Ενώ όλοι είμαστε εξοικειωμένοι με τον Sun Tzu, τον Κινέζο στρατηγό, στρατιωτικό στρατηγό και φιλόσοφο που έγραψε την ασύγκριτη Τέχνη του Πολέμου , λιγότερο γνωστό είναι το Strategikon , το αντίστοιχο του Βυζαντίου στον πόλεμο.

Το Βυζάντιο του 6ου αιώνα χρειαζόταν πραγματικά ένα εγχειρίδιο, απειλούμενο όπως ήταν από τα ανατολικά, διαδοχικά από την Σασσανιδική Περσία, τους Άραβες και τους Τούρκους, και από το βορρά, από κύματα εισβολέων στεπών, Ούννων, Αβάρων, Βουλγάρων, ημινομαδικών Τούρκων Πετσενέγων και Μαγυάρων.

Το Βυζάντιο δεν θα μπορούσε να επικρατήσει απλώς ακολουθώντας το κλασικό πρότυπο της ακατέργαστης δύναμης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας – απλώς δεν είχαν τα μέσα για αυτό.

Έτσι, η στρατιωτική δύναμη έπρεπε να υποταχθεί στη διπλωματία, ένα λιγότερο δαπανηρό μέσο για την αποφυγή ή την επίλυση των συγκρούσεων. Και εδώ μπορούμε να κάνουμε μια συναρπαστική σύνδεση με τη σημερινή Ρωσία, με επικεφαλής τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και τον επικεφαλής της διπλωματίας του Σεργκέι Λαβρόφ.

Αλλά όταν στρατιωτικά μέσα κατέστησαν απαραίτητα για το Βυζάντιο –όπως και στην Επιχείρηση Ζ της Ρωσίας– ήταν προτιμότερο να χρησιμοποιήσει όπλα για να περιορίσει ή να τιμωρήσει τους αντιπάλους, αντί να επιτεθεί με πλήρη δύναμη.

Η στρατηγική υπεροχή, για το Βυζάντιο, περισσότερο από διπλωματική ή στρατιωτική, ήταν ψυχολογική υπόθεση. Η ίδια η λέξη Strategia προέρχεται από το ελληνικό strategos – που δεν σημαίνει «Στρατηγός» με στρατιωτικούς όρους, όπως πιστεύει η Δύση, αλλά ιστορικά αντιστοιχεί σε μια διευθυντική πολιτικοστρατιωτική λειτουργία.

Όλα ξεκινούν με το si vis pacem para bellum : «Αν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο». Η αντιπαράθεση πρέπει να αναπτύσσεται ταυτόχρονα σε πολλαπλά επίπεδα: μεγάλη στρατηγική, στρατιωτική στρατηγική, επιχειρησιακή, τακτική.

Αλλά λαμπρές τακτικές, εξαιρετική επιχειρησιακή ευφυΐα και ακόμη και τεράστιες νίκες σε ένα μεγαλύτερο πολεμικό θέατρο δεν μπορούν να αντισταθμίσουν ένα θανατηφόρο λάθος όσον αφορά τη μεγάλη στρατηγική. Απλά κοιτάξτε τους Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όσοι έχτισαν μια αυτοκρατορία όπως οι Ρωμαίοι, ή διατήρησαν μια αυτοκρατορία για αιώνες όπως οι Βυζαντινοί, ποτέ δεν τα κατάφεραν χωρίς να ακολουθήσουν αυτή τη λογική.

Αυτοί οι ανίδεοι «ειδικοί» του Πενταγώνου και της CIA

Στην Επιχείρηση Ζ, οι Ρώσοι απολαμβάνουν την απόλυτη στρατηγική ασάφεια, η οποία έχει ξεσπάσει εντελώς τη συλλογική δύση. Το Πεντάγωνο δεν έχει την απαραίτητη πνευματική δύναμη πυρός για να ξεπεράσει το ρωσικό Γενικό Επιτελείο. Μόνο λίγοι ξένοι καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται για πόλεμο – αφού οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας έχουν κατατροπωθεί ανεπανόρθωτα – αλλά στην πραγματικότητα αυτό που ο Ρώσος στρατιωτικός και ναυτικός εμπειρογνώμονας Αντρέι Μαρτιάνοφ αποκαλεί «αστυνομική επιχείρηση συνδυασμένων όπλων», ένα έργο σε εξέλιξη για την αποστρατικοποίηση και αποναζοποίηση.

Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ (CIA) είναι ακόμη πιο αβυσσαλέα όσον αφορά το να κάνει τα πάντα στραβά, όπως απέδειξε πρόσφατα η επικεφαλής της Avril Haines κατά την ανάκρισή της στο Καπιτώλιο. Η ιστορία δείχνει ότι η CIA το έσκασε στρατηγικά από το Βιετνάμ μέχρι το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η Ουκρανία δεν είναι διαφορετική.

Η Ουκρανία δεν ήταν ποτέ για στρατιωτική νίκη. Αυτό που επιτυγχάνεται είναι η αργή, οδυνηρή καταστροφή της οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά κέρδη όπλων για το δυτικό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και την υφέρπουσα διακυβέρνηση ασφαλείας από τις πολιτικές ελίτ αυτών των εθνών.

Οι τελευταίοι, με τη σειρά τους, έχουν μπερδευτεί εντελώς από τις δυνατότητες του ρωσικού C4ISR (Command, Control, Communications, Computers, Intelligence, Surveillance and Reconnaissance), σε συνδυασμό με την εκπληκτική αναποτελεσματικότητα του δικού τους αστερισμού Javelins, NLAWs, Stingers και τουρκικών drones Bayraktar.

Αυτή η άγνοια φτάνει πολύ πέρα ​​από την τακτική και το επιχειρησιακό και στρατηγικό πεδίο. Όπως επισημαίνει με ευχαρίστηση ο Martyanov, «δεν θα ήξεραν τι τους έπληξε στο σύγχρονο πεδίο μάχης με τους κοντινούς συνομηλίκους, ξεχάστε τους συνομηλίκους».

Το διαμέτρημα των «στρατηγικών» συμβουλών από τη σφαίρα του ΝΑΤΟ ήταν αυτονόητο στο φιάσκο του Serpent Island – μια απευθείας εντολή που εξέδωσε Βρετανοί «σύμβουλοι» στον Πρόεδρο της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky. Ο Γενικός Διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, Valery Zaluzhny, θεώρησε ότι το όλο θέμα ήταν αυτοκτονικό. Είχε αποδειχθεί ότι είχε δίκιο.

Το μόνο που έπρεπε να κάνουν οι Ρώσοι ήταν να εκτοξεύσουν μερικούς αντιπλοϊκούς και επιφανειακούς πυραύλους Onyx από προμαχώνες που σταθμεύουν στην Κριμαία στα αεροδρόμια νότια της Οδησσού. Σε ελάχιστο χρόνο, το Serpent Island επέστρεψε υπό τον έλεγχο της Ρωσίας – ακόμη και όταν υψηλόβαθμοι Βρετανοί και Αμερικανοί πεζοναύτες «εξαφανίστηκαν» κατά την απόβαση της Ουκρανίας στο νησί. Ήταν οι «στρατηγικοί» παράγοντες του ΝΑΤΟ επί τόπου, δίνοντας τις άθλιες συμβουλές.  

Επιπλέον αποδεικτικά στοιχεία ότι η καταστροφή της Ουκρανίας αφορά κυρίως το ξέπλυμα χρήματος –όχι την αρμόδια στρατιωτική στρατηγική– είναι ότι το Capitol Hill ενέκρινε μια τεράστια επιπλέον «βοήθεια» 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο Κίεβο. Είναι απλώς άλλο ένα δυτικό στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα μπονάτσα, που σημειώθηκε δεόντως από τον Αναπληρωτή Πρόεδρο του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ.

Εν τω μεταξύ, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν φέρει τη διπλωματία στο πεδίο της μάχης, παραδίδοντας 10 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας στον λαό της απελευθερωμένης Χερσώνας – με τον αναπληρωτή επικεφαλής της στρατιωτικής-πολιτικής διοίκησης της περιοχής, Kirill Stremousov, να ανακοινώνει ότι ο Kherson θέλει να γίνει μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Παράλληλα, ο Γκεόργκι Μουράντοφ, αναπληρωτής πρωθυπουργός της κυβέρνησης της Κριμαίας, «δεν έχει καμία αμφιβολία ότι τα απελευθερωμένα εδάφη του νότου της πρώην Ουκρανίας θα γίνουν μια άλλη περιοχή της Ρωσίας. Αυτό, όπως εκτιμούμε από την επικοινωνία μας με τους κατοίκους της περιοχής, είναι η βούληση του ίδιου του λαού, οι περισσότεροι από τους οποίους έζησαν για οκτώ χρόνια υπό συνθήκες καταστολής και εκφοβισμού από τους Ουκροναζί».

