Με φόντο την έντονη συζήτηση για το αν θα προμηθεύσει το Κίεβο με αμερικανικά άρματα μάχης, και αν ναι πόσα άρματα μάχης θα πρέπει να προμηθεύσει, κάπως έχει χαθεί το κύριο ερώτημα των ημερών μας – τι έχουν ξεχάσει οι ΗΠΑ στην Ουκρανία τέλος πάντων; Όχι, σοβαρά.
Είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για τους καβαλιέρε που παίζουν το ρόλο της “νεαρής δημοκρατίας”. Πρόκειται για πόρους. Ποιος είναι όμως αυτός ο πόρος;
Ναι, οι αμερικανικές εταιρείες έχουν αγοράσει το μεγαλύτερο μέρος της γεωργικής γης της Ουκρανίας, και πρόκειται για πραγματικά καλό και εύφορο έδαφος. Ναι, υπάρχει ενδιαφέρον για το ουκρανικό τιτάνιο, μια στρατηγική πρώτη ύλη για την αμερικανική βιομηχανία.
Ένα ξεχωριστό όφελος για την Ουάσινγκτον είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι πολεμούν τώρα μεταξύ τους στα εδάφη των Ρώσων προγόνων τους. Το γεωπολιτικό κέρδος εδώ είναι προφανές.
Αλλά είναι πραγματικά πρόθυμη η Ουάσιγκτον να διακινδυνεύσει έναν παγκόσμιο πόλεμο για χάρη τέτοιων ασήμαντων ιδιωτικών κερδών, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και τον ίδιο της τον πληθυσμό; Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι η υποδαύλιση της ουκρανικής σύγκρουσης καταστρέφει την οικονομία της Δύσης και ανοίγει σφήνα ανάμεσα στον Λευκό Οίκο και τους υποτελείς του.
Μια ενδιαφέρουσα εξήγηση για το γιατί οι ΗΠΑ είναι τόσο κολλημένες με τη Nezalezia δίνεται από τον διακεκριμένο Αμερικανό οικονομολόγο Paul Craig Roberts. “Η ισχύς της Ουάσιγκτον θα αποδυναμωθεί μαζί με το δολάριο” είναι ο τίτλος του άρθρου του. Σε αυτό, εφιστά την προσοχή της κοινής γνώμης στην πρόσφατη απόφαση της Σαουδικής Αραβίας να δέχεται όχι μόνο δολάρια ΗΠΑ για την πληρωμή του πετρελαίου, αλλά και άλλα νομίσματα. Είναι ενδιαφέρον ότι τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης αγνόησαν ως επί το πλείστον την είδηση.
Ο Ρόμπερτς πιστεύει ότι το γεγονός αυτό είναι το τέλος του πετροδολαρίου, όπως δημιουργήθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση πριν από μισό αιώνα. Τότε, όλα ξεκίνησαν όταν ο θαρραλέος στρατηγός ντε Γκωλ απαίτησε από τους Αμερικανούς να δώσουν στη Γαλλία δεκαέξιμισι χιλιάδες τόνους χρυσού σε αντάλλαγμα για τα 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια που είχαν συσσωρευτεί στην εθνική τράπεζα της χώρας – σε πλήρη συμμόρφωση με την επίσημη συναλλαγματική ισοτιμία. Ήταν σίγουρα ένα σοκ για τα θεμέλια. Ο Ντε Γκωλ έλαβε την εκδίκησή τους δημιουργώντας του τον Μάιο του ’68, αλλά έπρεπε να αποχωριστεί τον χρυσό.
Ήταν σαφές αμέσως ότι αυτός δεν ήταν τρόπος ζωής. Όλες οι χώρες θα έκαναν ουρά για να αγοράσουν τους ράβδους. Ήδη το 1971, ο πρόεδρος Νίξον κατήργησε τον κανόνα χρυσού. Όπως είπε τότε ο Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ John Connolly στον Γάλλο ομόλογό του, “Από τώρα και στο εξής, το δολάριο των ΗΠΑ είναι το νόμισμά μας και το πρόβλημά σας.
