για να μας σώσει μπλα μπλα…

Όμως, να το ξαναπώ για εμπέδωση. Όπως έλεγε ο Τζορτζ Όργουελ, και συμφωνώ απόλυτα, όταν κληθεί ο μέσος πολίτης να επιλέξει μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας, συνήθως επιλέγει την ασφάλεια.

Εκτός κι αν είναι κανένας ιδεοληπτικός σαλεμένος, δήθεν «αριστερός», που όμως αγνοεί ότι η πιο σκληρή αστυνομοκρατία ήταν εκείνη στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ή κανένας όψιμος θαυμαστής του Καρανίκα, που έβλεπε μπροστά, όχι μόνο σε θέματα φαρμακευτικού μπάφου, αλλά και επί παντός επιστητού, οπότε θα μας χαρακτηρίσει και αυτός «αμερικανάκια» για τις «σκληρές» απόψεις μας.

Εν τω μεταξύ, όπως ακόμη ισχύουν όλες οι συριζαίικες πολιτικές (μακεδονικό, μεταναστευτικό, κλπ), σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από την εποχή των Σκουρλέτηδων, έτσι ισχύει ακόμη η προτροπή του Τόσκα, που ως υπ. ΠροΠο μας συμβούλευε να κάνουμε πως κοιμόμαστε αν μπουν κλέφτες στο σπίτι μας.

Μόνο που τώρα η κυβέρνηση των «νοικοκυραίων» προσθέτει πως ίσως θα πρέπει να… αλλάζουμε και πλευρό για να μην μουδιάζουμε.

ΥΓ-Για το δικαίωμα στην οπλοκατοχή δεν θα πω τίποτα. Μόνο το ότι στην Ελλάδα η οπλοφορία απαγορεύεται μόνο στους νομοταγείς πολίτες. Οι παράνομοι κακοποιοί είναι απαξάπαντες οπλισμένοι ούτως ή άλλως.