Ο Ντένις Πουσίλιν, ο επικεφαλής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ, είναι κατηγορηματικός ότι η ΛΔΔ βρίσκεται στα πρόθυρα της απελευθέρωσης «των εδαφών της εντός συνταγματικών συνόρων» και στη συνέχεια θα διεξαχθεί δημοψήφισμα για την ένταξη στη Ρωσία. Όταν πρόκειται για τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουχάνσκ, η διαδικασία ολοκλήρωσης μπορεί να έρθει ακόμη νωρίτερα: η μόνη περιοχή που απομένει να απελευθερωθεί είναι η αστική περιοχή Lysychansk-Severodonetsk.

Το «Στάλινγκραντ του Ντονμπάς»

Όσο κι αν υπάρχει μια έντονη συζήτηση μεταξύ των καλύτερων Ρώσων αναλυτών σχετικά με τον ρυθμό της επιχείρησης Z, ο ρωσικός στρατιωτικός σχεδιασμός προχωρά μεθοδικά, σαν να παίρνει όλο τον χρόνο που χρειάζεται για να εδραιώσει τα γεγονότα στο έδαφος.

Αναμφισβήτητα το καλύτερο παράδειγμα είναι η μοίρα των νεοναζί του Αζόφ στο Azovstal στη Μαριούπολη – η καλύτερα εξοπλισμένη μονάδα των Ουκρανών, κάτω από τα χέρια. Στο τέλος ξεπέρασαν πλήρως από αριθμητικά κατώτερο ρωσικό/τσετσενικό σώμα Spetsnaz, και σε χρόνο ρεκόρ για μια τόσο μεγάλη πόλη.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η προέλαση στο Izyum, στην περιοχή Kharkov – ένα βασικό προγεφύρωμα στην πρώτη γραμμή. Το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας ακολουθεί το μοτίβο της λείανσης του εχθρού ενώ προχωρά αργά. Αν αντιμετωπίσουν σοβαρή αντίσταση, σταματούν και συντρίβουν τις αμυντικές γραμμές της Ουκρανίας με ασταμάτητα βλήματα και πυροβολικά.

Η Ποπάσναγια στο Λουχάνσκ, που από πολλούς Ρώσους αναλυτές βαπτίστηκε ως «Μαριούπολη στα στεροειδή» ή «Στάλινγκραντ του Ντονμπάς», βρίσκεται τώρα υπό τον απόλυτο έλεγχο της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουχάνσκ, αφού κατάφεραν να παραβιάσουν ένα de facto φρούριο με συνδεδεμένα υπόγεια χαρακώματα μεταξύ των περισσότερων πολιτικά σπίτια. Η Ποπάσναγια είναι εξαιρετικά σημαντική στρατηγικά, καθώς η σύλληψή της σπάει την πρώτη, ισχυρότερη γραμμή άμυνας των Ουκρανών στο Ντονμπάς.

Αυτό θα οδηγήσει πιθανώς στο επόμενο στάδιο, με μια επίθεση στο Bakhmut κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου H-32. Η πρώτη γραμμή θα είναι ευθυγραμμισμένη, από βορρά προς νότο. Το Bakhmut θα είναι το κλειδί για τον έλεγχο του αυτοκινητόδρομου M-03, της κύριας διαδρομής προς το Slavyansk από το νότο.

Αυτό είναι απλώς μια απεικόνιση του ρωσικού Γενικού Επιτελείου που εφαρμόζει το σήμα κατατεθέν του, τη μεθοδική, επίπονη στρατηγική του, όπου η κύρια επιταγή θα μπορούσε να οριστεί ως η προώθηση του προσωπικού προς τα εμπρός. Με το πρόσθετο πλεονέκτημα της δέσμευσης μόνο ενός κλάσματος της συνολικής ρωσικής ισχύος πυρός.