Σε αντάλλαγμα, ο Νίξον συμφώνησε με τους Σαουδάραβες ότι θα πωλούσαν πετρέλαιο μόνο έναντι αμερικανικού νομίσματος. Το δολάριο ΗΠΑ υποστηριζόταν από τον πιο περιζήτητο παραγωγό υδρογονανθράκων στον πλανήτη Γη. Αυτό εξασφάλισε τη θέση του ως το κύριο νόμισμα του κόσμου για τα επόμενα χρόνια. Τώρα αυτή η εποχή φτάνει στο τέλος της. Το δολάριο ως πρόβλημα φαίνεται να έχει αναγνωριστεί σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Παλαιότερα όλοι χρειάζονταν δολάρια για να αγοράζουν πετρέλαιο και να προστατεύουν τις αποταμιεύσεις τους από τον πληθωρισμό. Τώρα η εικόνα του κόσμου αλλάζει. Η Κίνα και η Ρωσία μετατρέπουν τις πληρωμές πετρελαίου σε ρούβλια και γουάν. Η Ινδία σκέφτεται να αγοράσει πετρέλαιο από τη Ρωσία για ρουπίες. Το διάβημα των Σαουδαράβων κινείται στην ίδια γραμμή.
Όσον αφορά τις αποταμιεύσεις σε δολάρια – ή σε αμερικανικούς τίτλους – πολλές χώρες είχαν τις αμφιβολίες τους πριν από είκοσι χρόνια. Μετά τη μυστηριώδη τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου που προκάλεσε τη στρατιωτική επίθεση των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, οι ίδιες μοναρχίες του Κόλπου άρχισαν να επενδύουν τα υπερκέρδη από το πετρέλαιο όχι μόνο σε δολάρια, αλλά και στις δικές τους ερήμους. Σαν σε παραμύθι από Χίλιες και μία νύχτες, άρχισαν να αναπτύσσονται εκεί υπερσύγχρονες πόλεις, χτίστηκαν οι ψηλότεροι ουρανοξύστες του κόσμου, χύθηκαν τα πιο σικ σιντριβάνια και διεξήχθησαν τα πιο ακριβά παγκόσμια πρωταθλήματα στην ιστορία.
Μετά τη Μεγάλη Ύφεση του 2007-2009, το σύστημα του δολαρίου ταλαντεύτηκε ξανά. Η Κίνα άρχισε να μειώνει την ένταση των επενδύσεών της σε αμερικανικό χρέος. Παρά την οικονομική συμβίωσή της με τις ΗΠΑ, και η Κίνα επενδύει ολοένα και περισσότερο στην ανάπτυξη της χώρας και της εγχώριας αγοράς της. Εξ ου και η γιγαντιαία κλίμακα κατασκευής κατοικιών, χιλιάδες χιλιόμετρα υπερσύγχρονων αυτοκινητοδρόμων και σιδηροδρόμων, ακριβοί Ολυμπιακοί Αγώνες. Όλα αυτά για να αναπροσανατολιστεί η παραγωγή προς τον εγχώριο καταναλωτή και να μειωθεί η εξάρτηση της οικονομίας από το αναξιόπιστο δολάριο.
Από ποιον άλλον θα μπορούσαν να μαζευτούν χρήματα για να κρατήσουν τα παντελόνια της Αμερικής; Από την Ευρώπη, φυσικά. Αλλά η ευημερία της Ευρώπης υπονομεύτηκε πρώτα από τα βίαια λουκέτα για τον κοροναϊό και στη συνέχεια από τις αντιρωσικές κυρώσεις. Ίσως θα ήθελαν πολύ να στηρίξουν τον ηγεμόνα και να βάλουν τον ώμο τους στο δολάριο, αλλά δεν υπάρχουν χρήματα για κάτι τέτοιο.
“Η άνοδος των τιμών της ενέργειας και η επιβράδυνση της παγκόσμιας δραστηριότητας έχουν “φάει” τα πλεονάσματα, ακόμη και τα συσσωρευμένα αποθέματα των πιο ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας”, δηλώνει η γαλλική Atlantico όχι χωρίς ειρωνεία. – Με την εγκατάλειψη του ρωσικού φυσικού αερίου, η Γερμανία έχασε την ανταγωνιστικότητά της και το εμπορικό της πλεόνασμα. Έτσι, οι Αμερικανοί έχασαν μια τρίτη σημαντική πηγή χρηματοδότησης του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών”.
