Ο Θρησκευτικός Οικουμενισμός είναι ένα επικίνδυνο κίνημα για όλες τις θρησκείες και επιτυγχάνει το σκοπό του, μέσω του θρησκευτικού συγκρητισμού. Θρησκευτικός συγκρητισμός σημαίνει ένωση και συνάφεια παρά τις θρησκευτικές διαφορές. Περαιτέρω, με τον ίδιο όρο χαρακτηρίζονται οι τάσεις συμφιλίωσης, ανάμιξης και ενοποίησης των θρησκειών.

Η διάβρωση των θρησκειών, με απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας Παγκόσμιας Θρησκείας, προωθείται από τις κάτωθι οργανώσεις :

Α) Το Κοινοβούλιο των Παγκόσμιων Θρησκειών (Parliament of the World’s Religions)

Β) Το Βατικανό, με επικεφαλής τον Πάπα

Γ) Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (World Council of Churches)

Δ) Την Πρωτοβουλία Ενωμένων Θρησκειών (United Religions Initiative)

Παρά τις μεγάλες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των χριστιανικών δογμάτων, των μονοθεϊστικών και πολυθεϊστικών θρησκειών, οι θρησκευτικοί ηγέτες και θεολόγοι αυτών των οργανώσεων πραγμα-τοποιούν το σκοπό τους, με : α) συμπροσευχές και συλλειτουργίες, β) διαχριστιανικούς και διαθρη-σκειακούς διαλόγους, γ) ανοικοδόμηση πανθρησκειακών ναών, δ) προώθηση κοινής συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ ομολογιών καὶ θρησκειών, όσον αφορά την αντιμετώπιση παγκόσμιων κοινω-νικών προβλημάτων, ε) προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης.

Α) Το Κοινοβούλιο των Παγκόσμιων Θρησκειών

Πριν ξεκινήσουν οι διαχριστιανικές και διαθρησκειακές συναντήσεις από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (το οποίο ιδρύθηκε το 1948), διεξήχθη ένα Συνέδριο θρησκειών στο Σικάγο των Η.Π.Α, από 11 έως 16 Σεπτεμβρίου το 1893, το οποίο ονομάστηκε ‘’Κοινοβούλιο των Παγκόσμιων Θρη-σκειών’’ (Parliament of the World’s Religions). Αυτή ήταν η πρώτη θρησκευτική, οικουμενική εκ-δήλωση. Σήμερα, το Κοινοβούλιο των Παγκόσμιων Θρησκειών είναι αναγνωρισμένο για διαλόγους, μεταξύ διαφόρων θρησκειών παγκοσμίως και περιλαμβάνει ευρεία ποικιλία θρησκειών και νέα θρη-σκευτικά κινήματα.

Το δεύτερο Συνέδριο του Κοινοβουλίου των Παγκόσμιων Θρησκειών, έγινε εκατό χρόνια μετά, δηλαδή το 1993, ξανά στο Σικάγο των Η.Π.Α. Το τρίτο Συνέδριο έγινε το 1999, στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Το τέταρτο έγινε το 2004, στη Βαρκελώνη Ισπανίας. Το πέμπτο έγινε το 2009, στη Μελβούρνη Αυστραλίας. Το έκτο έγινε το 2015, στις Βρυξέλλες του Βελγίου. Το έβδομο Συνέδριο έγι-νε το 2018, στο Τορόντο του Καναδά και αναμένονται τα επόμενα.

Β) Το Βατικανό, με επικεφαλής τον Πάπα

Ο Πάπας της καθολικής εκκλησίας, είναι πάντοτε θερμός υποστηρικτής όλων των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών συναντήσεων. Η συμμετοχή του, όσον αφορά τις συμπροσευχές και συλ-λειτουργίες με διάφορα χριστιανικά δόγματα είναι καθοριστική. Τις περισσότερες φορές έχει ως μεγά-λο συμπαραστάτη τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη.

Μερικές από τις διαθρησκειακές εκδηλώσεις του Βατικανού, με τον Πάπα:

1. Την περίοδο της Β’ Βατικανής Συνόδου 1962-1965, ο Παπισμός προέβη σε θεαματικό άνοιγμα και προς τις άλλες θρησκείες.