Η ρωσική στρατηγική στο πεδίο της μάχης έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το πείσμα της ΕΕ να περιορίζεται στο καθεστώς ενός αμερικανικού μεσημεριανού σκύλου, με τις Βρυξέλλες να οδηγούν ολόκληρες εθνικές οικονομίες σε διάφορους βαθμούς πιστοποιημένης κατάρρευσης και χάους.

Για άλλη μια φορά εναπόκειτο στον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ – έναν διπλωματικό κύριο – να το περιλάβει .

Ερώτηση: «Τι γνώμη έχετε για την πρωτοβουλία του Josep Borrell (ομόλογός του Lavrov στην ΕΕ) να δώσει στην Ουκρανία παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία ως «αποζημιώσεις;» Μπορούμε να πούμε ότι βγήκαν οι μάσκες και η Δύση προχωρά σε ανοιχτή ληστεία;».

Λαβρόφ: «Θα μπορούσατε να πείτε ότι είναι κλοπή, την οποία δεν προσπαθούν να κρύψουν… Αυτό γίνεται συνήθεια για τη Δύση… Μπορεί σύντομα να δούμε τη θέση του επικεφαλής διπλωμάτη της ΕΕ να καταργείται επειδή η ΕΕ ουσιαστικά δεν έχει δική της εξωτερική πολιτική και ενεργεί εξ ολοκλήρου αλληλέγγυα με τις προσεγγίσεις που επιβάλλουν οι Ηνωμένες Πολιτείες».

Η ΕΕ δεν μπορεί καν να καταστρώσει μια στρατηγική για να υπερασπιστεί το δικό της οικονομικό πεδίο μάχης – απλώς παρακολουθώντας τον ενεργειακό εφοδιασμό της de facto, σταδιακά απενεργοποιημένο από τις ΗΠΑ. Εδώ βρισκόμαστε στη σφαίρα όπου οι ΗΠΑ υπερέχουν τακτικής: οικονομικός/οικονομικός εκβιασμός. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε αυτές τις «στρατηγικές» κινήσεις γιατί σχεδόν πάντα έχουν μπούμερανγκ εναντίον των ηγεμονικών συμφερόντων των ΗΠΑ.

Συγκρίνετε το με τη Ρωσία που έχει το μεγαλύτερο πλεόνασμα στην ιστορία, με την άνοδο και την άνοδο των τιμών των εμπορευμάτων και τον επερχόμενο ρόλο του ισχυρότερου και ισχυρότερου ρουβλίου ως νομίσματος που βασίζεται σε πόρους που υποστηρίζεται επίσης από χρυσό.

Η Μόσχα ξοδεύει πολύ λιγότερα από το σώμα του ΝΑΤΟ στο ουκρανικό θέατρο. Το ΝΑΤΟ έχει ήδη σπαταλήσει 50 δισεκατομμύρια δολάρια –και μετράει– ενώ οι Ρώσοι ξόδεψαν 4 δισεκατομμύρια δολάρια, δίνουν ή παίρνουν, και έχουν ήδη κατακτήσει τη Μαριούπολη, το Μπερντιάνσκ, τη Χερσώνα και τη Μελιτόπολη, δημιούργησαν έναν χερσαίο διάδρομο προς την Κριμαία (και εξασφάλισαν την παροχή νερού), ελέγχει τη Θάλασσα Το Αζόφ και το κύριο λιμάνι του, και απελευθέρωσε τα στρατηγικά ζωτικής σημασίας Volnovakha και Popasnaya στο Donbass, καθώς και το Izyum κοντά στο Kharkov.

Αυτό δεν περιλαμβάνει καν ότι η Ρωσία εκσφενδόνισε ολόκληρη τη συλλογική Δύση σε ένα επίπεδο ύφεσης που δεν είχε παρατηρηθεί από τη δεκαετία του 1970.

Η ρωσική στρατηγική νίκη, ως έχει, είναι στρατιωτική, οικονομική και μπορεί ακόμη και να συνενωθεί γεωπολιτικά. Αιώνες μετά τη συγγραφή του Βυζαντινού Στρατηγικού, ο Παγκόσμιος Νότος θα ενδιαφερόταν πολύ να γνωρίσει τη ρωσική εκδοχή του ^21ου αιώνα της Τέχνης του Πολέμου.