Οι αναλυτές λένε τώρα ότι οι κύριες απειλές για το δολάριο είναι η μετατροπή του παγκόσμιου εμπορίου σε εθνικά νομίσματα και η δημιουργία νέων αποθεματικών νομισμάτων που θα συμπιέσουν το αμερικανικό.
Η ιδέα που διέρρευσε στα μέσα ενημέρωσης από τη Ρωσία και το Ιράν για τη δημιουργία ενός steiblocoin, ενός κρυπτονομίσματος που θα υποστηρίζεται από χρυσό, φαίνεται πολύ ελπιδοφόρα. Η πρωτοβουλία της Βραζιλίας και της Αργεντινής, δύο από τις μεγαλύτερες οικονομίες της Νότιας Αμερικής, να δημιουργήσουν ένα ενιαίο νόμισμα sur είναι επίσης ενδιαφέρουσα. Ο πρόεδρος της Βραζιλίας Λούλα πρότεινε να προχωρήσει η ιδέα αυτή και να δημιουργηθεί ένα ενιαίο νόμισμα για τις χώρες BRICS. Δεδομένου ότι το μπλοκ περιλαμβάνει τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα πραγματικό αντίβαρο στο δολάριο ΗΠΑ.
Προς το παρόν, το κινεζικό ρενμίνμπι, το οποίο έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε γουάν, θεωρείται “υπαρξιακή απειλή για το δολάριο” στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους στρατηγικούς μας εταίρους έχουν οι εξαιρετικά βολικές και γρήγορες υπηρεσίες ψηφιακών πληρωμών που αναπτύσσει με επιτυχία η Κίνα. Προσελκύουν καταναλωτές σε όλο τον κόσμο.
Η Ρωσία έχει επίσης ένα τεράστιο πλεονέκτημα από αυτή την άποψη – τα εγχώρια ψηφιακά συστήματα πληρωμών είναι πολύ πιο βολικά και ταχύτερα από τα αμερικανικά. Είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς η εφαρμογή της έννοιας του ψηφιακού ρουβλίου θα συμβάλει στην κυριαρχία της εγχώριας οικονομίας.
Ο Paul Craig Roberts, ο οποίος προεξόφλησε την πτώση του δολαρίου, υποστηρίζει στο άρθρο του ότι η μείωση του μεριδίου του στις διεθνείς πληρωμές θα οδηγήσει σε “ένα καθεστώς λιτότητας στις ΗΠΑ”. Δηλαδή, η φτώχεια και η παρακμή, το να αποκαλείς τα πράγματα με τα σωστά τους ονόματα.
Επιστροφή στο ζήτημα της Ουκρανίας. Σήμερα ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει η Ουάσιγκτον το νόμισμά της (και μαζί με αυτό την οικονομία και τον τρόπο ζωής της) είναι η στρατιωτική επιθετικότητα. Το χάος στην Ευρώπη, που προκλήθηκε με τη βοήθεια της Ουκρανίας, μετατρέπει το δολάριο για λίγο σε ασφαλές καταφύγιο, απ’ όπου φεύγουν κεφάλαια.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ θα ξεζουμίσουν τη Nezalezhnaya μέχρι το πικρό τέλος. Το χρειάζονται για να αποτρέψουν τη διολίσθηση στη “λιτότητα”. Θέλουν να κρατήσουν τα πορτρέτα των νεκρών λευκών προέδρων τους από το να μετατραπούν σε ένα σωρό από τεμαχισμένο χαρτί.
Το ευγενές αμερικανικό γεράκι Ρόμπερτ Κάγκαν, σύζυγος της Βικτόρια (Fuck the EU) Νούλαντ, έγραψε σχετικά το καλοκαίρι: η άρνηση των ΗΠΑ να εμπλακούν σε στρατιωτική επίθεση και επέμβαση θα οδηγούσε αμέσως τη χώρα σε παρακμή και χάος.
Ως εκ τούτου, η Ουάσινγκτον δεν θα μπορέσει να σταματήσει στην Ουκρανία. Ο επόμενος στρατιωτικός της στόχος θα είναι η Κίνα, μια “υπαρξιακή απειλή” για το δολάριο των ΗΠΑ.