2. Το Συνέδριο στο Κάντυ της Κεϋλάνης, το 1967, θεωρήθηκε σταθμός. Έλαβαν μέρος Παπικοί αντι-ρόσωποι, έγινε αναφορά στις αποφάσεις της Β’ Βατικανής Συνόδου και εγκρίθηκε ο διαθρησκειακός διάλογος.

3. Μία από τις κορυφαίες εκδηλώσεις ήταν η ‘’Α΄ Συνάντηση των Θρησκειών για την Ειρήνη του κό-σμου’’, τον Οκτώβριο του 1986, στην Ασσίζη της Ιταλίας, κατόπιν πρωτοβουλίας του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β΄. Εκεί, ηγέτες 12 θρησκειών (Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι, Μουσουλμάνοι, Ιουδαίοι, Βουδιστές, Σιντοϊστές, Σιχ, Ζωροαστριστές μέχρι και Ινδιάνοι), συγκεντρώθηκαν στον ίδιο χώρο (στην Βασιλική της Αγίας Μαρίας των Αγγέλων) για ‘’αυτοσυγκέντρωση’’ (βλ. διαλογισμό) και προσευχή ‘’υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου’’.

4. Απόσπασμα από άρθρο του διαδικτύου, της 26 Οκτωβρίου 2011 ‘’Πανθρησκειακή συνάντηση στην Ασίζη Ιταλίας, συγκαλεί Ο Πάπας για την Ειρήνη’’. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ ‘ κάλεσε 300 θρη-σκευτικές ηγέτες σε μια συνάντηση στην Ασίζη της Ιταλίας για να καταγγείλουν ‘’τη βία στο όνομα του Θεού’,’ εν μέσω αυξανόμενων εντάσεων που τροφοδοτούνται από φονταμενταλιστές σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ημέρα του διαθρησκειακού Συμβουλίου, το οποίο θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη στην γενέτειρα του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, προορίζεται να είναι ένα ‘’ταξίδι προβληματισμού, δια-διαλόγου και προσευχής για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη στον κόσμο’’, αναφέρει το Βατικανό. Πάνω από 50 εκπρόσωποι του Ισλάμ αναμένεται να παρακολουθήσουν τις συνομιλίες από αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν. Στην εκδήλωση θα συμμετάσχουν Ραβί-νοι, Ινδουιστές, Βουδιστές, Ζαϊνιστές, Σιχ, ένας Ζωροάστρης, ένας Μπαχάι και εκπρόσωποι του Ταοϊσμού και του Κομφουκιανισμού, καθώς και άλλων ‘’παραδοσιακών θρησκειών’’ από την Αφρική και την Αμερική.

Γ) To Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.)

Το αρχικό όραμα του θρησκευτικού οικουμενισμού ήταν η ένωση των διηρημένων χριστιανών της οικουμένης. Κατά την πορεία όμως αυτής της οικουμενικής κίνησης, παρατηρείται μία σταδιακή διεύ-ρυνση. Η οικουμενική αυτή προσπάθεια περιλαμβάνει στους κόλπους της και τις άλλες θρησκείες του κόσμου.

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (World Council of Churches), το οποίο ιδρύθηκε το 1948, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, υπό την μορφή μίας διαχριστιανικής Ομοσπονδίας (με συμμετοχή και ορθοδόξων), αποτέλεσε το πρωταρχικό βήμα για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας θρησκείας. Η αρχή ουσιαστικά είχε γίνει με τη λεγόμενη ‘’Πατριαρχική Εγκύκλιο’’ του 1920, όπου ο τότε Πατριάρχης Κων/πόλεως πρότεινε την ίδρυση μίας ‘’Κοινωνίας Εκκλησιών’’, κατά το πρότυπο της τότε ‘’Κοινωνίας των Εθνών’’ (πρόδρομος του σημερινού Ο.Η.Ε.).

Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, το Π.Σ.Ε. βγήκε από τα στενά όρια του ‘’διαχριστιανικού δια-λόγου’’ και έκανε αμέσως άνοιγμα και σε άλλες θρησκείες (τις οποίες τις αποκάλεσε ‘’ζωντανές πί-στεις’’). Σύντομα, άρχισαν να γίνονται το ένα μετά το άλλο τα διάφορα λεγόμενα «διαθρησκευτικά» συ-νέδρια ή συναντήσεις.

Από το 1928, μέχρι σήμερα, έχουν γίνει πολλές διαχριστιανικές και διαθρησκειακές συναντήσεις, μέσω του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Αναφέρω μερικές, που θεωρούνται σημαντικές :