Μια καυτή μέρα του Ιουλίου του 1692 στη Νέα Αγγλία πέντε γυναίκες οδηγήθηκαν στην κρεμάλα και εκτελέστηκαν, επιμένοντας για την αθωότητά τους μέχρι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Το άγριο κυνήγι μαγισσών που εξαπολύθηκε εκείνη τη χρονιά στη Μασαχουσέτη, στο χωριό Σάλεμ, είχε ως τραγικό απολογισμό πάνω από 150 συλλήψεις και 19 εκτελέσεις – η μία από αυτές μετά τον άγριο βασανισμό του κατηγορούμενου.

Η παράνοια ξεκίνησε όταν κάποιοι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να παρουσιάζουν συμπεριφορές οι οποίες, σύμφωνα με τις περιγραφές, «ξεπερνούσαν σε δύναμη τις επιληπτικές κρίσεις ή τις φυσικές ασθένειες που γνωρίζουμε». Ούρλιαζαν, έβγαζαν απόκοσμες φωνές, πάθαιναν κρίσεις και εκτόξευαν αντικείμενα. Ένοχη για τη «μαγεία» θεωρήθηκε καταρχήν μια άστεγη γυναίκα ονόματι Σάρα Γκουντ, που είχε πέσει σε δυσμένεια αφού είχε απορρίψει την περιουσία του πατέρα της. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι κατηγορούμενοι είχαν αυτό το κοινό: ζούσαν στο περιθώριο της κοινότητας.

Το κυνήγι μαγισσών ευδοκίμησε στον πουριτανισμό και τη δεισιδαιμονία των αμερικανικών αποικιών, φαινόμενα που ήταν ακόμα πιο έντονα στη Νέα Αγγλία, λόγω της απομονωμένης τοποθεσίας της καθώς ανατολικά συνόρευε με τον ωκεανό και δυτικά με τα άγρια, αδάμαστα τότε δάση της ηπείρου. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες στήθηκαν οι δίκες θα έκαναν έναν σύγχρονο δικηγόρο να σκίσει τα πτυχία του. Τα ενοχοποιητικά στοιχεία στηρίζονταν σε όνειρα και οράματα και οι κατηγορούμενοι δεν είχαν το δικαίωμα της νομικής εκπροσώπησης.

Οι κατηγορίες που αντιμετώπισε η πρώτη γυναίκα που βρέθηκε ενώπιον του δικαστηρίου, η 60χρονη Μπρίτζετ Μπίσοπ, είναι χαρακτηριστικές της φαντασιοπληξίας: έλεγαν ότι περνούσε μέσα από πόρτες και παράθυρα χωρίς να τις ανοίξει και ότι άνοιγε τρύπες σε δρόμους, μέσα στις οποίες έπεφταν ολόκληρες άμαξες προτού οι τρύπες ξανακλείσουν. H Μπίσοπ κρίθηκε ένοχη και μόλις μία εβδομάδα μετά, εκτελέστηκε. Χειρότερη μοίρα περίμενε έναν άντρα, τον Ζιλς Κόρεϊ, που προκειμένου να εξαναγκαστεί σε μια ομολογία βασανίστηκε σκληρά: καταπλακώθηκε μέχρι θανάτου με βράχια.

Το LSD της εποχής;

Οι δίκες τερματίστηκαν με την επιστροφή του κυβερνήτη Γουίλιαμ Φιπς στη Μασαχουσέτη από τον πόλεμο, ο οποίος απένειμε χάρη στους φυλακισμένους. Όμως το γεγονός λειτουργεί μέχρι σήμερα ως μια θλιβερή υπενθύμιση του πού μπορεί να οδηγήσουν η απομόνωση και ο θρησκευτικός φανατισμός.

Τι έφταιγε όμως για την «υστερική» συμπεριφορά των κατηγορούμενων στο κυνήγι μαγισσών του Σάλεμ; Μια μελέτη του 1976 (Science) την αποδίδει σε ένα παράσιτο της σίκαλης, το εργότιο, που απελευθερώνει την ψυχοτρόπο ουσία λυσεργικό οξύ (το οποίο χρησιμοποιείται και στην παρασκευή LSD). Άλλα σενάρια που έχουν προταθεί είναι ότι έπασχαν από ληθαργική εγκεφαλίτιδα, μια νόσο που μετέδιδαν τα ζώα και τα πτηνά, ή από τη νόσο Lyme. Μπορεί όμως επίσης να ήταν ψυχοσωματικά συμπτώματα της κοινωνικής απομόνωσης που βίωναν εκείνοι οι άνθρωποι στην ήδη απομονωμένη Νέα Αγγλία.